Τι να κανω?

Καλημερα σε ολους
Εδω και αρκετο καιρο σταματησα την σχεση μου με ενα παιδι.
Ενιωθα πολυ πιεσμενη απο αυτην την σχεση.Ζητουσε πολλα και γω μπορουσα να του δωσω πολυ λιγα.Δεν πηγαινε πια αλλο και του ζητησα να χωρισουμε.Τωρα τελευεταια στην ζωη μου εχει μπει ενα αλλο παιδι.Θελω πολυ να ξεκινησω κατι καινουριο.Το προβλημα ειναι οτι οποτε βλεπω το προηγουμενο αγορι μου ειναι παντα χαλια.στην αρχη νομιζα οτι το κανει για να με συγκινισει αλλα απο οτι μαθαινω και απο φιλους του τον τελευταιο καιρο ειναι παντα στεναχωρημενος εχει κλειστει στον ευαυτο του και δεν θελει να βγαινει και πολυ εξω.Φοβαμαι οτι ειμαι η αιτια που του δημιουργησα προβλημα.Δεν ξερω πως να φερθω.Αποφευγω να συναντιεμαι μαζι του γιατι πιστευω οτι αυτο κανει τα πραγματα χειροτερα.Το σιγουρο ειναι οτι δεν μπορουμε να ξαναειμαστε μαζι.Δεν ξερω τι να κανω?Πως να βοηθησω?

Προσπαθησε να μην εισαι στο οπτικο του πεδιο. να μην σε βλεπει καθολου και αν τυχει και σε δει μαζι με το καινουριο σου αγορι προσπαθησε να εισαι διακριτικη οσο πιο πολυ μπορεις
Μην προσπαθησεις να εισαι φιλικη μαζι του γιατι θα το παρεξηγησει και θα τρεφει ελπιδες

Σταράτη αλήθεια. Χύμα. Ετσι όπως την έγραψες εδώ. Αμεσα. (όχι τηλεφωνικά). Όχι εξωραισμένα. Όπως τα νιώθεις εσύ. Γράψτα σε χαρτί μόνη σου και πές του τα όπως τα γράφεις.
ΥΓ 1. Στους άντρες και στα αγόρια η αλήθεια θεωρείται μεγάλο προτέρημα. Την εκτιμούμε πολύ. Όσο και αν πονάει μόνο η αλήθεια μας γλυτώνει από τις ελπίδες που μόνοι μας ταίζουμε τον εγκέφαλό μας.
ΥΓ 2. Περιττό να πώ ότι διαφωνώ πλήρως με την gramle στην απάντησή της και νομίζω ότι είναι εντελώς λάθος η προσέγγισή της.

Κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλό να του μιλήσεις η ίδια εξηγώντας του τους λόγους που χωρίσατε και κάνοντας του ξεκάθαρο πως, παρ\' όλο που δεν υπάρχει η προοπτική να τα ξαναβρείτε,πως μπορεί αν θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να επικοινωνείτε. Πρόσεχε μόνο μην αυτό του δώσει ελπίδες, εν ανάγκη πες του πως σκέφτεσαι κάποιον άλλο,χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει τι δικαίωμα να γνωρίζει για την προσωπική σου ζωή αν εσύ δεν το επιθυμείς.

Quote:

---

Originally posted by mianyxta
Κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλό να του μιλήσεις η ίδια εξηγώντας του τους λόγους που χωρίσατε

---

Νομίζω οτί αυτό είναι μια πολύ καλή ιδέα. Να ξέρει ο έρημος τουλάχιστον τι έγινε. Θα νιώσεις και εσύ καλύτερα.

Γιατί θεωρείται ότι δεν του έχει εξηγήσει τους λόγους που χωρίσανε; Ή θεωρείται δεδομένο ότι αν έχουμε εξηγήσει τους λόγους τότε ο άλλος δε θα στενοχωριέται;
Συνήθως βλέπουμε τα πράγματα μόνο από τη δική μας μεριά. Π.χ. με πιέζει, έχει κολλήσει πάνω μου, είναι μίζερος κλπ. Αν θέσουμε αυτά μόνο ως λόγους που χωρίσαμε σκεφτείτε πως θα νιώσει κάποιος που είναι ερωτευμένος μαζί μας. Θα νιώσει χάλια για τον εαυτό του, ότι κατάφερε να διώξει μακριά του τον άνθρωπο που ήθελε.
Η αλήθεια όμως κρύβεται στη μέση. Ότι ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και δε ταιριάζουν μεταξύ τους είτε εξ\' ορισμού είτε λόγω χρονικής στιγμής είτε λόγω αλλαγών είτε όπως διαμορφώθηκε η σχέση (η κάθε σχέση αποκτά οντότητα με τα δικά της χαρακτηριστικά μέσα από την αλληλεπίδραση των δύο από την αρχή).

Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι αυτός που χώρισε τον άλλο δε μπορεί να κάνει και πολλά. Όσο τα συζητάει με τον άλλο τόσο του τα θυμίζει και τον πονάει. Επίσης πρέπει να αφήνουμε χώρο για να μπορέσει να μας κατεβάσει από το βάθρο, να μας κατηγορήσει. Είναι μία φυσική διαδικασία άμυνας για να μπορέσει να επανακάμψει. Αν εμείς του δείχνουμε ότι τον νοιαζόμαστε τόσο πολύ και του παραστεκόμαστε συνέχεια θα του είναι δύσκολο να το κάνει αυτό.

Προσωπικά κάνω μία πολύ καλή κουβέντα εις βάθος όταν είναι να χωρίσω χωρίς να κατηγορήσω αποκλειστικά τον άλλο. Μετά μου αρέσει να κρατάω επαφές γιατί δεν αντέχω να χάνω από τη ζωή μου ανθρώπους που τους νοιάζομαι (αυτό είναι καθαρά προσωπική προτίμηση, οι περισσότεροι δεν το κάνουν). Αν ξέρω ότι ο άλλος πονάει προσπαθώ τον πρώτο καιρό τουλάχιστον να του δείχνω μεν ότι τον σκέφτομαι αλλά να γίνεται όλο και πιο αραιή η επαφή ώστε να του έρχεται ομαλά. Συζητάω μερικές φορές μαζί του για τις αιτίες χωρισμού αλλά δε ξεχνάω να κατηγορήσω και τον εαυτό μου. Γενικά προσπαθώ ναι μεν να του δείχνω ότι τον νοιάζομαι (ότι δηλαδή ήταν κάτι σημαντικό στη ζωή μου και δεν τον πέταξα έτσι απλά) αλλά χωρίς να τον αφήσω να κρεμαστεί πάνω μου.
Δε λέω ότι αυτή είναι η βέλτιστη τακτική, είναι απλά η δική μου και έχω ένα περίεργο τρόπο να συννενοούμαι με τις σχέσεις μου. Κάνω όμως κάποιες μικρές τροποποιήσεις ανάλογα με τον άνθρωπο.

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Ή θεωρείτε δεδομένο ότι αν έχουμε εξηγήσει τους λόγους τότε ο άλλος δε θα στενοχωριέται;

Συνήθως βλέπουμε τα πράγματα μόνο από τη δική μας μεριά. ...Η αλήθεια όμως κρύβεται στη μέση. Ότι ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και δε ταιριάζουν μεταξύ τους είτε εξ\' ορισμού είτε λόγω χρονικής στιγμής είτε λόγω αλλαγών είτε όπως διαμορφώθηκε η σχέση (η κάθε σχέση αποκτά οντότητα με τα δικά της χαρακτηριστικά μέσα από την αλληλεπίδραση των δύο από την αρχή).

Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι αυτός που χώρισε τον άλλο δε μπορεί να κάνει και πολλά. ...

Προσωπικά κάνω μία πολύ καλή κουβέντα εις βάθος όταν είναι να χωρίσω χωρίς να κατηγορήσω αποκλειστικά τον άλλο. Μετά μου αρέσει να κρατάω επαφές ... Αν ξέρω ότι ο άλλος πονάει προσπαθώ τον πρώτο καιρό τουλάχιστον να του δείχνω μεν ότι τον σκέφτομαι αλλά να γίνεται όλο και πιο αραιή η επαφή ώστε να του έρχεται ομαλά. Συζητάω μερικές φορές μαζί του για τις αιτίες χωρισμού αλλά δε ξεχνάω να κατηγορήσω και τον εαυτό μου. Γενικά προσπαθώ ναι μεν να του δείχνω ότι τον νοιάζομαι (ότι δηλαδή ήταν κάτι σημαντικό στη ζωή μου και δεν τον πέταξα έτσι απλά) αλλά χωρίς να τον αφήσω να κρεμαστεί πάνω μου.
...Κάνω όμως κάποιες μικρές τροποποιήσεις ανάλογα με τον άνθρωπο.

---

Δεν ξερω για τα αλλα, μα τουλαχιστον στους χωριζμους εισθε πολη καλη! http://homepage.eircom.net/~bray/em/mswink.gif

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Γιατί θεωρείται ότι δεν του έχει εξηγήσει τους λόγους που χωρίσανε; Ή θεωρείται δεδομένο ότι αν έχουμε εξηγήσει τους λόγους τότε ο άλλος δε θα στενοχωριέται;

---

Γιατί έτσι αφήνει να εννοηθεί η θεματοθέτρια.

Μολονότι κρατάς μια θαυμάσια στάση στους χωρισμούς σου, αφήνεις επίσης να εννοηθεί οτί εσύ είσαι αυτός που αποχωρεί απο την σχέση.

Νομίζω για να βοηθηθεί πραγματικά ένας άνθρωπος, θα πρέπει να μπούμε για λίγο στην θέση του. Και στην περίπτωσή μας, ο άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια δεν είναι η θεματοθέτης, αλλά ο \"άλλος\". Εγώ αυτόν τον έρημο λυπάμαι, ο οποίος καλώς ή κακώς βρέθηκε σε αυτή την θέση. Και συνεχίζω να πιστεύω οτί μια σωστή συζήτηση, ένα σωστό ξεκαθάρισμα θα βάλει και τα δύο μέρη σε μια διαδικασία να ανακαλύψουν εκατέρωθεν το τι συνέβη πραγματικά.

Όσο ορισμένα πράγματα μένουν ανείπωτα, τόσο παραμένουν και μη συνειδητά. Έχετε παρατηρήσει πως κάποια φορά όταν μιλάτε στους άλλους, ανακαλύπτετε πως λετε πράγματα που ήταν μισοσυνειδητά και για σας; Πιστεύω πως ο κόσμος αποφεύγει την κουβέντα γιατί θα πει πράγματα για τα οποία ίσως αναγκαστεί να καταλάβει τα δικά σου σφάλματα.

Εγώ πάντως κατάλαβα ότι του είπε να χωρίσουνε και του έδωσε ως αιτιολογία ότι ένιωθε πιεσμένη από αυτόν. Μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος.
Αλλά έγραψα το ποστ για να δείξω ότι δεν αρκεί απλά να το αιτιολογήσουμε, αλλά να είναι μία ουσιαστική κουβέντα με αναγνώριση και των δικών μας ευθυνών. Και να σκεφτόμαστε και τον άλλο πως θα πάρει αυτά που λέμε. Να είναι ένα σωστό ξεκαθάρισμα όπως έγραψες Existir. Α, να θυμόμαστε ότι καμιά φορά δε μπορεί να γίνει με την πρώτη φορά. Είναι πολύ άμεσο το γεγονός και μας επηρεάζει. Τότε μπορεί να χρειαστεί και 2η ίσως και 3η.
Συμφωνώ βασικά με ότι έγραψε ο Existir στο τελευταίο post, ας μην τα επαναλάβω καλύτερα.

Και ο λόγος που υποννοώ ότι εγώ είμαι αυτή που αποχωρεί είναι ότι είχα στο μυαλό μου τις προηγούμενες 2 μεγάλες μου σχέσεις. Οι μικρές (του στυλ μέχρι 2 μηνών) έγιναν όταν ακόμα ήμουν έφηβη οπότε ήταν κάπως διαφορετικές οι όλες διαδικασίες και λόγω μικρής διάρκειας σχέσης και λόγω ηλικίας και ωριμότητας των εμπλεκομένων.Σε μερικές τους χώρισα εγώ, σε άλλες με χωρίσανε, σε άλλες τσακωθήκαμε και δε ξαναμιλήσαμε.

filosofos αν θές πές πόσο ετών είσαι και πόσες προηγούμενες σχέσεις είχες.
Η όποια βοήθειά μας προς ΕΣΕΝΑ (γιατί και μόνο που μιλάμε, γενικά βοηθιώμαστε όλοι μας) μπορεί να βγεί αν καταλάβουμε κάτι παραπάνω για σένα

ΥΓ η δική μου απάντηση απευθυνόταν σε ένα παιδί 17-19 ετών με δύο το πολύ πρηγούμενες σχέσεις (έτσι υπέθεσα και αντιλήφθηκα μη βαράς αν έκανα λάθος)

Τι σημασία έχει ρε χάσμπαντ; Αφού αυτά συμβαίνουν και στους \"ώριμους\" της ηλικίας μας, δλδ.:D

Τί να κάνεις????????

Να μή του συμπεριφέρεσαι σαν να ναι κάποιο θύμα...ούτε φυσικά να δείχνεις οίκτο. Το αν νιώθει έτσι επειδή του είπες να χωρίσετε δεν ξέρω αν είναι η αιτία ή η αφορμή..

Οτι και να ναι πάντως, ο ίδιος έχει την ευθύνη της κατάστασης του. Εσύ πλέον δεν μπορείς να κάνεις κ πολλά. Ο ίδιος μόνο. Εσύ απ έξω προσπάθησε μόνο να μην δείχνεις λύπηση ή οίκτο. Αλλο το ενδιαφέρον, άλλο όλα τα υπόλοιπα....

Quote:

---

Originally posted by Existir
Τι σημασία έχει ρε χάσμπαντ; Αφού αυτά συμβαίνουν και στους \"ώριμους\" της ηλικίας μας, δλδ.:D

---

ΑΝ η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ θέλει Προσωπικές και όχι γενικές απαντήσεις έ τότε πρέπει να καταλάβουμε σε ποιόν τις λέμε. Ειδαλιώς αυτά που λέμε είναι (στα δικά μας αυτιά ωραία και καλά) άλλα λόγια να αγαπιώμαστε στα αυτιά της ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ.