Δεν αντέχω άλλο,έσπασα...

Δεν μπορώ άλλο παιδιά,νομίζω πως τρελλαίνομαι,προσπαθώ με νύχια και με δόντια να με κρατήσω στην πραγματικότητα.
Όλα ξεκίνησαν πριν ενάμιση χρόνο, έχασα παράλληλα γιαγιά και θεία και ενδιάμεσα ο γάμος της αδερφής μου. Μετά μια εξαίσια επικονδυλίτιδα, που μου χάλασε όλες τις περσινές διακοπές.Μετά το Νοέμβρη ολική αφαίρεση θυροειδή γιατί είχα καρκίνο,μετά θεραπευτικό ραδιενεργό ιώδιο και απομόνωση ένα μήνα.Μετα συνέχεια δουλεια-σπίτι-δουλειά.Έβαλα κιλά με όλα αυτά,αλλά μετά έχασα άλλα 20.Άγχος,κούραση,να μην μπορώ να σηκωθώ τα πρωινά απο το κρεββάτι, να σπαράζω μέσα μου,αγόρι άνεργο που μου μιλούσε λόγω κρίσης να σηκωθούμε να φύγουμε απο Ελλάδα ένα χρόνο,με φορτώσαν με φάρμακα που με κάνουν υπερθυρεοειδική και ξεπετάχτηκαν όλα από πάνω μου,άγχος,ανησυχία,διάρροι� �ς,ζαλάδες,δυσανεξία στην ζέστη.Τον Ιούλιο τον πέρασα με κρισάρες πανικού και κλάμματα και ένα σωρό γιατρούς.Είσαι μια χαρά δεν έχεις κάτι...Μα υποφέρω γαμώτο θέλω βοήθεια.Μετά το αγόρι μου, μου ανακοινώνει πως φεύγει και πάει εξωτερικό μόνιμα μετά απο 4 χρόνια σχέσης.Νά σου τα κλάμματα όλο τον Αυγούστο, διακοπές στο χωριό και με το ζόρι να τρώω, να έχω εφιάλτες,να τρέμω, και να κλαίω κάθε μέρα.Να σπαράζει η ψυχή μου,κάποια στιγμή ένιωθα να μου πέφτουν τα δόντια απο την στεναχώρια.
Γύρισα πίσω στους γονείς μου, είχα να μέινω μαζί τους απο τα 17 και είμαι 29, 2 μήνες ούτε τηλεόραση μπορώ να δώ ούτε τίποτα.Ευτυχώς μπορώ να πηγαίνω με το αμάξι μέχρι 10 λεπτά απο το σπίτι μόνη.Για υπηρεσίες και ΜΜΜ δεν το συζητάω.Αποπροσωποίηση 5 μέρες να κοιμηθώ.Αρχίζω τα xanax δεν με πιάνουν με τίποτα, τα cipralex και την ψυχοθεραπεία.
Απο εχτές άρχισα να έρχομαι πάλι δουλειά, σαφώς έρχομαι με κάποιον άλλο μαζί και φεύγω πάλι με κάποιον.Κοντεύω να τρελλαθώ,που είναι το κεφάλι μου, ο εαυτός μου, η αυτοσυγκέντρωση μου??Βοήθεια,έχουν αρχίσει και μου βγαίνουν ένα σωρό φοβίες. Έχει δεί κανείς βελτίωση με τα φάρμακα?Τι παίζει με τα κιλά και αντικαταθλιπτικά?Αυτό μου έλειπε...Αν και με το ζόρι τρώω κατι εδώ και 3 μήνες και έχω πεθάνει στην διάρροια.Θέλω όλη μέρα να είμαι στο κρεββάτι,να μην σηκωθώ,να μην κάνω τίποτα,απλά αφήστε με εκεί, και μην με ενοχλεί κανείς.Δεν θέλω άλλο να ζαλίζομαι, να σέρνω τα πόδια μου και να είμαι βάρος στους άλλους.Θέλω να βγώ έξω και να μπορώ να οδηγήσω, να χαρώ και να μην σκέφτομαι την κωλοκρίση που κάθε φορά ποθ με πιάνει,δεν ξέρω που βρίσκομαι,θέλω να λιποθυμήσω και ταβλίαζομαι για ώρες.
Ξέρω όλος ο κόσμος έχει προβλήματα,δεν είμαι μόνη μου, αλλά δεν αντέχω άλλο!!!Βαρέθηκα!Να είμαι μια ζωή σωστή ευγενική και να τραβάω ότι τραβάω συνέχεια!ΈΛΕΟΣ!!!
Δεν έχω δύναμη να κλάψω πιά,απλά υπάρχω...

σε καταλαβαινω ....... δυστυχως περνας μια πολυ ασχημη περιοδο εχω ζησει κ γω ........ με αλλα προβληματα υγειας ....
περαστικα σου .

Το θέμα δεν είναι τα προβλήματα υγείας είναι πλέον πως δεν έχω την δύναμη να σταθώ στα δυο μου πόδια και να αντιμετωπίσω πράγματα και καταστάσεις.Να φοβάμαι τις κρίσεις?Να έχω να κοιμηθώ φυσιολογικά 6 μήνες?Να τρέχω να πάω τουαλέτα κάθε φορά?Τι να πρωτοκάνω?

σε καταλαβαινω απολυτα !ουτε κ γω εχω κουραγιο!θα σου μιλησω λιγο για τα δικα μου . εγω πασχω απο βαριας μορφης καταθλιψη . στο παρελθον ειχα σοβαρο προβλημα με τον υπνο (η καταθλιψη φερνει ενιοτε κ αυπνιες ) αρκετους μηνες . .... επισης παθαινω επιλεπτογενεις κρισεις .ειναι κρισεις παρομοιες με αυτες που παθαινουν οσοι εχουν επιληψια ομως δεν εχω επιληψια ....... εδω κ χρονια στον υπνο μου παθαινω 6 κρισεις περιπου την ωρα ...... ευτυχως δεν ειναι δυνατες ..... τρανταζεται ολο μου το σωμα ........
δυστυχως οι γιατροι στους οποιους πηγα δε μου κανανε καθολου σωστη δουλεια ....... εδω στην ελλαδα ......
οταν ημουν μικρο παιδι ειχα ογκο στο ποδι δε μπορουσα να περπατησω ...... ο γιατρος που με ανελαβε ηταν απαισιοδοξος ηταν σιγουρος οτι εχω καρκινο .... τελικα δεν ηταν φαντασου 6 χρονων παιδι ποσο ταλαιπωρηθηκα μπορει να την γλυτωσα αλλα επι 3 χρονια μονο ο θεος ξερει τι περασα .......
εδω κ 14 χρονια αντιμετωπιζω μεγαλο προβλημα κ με τη μνημη μου ...... αστα να πανε
πριν μηνες εκανα μια θεραπεια για την καταθλιψη κ εδω κ λιγο καιρο εχω συνεχεις ενοχλησεις στο θυροειδη ....... ακομη δε πηγα γιατρο λογω υποχρεωσεων κ επειδη εχουν απεργιες ......φοβαμαι .....

να σου το πω αλλη μια φορα σε καταλαβαινω απολυτα κ μακαρι να μπορουσα να βοηθησω

Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή σίγουρα...Αλλά να φοβάμαι να βγώ έξω?Τόσο χρονών κοπέλα?

εγω εξαιτιας της καταθλιψης δυσκολευομαι πολυ να βγω εχεις δοκιμασει καμια θεραπεια ?ειτε με ψυχολογο ητε φαρμακα ?
αν κ τα φαρμακα δεν ειναι αρκετα αποτελεσματικα ..... αληθεια ποσο εισαι ?

Είμαι 29 χρονών,μέχρι πριν απο τέσσερις μήνες η ζωή μου ήταν απολύτως φυσιολογική στην καθημερινότητα.Τα έκανα όλα μόνη μου,βεβαίως είχα κάποιες ανασφάλειες και φόβους αλλά σε φυσιολογικά πλάισια.Αγωγή έχω αρχίσει εδω και 17 μέρες και τα φάρμακα είναι απελπισία, τα πήρα μήπως και με βοηθήσουν,τουλάχιστον να μπορώ να πηγαίνω κάπου μόνη μου,οι παρενέργειες τους με έχουν ξετινάξει (πολύ ζωντανά όνειρα,κούραση,τρέμουλο).Έχ ω ξεκινήσει και ψυχοθεραπεία,αλλά η ψυχολόγος μου συνέστησε να μην πάω πουθενά μόνη για 2 μήνες,και να μην πιεστώ να κάνω κάτι που δεν θέλω μέχρι όσα νιώθω οτί μπορώ να κάνω.Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ζώ άλλο με το φόβο μιας επερχόμενης κρίσης και λιποθυμίας.Οι κρίσεις μου κρατούσαν για ώρες.

με συγχωρεις που αργησα ........ εγω ειμαι 31 ετων ......... οι 17 μερες που παιρνεις φαρμακο ειναι λιγες ....... ποιο σου εδωσε ο γιατρος ?
δε θελω να σου δωσω ελπιδες αλλα ξερω ενα φυσικο συμπληρωμα που δρα σαν ηρεμιστικο κ συνηθως δεν εχει παρενεργιες .... δε θυμαμαι
αν κανει κ για κρισεις πανικου αν κ νομιζω ναι .... θελεις να το ψαξω κ να σου πω αυριο ? αυτο ειναι το ποιο δυνατο/αποτελεσματικο
επειδη εδω στην ελλαδα δεν δινουν φυσικα συμπληρωματα αν κ θα επρεπε οι σελιδες ειναι αγγλικες αμερικανικες .... ξερεις αγγλικα για να σου δωσω
τις διευθυνσεις στο ιντερνετ να δεις κ να κρινεις μονη ?

Έχω διαβάσει κάτι περί αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδας hashimoto και έλλειψη βιταμινών β12,επίσης και για μαγνήσιο κάτι διάβασα.Κρίσεις μέσα στο σπίτι δεν με έχουν πιάσει παρά μόνο μια φορά και τις πρώτες μέρες που είχα αποπροσωποιηση και τρελαινόμουν,πήγαινα σαν το ποντίκι πάνω κάτω στό μπαλκόνι 3 ώρα την νύχτα. Απλά τώρα έχω τρελή ανησυχία,μόνιμο ανεξήγητο άγχος,πάρα πολλές αρνητικές σκέψεις σε σημείο να μην βλέπω πως θα ξεφύγω από αυτό το πράγμα.Έχω καταφέρει να οδηγώ εντός του προαστίου μου,αλλά παραπέρα φρικάρω,φοβάμαι μην με πιάσει κρίση.Γενικότερα δεν βλέπω το φως στην άκρη ή στο βάθος να το πω και έτσι...όλη μέρα αισθάνομαι ένα πλάκωμα μια αδυναμία μια κούραση και κάνω με το ζόρι οτιδήποτε.Εχτές και σήμερα πήγα λίγο στην δουλειά και γυρνάω πίσω κομμάτια.Ξέρω είναι νωρίς ακόμη,παίρνω τα xanax μεχρι να πιάσουν τα Cipralex.Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.Πως έφτασα εδώ.Απίστευτο το τι σου επιφυλάσσει η ζωή.

γλυκια μου εχεις περασει πολλα.κανε λιγη υπομονη...το cipralex εμενα προσωπικα μου εκανε διαρροια και δεν το αντεξα και μου αλλαξε αντικαταθλιπτικο η γιατρος μου.απο τοτε ειμαι μια χαρα.ξερω τον εφιαλτη μεχρι να λειτουργησει το αντικαταθλιπτικο.εμενα λειτουργησε πανω στον μηνα.και εγω ημουν με xanax μεχρι να πιασει.αν σε ταλαιπωρει πολυ η διαρροια και σε εχει αποδυναμωσει πες το στο γιατρο σου.θα περασει.η καταθλιψη εννοω.μιλα στο γιατρο σου ομως αν ταλαιπωρησαι πολυ

αν καταλαβα αναφερεις το μαγνησιο κ την β12 ως απαντηση στην προταση μου να παρεις φυσικα συμπληρωματα ?εγω παντως δεν εννοουσα αυτα
υπαρχει το gaba αυτο εννοουσα κ ειναι πολυ αποτελεσματικο ....

το οποιο gaba μπορεις να το παιρνεις παραλληλα με την φαρμακευτικη αγωγη

Θα το ψάξω wstyron, κοίτα δεν ξέρω αν θα με βοηθήσουν τα φάρμακα,αλλά θα τους δώσω μια ευκαιρία,κοίτα όταν πιάνεις πάτο είναι λογικό να μην μπορείς να εκλογικεύσεις καταστάσεις και στάσεις ζωής.Όταν σε βομβαρδίζουν αρνητικές σκέψεις, και δεν βλέπεις θετικά κάποια πράγματα πώς θα προσπαθήσεις να ανακτήσεις δυνάμεις,να κάνεις βήματα...
Lia μου,για αγχώδη διαταραχή με κατάθλιψη μου τα έγραψε,πριν το καλοκαίρι ,πριν με πιάσουν καν οι κρίσεις τα πρωινά υπέφερα,σηκωνόμουν με μούτρα,δεν κοιμόμουν καλά,έβλεπα εφιάλτες,δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου,γενικότερα όμως επειδή συζούσα προσπαθούσα να είμαι και διακριτική και όλο υπομονετική με το ζήτημα μου,αλλά είχα φτάσει σε σημείο να σερνομαι στην δουλειά,και μάλλον το σώμα μου με ξύπνησε για τα καλά με τις κρισάρες που έπαθα,ε βοήθησα και εγώ με κάτι καφεδάκια.Από τότε τα έκοψα,αλλά ήρθαν και άλλες στεναχώριες μετά και με ξεκάναν.Lia με τα αντικαταθλιπτικά και τα κιλά πως τα πάς?Έχω πολύ άγχος με αυτό γαμώτο.