Καταναγκαστικη υπερφαγια..θα τελειωσει ποτε??
Ειμαι 24 χρονων και εδω και ενα χρονο πασχω απο κρισεις υπερφαγιας.Παντα ημουν το κοριτσι με τα λιγο παραπανω κιλακια(γυρω στα 62 με 1.58 υψος) μετα απο συνεργασια με διαιτολογο εφτασα τα 53 κιλα.Δυστυχως εκει αρχισαν και τα υπερφαγικα μου που με εφτασαν να ζυγιζω 65..Καπου εκει ειδα οτι η κατασταση δεν πηγαινε αλλο ειχα κλειστει στο σπιτι και δεν ηθελα να κανω τιποτα,δεν θα το αφηνα να μου στερησει την ζωη μου.Ξανακανω διατροφη και καταφαιρνω να φτασω στα 57,ομως δεν καταφερα να απαλλαγω ποτε απο αυτον τον ''δαιμονα'',καθε φορα επιστρεφει δριμυτερος,ετοιμος να καταστρεψει εστω και το παραμικρο που εχει μεινει μεσα μου.Πλεον ζυγιζω 70 κιλα (Τα οποια τα πηρα σε 1-2 μηνες),τα υπερφαγικα εχουν γινει πλεον καθημερινα και δεν καταφερνω ουτε για μια εστω μερα να ζησω χωρις αυτα.Εχω κλειστει στο σπιτι,εχω να βγω εξω απο αρχες Σεπτεμβρη.Ολη αυτη η κατασταση με πληγωνει καθημερινα..Γιατι να μην μπορω και εγω να βγω και να διασκεδασω σαν τους αλλους?Να μπορω να φοραω τα ρουχα μου(τζαμπα χωρο πιανουν τωρα στην ντουλαπα μου) και να νιωθω ανετα με τον εαυτο μου.Πλεον δεν μου κανει τπτ ουτε καν οι φορμες μου..Τραγικο??Κουραστικα να τσακωνομαι με τους δικους μου γιατι ολο αυτο με ταραζει.Πλεον δεν εχω διαθεση για τιποτα.Τρεμω την καθε μερα που ξημερωνει γιατι ξερω τι θα ακολουθησει.Ακομα και αν καταφερω να ακολουθησω διατροφη για μια μερα την χαλαω το βραδυ,μιας και δεν μπορω να κλεισω ματι..αν δεν φαω δεν προκειται να κοιμηθω..Ειλικρινα νιωθω τοσο δυστυχισμενη!!!
Θελω να μπορω να τρωω οταν πειναω και οχι να τρωω χωρις λογο μεχρι να σκασω..Δεν μπορω αλλο εχω κουραστει..Δεν θελω να ξανακουσω απο τους δικους μου να αναροτιουνται ''καλα ποιος εφαγε ολο το ψωμι ή το βαζο/κουτι με τα γλυκα ή δεν ξερω και εγω τι αλλο..Γιατι βασανιζω ετσι τον εαυτο μου??Αν συνεχιστει αυτο δεν ξερω και εγω τι θα κανω..
Αν υπαρχει ετσω και ενας που βλεπει τον εαυτο του στην δικη μου ιστορια ή καποιος που εχει βγει νικητης απο αυτον τον εφιαλτη,θα μου εκενε ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ καλο να μου πει ετσω και δυο λογια.Δεν εχω κανεναν να μοιραστω τον πονο μου,ειναι ενα μυστικο που κρυβω μεσα μου και με τρωει..
Συγνωμη αν σας κουρασα..Θα μπορουσα να γραψω ατελειωτες σελιδες γι αυτο που ζω καθημερινα,να γραψω το φοβο,την αγωνια,την λυπη,την απογνωση,την απεχθεια,την δυστυχια..που νιώθω καθε λεπτο που περναει..Πλεον δεν ζω σαν ανθρωπος!!!
