καταθλιψη?

Καλησπερα,ειμαι 20 χρονων και τους τελυταιους 4 μηνες περιπου νιωθω απιστευτα πιεσμενος ψυχολογικα.Νιωθω οτι θα εκραγω!Ειναι στιγμες που απλα θελω να τα σπασω ολα!Υστερα απο ενα δυσαρεστο γεγονος που μου συναιβει απλα νιωθω οτι γεμιζω οργη!Ειναι μερες,εβδομαδες που νιωθω καλυτερα αλλα σε γενικες γραμμες αυτο το συναισθημα επικρατει.Εχω την υποψια οτι πασχω απο καταθλιψη σε μικρο βαθμο.Εχω σκεφτει πολλες φορες να παω σε ψυχολογο αλλα νρεπομαι,σημερα αποφασισα να εκφρασω οτι νιωθω σε αυτο το φορουμ.Στα μεσα του Ιουνιου η κοπελα μου(πρωτη σοβαρη σχεση που εκανα,και η πρωτη κοπελα που ενιωσα πραγμαατ για αυτην) με κερατωσε με τον πρωην της.Απο τοτε εχω αλλαξει απιστευτα την συμπεριφορα μου.Το σκεφτομαι συνεχεια..Ειμαστε ακομα μαζι,εδωσα μια δευτερη ευκαιρια αλλα τα πραγμαατ δεν ειναι ετσι οπως ηταν.Δεν ξερω αν τωρα το βλεπω ή αν οντως ειναι ετσι αλλα 'βλεπω' το κοντινο μου περιβαλλον και για τιποτα δεν ειμαι ευχαριστιμενος οπως ειναι.Δεν πιστευω οτι εχω αληθινους φιλους και πιστευω οτι ο καθενας ανα πασα στιγμη μπορει να με προδωσει και κοιταει το συμφερον του.Τους τελευταιους μηνες δεν ειμαι με τιποτα ευχαριστημενος και νιωθω απιστευτη οργη και μισος.Ειναι μαλιστα στιγμες που σκεφτομαι και το θανατο...
Θα κανω μια γρηγορη αναδρομη των γεγονοτων.Το καλοκαιρι θα βγαιναμε σε κλαμπ.Κατα κυριω λογο εγω με την παρεα μου και αυτη με την δικια της.Ομως ηταν και ο πρωην της εκει.Οσο ημουν και εγω ολα ηταν κομπλε.Εμεις φυγαμε γτ μια κοπελα απο την παρεα εγινε χαλια και την πηγαμε στο νοσοκομειο.Αυτη γυρισε με τον πρωην της και φιληθηκαν στο αμαξι του.Την επομενη μερα μου το ειπε τσακωθηκαμε και χωρησαμε.Μετα απο καιρο και απο διαφορες συζητητσεις την πιστεψα οτι εκανε μαλακια και οτι εχει μετανιωσει και ειμαστε παλι μαζι.Ομως εγω μετα απο αυτο δεν μπορω να την εμπιστευτω καθολου!Νομιζω οτι μου λεει συνεχεια ψεμματα!Και οσο το θυμαμαι γεμιζω οργη και πονο!Θα ηθελα απλα να τα σπασω ολα!Αλλα ολο αυτο τον καιρο συγκραυομε.Νευριαζω απιστευτα πολυ!Θελω να τον σκοτωσω τον αλλον,μα τω θεο!Τωρα ειμαστε μαζι και προσπαθω να μην το σκεφτομαι,αλλα δεν μπορω.Και δεν ειναι μονο αυτο,οι φιλοι μου μου δινουν την εικονα οτι δεν νοιαζονται για μενα.Ειναι απλα σαν να βγαινω για καφε με καποιους και να γεμιζω τον χρονο μου,τιποτα παραπανω.Νιωθω οτι δεν εχω κανενα να βασιστω,και οτι ολοι απλα ειναι θεμα χρονου να με κοροιδεψουν..δεν ξερω τι να κανω..νιωθω οτι τρελενομαι!

Σ αρεσει αυτη η κατασταση? Σκοπευεις να κανεις κατι για να την αλλαξεις? Αν ναι, τι ειναι αυτο?

Εχω σκεφτει να την αλλαξω..αλλα εχω μεινει μονο στις σκεψεις.Θελω να παρω την σχολη μου πιο σοβαρα ή και να γραφτω γυμναστηριο.Ακομα και να χωρησω εντελως ωστε να το αφησω να ξεχαστει..αλλα εχω μεινει μονο στις σκεψεις..

Oduss, αρχικά σταμάτα να σκέφτεσαι αν έχεις ή δεν εχεις κατάθλιψη:)
Ξεκίνα απο αυτά τα πράγματα που σε δυσαρεστούν στη παρούσα φάση της ζωής σου, όπως η σχέση σου..Ολοι οι ανθρωποι, οταν νιωθουμε προδομενοι/απογοητευμενοι απο τον/την σύντροφό μας, εε δεν πετάμε και στα συνεφα. Λογικό λοιπον να μην κανεις τις πιο ομορφες σκεψεις.
Οσον αφορά τη σχέση σου, εμενα δεν μου φαινεται καμια σπαζοκεφαλιά που πρεπει να σε ταλαιπωρεί..Δεν σε κανει ευτυχισμενο, απλά..Μπορει να την αγαπας, αλλα αγαπας και τον εαυτό σου φαντάζομαι, οποτε διάλεξε.Τι νοημα εχει να εισαι σε μια σχεση που σε γεμιζει υποψιες, θυμό, νεύρα; Ήταν επιλογη σου να συνεχισεις τη σχεση οκ, αλλα προφανως δεν την εχεις συγχωρεσει..Αν νιωθεις οτι μπορεις να το κανεις, προσπαθησε..Αν δεν αντεχεις, χώρισε...Αλλα να εισαι ετσι :) και οχι ετσι :( ή ετσι :mad:.
Σε ψυχολογο να πας αν νιωθεις την αναγκη...Δεν εβλαψε ποτε κανεναν. Και με τη σχολη σου να ασχοληθεις και γυμναστηριο να πας. Ολα αυτά μου ακουγονται μια χαρά.
Τωρα για το θεμα των φιλων..Ξερεις, καμια φορα οταν δεν ειμαστε καλα,ή εχουμε πληγωθει απο καποιον αλλον, δεν βλεπουμε καθαρα/αντικειμενικα μερικα πραγματα. Αθελα μας τους βαζουμε ολους σε ενα τσουβαλι... Δωστους μια ευκαιρια και δυο και τρεις..Πιθανον να ειστε σε διαφορετικες φασεις τωρα, αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορειτε να "ξανασυναντηθειτε". Καταλαβαινω οτι εχει κλονιστει η εμπιστισυνη σου γενικά, αλλα δεν ειναι λιγο αδικο για τους αλλους να ειμαστε προκατειλημμενοι;

Oduss, έχεις θυμό μέσα σου. Νιώθεις προδομένος και διχασμένος. Ενα μέρος σου θέλει να δώσει στην κοπέλα σου μιά δεύτερη ευκαιρία, ένα άλλο αντιδρά. Θέλεις να ην εμπιστευτείς, αλλά ο πληγωμένος εγωισμός σου διψάει για "δικαίωση". Αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση μέσα σου αντανακλάται στον τρόπο που βλέπεις όλους τους ανθρώπους γύρω σου.

Πώς ήσουν ψυχολογικά πριν από το περιστατικό με την κοπέλα σου και τον πρώην της? Αυτή είναι η μόνη αιτία που νιώθεις έτσι ή ήταν ο διακόπτης που πυροδότησε κρυμμένα-απωθημένα συναισθήματα? Νιώθεις πως εκτιμάς και αγαπάς τον εαυτό σου ή νιώθεις πως είσαι ανεπαρκής απέναντι στην κοπέλα σου και στους φίλους σου?
Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα, τα οποία αν απαντήσεις θα σε βοηθήσουν να καθαρίσεις λίγο το θολό τοπίο του ψυχισμού σου. Παράλληλα, όπως επεσήμανε η Σουέλ, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσεις τη σχέση με την κοπέλα σου. Την εμπιστεύεσαι? Αυτά τα στοιχεία που σε τράβηξαν σε εκείνη συνεχίζουν να σε ελκύουν?

Ολοι κατά καιρούς ζούμε έντονες καταστάσεις που μας αγχώνουν, και βάζουν σε δοκιμασία τις πεποιθήσεις μας. Από τέτοιες δοκιμασίες ωριμάζουμε. Αντιμετώπισε τους φόβους σου κατά πρόσωπο και μη φοβάσαι τον πόνο και τα αρνητικά συναισθήματα. Οταν βγεις από αυτή την κατάσταση θα έχεις μάθει κάτι περισσότερο για το ποιός είσαι...

Διωχτηνα να πουμε, σε κερατωσε και μαλιστα 2 φορες,τι αλλο να σου κανει δηλαδη?Πες της το εσυ,τουλαχιστον να νιωσεις μια ικανοποιηση.

μια φορα ηταν ...''Ενα μέρος σου θέλει να δώσει στην κοπέλα σου μιά δεύτερη ευκαιρία, ένα άλλο αντιδρά. Θέλεις να ην εμπιστευτείς, αλλά ο πληγωμένος εγωισμός σου διψάει για "δικαίωση".'' nick cave πιστευω οτι αυτο που ειπες αντικατροπτιζει τα συναισθηματα μου...και η αληθεια ειναι οτι τετοια ψυχολογικη διαθεση ειχα παντοτε,απλα ποτε δεν την ειχα βγαλει προς τα εξω.με αυητν την κοπελα τα ειχα ξεχασει ολα,και ειχα γινει καλυτερα και προς τον εαυτο μου και προς τους αλλους.μετα απο αυτο ομως δεν αντεξα αλλο και μιλησα,εξεφραξα τα συναισθηματα μου..Σουέλ πιστευω εν μερη οτι εχεις δικιο για το θεμα των φιλων,το εχω σκεφτει και εγω για να παρηγορισω τον εαυτο μου.ομως μηπως δεν ειναι ετσι.οτι τωρα βλεπω καλυτερα ποιοι ειναι διπλα μου..γιατι στα δυσκολα οι φιλοι φαινονται?και το θεμα ειναι πως μπορω να αντιμετωπισω τους φοβους και οτι με ποναει?απλα να το σκεφτομαι και να χαλιεμαι ή να το ξεχασω και να κρατιεμαι απασχολημενος με αλλα πραγματα??και για την ιστορια μετα απο το ποστ που εγραψα της ειπα οτι θελω χρονο μακρια της και ειναι τωρα δυο μερες που δεν μιλαμε και νιωθω καλυτερα..με λιγη βοηθεια απο Σφακιανακη!:P

δεν εχω ξαναμιλησει τοσο πολυ για τον εαυτο μου,και το γεγονος οτι γινεται ανωνυμα με οδηγει στο να πω πιο πολλα και να τα βγαλω απο μεσα μου...οτι τωρα μπορω να μιλαω ανωνυμα,χωρις να ντρεπομαι....να τα βγαζω απο μεσα μου,να τα λεω σε αγνωστους μεν αλλα να τα λεω καπου.. δεν μπορω αλλο ολα αυτα να τα σκεφτομαι μονο.δεν εχω μιλησει σε κανεναν τοσα χρονια..και αυτο με ωθει να πω πιο πολλα για τον εαυτο μου.
για να δωσω ενα καλυτερο προφιλ..αν με ρωτησετε για την ζωη μου εχει ως εξης..η εφηβικη μου ηλικα ηταν χαμενη.δεν ειχα πολλους φιλους,ουτε και ημουν κοινωνικος.απλα κλεινομουν στον εαυτο μου και δημιουργουσα κομπλεξ..μην με ρωτησετε,εχω αρκετα...απο τοτε εκανα σκεψεις αυτοκτονιας.και απο τοτε μου εχει δημιουργηθει η εντυπωση οτι τιμωρουμε.λιγο στα μεσα της τριτης λυκειου αρχισα να κανω πιο πολλες παρεες,βασικα 2-3 φιλους και εξοδους,ψιλοπραγματα.μεσα στο πρωτο ετος γνωρισα πολυ κοσμο,και εγινα πολυ κοινωνικος,κατι που δεν πιστευα οτι ειχα και μαλλον το εκρυβα μεσα μου..2ο ετος ειχα κανεις παρεες αρκετες και περναγα ωραια..καπου εκει τα βρηκα και με την κοπελα μου και αλλαξα εντελως.ενω πιστευω οτι μεχρι τα 18 περιπου μου χρονια ημουν κλεισμενος στον εαυτο μου,φοβομουν τον εξω κοσμο αλλαξα.κοινωνικοποιηθηκα και ενιωθα καλυτερα.ηξερα οτι οι φιλοι που εχω ειναι περιστασιακοι,δεν με ενοιαζε,αλλα νομιζα οτι ειχα μερικους που ειναι κοντα μου και ενιωθα καλα.ημουν καλα απενατντι στον εαυτο μου και οποια 'κακη' σκεψη εκανα μου ειχε φυγει.μετα απο οτι συναιβει ενιωσα σκατα.παλι χαλια..και κυριαρχουσε η ιδεα στο μυαλο μου οτι το αξιζα.αλλα ταυτοχρονα αναρωτιομουν γιατι σε μενα?.η κοπελα αυτη πραγματικα μου εβγαλε εναν καλυτερο εαυτο.πιο δυνατο.αλλα το πηρε πισω...μπηκα στην διαδικασια να ξαναπροσπαθησω μαζι της γιατι το πιστευω οτι με αγαπαει,οτι εκανε λαθος και εχει κανει πραγματα για μενα(σε προσωπικο επιπεδο που δεν θα αναφερω).για να μην τα πολυλογω μετα απο ολα αυτα εχω φτασει στο σημειο να αναρωτιεμαι τι κανω στην ζωη μου?τι σωστο κανω?η τι λαθος..ποιος ειναι ο στοχος μου,που πιστευω...σε τι πιστευω...και ειμαι εγω σημερα να λεω οτι κοπελα που αγαπαω με προδωσε,οι φιλοι οταν επρεπε να μου σταθουν με πουλησαν.και ρωταω..γιατι?γιατι σε μενα?μηπως πρεπει να γινω και εγω ετσι?μηπως αυτος ειναι ο τροπος να επιβιωσω?να φαω πριν με φανε?αλλα δεν μπορω να το κανω...σκεφτομαι ολα αυτα και με πιανουν τα κλαμματα..νιωθω να πνιγομαι,οτι δεν εχω μελλον,οτι δεν μπορω να αντελπεξεθω στις αναγκες του κοσμου,οτι δεν ειμαι εγω για αυτο τον κοσμο.οτι ηταν καλυτερα να μην ειχα γεννηθει ποτε.και οτι ο θανατος ειναι λυση.ηρεμια,ησυχια,γαληνιο� �..δεν σε νοιαζει τιποτα γιατι απλα δεν υπαρχεις.και ασε τους αλλους να τρωγονται!και στιγμες σαν και αυτη,που δεν κυριαρχει μεσα μου ο θυμος για οτι εχει γινει σκεφτομαι οτι σε ολους εχει συμβει.οτι δεν ειμαι ο μονος που συγχωρει γιατι αγαπαει...αλλα απο την αλλη αναρωτιεμαι,μηπως ειμαι μαλακας?μηπως θα με πιανουν μια ζωη κοροιδο?και τωρα οπως μονολογω εφτασα και σε ενα ζητημα που με απασχολει.η χαμηλη αυτοεκτιμηση μου.η προσπαθεια μου να την συγχωρησω ειναι γιατι φοβαμαι να παω πρακατω,να φυγω απο αυτο που εχω συνηθισει?η δειχνω οτι αληθινα την αγαπαω?ή μηπως μονο το γενονος οτι αναρωτιεμαι αν εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση σημαινει οτι δεν εχω?αν καποιος που οντως ειχε δεν θα σκεφτοταν την περιπτωση να κανει λαθος...δεν ξερω.γνωριζω παντως οτι οτι λεω δεν ειναι τιποτα σε σχεση με αλλα προβληματα που εχουν αλλοι ανθρωποι,προβληματα υγειας κτλ και αυτο με παρηγορει καπως(εγωιστικο εκ μερους μου).
τελος παντων,δεν ξερω αν καποιος θα μου απαντησει.παντως ευχαριστω,και μονο που ξερω οτι 1,2,10 διαβασανε τις αμφιβολιες και τις σκεψεις μου με βοηθαει,νιωθω πιο ανακουφισμενος.νιωθω οτι καπου τα ειπα...και οτι δεν ειμαι μονος...

oduss, η διαδικασία της αυτογνωσίας είναι δύσκολη και επώδυνη. Παραδέχτηκες πως έχεις θέματα με τον εαυτό σου που δεν έλυσες, απλά τα έκρυψες κάτω από το χαλί, είτε το χαλί είναι η κοπέλα σου, είτε οι φίλοι σου. Αργά ή γρήγορα πρέπει να τα αντιμετωπίσεις.
Οι άνθρωποι μας εκπλήσσουν, μας γοητεύουν και μας απογοητεύουν. Αυτή είναι η ζωή. Πρέπει να είμαστε αυτόφωτοι και αυτάρκεις, ώστε να απολαμβάνουμε την αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά να μην εξαρτάμε την ύπαρξή μας από αυτούς.
Μέσα από τις δυσκολίες ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τα όριά του. Μαθαίνουμε να πατάμε καλύτερα στα πόδια μας. Μπορεί αυτή την εποχή να νιώθεις προδωμένος, σιγά σιγά όμως θα το ξεπεράσεις και θα ανακαλύψεις πως η παραίτηση δεν είναι λύση. Πως όταν κλείνει ένα κεφάλαιο στη ζωή, ανοίγει ένα καινούργιο, που μας προκαλεί να το ζήσουμε...

ωραια στην θεωρια..στην πραξη?

Quote:

---

Originally Posted by oduss

ωραια στην θεωρια..στην πραξη?

---

Δεν είναι θεωρία. Εκατομμύρια άνθρωποι τα κάνουν πράξη όλα αυτά. Μπορεί να μην λένε "κάνω αυτογνωσία", λένε όμως "θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου και θέλω να είμαι ευτυχισμένος". Επικεντρώνονται στα θετικά που έχουν στη ζωή τους, ασχολούνται με κοινωνικές δραστηριότητες, διαβάζουν βιβλία, αποκτούν χόμπυ, καλλιεργούν μιά δεξιότητα (π.χ. μαθαίνουν μιά ξένη γλώσσα, ένα μουσικό όργανο, ασχολούνται με τον αθλητισμό). Το κυριώτερο: Αγαπούν τον εαυτό τους...

Βρες διεξόδους, κάτι που σου αρέσει να κάνεις και ασχολήσου με αυτό. Μην αναμασάς τα ίδια διαρκώς στο μυαλό σου. Νέο κεφάλαιο, νέοι άνθρωποι, νέες εμπειρίες...