....Μαθήματα ζωής από ένα 10χρονο τετραπληγικό κοριτσάκι....
Γεια σας.
Ηθελα να ανοιξω το συγκεκριμενο θεμα πριν μερες, αλλα το τρεναρα λογω εξελιξεων κ ελλειψης χρονου.
Πριν καμια βδομαδα περιπου ημουν για καφε στο σπιτι μιας φιλης μ η οποια ειναι διορισμενη κανονικα εχει μεγαλη εμπειρια κ αρκετα μεγαλυτερη μου. Anyway. Συνεβη κατι π με σοκαρε κ με εκανε να προβληματιστω, ενω η φιλη μ δν το αντιμετωπισε με τον ιδιο τροπο, αντιθετως ο τροπος π μου το παρουσιασε σημαινει οτι οντως κ εκεινης της εκανε εντυπωση, αλλα πιο πολυ "αξιοπεριεργο" κ "σπανιο" το βρηκε, παρα να την προβληματισει κ συγκινησει. Anyway.
Η ιστορια εχει ως εξης : Φετος διδασκει ενα τμημα της τεταρτης ταξης. Στην ταξη υπαρχει κ ενα κοριτσακι το οποιο ειναι σε αναπηρικο αμαξιδιο, ειναι τερταπληγικο με μονιμη παραπληγια στα ποδια, στα χερια δν εχει προβλημα, αλλα κανει φυσιοθεραπειες αρκετες ωρες καθε μερα σε ενα κεντρο αποκαταστασης απ ο,τι μ ειπε. Στα ποδια ειναι σοβαρο το προβλημα, δν προκειται να περπατησει ΠΟΤΕ, ειναι στανταρ αυτο. Γεννηθηκε ετσι λογω ανωμαλιων τεσπα μ ειπε κατι σε σχεση με οξυγονωση δν πολυκαταλαβα. Πηγαινει σε γενικης εκπαιδευσης σχολειο, δν εχει νοητικο προβλημα, ισα ισα. Λοιπον τους εβαλε η φιλη μ εκθεσουλα στο μαθημα της Γλωσσας "Τι θελω να γινω οταν μεγαλωσω". Μ λεει η φιλη μ "Τα εβαλα εκθεση κ δες ενα τι μ γραψε". Λεω "Φερε". Φερνει τα χαρτια ντοσιε κ μ βρισκει το συγκεκριμενο. Λοιπον το τι εγραψε το παιδι αυτο.... (διαβασα κ απο αλλα παιδακια).. Θα το γραψω με δικα μ λογια σε α ενικο ....
"Εγω οταν μεγαλωσω θελω να γινω μπαλαρινα. Θελω να χορευω συνεχεια κ να ειμαι με αλλα παιδια σε παραστασεις. Μ αρεσει πολυ ο χορος να βλεπω στην τηλεοραση. Θελω να ειμαι με τις φιλες μου κ να χορευω. Θελω να δωσω πολλες παραστασεις σε ολον τον κοσμο κ να ειμαι η καλυτερη μπαλαρινα του κοσμου. Να ερχονται η μαμα κ ο μπαμπας να με βλεπουν κ να με καμαρωνουν..."
Παιδια μετα απο αυτο δν ειχα λογια... Μετα απο λιγο αλλαξαμε συζητηση κ πιασαμε αλλα θεματα αλλα εγω αυτο δν το ξεχασα... Ουτε νομιζω οτι θα το ξεχασω ποτε..... Τι κρυβει μεσα στην ψυχουλα του αυτο το πλασμα.... Ποση δυναμη μπορει να εχει.. Ποση ωριμοτητα, ποσο πονο, ποση πικρα, ποση ελπιδα... Να πω πως το παιδι ξερει οτι δν προκειται να περπατησει ποτε, του το χουν πει οι γονεις του..(κακως κατ εμε.) Κ θελει να γινει μπαλαρινα... Ελπιζει οντως βαθια στην ψυχουλα του οτι ισως καποια στιγμη πραγματοποιηθει το ονειρο της, ειναι αφελης κ το γραψε απο αγνοια, η ειναι αυτο που λεμε παραδιδει μαθηματα ζωης κ αυτο λεγεται αναγωγη στη ΖΩΗ κ οχι "αναγωγη στη μοναδα"? Κανει ποσες ωρες τη μερα φυσιοθεραπειες, παει σχολειο, εχει καλους βαθμους, αραγε πως νιωθει?? Ελπιζει πραγματι σε κατι καλυτερο, η εκφραζει αυτο π εγραψε μια πικρα κ ειναι τροπον τινα "τραγικη ειρωνια"??
Εχω παρατηρησει γενικα οτι ανθρωποι π εχουν σοβαροτατα προβληματα υγειας, κ κυριως ατομα με οποιασδηποτε μορφης κ αιτιολογιας αναπηρια, ειναι τα πιο δυνατα στη ζωη κ καταφερνουν τοσα πραγματα κ βαζουν πραγματικα τα "γυαλια" στους "υγιεις" κ "αρτιμελεις"... Helen Heller, Steven Howking, ενας αλλος στο utube που ειναι ακρωτηριασμενα πανω κ κατω ακρα κ δινει θαρρος κ ενθαρρυνση σε κοριτσια με διατροφικες διαταραχες, μια αλλη π εχει την ασθενεια του Χοκινγκ κ ειναι φοιτητρια νομικης στο Harvard κ ποσοι αλλοι... Γιατι αυτοι οι ανθρωποι καταφερνουν τοσα πραγματα π θα λεγε κανεις οτι ειναι "υπερανω" των αντικειμενικων δυνατοτητων τους? Ειναι τροπος αμυνας? τροπος εναντιωσης? Κ πως αραγε να νιωθουν? Οπως δειχνουν με τα λογια κ τις πραξεις τους? Ποτε δεν θα το μαθουμε...
