Εμμμ...απο που να ξεκινησω; Παντα αυτες οι αρχες με δυσκολευουν. Ολες οι αρχες. Απο την πρωτη μερα στο νηπιαγωγειο μεχρι και το πως θα αρχισω ενα καταθλιπτικο ποστ.
Οι onirama λενε :
τι κι αν σοφος δεν εγινα απ' τα λαθη μου
κυκλους κανω και βουλιαζω μεσ στα παθη μου
Καπως ετσι. Πως γινεται να βλεπεις οτι κατι σου κανει κακο ή τουλαχιστον δε σε βγαζει καπου και να το συνεχιζεις; Ας πουμε καθομαι με τις ωρες και κανω τσατ με αγνωστους στο ιντερνετ και τελικα τιποτα. Εδω και μηνες δεν εχω κανει μια γνωριμια κανονικη, να παω για ενα καφε, να κανω ενα φιλο. Καλα, μη νομιζετε, πως λεω "γεια, τι κανεις; εγω εχω καταθλιψη". Η αληθεια ειναι οτι φοβαμαι την αντιδραση των αλλων, οτι μπορει να με απορριψουν. Και αλλος λαθος. Αν καποιος σε απορριψει σημαινει οτι δε σου αξιζει, αλλα εγω δε λεω να το καταλαβω. Κολλαω στην εμφανιση.
Επισης, με φοβιζει η αντιδραση των αλλων αν τους πω οτι ειχα ιψδ. Πως θα το παρουν; Τι θα σκεφτουν; Ναι, ξερω, παλι ισχυει οτι αν καποιος-α αξιζει να ειναι μαζι σου θα ειναι. Αλλα συνεχεια με πιανουν τετοιες σκεψεις.
Και εχει χειροτερεψει. Εχω φτασει στο σημειο να βλεπω καποιον στο δρομο και να ζηλευω επειδη μοιαζει νορμαλ. Σκεφτομαι οτι εγω με καταθλιψεις, ιψδ δεν εχω κανει νορμαλ ζωη. Νιωθω οτι ολη η στεναχωρια, το αγχος, το στρες, η απογοητευση εχουν περασει στο σωμα μου. Βλεπω αλλους να περπατανε με αυτοπεποιθηση, να μοιαζουν σιγουροι για τον εαυτο τους, να ειναι νορμαλ. Ζηλευω. Ζηλευω τους αλλους και αυτο δεν μου συνεβαινε παλια. Ζηλευω τα ρουχα που φορανε, τα μαλλια τους, τον τροπο που περπατανε. Ζηλευω αυτους που εχουν σχεση με κοπελα παρα πολυ. Ζηλευω αυτους που δουλευουν. Νιωθω ενα αισθημα κατωτεροτητας. Νιωθω οτι ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο μενα.
Και αν δω κανα μοντελο/ηθοποιο με πολυ ωραιο σωμα και αναλογιες εκει γινομαι χαλια.
Και αμα μπω στο facebook και δω ολες αυτες τις χαρουμενες φατσες στα κλαμπ κτλ παλι ζηλευω.
Νιωθω λες και ειμαι ο μονος με καταθλιψη. Προσπαθω να την κανω περα, να τα σβησω ολα απο το μυαλο μου, να κανω σαν να μην υπηρξε αυτο το ασχημο καταθλιπτικο καλοκαιρι, αλλα πεφτω ευκολα...
Κουραζομαι και ευκολα. Δεν ξερω αν ειναι απο το χαπι. Παντως τελευταια κοιμαμαι πολλες ωρες, αν και ελπιζω πως τωρα αυτο θα αλλαξει.
Και ναι, δεν ειναι οτι μισω τον εαυτο μου, αλλα δεν τον αγαπαω κιολας. Και πως να τον αγαπαω, αφου με ταλαιπωρει μοναχα. Βλεπω παντου ατελειες πανω μου. Στη μυτη μου που ειναι καπως λιπαρη, στο μαλλι μου που λιγο πεταει, στην ελια που θα μπορουσε να ειναι σε αλλο σημειο, στις κοκκινιλες στο λαιμο, στα δοντια που δεν ειναι εντελως ισια.
Νομιζω οτι δε θα αρεσω. Πως να αρεσω, αφου δεν αρεσω σε μενα δηλαδη;
Αυτες ειναι οι συνεπειες των πραξεων μου, ή μαλλον της πληρους απραγιας. Να καθομαι ολη μερα σε ενα σπιτι και να σκεφτομαι, να σκεφτομαι, να σκεφτομαι. Ιδου τωρα τα αποτελεσματα.
Αλλα δε θελω να ριξω την ευθυνη πανω μου γιατι ειναι αδικο. Δε φταιω εγω. Δεν ηθελα εγω να περναω τοσο ασχημα, ουτε ηθελα να παθω καταθλιψη και να μισησω τον εαυτο μου. Λιγα πραγματα ειχα αναγκη και θα ηταν ολα αλλιως. Ομως δεν τα ειχα...Και τωρα δυσκολευομαι πολυ να εκτιμησω αυτα που εχω γιατι το μυαλο μου κολλαει συνεχεια σε αυτα που δεν εχω, σε αυτα που δεν κανω και σε αυτα που δεν εχω κανει ή που θα μπορουσα να κανω αλλιως.
Every day I fight a war against the mirror
I can't take the person starin' back at me
I'm a hazard to myself
Don't let me get me
I'm my own worst enemy
It's bad when you annoy yourself
So irritating
Don't wanna be my friend no more
I wanna be somebody else
I cannot find a way to describe it
It's there inside; all I do is hide
I wish that it would just go away
What would you do, you do, if you knew
What would you do
All the pain I thought I knew
All the thoughts lead back to you
Back to what was never said
Back and forth inside my head
I can't handle this confusion
I'm unable; come and take me away
I feel like I am all alone
All by myself I need to get around this
My words are cold, I don't want them to hurt you
If I show you, I don't think you'd understand
Cause no one understands
Ο παράδεισος είναι μακριά, γονατιστός δεν πας πουθενά
σήκω και σκέψου πιο καθαρά
πως ότι είχες δεν είναι μικρό,
ότι κρατάς ίσως να’ ναι αρκετό
πάψε να ψάχνεις της μοίρας τι ήταν γραφτό
ο χρόνος πίσω ξανά δε γυρνά
φαύλος κύκλος που δε σταματά
θολώνεις για λίγο κι αρχίζεις ξανά
μα τι μας μένει τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που έχεις πιο κοντά
μα τι μας μένει τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που έχεις τελικά
ότι λάμπει δεν είναι χρυσός
ίσως να λάμπει γιατί είσαι τυφλός
τι κι αν κανείς λάθη , δεν είσαι θεός
κάθε τέλος καινούρια αρχή, κάθε ψέμα αιώνια αφορμή
κάθε πιστεύω γυρίζει τη γη
μα τι μας μένει, τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που είχες πιο κοντά
μα τι μας μένει, τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που είχες τελικά
