Printable View
Εδώ και πολλά χρόνια, αντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα:
Απογοητευσή ότι δεν θα καταφέρω τίποτα ότι δεν θα κάνω τίποτα ότι δεν θα παντρευτώ και ότι δεν θα βρω δουλειά. Αυθυποβάλλομαι και όντως δεν τα καταφέρνω στο τέλος με ότι κάνω. Σαν να έχω προφητεύσει εγώ η ίδια το μέλλον μου ότι θα αποτύχω και δεν βάζω τα δυνατά μου....πώς να το αλλάξω αυτό;
και εγώ είχα κάποτε ένα θεματάκι με την αποτυχια....παριατήθηκα για κάποιο διάστημα αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν πρέπει να παραιτούμαστε!!να μην είσαι απαισιόδοξη,πάλεψε για τους στόχους σου (η αποτυχία είναι μέσα στα πλαίσια ) και άφησε τη μοίρα να δείξει.......
Και αν η μοίρα δείξει ότι τελικά είμαι μια αποτυχημένη;;;; τότε τι γίνεται;;;; αλήθεια πιστεύετε στην μοίρα το πεπρωμένο;;;;
Αν ειναι γραπτο σου να μην παντρευτεις τι εγινε?Αν παλι το θες τοσο πολυ κυνηγησε το λοιπον,αν και κατα την γνωμη μου αυτα δεν τα κυνηγας!Τωρα οσο αφορα το θεμα δουλειας(που σε αυτο ολοι υποφερουμε) δεν ειπες οτι θα πας Αγγλια οτι βρηκες καποια ευκαιρια?Γιατι λοιπον αναλωνεσαι στα ιδια και τα ιδια ερωτηματα?Quote:
Originally Posted by olgaki1975
Εχεις καμμια συγγενεια με την Εμμανουελα?
Γειά Όλγα. Σκέφτομαι. Όταν φοβάμαι κάτι, σημαίνει ότι πραγματικά υπάρχει κίνδυνος να συμβεί αυτό το κάτι. Δεν φοβάμαι τυχαία. Συνήθως φοβόμαστε αυτό στο οποίο η πιθανήτητα κάτι να μην πάει καλά είναι μεγάλη. Ο φόβος δεν υπάρχει αν δεν υπάρχει η αιτία.Quote:
Originally Posted by olgaki1975
Έτσι, γιατί να το ονομάσεις αυτο-υποβολή (ανθυποβολή); Παράδειγμα, φοβάμαι να πάω βαθειά στη θάλασσα γιατί δεν ξέρω καλό μπάνιο. Αν πάω βαθειά και κοντέψω να πνιγώ, δεν οφείλεται στην αυτο-υποβολή, αλλά στο ότι δεν ξέρω καλό μπάνιο. Αποτυγχάνω, γιατί οι πραγματικές συνθήκες είναι για να αποτύχω.
Ο περισσότερος κόσμος, δεν θέλει να έχει φόβο. Έτσι, προσπαθώντας να διώξει το φόβο, ή να ξεφύγει από αυτόν, χάνει την επαφή με το φόβο. Χάνοντας την επαφή με το φόβο, χάνουμε συνήθως και την αιτία του φόβου.
Όταν έδινα εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, είχα τόσο φόβο που έτρεμα ολόκληρος. Θυμάμαι το πόδι μου στο γκάζι έτρεμε 2-3 εκκατοστά, τόσο που δεν μπορούσα να πατήσω σταθερά το γκάζι. Φυσικά κόπηκα. Τώρα, ύστερα από αρκετό καιρό, καταλαβαίνω ότι ήταν αδύνατο να περάσω την εξέταση, με αυτά που ήξερα και με τις συνθήκες που υπήρχαν. Τότε δεν γνώριζα το ότι ήταν αδύνατο να περάσω, και νόμιζα ότι ίσως τα κατάφερνα. Όμως το μυαλό γνωρίζει που είναι η δυσκολία, και αντιδρά ανάλογα, άσχετα αν εμείς δεν θέλουμε να το δούμε ή να το παραδεχτούμε.
Αργότερα, που έκανα λίγα περισσότερα μαθήματα, και που επίσης υπήρχε ένας δάσκαλος οδήγησης που θέλησε πραγματικά να με βοηθήσει, κατάφερα και πέρασα την εξέταση. Οι συνθήκες όμως είχαν αλλάξει.
Ο φόβος και στις δύο περιπτώσεις, και στην πρώτη που κόπηκα και στη δεύτερη που πέρασα, ήταν ανάλογος των δυνατοτήτων μου και των συνθηκών. Αν το δει κανείς λογικά, ο φόβος μου ήταν ακριβώς ανάλογος της πραγματικότητας.
Και σε άλλες περιπτώσεις στη ζωή μου, συνήθως αυτά που φοβάμαι είναι αυτά που παθαίνω. Ο λόγος είναι απλός. Φοβόμαστε αυτό στο οποίο δεν θα τα καταφέρουμε, αυτό στο οποίο κινδυνεύουμε ή "κινδυνεύουμε". Έτσι, θεωρώ ότι είναι καλύτερο κάποιος να καταλαβαίνει το φόβο του. Με το ίδιο σκεπτικό, δεν θα είχαμε οικονομική κρίση, αν ο κόσμος έβλεπε τον κίνδυνο προηγούμενα. Θα είχε προστατευτεί περισσότερο και δεν θα του ερχόταν κεραμίδα στο κεφάλι. Υπάρχουν άνθρωποι που πρόβλεψαν την οικονομική κρίση, και έζησαν σε μεγαλύτερο φόβο από αυτούς που δεν την πρόβλεψαν. Αλλά ήταν πιο προετοιμασμένοι.
της εκανες την καρδια περιβολι της κοπελας τζον.
ειναι σαν να της λες....
ναι ειναι βασιμο να πιστευεις οτι δεν θα παντευτεις ποτε.
ειναι βασιμο να φοβασαι πως δεν προκειται να βρεις ποτε δουλεια.
ειναι βασιμο να φοβασαι πως δεν θα καταφερεις τιποτα στη ζωη σου.
μονο "παρε τα ξυραφακια και κοψε τις φλεβες σου" δεν της ειπες!!!
Ακόμα και αν υπάρχει μοίρα, εμείς την καθορίζουμε ή την επηρεάζουμε. Συγνώμη john, αλλά αυτά που λες δε στέκουν ούτε στην πιό εκλαικευμένη έκδοση του Καζαμία. Οι ψυχολόγοι, αντίθετα (αλλά τι ξέρουν αυτοί...:)) μιλούν για το νόμο της έλξης. Ελκουμε ότι επιθυμούμε και φοβόμαστε. Οχι με την έννοια που το λέει ο μπαρουφολόγος Κοέλλιο, αλλά μέσω μιάς απλή διαδικασίας: Προγραμματίζουμε τον εγκέφαλό μας για την επιτυχία ή την αποτυχία
Εστω οτι έχω ένα πρόβλημα και ψάχνω για λύση (και μιλάω από προσωπική πείρα). Εαν πω από την αρχή στον εαυτό μου οτι δεν πρόκειται να το λύσω, δημιουργώ ένα μπλοκάρισμα στον εγκέφαλο, ο οποίος αδυνατεί να κατεβάσει ιδέες για τη λύση του προβλήματος. Αυτό λέγεται "αυτοεκπληρούμενη προφητεία". Αντίθετα, αν πιστέψω με όλες μου τις δυνάμεις πως θα το λύσω, κινητοποιώ όλες τις βιοχημικές διεργασίες ώστε ο εγκέφαλος να επικεντρωθεί στη λύση του προβλήματος. Και, ώ του θαύματος!, μου κατεβαίνουν άπειρες ιδέες... Μάλιστα, υπαρχουν τεχνικές υποβολής και επηρεασμού -τόσο του εαυτού μας όσο και των άλλων- με στόχο την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος, ή ακόμα και εργαλεία, όπως ο νευρογλωσσικός προγραμματισμός.
Μην ακούω σαχλαμάρες λοιπόν. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι πίστη στον εαυτό μας και θετική σκέψη.
Η ζωή μας είναι στα χέρια μας. Εμείς έχουμε την ευθύνη της. Το μόνο που μας ζητά είναι να τη ζήσουμε...
Και πράξεις, θα συμπλήρωνα. Το να καθόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας (την οποία εμείς φτιάχνουμε) δεν οδηγεί πουθενά.Quote:
Originally Posted by nick cave
Όσο για τη θεωρία του John 11 είναι πέρα για πέρα λάθος. Μάλλον μας αναλύει τον τρόπο που ένας φοβικός εκλογικεύει την φοβία του.
Εσυ εκλαμβάνεις την πραγματοποίηση του αντικειμένου του φόβου ως δεδομένο σε κάθε περίπτωση. Άλλο όταν ειναι ορατα τα δεδομένα και δεν αφηνουν περιθωριο άλλου αποτελέσματος (πχ το να δανείζομαι πέραν των οικονομικών μου δυνατοτήτων και ενω τα οικονομικα μου δεν ειναι καλα ώστε να ειναι βεβαιο ότι θα πτωχευσω ή οδηγω το αυτοκινητο μου επικινδυνα σε σημειο οπου υπάρχει γκρεμμος με κινδυνο να σκοτωθω ή το παραδειγμα σου δεν ξερω κολυμπι και μπαινω βαθια στη θαλασσα με κινδυνο αμεσο να πνιγω) και άλλο όταν, όπως εν προκειμένω με την Ολγα, ο φόβος στερειτε λογικού ερείσματος αφού ειναι αποτελεσμα διαστρεβλωμενης από τη σκεψη αντιληψης της πραγματικότητας. Εδω αιτία του φοβου ειναι η υπερβολή, η καταστροφικότητα (οτι με το να πραξει το ατομο θα επακολουθησει συνεχεια γεγονοτων που οδηγουν μεχρι την καταστροφη ενω η πιθανοτητα πραγματωσης τους ειναι εκ των πραγματων πλέον απομακρυσμένη) και η χαμηλή αυτοεκτιμηση που υποβαλλει στο άτομο ότι ειναι ανικανο να επιτυχει (πχ παρα το ότι εχω τα προσοντα και το νου για να σπουδασω δεν το κάνω επειδη κρινω ότι θα αποτυχω στον κλαδο πριν καν δοκιμασω τις ικανοτητες μου στην πραξη ή δεν πάω να μιλησω για κατι απλό σε κάποιον επειδη σκεφτομαι ότι θα με βρίσει ή φοβαμαι να πάω στην αγορα επειδη νομιζω πως όλοι θα με κοιτανε και θα με σχολιαζουν πράγμα απίθανο να συμβει). Στη μια περιπτωση οι αιτίες ειναι δεδομενες και πραγματικες ενω στην αλλη δεν ειναι τιποτα αλλο παρα διαστρεβλωμενη αντιληψη.Quote:
Originally Posted by John11
Αν μπορεις να κάνεις αυτη τη διακριση θα καταλάβεις το λάθος στο πως αντιλαμβανεσαι τον φοβο και τα λάθος μηνυματα που στελνεις σε ένα άτομο που θέλει να αποδεσμευτει από αυτη την αρρωστημενη μορφη φοβου.
Μάλλον δεν κατάλαβες τι έγραψα. Προτείνω να το διαβάσεις προσεκτικά.Quote:
Originally Posted by fragile
Ποιός είπε ότι από την αρχή λέμε στον εαυτό μας ότι δεν θα το λύσουμε; Λέω να το λύσουμε. Απλά βλέπουμε και τις πραγματικές δυσκολίες.Quote:
Originally Posted by nick cave
> Αντίθετα, αν πιστέψω με όλες μου τις δυνάμεις πως θα το λύσω, κινητοποιώ όλες τις βιοχημικές
> διεργασίες ώστε ο εγκέφαλος να επικεντρωθεί στη λύση του προβλήματος.
Μόνο η πίστη δεν φτάνει. Αν υπάρχει μια δυσκολία που με τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατο να λυθεί, η πίστη δεν θα προσθέσει και πολλά πράγματα.