Δεν αντέχω άλλο να φοβάμαι

Καλησπέρα είμαι ο Νίκος 19 χρονών και όλα ξεκίνησαν όταν πριν 1,5 έχασα τον πατέρα μου απο καρκίνο.
Ένα βράδυ λοιπόν πήγα στα επείγοντα επειδή δεν μπορούσα να αναπνεύσω και έτρεμα, φοβόμουν ότι παθαίνω καρδιακό.
Μου κάνανε όλες τις εξετάσεις και ήτανε τα πάντα καθαρά αλλά δεν μπορώ να βγάλω απο το μυαλό μου ότι έχω κάτι σοβαρό και πως θα πεθάνω.
Συγκινούμαι και αγχώνομαι πολύ εύκολα πλεόν και όταν συμβεί αυτό αρχίζουν οι πόνοι!
Δύσπνοια, πόνοι στα πλευρά, κόμποι στο στομάχι, στεγνώνει το στόμα μου,φοβάμαι πως θα πνιγώ στο φαγητό, νευρόπονοι στο στήθος και ξαφνικές ζαλάδες.
Φοβάμαι πλέον να βγω έξω μόνος μου γιατί νομίζω πως μπορεί να πάθω κάτι οπουδήποτε και δεν θα είναι κανείς εκεί να με βοηθήσει.
Σε λίγες μέρες ξεκινάω την σχολή μου και τρέμω στην ιδέα πως δεν θα μπορώ να φύγω απο κάπου την στιγμή που θα μου είναι αναγκαίο.
Έχω καταλάβει πως όλα αυτά τα περίεργα είναι μέσα στο μυαλό μου αλλά είμαι απο την φύση μου άνθρωπος που το μυαλό μου πηγαίνει πάντα στο χειρότερο.
Ανα διαστήματα νιώθω μια χάρα αλλά μετά απο λίγο πάλι τα ίδια.
Θέλω πάλι την παλιά μου ζωή που ήμουν ένα άτομο μέσα σε όλα και πάντα ήμουν χαρούμενος αλλά δεν μπορώ να γυρίσω στην κατάσταση του παρελθόντος.
Μπορείτε να με βοηθήσετε να βοηθήσω τον εαυτό μου;

Οταν δεν μπορουμε να ανακτησουμε τον εαυτο μας ρακουν τοτε ζηταμε βοηθεια απο ειδικο..Το ξερεις οτι αυτα ειναι καθαρα ψυχολογικης φυσεως και απολυτως δικαιολογημενα μετα την απωλεια που βιωσες..

Είσαι νέο παιδί ακόμη,σίγουρα η απώλεια του πατέρα δεν είναι εύκολη υπόθεση.Ειδικά σε αυτή την μεταβατική ηλικία.Μην ντραπείς να ζητήσεις βοήθεια.Για αρχή πήγαινε σε ένα ψυχολόγο να βγάλεις όλα σε βασανίζουν,μπορείς να επισκεφτείς και ένα ψυχίατρο.Οι ψυχόγιατροί δεν είναι ταμπού.Όλοι βιώνουμε τα ψυχοσωματικά μας. Να μην φοβάσαι την φοιτητική ζωή,κανένας δεν είναι άψογος επίσης.Αν φοβάσαι τόσο πολύ μπορείς να το συζητήσεις με τους καθηγητές σου,κάτσε στην άκρη στα καθίσματα και κοντά στην έξοδο έτσι ώστε να αισθάνεσαι άνετα,όσο μπορείς κάτσε.Στην αρχή μπορείς να κάτσεις 5 λεπτά,την επόμενη 10 δεν πειράζει.Προσπάθησε να κάνεις φίλους και μπορείς να τους πείς το πρόβλημα σου.Οπωσδήποτε άρχισε κάποιου είδους γυμναστική,μην πίνεις καφέδες,προσπάθησε να τρως φρούτα και πολύ νερό.Μην αφήσεις την σχολή σου με τίποτα!!! Αυτά θα είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου,θα έρθουν έρωτες,γέλια,πλάκες,θα κάνεις παρέες και θα αναπτυχθείς μα πάνω από όλα θα ξεχαστείς.Θα αναπληρώσεις τα δυσάρεστα γεγονότα με ευχάριστα.Δυστυχώς οι απώλειες στην ζωή μας είναι αναπόφεκτες.Πριν ένα μήνα που είχα πιάσει πάτο κυριολεκτικά,είχα να κοιμηθώ 5 μέρες και κόντεψα να τρελαθώ,είχαν έρθει οι φίλοι μου να με δουν και γύρισαν και μου είπαν το εξής:"Εσύ ήσουν πάντα η πιό δυνατή από όλους μας,και να ξέρεις οτι αυτά που σου έρχονται και γίνονται,έρχονται γιατί μπορείς να τα αντέξεις,και δες το και αλλιώς πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό".Όταν το ξεπεράσεις θα βγείς πιο δυνατός από πότε,πίστεψε με.Και εγώ στις αρχές μου είμαι,να ξέρεις πως τα ψυχοσωματικά μας βγαίνουν όταν αρνιόμαστε να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή μας.Οι κρίσεις έρχονται γιατί κάτι θέλουν να μας πούν.Και εγώ έχω φόβους άπειρους,όταν βλέπω όμως τους φίλους μου και τους γονείς μου και το πώς με κοιτάνε,με κοιτάνε όχι με οίκτο αλλά με θαυμασμό και ανυπομονησία για να γίνω καλύτερα,πιστεύουν σε εμένα.Και πέρνω δύναμη από εκεί.Βρες και εσύ την δική σου πηγή δύναμης,και άσε τον παλιό καλό σου εαυτό να βγεί σε κάτι καλύτερο. Μπορείς να το κάνεις για τον πατέρα σου,γιατί φαντάζομαι σε μεγάλωσε με αγάπη και σίγουρα δεν θα ήθελε να σε βλέπει έτσι τώρα.Μπορεί όμως και να σε βλέπει και να σε προσέχει,αυτό κανείς δεν το γνωρίζει.Σίγουρα όμως είναι μέσα σου,προσπάθησε όταν σε πιάνουν όλα αυτά να τα εκλογικεύσεις και να βρίσκεις αυτό το κομματάκι μέσα σου που να λέει,πώς όλα αυτά που παθαίνεις είναι από το άγχος σου και την θλίψη σου.Κλείσε τα μάτια δοκίμασε να πάρεις βαθιές αναπνοές και αργές και σκέψου την πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής σου,ή κάτι που θες πολύ.
Και εγώ στην ίδια κατάσταση είμαι και προσπαθώ να το πολεμίσω.Η ζωή είναι μία.Και η δίκη σου μόλις αρχίζει.Κουράγιο και δύναμη σου εύχομαι.Και θυμήσου μικρά βηματάκια με ασφάλεια,και σύντομα θα περπατάς και αργότερα θα τρέχεις....