Κατάθλιψη στο σπίτι...

Καλησπέρα!
Είμαι νέα στο forum. Παρακολουθώ το site όμως εδώ και καιρό. Δεν ξέρω αν υπάρχει ανάλογο post αλλά θέλω να ζητήσω λίγη βοήθεια.
Εδώ και κάποια χρόνια ο πατέρας μου πάσχει από κατάθλιψη. Πάντα ήταν λίγο απαιτητικός (όχι σε "κακό" βαθμό) και γενικά δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα μόνος του. Τώρα το πράγμα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Μετά από πολλές παροτρύνσεις της μητέρας μου επισκέπτεται έναν ψυχίατρο που του χορηγεί αντικαταθλιπτικά.
Αλλά για ψυχοθεραπεία ούτε λόγος! Εννοείται πως εγώ δεν μπορώ να του κάνω συζήτηση. Δεν ξέρει ότι ξέρω.
Tα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου καλά. Με τα χάπια έχει μια κά[ως ανεβασμένη διάθεση αλλα η γενικότερη συμπεριφορά του είναι ίδια. Άρνηση για τον κόσμο. Ανάγκη για βοήθεια σε όλα.
Από τη μία τον λυπάμει και θέλω να τον βοηθήσω κι από την άλλη νευριάζω γιατί δεν νιώθω ότι είναι το ισχυρό πρότυπο του πατέρα που ήταν κάποτε και που κάθε κόρη χρειάζεται.
Δεν ξέρω πραγματικά πως να του φερθώ, τι να του πω για να δραστηριοποιηθεί και να πολεμήσει ότι τον τρώει.
Όποιος μπορεί να βοηθήσει...

θα σου πω οσα γνωριζω.μετα απο καποια ηλικια η ψυχοθεραπεια δε βοηθαει γιατι ο χαρακτηρας εχει καθοριστει(μετα τα 60 για παραδειγμα).ετσι ειχε πει η γιατρος μου για τον πατερα μου.ειναι καλο που κανει θεραπεια.απο κει και περα...εγω αποδεχτηκα τον δικο μου οπως ειναι γιατι ξερω οτι στην ηλικια του(73)δεν αλλαζει ο ανθρωπος.ο δικος μου ηταν και ειναι φυση απαισιοδοξος σε βαθμο ποθ μ επηρεαζε τοσο ποθ απομακρυνθηκα γιατι κανω κ εγω θεραπεια για καταθλιψη.απλα να εισαι εκει γι αυτον θα σου ελεγα και να του σταθεις.φαρμακα ποσο καιρο περνει?κανουν λιγο καιρο να δρασουν γι αυτο ρωταω.να αλλαξουμε μυαλα στους γονεις μας...τι να σου πω..εγω δε προσπαθω καν....γιατι με εριχνε τοσο ψυχολογικα που επρεπε να προστατεψω τον εαυτο μου.βεβαια εσεισ μπορει να ειστε αλλιως...αλλα εγω δε πιστευω οτι εκτος να τους συμπαρασταθουμε και να τουσ ανακουφισουμε μπορουμε να κανουμε κατι περισσοτερο.δεν ειμαστε και ψυχολογοι...