άρνηση και πρόβλημα στο συναίσθημα

παιδιά γεια σας..έχω ξαναγράψει εδώ για μένα αλλά είπα να ξαναγράψω..
Το βασικό μου πρόβλημα που το έχω απ'τη β λυκείου(τώρα είμαι 24)είναι η άρνηση..
Δεν ξέρω από πού προέρχεται..έχω την εντύπωση ότι με πιάνει άγχος για κάτι επειδή το βλέπω βουνό ή χαοτικό,
μετά αυτό το άγχος με ακινητοποιεί και μου δημιουργεί πανικό
και τέλος με πιάνει άρνηση στο να κάνω αυτό το κάτι
με αποτέλεσμα να περνάω στην απραξία.
Έπειτα δεν αντέχω να μην κάνω τίποτα και με πιάνει απελπισία.
Αυτό το κάτι μπορεί να είναι οτιδήποτε πχ να φτιάξω το δωμάτιό μου,να φτιάξω τα ρούχα μου,να πάω για περπατημα για καμιά ώρα,να μπορέσω να παρακολούθήσω ένα μάθημα στη σχολή,να ξεκινήσω από κάπου να διαβάζω για τη σχολή..
Πιο πολύ με απασχολεί η σχολή γιατί βλέπω τα χρόνια να περνάνε και δεν κάνω τπτ με αυτό το θέμα..
Επίσης η άρνηση μπορεί να είναι κι επειδή βαριέμαι να το κάνω αυτό το οτιδήποτε..

Στο θέμα των φίλων τώρα.Έχω ένα πρόβλημα με τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους και με ανησυχεί αυτό..
Μετά από μία περίοδο με κατάθλιψη,πλάκωμα και ψυχωσικό επεισόδιο στο τέλος,τώρα έχω επανέλθει και μπορώ να πω ότι είμαι κανονική..
Όμως τι κανονική όταν δεν έχεις μία υγεία στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους?συγκεκριμένα οι άλλοι άνθρωποι με αφήνουν αδιάφορη
και είτε είμαι μόνη είτε με παρέα μου φαίνεται το ίδιο και δεν το αντέχω αυτό..
Η μητέρα μου λέει πως για όλα τα προβλήματά μου φταίει ο εγωισμός.ότι δλδ περιστρέφομαι συνέχεια γύρω απ'τον εαυτό μου.

Πραγματικά δλδ ενώ έχω ξεπεράσει όλα τα οργανικά μου προβλήματα τα οποία διορθώθηκαν με τα φάρμακα,
και πάλι δεν είμαι καλα :(

(Αυτά είχα να πω μιας και ήθελα να ασχοληθώ πάλι λίγο με τον εαυτό μου)
(Έχω κι άλλα νομίζω αλλά δε μού'ρχονται τώρα)

Μηπως εισαι τελειομανης, γι'αυτο σου φαινεται βουνο το ο,τιδηποτε;
Το να περιστρεφομαστε γυρω απο τον εαυτο μας ειναι βλαβερο οταν προερχεται απο εγωισμο, αλλα μπορει να ειναι και εποικοδομητικο, αν πχ το κανουμε για αυτογνωσια.
Η αρνηση που λες πως σε πιανει με ολα ισως να οφειλεται και σε τραυματικα βιωματα του παρελθοντος, δηλ. να εχεις καταρρακωθει ψυχικα απο προσπαθειες σε διαφορους τομεις, που απετυχαν, κι ετσι να προστατευεσαι με την αποχη.
Οσον αφορα το θεμα των παρεων, αν τα συγκεκριμενα ατομα δε σου κινουν στ'αληθεια το ενδιαφερον, ή δεν σου εμπνεουν βαθια εμπιστοσυνη κλπ, λογικο ειναι η παρεα τους να μη σε ελκει.Συχνα οι σημερινες σχεσεις ειναι απροσωπες, ειτε προκειται για φιλικες ειτε ερωτικες κτλ, κι ισως κι αυτο να επαιξε μεγαλο ρολο σε ολα οσα νιωθεις...

-είμαι λίγο τελειομανής και πρέπει να το ξεπεράσω αυτό η αλήθεια είναι..
-ωραια η διακριση..εγω νομιζω οτι απο εγωισμο περιστρεφομαι γυρω απ'τον εαυτο μου γιατι αυτα της αυτογνωσιας δεν τα καταλαβινω πια..δεν τα συνειδητοποιω
-η άρνηση με έπιασε στην γ λυκείου κυρίως μάλλον ενόψει των πανελληνίων.δλδ αυτό ήταν το τραυματικό μου βίωμα..
-τώρα σχετικά με τις παρέες δε νομίζω ότι δε μου τραβάνε το ενδιαφέρον απλά εγώ είμαι απόμακρη γιατί αισθάνομαι ότι σε κάτι υστερώ..αισθάνομαι ότι δεν έχω τι να πω..ότι δεν καταλαβαίνω πολλές φορες τι μου λένε γιατί δεν είμαι συγκεντρωμένη και επίσης ότι δεν έχω διάθεση για αστεία όπως όταν ήμουνα μικρή..:(
Και ζηλεύω νέα παιδιά ας πούμε που πανε στο σχολείο και έχουνε αυτή τη διάθεση για πειράγματα,που έχουν ζωντάνια μέσα τους ενώ έγω έχω γεράσει εδώ και χρόνια θα έλεγα..δυστυχώς..:(

Το να ειναι καποιος "αναλαφρος" και με ανεβασμενη διαθεση συνεχως, δεν σημαινει αναγκαστικα οτι ειναι και ψυχικα υγιεστερος απο καποιον που νιωθει αλλιως.Γιατι μπορει απο απλη αδιαφορια να ειναι ετσι.Ισως να μη σε ενδιαφερουν συζητησεις καθημερινου περιεχομενου και να θες κατι βαθυτερο.Μπορει να χρειαζεται να γινεις επιλεκτικοτερη στο ποιους εχεις γυρω σου, ή να ειναι η ερωτικη σχεση αυτο που λειπει...

Πραγματικά με απασχολεί το τι συμβαίνει στην ψυχή μου.Εγώ νομίζω συνέχεια ότι εγώ κάτι έχω και όχι ότι μπορεί απλά να μην μου ταιριάζει η παρέα..
Δεν ξέρω τι συμβαίνει.δλδ παλιά μπορεί σε κάποιο περιβάλλον να ήμουνα μαζεμένη και αν βρισκόμουν σε άλλο περιβάλλον να αισθανόμουν πιο απελευθερωμένη και να ανοιγόμουν.
Τώρα νομίζω έχει αλλάξει αυτό..νομίζω ότι σε όποιο περιβάλλον και να βρεθώ ότι θα είμαι το ίδιο.
δλδ νομίζω ότι έχω πάθει κάτι σαν αναισθητοποίηση.
Νομίζω ότι όλα τα χρόνια αυτά με το πλάκωμα,την κατάθλιψη και την ψύχωση ότι μου άφησαν αυτό το κουσούρι στο συναίσθημα..

To συναισθηματικο "παγωμα" ειναι απο τους κλασικους αμυντικους μηχανισμους.Γινομαστε σαν παρατηρητες της ζωης οταν φοβομαστε να τη ζησουμε ή δεν ξερουμε πώς να τη ζησουμε.Τα πολλα εξωτερικα ερεθισματα συχνα εμποδιζουν την κατανοηση του εαυτου μας και των επιθυμιων μας.Αυτη η κατανοηση ειναι το τελικο ζητουμενο.Τροποι υπαρχουν διαφοροι για να το καταφερεις...Ενας καλος τροπος ειναι η παρατηρηση κι εξεταση των σκεψεων σου, παρορμησεων κτλ. ...

τώρα σχετικά με τις παρέες δε νομίζω ότι δε μου τραβάνε το ενδιαφέρον απλά εγώ είμαι απόμακρη γιατί αισθάνομαι ότι σε κάτι υστερώ..αισθάνομαι ότι δεν έχω τι να πω..ότι δεν καταλαβαίνω πολλές φορες τι μου λένε γιατί δεν είμαι συγκεντρωμένη και επίσης ότι δεν έχω διάθεση για αστεία όπως όταν ήμουνα μικρή..

αυτο που λες και γω το αισθανομαι πολυ εντονα τελευταια κ να πεις οτι εχω μεγαλωσει ειμαι νεα κοπελα 20 χρονων ....και οπως εσυ με εχει πιασει μια αδρανεια δυστυχως ...κ γω ετσι αισθανομαι οτι ειτε ειμαι με αλλους ειτε μονη μου για μενα ειναι το ιδιο κ το αυτο προς το παρων βλεπω οτι η ζωη περναει κ γω απλα την παρατηρω ...