Χθες έμαθα κάτι που δεν ήξερα από το γιατρό μου. Οτι η ιψδ είναι ουσιαστικά κατάθλιψη! Ότι πρόκειται για σύμπτωμα της κατάθλιψης. Δεν είναι λοιπόν λάθος να τις αντιμετωπίζουμε σαν δυο εντελώς ξεχωριστές ασθένειες; Γιατί ας πούμε όταν εχεις ιψδ να κάνεις μόνο συμπεριφορική και να μην πεις όσα σε απασχολούν σε ένα ψυχολόγο; Εγω ειχα ιψδ για πολύ καιρο, έκανα συμπεριφορική, έφυγε η ιψδ και μετά μου βγήκε κατάθλιψη. Κατάθλιψη είχα και πριν δηλαδή αλλά οι ψυχαναγκασμοί την κουκούλωναν...Και μετά όλα τα άγχη, οι φοβίες, οι στεναχώριες, βγήκαν από μέσα που κρύβονταν. Σαν να περίμεναν να φύγει η ιψδ για να βγουν.
Είναι αλήθεια σύνηθες να κάνεις κατάθλιψη μετά από ιψδ;
Και η κατάθλιψη νομίζω είναι πιο δύσκολη από την ιψδ. Πονάει περισσότερο. Είναι πιο αληθινή ασθένεια. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τα πραγματικά προβλήματα, με όλα όσα σε φοβίζουν, σε αγχώνουν. Τα βλέπεις μπροστά σου. Φάτσα φόρα. Σου κατακλύζουν το μυαλό και τη σκέψη, σε βασανίζουν. Το μυαλό σου δεν κολλάει απλά σε κάτι, αλλά κολλάει στην αρνητική σκέψη.
Γιατί εγώ τόσο καιρό να κάνω συμπεριφορική; Να κάνω ασκησούλες και να ακολουθώ οδηγίες; Γιατί να μην ασχοληθώ με αυτά που πραγματικά με απασχολούν, όσα με φοβίζουν, με αγχώνουν, να τα δω κατάματα, να σκεφτώ τι κάνω λάθος και να το αλλάξω; Έτσι, ίσως, και η ιψδ θα σταματούσε και δε θα πάθαινα κατάθλιψη.
Τώρα είμαι 25 και έχω κατάθλιψη...τέλεια. Τι να πω...