ναι στα προτυπα η οχι

έχω ένα θέμα που με απασχολεί και θα ήθελα τη συμβουλή σας!στη ζωή μου από μικρή θαύμαζα κατά καιρούς άτομα και προσπαθούσα να τους μοιάσω με λόγια και πράξεις και σαν γυναίκα και εμφανισιακά, βέβαια κάποια στιγμή σταματούσα το κάθε άτομο γιατί δεν ένιωθα να με αντιπροσωπεύουν οι πράξεις τους, κάποια στιγμή όταν έφτασα 18 είπα στοπ δε θα ξυπνάω και το πρωί θα σκέφτομαι τι θα έκανε ο άλλος (ενώ δεν έκανα κάτι αντίθετο από τη θέλησή μου απλά βαρέθηκα) όμως όταν ξεκίνησα να είμαι μόνο εγώ δηλαδή ότι μου ερχόταν έκανα, βρέθηκα πολλές φορές σε δύο επιλογές και να μη ξέρω τι να διαλέξω και να με κριτικάρω έντονα και κάπου εκεί είδα ένα έργο που ένιωσα ότι η ηρωίδα του είναι αυτό που θέλω για εμένα. ο τρόπος ζωής όλα και είναι το μοναδικό πρότυπο που έχει κρατήσει τη προσοχή μου για πολύ καιρό και μου έδωσε άλλη όψη στη καθημερινότητά μου σε βελτιωμένη έκδοση βέβαια αναρωτιέμαι όμως μήπως δεν είναι σωστό?μήπως πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να εκτεθεί σε διάφορες καταστάσεις χωρίς να κρύβεται πίσω από ρόλους ή είναι μία μορφή αυτοβελτίωσης εφόσον το πρότυπο είναι υγιεί?

εγω στηριζω το πρωτο. αφηνεις τον εαυτο σου να εκτεθει, τον αφηνεις ελευθερο δηλαδη, χωρις να προσπαθεις να μοιασεις στο οποιοδηποτε προτυπο (τουλαχιστον οχι απολυτα γιατι δε γινεται). ο καθενας ειναι ξεχωριστος, και δε μπορουμε να μπουμε 100% στη θεση του αλλου, οσο πετυχημενος κι αν ειναι, οσο κι αν αποτελει παραδειγμα προς μιμηση. σαφως επηρεαζομαστε μεχρι ενα βαθμο, στο ντυσιμο πχ, αλλα κατα βαθος οτι κι αν κανουμε παραμενουμε ο εαυτος μας, κι αυτο πρεπει να δειχνουμε και στους υπολοιπους. αν για παραδειγμα προτιμας το Α φαγητο απο το Β, δε θα επιλεγεις το Β επειδη το επελεξε και το προτυπο που θαυμαζεις. καταλαβαινεις πως ετσι δε προκειται να ευχαριστηθεις τη ζωη σου.

Γενικα ειναι στην ανθρωπινη φυση να "δανειζομαστε" στοιχεια που θαυμαζουμε σε αλλους.Το θεμα ειναι να συνειδητοποιουμε μεχρι πού μας ωφελουν, κι εκει να σταματαμε και να τα προσαρμοζουμε στα δικα μας ιδιαιτερα χαρακτηριστικα.Πολλες φορες ειχα επηρεαστει απο ατομα που θαυμαζα και, μαζι με τα θετικα τους, πηγαινα να αντιγραψω επακριβως και τα ελαττωματα.Σε αυτο επαιξε ρολο και το οτι εχω μια "κινηματογραφικη" οπτικη της ζωης, δηλ.μου αρεσει η υπερβολη κι η θεατρικοτητα σε ολα.Οταν παντως παμε να μιμηθουμε κατι που κατα βαθος δεν μας αφορα, νιωθουμε κατι να "σπαει" μεσα μας, αρα σταματαμε.Γενικως, το να βρεις τον αληθινο σου εαυτο ειναι μια διαδικασια περιπλοκη, συχνα επωδυνη και μακροχρονη, αλλα και απαραιτητη.Γι'αυτο αυτη η αναζητηση θελει τη μεγιστη δυνατη απλοτητα και νηφαλιοτητα,μιας και αλλωστε πολλα απο τα προτυπα που προβαλλονται ως υγιη και ολοκληρωμενα, στην πραγματικοτητα δεν ειναι ετσι.Συχνα ξεγελά και το "περιτυλιγμα" του αλλου, ή τα εκφραστικα του μεσα.Και συχνα περνιεται το μηνυμα να ειμαστε "ατσαλακωτοι" σε ολα, ή ετσι να δειχνουμε, πραγμα που ειναι αφυσικο.

πρότυπα είχα και εγώ και κατά την αποψη μου είναι λαθος να έχουμε και να στηρίζουμε τη ζωή μας,τις αποφάσεις μας,να προσπαθουμε να αλλάξουμε την εμφανισή μας ώστε να μοιασουμε στο προτυπό μας!ο κάθε ανθρωπος είναι μοναδικός,έχει τα δικά του πιστεύω,τις δικές του επιλογές,τη δική του εμφάνιση....το να μπεις στη διαδικασια να διαμορφωνεις τη ζωή σου ΄οπως το προτυπό σου,μπορεί να σε αρρωστήσει γιατί ποτέ δεν θα το πετύχεις απόλυτα..ειμαι υπερ της μοναδικότητας του κάθε ατόμου!

Επισης, ασχολουμενη με καποιο στοιχειο ενος ανθρωπου-προτυπου, πχ επειδη ειναι κραυγαλεο, μπορει να παραμελησεις κατι πιο πρωτευον για σενα...

Τα πρότυπα είναι πανάρχαια υπόθεση. Οι μύθοι στην ουσία είναι ιστορίες πανανθρώπινων και διαχρονικών προτύπων. Ο αποσυμβολισμός π.χ. της Οδύσσειας μας παρουσιάζει "το δρόμο του ήρωα" Οδυσσέα προς τον τελικό προορισμό της ύπαρξης μέσα από εμπόδια και αντιξοότητες που μεταμορφώνονται σε αυτογνωσιακές εμπειρίες.

Κατά την άποψή μου τα πρότυπα είναι απαραίτητες οδηγίες κατεύθυνσης στο ταξίδι της ζωής. Δε σου λένε πώς θα ζήσεις τη ζωή σου, απλά σου δείχνουν το δρόμο. Το αν θα τον βαδίσεις εξαρτάται από σένα. Το ερώτημα είναι "ποιά πρότυπα?". Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της οικογένειας και της παιδείας, που οφείλουν να θέσουν τα σωστά πρότυπα σε ένα νέο άνθρωπο που αντιμετωπίζει τη μέγγενη του λάιφ στάιλ και της κοινωνικής αλλοτρίωσης.

Συμφωνώ ότι τα πρότυπα δείχνουν έναν δρόμο... νομίζω όμως πως καλό είναι να συνειδητοποιούμε ότι συχνά το πρότυπο είναι μόνο μια εικόνα, στιγμιότυπα, αφηγήσεις, δηλώσεις. Οπότε ναι, χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί τόσο στο 'ποια πρότυπα', όσο και στο τι ιδιότητες και τι αξία αποδίδουμε σε αυτά τα πρότυπα. Για παράδειγμα, είναι πολύ ωραίο ένα πρότυπο να μας εμψυχώσει να ασχοληθούμε με μια δραστηριότητα ή με μια πλευρά του εαυτού μας, είναι όμως μάλλον αρνητικό να υιοθετήσουμε έναν τρόπο ζωής και συμπεριφοράς βασισμένοι σε όσα νομίζουμε ότι κάνει το πρότυπο.

Θα έλεγα επίσης ότι στην εποχή του διαδικτύου, μερικές φορές γίνονται πρότυπα άνθρωποι που δεν έχουμε ιδέα για τις καθημερινές τους συνήθειες, τις πραγματικές τους συμπεριφορές, τη ζωή τους εν γένει. Κι έτσι αυτό που γίνεται τελικά 'πρότυπο', μπορεί να είναι απλά ένα νικνέιμ, ένα άβαταρ, μια διαδικτυακή προσωπικότητα κι όχι απαραίτητα ένας επιτυχημένος - ευτυχισμένος - δυναμικός κλπ άνθρωπος.