ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!!

Καλησπερα..ειμαι μια μαμα ενος 4χρονου σχεδον αγοριου..παντα ητανε πολυ ζωηρος, κανει ανω κατου παντου, εχει μεγαλη περιεργεια για τα παντα, σκαρφαλωνει μπαλκονια, ανοιγει πορτα φευγει, τρεχει ξαφνικα προς τον δρομο, τον εχω χασει σε παρκο,ολα αυτα κατα διαστηματα..παντα μα παντα ομως με ακουγε οταν τον μαλωνα..παντα ημουνα κατα της φωνης κατα της βιας ουτε μια ξυλια στα χερακια δεν εδινα ή στον ποπο και μαλιστα κατεκρινα οσους το εκαναν..και ακομα το πιστευω αυτο..νομιζω φερνει αντιθετα αποτελεσματα..

εχει ομως τον τελευταιο καιρο που αρχισε προνηπιο εχει γινει αλλο παιδι..βγαζει μυξες και μας τις πασαλειβει παντου, μας χτυπαει εαν κατι δεν του αρεσει, δεν ακουει ΚΑΘΟΛΟΥ, παει στο δωματι οτου μονος και κλεινει την πορτα λεγοντας δεν θελω να με βλεπεις...πλεον τον μαλωνω φωναζω εχω δωσει και καμια ξυλια ντρεπομαι το λεω μην με κατακρινετε..καθε ανθρωπος εχει οριο..ποσο να πας με τα νερα του? ποσο να τον αφηνεις να εκφραστει?ποσο να τον παρεις με το καλο? ποσο?ποσο?

εντωμεταξυ τα οικονομικα χαλια, αποι κιλα ολο παχαινω το εχω ριξει στο φαι..εχω τα θεματα μου και εγω και αυτο με κανει να μην εχω πλεον αλλη υπομονη!!!!

ο μπαμπας του ειναι η αδυναμια του απο μωρο του κανει χατηρια, τον παιζει πολυ αλλα τον μαλωνει οταν πρεπει..απλα δεν κανει υστεριες οπως κανω πλεον εγω...

δεν αντεχω αλλο..νομιζω πως καθε μερα τον κανω χειροτερα..ρωτησα στο σχολειο που ειπανε υοπαρχει ενα πολυ επιθετικο παιδι..λετε να αντιγραφει> εχει αρχισει να σππωρχνει παιδακια στο παρκο..ποτε δεν το εκανε...

βοηθηστε με δεν ξερω πλεον πως να φερθω...σημερα του ειπα πως αυριο θα τον δωσω σε αλλη μαμα..μα τι μυαλο κουβαλαω??πως το σκεφτηκα καν?το παιδι αυτο ειναι η ζωη μου το λατρευω..το εχω χασει μαλλον...

To ζήτημα που ανοίγεις είναι πολύ λεπτό, ειδικά όταν μιλάμε για ένα μικρό παιδάκι 4 ετών. Αισθάνομαι πως αυτά χρειάζεται να τα μεταφέρεις σε έναν καλό παιδοψυχολόγο, που αντιλαμβανόμενος το ιστορικό και το περιβάλλον, θα προτείνει λύσεις και αλλαγές, θα δει και θα κρίνει συμπεριφορές, που μπορούν με σαφήνεια να βελτιώσουν τη σχέση και την καθημερινότητα σας. Αν θες να το δεις σοβαρά, δες το και προσανατολίσου προς αυτήν την κατεύθυνση.

Σαν μητέρα σου λέω όσο το δυνατόν λιγότερη ένταση και νεύρα, ηρεμία, γιατί οι φωνές δείχνουν απώλεια ελέγχου από μεριά σου και συνεπώς δεν μεταδίδεις στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας που χρειάζεται για να αισθανθεί άνετα και να ηρεμήσει στο περιβάλλον του.

Χρυσός κανονας: αγνοείς την κακή συμπεριφορά, ανταμοίβεις την καλή, αν δεν μπορείς να το αγνοήσεις, τον απομακρύνεις από την εστία του καυγά και μετέπειτα συζητάς μαζί του. Βάζεις όρια και τα κρατάς για να γνωρίζει οτι ισχύουν και να αισθάνεται εμπιστοσύνη σε σένα, όρια που είναι σαφή και προκαθορισμένα...

κοίτα το άρθρο παρακάτω...

http://www.proagontas.gr/index.php?o...d=55&Itemid=88

θα σε διευκολύνει πρώτα να βάλεις όρια στον εαυτό σου και μετά στο παιδί...

σε ευχαριστω πολυ που μπηκες στον κοπο και μου απαντησες..διαβασα κα ιτο αρθρο..δεν μπορω να πω πως εινα ιοπως τα λεει ο μικρος..δηλ. δεν εχει κρισεις ξεσπασματα κτλδεν χτυπιεται δεν ειναι επιθετικο προς αλλο παιδι μονο αν του παρουνε το ποδηλατο που εχει αδυναμια, οταν παμε παρκο παινρει μαζι παιχνιδι για αλλο παιδακι..πιο πολυ ειναι η ανυπακοη..δεν ακουει..τρεχει ολη μερα και κανει οτι του κατεβει..επιθετικο γινεται προς εμας οταν πχ τον μαλωνουμε ή δεν τον αφηνουμε να δει τα παιδικα..μας χτυπαει στο ποδι και μας λεει αντιστοιχα κακη μαμα κακο μπαμπα..δεν εχανα τον ελεγχο παντα..ισα ισα..τωρα τελευται δεν εχω αλλη αντοχη..ειμαι και στο σπιτι κλεισμενη..για ψιχολο9γο το σκεφτομυνα και αεγω..γραφτηκα και στην σχολη γονεων του δημου αλλα ακομα τιποτα..

γενικα το παιδακια μου ειναι γλυκο τυφερο αγκαλιτσας, δινει παιχνια τις περισσοτερες φορες, υπερ δραστηριο πολυ παιχνιαδιαρης(να παιζουμε κυνηγητο πχ), και ανυπακουος πλεον..η επιθετικοτητα εινα αυτη που ειπα..καισπανια στο παρκο οπως προειπα πχ για το ποδηλατο...

μπορείς να εδραιώσεις κανόνες για τη συμπεριφορά που σε ενοχλεί, κανόνες που θα τους πείτε μαζί (σε μία ήρεμη στιγμή) και θα τους επαναλάβετε, είναι καλό να συμφωνήσει και να καταλάβει γιατί τους λέτε. πχ. δεν χτυπάμε παιδιά στο πάρκο γιατί πονάνε. Πολύ συγκεκριμένα, όχι αόριστα πράγματα. Πάντα θα του λες και τη συνέπεια. Πχ. άμα χτυπήσεις κάποιο παιδί αναγκαστικά θα φύγουμε, εντάξει; πολύ ήρεμα...αν το κάνει, απλά τον παίρνεις και φεύγετε. Δεν χτυπάς, δεν φωνάζεις, δεν μιλάς καν όσο και να χτυπιέται, αυτός είναι το παιδί, εσύ είσαι ο γονιός, άρα περιμένει από εσένα να τον καθοδηγήσεις στη σωστή συμπεριφορά.

Δουλέψτε πάνω στις συμπεριφορές του όταν είναι ήρεμος και αντάμειψε τον που συζητήσατε και σε άκουσε, πάντα να ενισχύεις το καλό. Να του λες να το καταλαβαίνει "μπράβο που βοήθησες τη μαμά σήμερα και ήσουν ήρεμος, ξέρεις πόσο περήφανη νιώθω που με καταλαβαίνει το παιδάκι μου; πάμε για παγωτό..."

πχ. στην κόρη μου όταν πηγαίναμε για ψώνια της έλεγα πριν φύγουμε "δεν θα κλαις αν δεν μπορούμε να πάρουμε κάτι σήμερα." "εντάξει"..μου έλεγε. Της έλεγα οτι αν κρατούσε την υπόσχεση της θα βρίσκαμε χρόνο να κάνουμε και άλλα πράγματα, αν όχι αναγκαστικά θα γυρνούσαμε σπίτι να την αφήσω, γιατί δεν θα μπορούσα να ψωνίσω αυτά που είχα ανάγκη με ένα παιδί που έκλαιγε. Τις πρώτες δύο φορές την επέστρεψα στο μπαμπά της γιατί την έπιασε το υστερικό, ξέρεις. Αλλά ήμουν συνεπής. Με πίστεψε και δεν το ξανα έκανε ποτέ.

Πάντα η αποκοπή από την κοινωνική δραστηριότητα είναι καλή σαν φυσική συνέπεια μίας αντικοινωνικής πράξης - δηλαδή μακροπρόθεσμα του λες ότι η ακραία συμπεριφορά του (τα νεύρα, ο θυμός, η εσκεμμένη ανυπακοή κτλ) δεν είναι αποδεκτά από το κοινωνικό σύνολο (θα φύγουμε, θα γυρίσουμε πίσω, θα σε αφήσω στον μπαμπά να κλάψεις όσο θέλεις), άρα και αυτό θα καταλάβει πως χρειάζεται να βρει άλλους τρόπους. Δως του άλλους τρόπους μέσα από την επικοινωνία σας και την επιβράβευση όταν είναι ήρεμος και υπάκουος. (πολλοί έπαινοι εκεί και δραστηριότητες μαζί σου σαν ανταμοιβή)...

Αλλά γενικά μην ανησυχείς αν μείνεις πιστή σε κάποια όρια, αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστεί πιστεύω, δεν είναι μόνο το δικό σου ζωηρό.

Επίσης αν μπορεις να το γράψεις αθλήματα και δραστηριότητες, έξω να παίζει και να κουράζεται...έτσι δεν θα προλαβαίνει να γκρινιάζει ξεσπώντας άθελα του την ενεργητικότητα του πάνω σας. \

Μπράβο για τη σχολή να την συνεχίσεις...

Πως γινεται να μην υπάρχουν χρήματα αλλα να βρίσκεις πολυ φαγητο να τρως, σαν παιδι ένιωθα άσχημα που ο,πατέρας μου ήταν χοντρος και καφρος. Πιο πολυ για το καφρος όμως... Γιατι και η γιαγια μου ήταν χοντρή αλλα την λατρευα. Ένα θέμα ειναι αυτο.. Λες απο την μια δεν υπάρχουν λεφτα απο την άλλη τρως πολυ... Ίσως δεν υπαρχει ισορροπία μεταξύ εσένα και του άντρα σου και το,παιδι αυτο να θελει....

εντωμεταξυ τα οικονομικα χαλια, αποι κιλα ολο παχαινω το εχω ριξει στο φαι..εχω τα θεματα μου και εγω και αυτο με κανει να μην εχω πλεον αλλη υπομονη!!!!


Μάλλον εσυ καταρχήν πρέπει να λύσεις τα δικα σου...

Κουραγιο φιλη μου δεν ειμαι μητερα αλλα μπορω να σου απαντησω με βαση την προσωπικη μου μαρτυρια,το γεγονος οτι το παιδι πηγαινει σχολειο ειναι μια τρομερη αλλαγη στην ζωη του παιδιου κ νιωθει τρομερο στρες απο το περιβαλλον του σπιτιου που ειναι κ ο πατερας του που του τα κανει ολα οπως θελει τωρα ειναι στο περιβαλλον του σχολειου που ειναι πολλα παιδια κ καποια δασκαλα που λιγο ειτε πολυ προσπαθει να απασχολειται με ολα τα παιδια,ο μικρος εχασε την αποκλειστικοτητα που εχει σπιτι!Ειναι μια πολυ δραματικη αλλαγη στην ζωη του παιδιου,Προτεινω να εξετασεις κ το περιβαλλον του σχολειου προσεκτικα πιθανον να υπαρχουνε κ παιδια που τον κοροιδευουνε κ γιαυτο γινεται τοσο επιθετικος μετα,Σου μιλαω εγω που ειμαι καμμενη απο το περιβαλλον του σχολειου μου τυχανε πολυ κακοι συμμαθητες κ τραυματιστηκα παρα πολυ κ ακομα κουβαλαω μεσα μου το σχολειο σαν εφιαλτη,Προσεξε το παιδι σου να προσαρμοστει οσο γινεται πιο ανωδυνα ισως πηγαινε το κ σε καποιο ειδικο να συμβουλευτεις κ παρατηρησε προσεκτικα σε τι περιβαλλον εμπιστευεσαι το παιδι σου

η έλλειψη χρημάτων συνδέεται απολύτως με τη μή ποιοτική διατροφή που παχαίνει

Quote:

---

Originally Posted by Giorgos1984

Πως γινεται να μην υπάρχουν χρήματα αλλα να βρίσκεις πολυ φαγητο να τρως, σαν παιδι ένιωθα άσχημα που ο,πατέρας μου ήταν χοντρος και καφρος. Πιο πολυ για το καφρος όμως... Γιατι και η γιαγια μου ήταν χοντρή αλλα την λατρευα. Ένα θέμα ειναι αυτο.. Λες απο την μια δεν υπάρχουν λεφτα απο την άλλη τρως πολυ... Ίσως δεν υπαρχει ισορροπία μεταξύ εσένα και του άντρα σου και το,παιδι αυτο να θελει....

---

Quote:

---

Originally Posted by apognosi

Καλησπερα..ειμαι μια μαμα ενος 4χρονου σχεδον αγοριου..παντα ητανε πολυ ζωηρος, κανει ανω κατου παντου, εχει μεγαλη περιεργεια για τα παντα, σκαρφαλωνει μπαλκονια, ανοιγει πορτα φευγει, τρεχει ξαφνικα προς τον δρομο, τον εχω χασει σε παρκο,ολα αυτα κατα διαστηματα..παντα μα παντα ομως με ακουγε οταν τον μαλωνα..παντα ημουνα κατα της φωνης κατα της βιας ουτε μια ξυλια στα χερακια δεν εδινα ή στον ποπο και μαλιστα κατεκρινα οσους το εκαναν..και ακομα το πιστευω αυτο..νομιζω φερνει αντιθετα αποτελεσματα..

εχει ομως τον τελευταιο καιρο που αρχισε προνηπιο εχει γινει αλλο παιδι..βγαζει μυξες και μας τις πασαλειβει παντου, μας χτυπαει εαν κατι δεν του αρεσει, δεν ακουει ΚΑΘΟΛΟΥ, παει στο δωματι οτου μονος και κλεινει την πορτα λεγοντας δεν θελω να με βλεπεις...πλεον τον μαλωνω φωναζω εχω δωσει και καμια ξυλια ντρεπομαι το λεω μην με κατακρινετε..καθε ανθρωπος εχει οριο..ποσο να πας με τα νερα του? ποσο να τον αφηνεις να εκφραστει?ποσο να τον παρεις με το καλο? ποσο?ποσο?

εντωμεταξυ τα οικονομικα χαλια, αποι κιλα ολο παχαινω το εχω ριξει στο φαι..εχω τα θεματα μου και εγω και αυτο με κανει να μην εχω πλεον αλλη υπομονη!!!!

ο μπαμπας του ειναι η αδυναμια του απο μωρο του κανει χατηρια, τον παιζει πολυ αλλα τον μαλωνει οταν πρεπει..απλα δεν κανει υστεριες οπως κανω πλεον εγω...

δεν αντεχω αλλο..νομιζω πως καθε μερα τον κανω χειροτερα..ρωτησα στο σχολειο που ειπανε υοπαρχει ενα πολυ επιθετικο παιδι..λετε να αντιγραφει> εχει αρχισει να σππωρχνει παιδακια στο παρκο..ποτε δεν το εκανε...

βοηθηστε με δεν ξερω πλεον πως να φερθω...σημερα του ειπα πως αυριο θα τον δωσω σε αλλη μαμα..μα τι μυαλο κουβαλαω??πως το σκεφτηκα καν?το παιδι αυτο ειναι η ζωη μου το λατρευω..το εχω χασει μαλλον...

---

Το μόνο παρήγορο είναι ότι το παιδί σας θα γίνει πολιτικός εφόσον δεν αφήνει τίποτα όρθιο.Πέρα από την πλάκα κι εγώ έτσι ήμουν μικρός και μετά είμαι παναγίτσα.Μη του λες τίποτα.Απλώς μη του δίνεις σημασία μεγάλη.Θα βαράει τον τοίχο.Βάρα του θα του λες εσύ.Να σου πω και ένα κόλπο ? Άρχισε να κάνεις κι εσείς σκανδαλιές.Αντίγραψε το ! Χτυπάει κάτι.Χτύπα το κι εσύ.Σε μία εβδομάδα έχει γίνει παναγίτσα.Εγγύηση.

Θελει κατακεφαλιες...
Εχω γνωρισει κι εγω κατι τετοια παιδακια και αν δε θελεις το αγορακι σου να καταντησει σε λιγα χρονακια απο τωρα ενα αηδιαστικο κακομαθημενο κ@λοπαιδακι τοτε στρωστου χαρακτηρα...
Οσο το αφηνεις (ηδη το αφησες πολυ) δυσκολευει και ο χαρακτηρας του πλαθεται...Βασικα πλεον ειναι στη φαση π στερεοποιειται...
Φροντισε να το αρχισεις στις κατακεφαλιες...Και πρωτου γραψει κανεις να με κατακρινει για βια και αλλες βλακειες δεν λεω να το σκοτωσει απλα μια κατακεφαλια απο τους γονεις αρκετη για να καταλαβει οτι σε αυτους πρεπει να εχουμε σεβασμο,να μην αντιμιλαμε και πως εφοσον δεν παιρνει απο λογια αποφασισες να παρεις αλλα μετρα...Οταν αποφασισει να ακουει τοτε θα σταματησεις να τον δερνεις για καθε μαλακια π θα κανει...

Στο κατω κατω καλυτερα να φαει μια κατακεφαλια απτη μαμα παρα να φτασει 10-15 χρονων και να γινει κανα κ@λοπαιδο και να σου ερθει καμια μερα σακατεμενο απτο σχολειο....Στρωστου χαρακτηρα οσο προλαβαινεις...

Καλησπέρα. Είχε και η ξαδέρφη μου το ίδιο πρόβλημα με το γιο της. Ήταν βίαιος, χτυπούσε και δάγκωνε τα άλλα παιδιά. Με τα πολλά αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από ειδικό. Τωρα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ ή κατάσταση. ώρες ώρες νομίζεις οτι είναι άλλο παιδί. Δες και αυτό το άρθρο μπορεί να σε βοηθήσει.