Αρνούμαι να μεγαλωσω

καλημέρα,
ισως με θυμάστε από θέμα μου στην ενότητα των σχέσεων. πολλές απο τις δημοσιευσεις σας τις πήρα σοβάρα, ειδικά μια που μου μίλησε για ισορροπίες. τελευταία προσπαθώ να βρω τι με φοβίζει πραγματικά, τι θέλω να κάνω και τι απο όλα όσα κάνω και έχω στη ζωή μου με ευχαριστούν. μέσα σε όλα αυτά ανακαλυψα και κάτι άλλο πιο συμαντικο και σοβαρό: ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ!!! φοβαμαι τις υποχρεώσεις, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχουμε και αρνούμαι να κάνω σοβαρές αλλαγές γιατι φοβάμαι μην μεγαλώσω μη γεράσω πριν την ώρα μου. ισως για αυτο έριχνα το βάρος όλο στον αρραβωνιστικό μου, για να μη δω τις δικές μου φοβίες και αδυναμίες.
Δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά κοντέυω τα 30 κάτι που αρνούμαι να δεχτώ, αλλά όλοι οι άλλοι μου το χτυπάνε. τι να κάνω για να μεγαλώσω;;;;:mad:

Καλημέρα Καίτη,
Είναι πολύ όμορφος και ερωτικός ο άνθρωπος που έχει τον έλεγχο της ζωής του. Ακριβώς όπως ο ταυρομάχος που μπαίνει στην αρρένα σίγουρος, δυνατός και λαμπερός και αρπάζει τον ταύρο από τα κέρατα. Θα σου άρεσε να έχεις αυτή τη λάμψη στα μάτια?

Οι ευθύνες μας εξελίσσουν. Μέσα από αυτές μαθαίνουμε τον εαυτό μας, παίρνουμε πρωτοβουλίες, ρισκάρουμε, ανακαλύπτουμε τα όριά μας και τα ξεπερνάμε. Σε κάθε νίκη πανηγυρίζουμε. Σε κάθε ήττα χαμογελάμε, ανασυντασσόμαστε και συνεχίζουμε. Αυτό είναι το ελιξήριο της νεότητας, Καίτη. Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις αδυναμίες μας και να τα ξεπεράσουμε. Οταν κρυβόμαστε διαρκώς δε ζούμε τη δική μας ζωή, αλλά τη ζωή κάποιου άλλου. Ζούμε διαρκώς στη σκιά. Και αυτό μας στερεί το φως, το οξυγόνο και μας γερνάει.

Τι θα επιλέξεις, λοιπόν?...;)

καλημέρα Καίτη!
να σου πω κάτι: αυτό που λες, το κάνουμε λίγο ή περισσότερο, όλοι.
Και εγώ είμαι λίγο πριν τα 30 (δε θα επεκταθώ σε αυτό- γκρρρρ) και όλοι με πρήζουν..που μεγάλωσες, που πρέπει να πάρεις αποφάσεις, που πρέπει εκείνο πρέπει το άλλο..
Εντάξει, ας κοιτάξει ο καθένας πρώτα την καμπούρα του..ειδικά οι γονείς.
Εκείνοι έζησαν σε μια περίοδο κατά την οποία και με ελάχιστα προσόντα μπορούσες να εξελιχθείς, να γίνεις κάτι, να κάνεις δική σου οικογένεια...εμείς ζούμε σε μια περίοδο που το αύριο, κυριολεκτικά μιλώντας, μοιάζει αβέβαιο. Επενδύσαμε σε πτυχία, ξενές γλώσσες, ως ένα βαθμό ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε αλλά όχι ότι φέρουμε απόλυτη ευθύνη..γιατί στην τελική, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο καλύψαμε μέσω της ζωούλας μας τα βίτσια και τις μεγαλομανίες των προγόνων μας.
"να μορφωθείς, να γίνεις κάτι"..ναι, όχι απλά μορφώθηκα..παραμορφώθηκα, so;;
Δε μας έμαθε κανείς τους, όλοι αυτοί που δήθεν είχαν αναλάβει τις ευθύνες τους και είχαν μεγαλώσει, δε μας έμαθε κανείς να ζούμε πραγματικά.
τώρα λοιπόν, που η ζωή βγάζει το πραγματικό της πρόσωπο, καλούμαστε να ζήσουμε, παρόλες τις αντιξοότητες..και μια χαρά θα τα καταφέρουμε.
Και στην ερώτησή σου "τι να κάνω για να μεγαλώσω", ουσιαστικά η απάντηση είναι "τίποτα".
Δεν εξαρτάται από εσένα, το γεγονός ότι μεγαλώνεις είναι αναπόφευκτο.
Το πως μεγαλώνεις όμως, με ποια στάνταρντς, πως κάνεις την καθημερινότητά σου βιώσιμη και λειτουργική για εσένα και τους άλλους, εντέλει πως καταφέρνεις να ζεις καλά παρόλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα..ε αυτό εξαρτάται καθαρά από εσένα.
Όταν επί της ουσίας συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι δική μας, και ότι οι παρεμβάσεις των υπολοίπων απλώς περιττεύουν, τότε θα αναλάβουμε και την ευθύνη της ύπαρξής μας και τότε θα είναι που πραγματικά θα νιώσουμε ελευθεροι.

και εγώ μορφώθηκα, πτυχία, γλώσσες κλπ... τώρα που τα κοιτάω όλα σφαιρικά, και τις πολλές σπουδές τις έβαλα για άμυνα, να μην έχω άλλες υποχρεώσεις.
χτες βράδυ είχαμε μια συζήτηση για το πότε να κάνουμε παιδί. είμαστε και ανάποδου, αντί να λέω εγώ: "Πότε θα γίνω μάνα" λέει αυτός "πότε θα γίνω πατέρας?". έχει και δίκιο, έχουμε και μια διαφορά 9 χρόνων (κοντεύει τα 40). όχι ότι δε θέλω παιδί, αλλά δε ξέρω αν το θέλω τώρα.
μήπως τελικά την ανεργία και την κρίση την είχα και την έχω σαν δικαιολογία, για να μη πάω μπροστά???

Χμμμ...πάντως είναι σημαντικό το ότι δεν είσαι σίγουρη για να κάνεις παιδί.
Γι'αυτό νιώθεις ότι δε θέλεις να μεγαλώσεις;πολλές στην ηλικίας μας δε θέλουν..δε σημαίνει κάτι αυτό. Αν μη τι άλλο δε σημαίνει ότι δε θέλουν να μεγαλώσουν. Είσαι 26 στα 27...δε σε έχουν πάρει τα χρόνια. και μην ακούς τι λένε γονείς - πεθερικά και οι παραέξω..Δεν είναι απλή απόφαση το να φέρεις μια καινούρια ζωή.
Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να μη θέλεις παιδί με αυτόν συγκεκριμένα;

Καίτη, η απόφαση για ένα παιδί είναι σημαντική. Μη τη βάζεις στο ίδιο τσουβάλι με την τάση αναβλητικότητας που έχεις γενικά. Προχώρησε με τα υπόλοιπα θέματά σου και ίσως όταν αισθανθείς πιό σίγουρη για το εαυτό σου, ωριμάσει η σκέψη του παιδιού.

Σωστή η ερώτηση της βόιντ.

[QUOTE=nick cave;394161]Καλημέρα Καίτη,
Είναι πολύ όμορφος και ερωτικός ο άνθρωπος που έχει τον έλεγχο της ζωής του. Ακριβώς όπως ο ταυρομάχος που μπαίνει στην αρρένα σίγουρος, δυνατός και λαμπερός και αρπάζει τον ταύρο από τα κέρατα. Θα σου άρεσε να έχεις αυτή τη λάμψη στα μάτια?

Οι ευθύνες μας εξελίσσουν. Μέσα από αυτές μαθαίνουμε τον εαυτό μας, παίρνουμε πρωτοβουλίες, ρισκάρουμε, ανακαλύπτουμε τα όριά μας και τα ξεπερνάμε. Σε κάθε νίκη πανηγυρίζουμε. Σε κάθε ήττα χαμογελάμε, ανασυντασσόμαστε και συνεχίζουμε. Αυτό είναι το ελιξήριο της νεότητας, Καίτη. Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις αδυναμίες μας και να τα ξεπεράσουμε. Οταν κρυβόμαστε διαρκώς δε ζούμε τη δική μας ζωή, αλλά τη ζωή κάποιου άλλου. Ζούμε διαρκώς στη σκιά. Και αυτό μας στερεί το φως, το οξυγόνο και μας γερνάει.

Συμφωνώ και επαυξάνω... Η ανάληψη ευθυνών δεν σημαίνει ότι θα γεράσεις πριν την ώρα σου. Το ένα είναι έχω τον έλεγχο της ζωής μου,παλεύω για αυτήν, παίρνω τις ευθύνες που μου αναλογούν και πορεύομαι με τις συνειδητές επιλογές μου.
Το άλλο είναι κρατάω την διαθεση μου για ζωή, φροντίζω το παιδί μέσα μου και δεν ξεχνώ τις ανάγκες του και την διάθεση του για παιχνίδι..
Που σημαίνει ισορροπία...

Quote:

---

Originally Posted by void

Χμμμ...πάντως είναι σημαντικό το ότι δεν είσαι σίγουρη για να κάνεις παιδί.
Γι'αυτό νιώθεις ότι δε θέλεις να μεγαλώσεις;πολλές στην ηλικίας μας δε θέλουν..δε σημαίνει κάτι αυτό. Αν μη τι άλλο δε σημαίνει ότι δε θέλουν να μεγαλώσουν. Είσαι 26 στα 27...δε σε έχουν πάρει τα χρόνια. και μην ακούς τι λένε γονείς - πεθερικά και οι παραέξω..Δεν είναι απλή απόφαση το να φέρεις μια καινούρια ζωή.
Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να μη θέλεις παιδί με αυτόν συγκεκριμένα;

---

ΝΑΙ ΤΟ ΕΧΩ ΣΚΕΥΤΕΙ, ΤΟ ΑΝΕΛΗΣΑ. ΔΕ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.

Όσο για το θέμα του παιδιου, σαφέστατα και εδω επιβάλλεται μια όσο πιο συνειδητη αποφαση..και αυτό συμπεριλαμβάνει αμφιβολίες και φόβους..Αρκεί να νιώσεις από που προέρχονται.
Ο ερχομός ενός παιδιού αλλάζει τα πάντα στην ζωη μας, ποτέ δεν μπορούμε να πουμε ότι είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι για αυτο. Μαθαίνεις στην πορεία και ψάχνεισαι συνέχεια. Πολυ σημαντικο όμως να λυσεις κάποια άλλα βασικά σου θέματα πρώτα.

εγώ πάλι είμαι 32, μητέρα αλλά και πάλι αρνούμαι να μεγαλώσω...χαχα...

δεν έχει να κάνει, το τελευταίο διάστημα ειδικά αρνούμαι να κάνω οτιδήποτε που ΔΕΝ με ευχαριστεί, έχω πάθει άρνηση...

κοίτα το να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια ή και καριέρα, δεν σημαίνει αναγκαστικά οτι γερνάς...γερνάς όταν μέσα σου δεν βρίσκεις τη χαρά, οι ευθύνες δεν είναι αναγκαστικά ωρίμανση αλλά εξέλιξη. Και τα παιδιά οφείλουν να εξελίσσονται κάπου-κάπου.

Εγώ νομίζω οτι αυτές οι γενιές από το 80 και μετά θα αργήσουν πολύ να μεγαλώσουν γιατί ως τα 24 πάνω κάτω σπούδαζαν, εδώ άντρες 30 ετών και ακόμα μένουν με τη μαμά τους και κάνουν σαν εφηβάκια, χώρια που οι οικονομικές δυσκολίες της εποχής αλλά και όλα αυτές οι σπουδές που αναγκαστικά θα κάνεις για να γίνεις ανταγωνιστικός (λέμε τώρα) θέτουν τους περισσότερους υπό την παρατεταμένη ασπίδα των γονέων τους.

Άρα και λογικά θα αργήσουν να πάρουν περαιτέρω ευθύνες...παλιά στα 30 είχες δουλειά και καριέρα, τώρα μόλις που ουσιαστικά ξεκινάς να αναπτύσσεσαι...

στο μυαλό μου ο 30ανταρης του σήμερα είναι ο 20αρης του χτες (και στα μυαλά αλλά και στην τσέπη), άρα τότε θα έκανες οικογένεια στα 30, τώρα στα 40. Εγώ πάντως που έγινα μικρή μαμά, νιώθω μόνη μου, καμία στην ηλικία μου από τις φίλες μου δεν έχει παιδιά, παρηγοριά για μαμαδοσυζήτηση είναι από τη μεριά του άντρα μου που οι φίλοι του είναι μεγαλύτερης ηλικίας (46-47) και τα παιδιά τους είναι κοντά στα 6-7. Άρα είναι γενικό το φαινόμενο, μη βιάζεσαι...

Κι εγώ μια από τα ίδια. Λίγο πριν τα 30 και δεν λέω να το χωνέψω ότι μεγαλώνω. Μακάρι αυτό το 2 να κρατούσε για πάντα ως πρώτο νούμερο της ηλικίας μου, αλλά...
Το καλό είναι ότι μεγαλώνουμε, ότι συνεχίζουμε κι έχουμε την ευκαιρία να ζούμε σε αυτό τον κόσμο. Αν αναλογιστεί κανείς περιπτώσεις νέων ανθρώπων που -για κάποιο φριχτό λόγο- έχασαν την ζωή τους νωρίς, πρέπει να είμαστε ευγνόμωνες για κάθε νέο έτος που προστίθεται στην ηλικία μας και να σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε γι αυτό το δώρο.

Κοίτα, οι ευθύνες έρχονται από μόνες τους πολλές φορές και αναγκαζόμαστε -πότε με ευχαρίστηση, πότε με δυσφορία- να βαδίσουμε πάνω σε αυτές. Δεν χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου, άσε τους άλλους να λένε. Το μεγάλωμα έρχεται από μόνο του και οι εμπειρίες μας ψήνουν. Αλλά προσωπικά πιστεύω πως όοοοοοσα χρόνια κι αν περάσουν ένα ζωηρό παιδί θα το έχουμε μέσα μας.

Quote:

---

Originally Posted by kami

Εγώ πάντως που έγινα μικρή μαμά, νιώθω μόνη μου, καμία στην ηλικία μου από τις φίλες μου δεν έχει παιδιά, παρηγοριά για μαμαδοσυζήτηση είναι από τη μεριά του άντρα μου που οι φίλοι του είναι μεγαλύτερης ηλικίας (46-47) και τα παιδιά τους είναι κοντά στα 6-7. Άρα είναι γενικό το φαινόμενο, μη βιάζεσαι...

---

οταν λες μικρη, πόσο χρονών εννοείς??? εμενα εχει μια φίλη μικρό πριν λίγο γενησε

Quote:

---

Originally Posted by kaiti85

οταν λες μικρη, πόσο χρονών εννοείς??? εμενα εχει μια φίλη μικρό πριν λίγο γενησε

---

στα 24... προέκυψε και επιλέξαμε να το κρατήσουμε, είναι από τα πιο ωραία πράγματα που έκανα στη ζωή μου, οι δικές μου φίλες τώρα σκέφτονται σιγά-σιγά να κάνουν οικογένεια, επομένως ήταν κάτι που ποτέ δεν το μοιράστηκα με κοπέλες της δικής μου ηλικίας. Να σου πω την αλήθεια δεν με χάλασε γιατί τώρα στα 32, έχω τελειώσει με το factor οικογένεια, τα δύσκολα να το μεγαλώσεις, πάει πέρασε...

τώρα πραγματικά αν θέλω να παίξω....καταλαβαίνει πια και το έχω ρίξει στην ανεμελιά/ μόνο το επαγγελματικό παραμένει άγχος αλλά ουτως ή άλλως αυτήν την εποχή δεν κουνιέται φύλλο...

Παιδιά και το λέω εκ πείρας :pμεγαλώνεις, όταν πιστεύεις ότι η ζωη σου δεν έχει κανένα νόημα, όταν αφήνεσαι, όταν η ανία κυριεύει όλο το είναι σου.
Μεγαλώνεις όταν πια δεν μπορείς ν' ερωτευτείς ..

(το μεγαλώνεις με την έννοια του γερνάς...)