Πριν 2.5 χρόνια ξεκίνησα μία σχέση με μία κοπέλα (μισή Ελληνίδα, η οποία έχει μεγαλώσει στο εξωτερικό) που την γνώρισα στο πανεπιστήμιο όταν σπούδαζα στο εξωτερικό πριν 10 χρόνια περίπου. Η σχέση μας ξεκίνησε πολύ όμορφα και με έντονη ερωτική/σεξουαλική δραστηριότητα. Και οι δύο είχαμε δύο μακροχρόνιες σχέσεις πριν ξαναβρεθούμε. Εγώ 5 χρόνια και εκείνη 4 χρόνια (όντας χωρισμένη ουσιαστικά και στη διαδικασία αγωγής διαζυγίου). Πραγματικά ζούσαμε το όνειρο. Μετά από 9 μήνες μένει έγκυος. Ήμασταν πραγματικά χαρούμενοι για το γεγονός αυτό. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ξεκινήσανε τα προβλήματα όταν συζητάγαμε για το όνομα του παιδιού, τη θέληση της να γεννήσει σπίτι και γενικότερα θέματα γύρω από την ανατροφή του παιδιού που σχετίζονταν με τις βιωματικές καταστάσεις του καθενός και θα έλεγα κυρίως απόψεις που έχουν διαμορφωθεί μέσα από την κουλτούρα μας. Η φθορά ήταν τεράστια μεταξύ μας μέχρι που γεννήθηκε το παιδί (στο εξωτερικό και με γέννηση στο σπίτι) αλλά μέχρι και τώρα. Το μωρό που είναι τώρα 11 μηνών το λατρεύουμε και ευχόμαστε κάθε μέρα να είναι υγιές και να μπορέσουμε και οι δύο να του δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε από τον εαυτό μας για να μεγαλώσει σαν μία υγιής προσωπικότητα. Και το αισθάνομαι πραγματικά οτι είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου άσχετα αν δεν τρέφω ερωτικά συναισθήματα για εκείνη. Το πρόβλημα είναι το εξής: λόγω της φθοράς και των τσακωμών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (μετά περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό) έμειναν πολλά κατάλοιπα στη μνήμη της συντρόφου μου (αλλά και σε μένα) με αποτέλεσμα να πάρει το μωρό και να φύγει στο εξωτερικό όπου μένει με τη μαμά της. Προσπαθώ (και προσπαθεί) σε τακτά διαστήματα να έρχεται στην Ελλάδα και εγώ να πηγαίνω στο εξωτερικό όπου διαμένει για να έχω και εγώ επαφή με τον μικρό όσο γίνεται πιο συχνή (πιστεύω πάρα πολύ στην επαφή και με τους δύο γονείς ειδικά στα 2 πρώτα χρόνια της ζωής του που διαμορφώνει και την προσωπικότητά του). Η πρόταση μου είναι να πάω στο εξωτερικό που διαμένει για να προσπαθήσουμε να βρούμε ξανά τους συνδετικούς κρίκους της σχέσης μας αλλά κυρίως θέλω να το κάνω για να είμαι και εγώ κοντά στο παιδί. Με έχει απορρίψει και δεν βλέπει κανένα μέλλον μεταξύ μας. Αυτό δεν με ενοχλεί τόσο πολύ, όσο με ενοχλεί το ότι τουλάχιστον δεν θέλει να προσπαθήσουμε για το παιδί και μόνο. Και είμαι έτοιμος (και ήδη προσπαθώ) να βρω μία δουλειά στην πόλη που βρίσκεται. Συναισθηματικά τον τελευταίο καιρό είμαι πραγματικά χάλια επειδή είμαι μακρυά από το παιδί μου (μόνο με τηλεφωνήματα και video calls μέσω internet το βλέπω) και σκέφτομαι να παρατήσω τη δουλειά μου εδώ στη Ελλάδα για να πάω στο εξωτερικό και να είμαι κοντά στο παιδί μου μέχρι τουλάχιστον να βρω μία δουλειά εκεί - άλλωστε οι σχέσεις μας είναι πολιτισμένες και εφόσον έχει πειστεί οτι δεν υπάρχει μέλλον μεταξύ μας αυτό δεν με πειράζει. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο? Πως το αντιμετώπισατε?
