Ναι,υπάρχει κάποιος που το έχει ξεπεράσει!
Καλημέρα.
Παρακολουθώ περιστασιακά τις συζητήσεις σας χρόνια τώρα και αποφάσισα να σας γράψω μήπως τυχόν δώσω ελπίδα σε κάποιους.
Θα προσπαθήσω όσο γίνεται να είμαι συνοπτικός.Πάσχω από παθολογικό άγχος και διαταραχή πανικού.Έχω περάσει από διάφορους τρόπους εκδήλωσης αυτού του αγχους κατά περιόδους με κύρια χαρακτηριστικά τα: εμετοφοβία,αγοραφοβία,φόβο απώλειας ελεγχου,ιδεοληψία σχετικά με αρρώστιες (νοσοφοβία) και διάφορα παρελκόμενα αυτών (ατονία,θλίψη,αίσθημα ματαιοτητας κλπ).
Σε γενικες γραμμές για να σας δώσω το στίγμα ,είμαι 26 ετών και από τα 14 είχα την πεποιθηση οτι έχω καρκίνο.Αυτός ο φόβος φούντωνε με τον καιρό και αθροιζόταν μέχρι να ξεσπάσει μαζί με το υπέρμετρο άγχος μου και να βρει εκφραση στα υπόλοιπα που έχω παρουσιάσει κατά καιρούς.Κορυφαία του εκδήλωση ήταν οταν κάποια στιγμή (όντας πεπεισμένος οτι είμαι στα τελευταία μου από τον υποτιθέμενο καρκίνο) συνδύασα την ιδέα του οτι θα αξιολογηθώ αρνητικά από τους άλλους ανθρώπους αν πάθω κάτι σε εξωτερικό χώρο.Σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι,για μετρό ούτε λόγος κλπ που λίγο πολύ, γνωστά σας είναι.Συν τοις άλλοις η κατασταση αυτή με είχε αρρωστήσει πραγματικά και πέρασα ένα καλοκαίρι στο κρεββάτι με αλλεπάλληλες γαστρεντερίτιδες (οι οποίες φυσικά τροφοδοτουσαν την ιδεοληψία μου)
Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας δείξω οτι δεν ήταν μια απλή περίπτωση άγχους,αλλά μια καλά κατασκευασμένη κατασταση που φαινόταν να μη δείχνει στοιχεία οτι υπάρχει διέξοδος.
Αφού υπέκυψα να κάνω ιατρικές εξετασεις (πολλά νοσοκομεία) και δεν βρεθηκε τίποτα σωματικο,στραφηκα σε ψυχίατρο.Η πρώτη έπαφη στεφθηκε με αποτυχια ,αλλά ευτυχως στη 2η βρήκα εναν σωστο ανθρωπο.Για ενα διαστημα έπαιρνα librax (ήπιο ηρεμιστικό του εντέρου) για να σταματήσουν τα υπαρκτα προβλήματα που έιχα προκαλέσει στο γαστρεντερικό μου σύστημα,ωστε να μπορέσω στη συνέχεια να μπω στο κύριο μέρος της θεραπείας.Αυτή ήταν η συμπεριφοριστική ,δηλαδή η έκθεση στον κίνδυνο.
Επίπονη διαδικασία αν μη τι αλλο,αλλα αποφάσισα να τη συνεχισω με τη λογική οτι έχει καταστραφει η ζωη μου και ειναι το τελευταιο μου χαρτι.Δηλαδη,χωρις να πιστευω οτι θα γιατρευτω (πως είναι δυνατό κάποιος που έχει περασει από μια φάση που νομίζει οτι είναι τρελός,να συνεχίσει νορμάλ τη ζωή του?) και έχοντας εφόδιο για το μέλλον μου,μια αδιεξοδη ματαιοτητα,απλά είπα να το κάνω γιατί δεν είχα και τίποτα καλύτερο.
Κάποια στιγμή σημείωσα πρόοδο και άρχισα να ημι-ζω,δηλαδη μπορούσα να παω για εναν καφε (ντεκαφεϊνε για την ακριβεια:P),να κινηθω με το αυτοκινητο,να μπω σε αμφιθεατρο σε ακριανη θεση ωστε να μπορω να φευγω ανα πασα στιγμη κλπ.Το προβλημα ήταν οτι δεν με εκανε καλυτερα αυτη η κατασταση,απο την αποψη οτι ήμουν σχετικα λειτουργικος ,αλλα σε καμμια περιπτωση δε θα μπορουσα να ισχυριστω οτι ημουν ζωντανος.
Γι αυτο στραφηκα παραλληλα με την ψυχοθεραπεια και στην ομοιοπαθητικη.Η ιδεα ηταν να το κανω κι αυτο ,δηλαδη να προσπαθησω να ενισχυσω τον οργανισμο μου με κάποια "βότανα" μήπως -εχοντας υποψη οτι ειμαι ιδεοληπτικος- εκλαβω αυτη τη βοηθεια σαν placebo και ΝΟΜΙΣΩ οτι ειμαι καλυτερα.
Όπως σας είπα, κάποια στιγμή (σχεδόν ταυτόχρονα με την εισαγωγη μου στην ομοιοπαθητικη) ήμουν κάπως λειτουργικός.Αυτό με βοηθησε να αναπνευσω και όλη η αυτολύπηση μετατραπηκε σε μίσος για την κατασταση και τον εαυτό μου.Ένας συδυασμος προσπάθειών κατανόησης του προβλήματος,ξεγύμνωσης του εαυτού μου και επακολουθης σχετικής αυτογνωσίας,επαναδόμησης ουσιαστικά της προσωπικοτητας και της ζωής μου με εφερε στο σημείο που είμαι τώρα.
Ποιό είναι αυτό.Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου με τα μύρια κακά του, εχω καταλαβει ποια διαδικασια (το ελεγχομενο μερος της ) με εφερε στην κατασταση αυτη,εχω μια καλυτερη αισθηση του πως δουλευουν τα πραγματα και πως πρεπει να συμπεριφερομαι μεσα σε αυτα,δεχομαι τη ματαιοτητα σαν μια κοινη πραγματικοτητα για ολους τους ανθρωπους και σε τελικη αναλυση που και που θυμαμαι οτι η ζωη περναει γρηγορα και εχω ηδη χασει το καλυτερο κομματι της.Μπαίνω στο μετρό,αναγκαζω τον εαυτο μου να πηγαινει σε μερη που δε νιωθω ανετα,απαιτω να κανω οτι κανουν ολοι οι υπολοιποι ανθρωποι,παω διακοπες,σε συναυλιες,φανταζομαι οτι θα κανω εμετο και λεω "ας κανω",δουλευω ,συναναστρεφομαι με καινουριους ανθρωπους χωρις να χρειαζεται να τους "προειδοποιώ" οτι κατι δεν παει καλα με μενα,βγαινω εξω,όχι για ασκηση όπως στην αρχη,αλλά επειδή ΘΕΛΩ.
Το σημαντικοτερο κομματι της ολης υποθεσης ειναι οτι εχω αρχισει να θυμαμαι ποιος ειναι ο εαυτος μου(εκεινος πριν τα προβληματα),ενα πραγμα που το ειχα ξεχασει πραγματικα και ενιοτε το θυμομουν σαν να διαβαζα καποιου αλλου τη βιογραφια.
Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω θεραπευτει πληρως με την εννοια που ισως φανταζεται κανεις οτι θεραπεύεται ενα σπασμενο ποδι.Προστατευω ομως τον εαυτο μου και τον εχω πεισει οτι αν παθω κατι ΔΕΝ θα ειναι ιδιο με αυτο που περασα,θα ειναι σιγουρα κατι διαφορετικο.Εχω πολυ παραπανω αγχος απο τον μεσο ανθρωπο,σε περιοδους εντονου αγχους χανω κιλα,αλλα ΠΟΙΟΣ δεν τα κανει αυτα?Το σημαντικο είναι οτι ζω πάλι,κανω τα πραγματα που μου αρεσουν και δεν δινω σημασια,μπορω παλι να μιλαω χαμηλόφωνα και να γελάω δυνατα.:)
ΥΓ.Ανοιξα αυτο το thread γιατι ήθελα παλιά να δω κατι τετοιο γραμμενο και δεν το εβρισκα.Οσοι το προσπερνανε δεν κοιτανε πισω και ισως καλα κανουν.Δε με νοιαζει καθολου να ακουσω μπραβο που τα καταφερα κλπ,να ξερετε οτι μπορειτε να το κανετε κι εσεις,ισως και καλυτερα.:)
