Χωρισμός γονέων και ρήξη σχέσεων του πατέρα με τα παιδιά
Καλησπέρα σε όλους. Το θέμα μπορεί να είναι μεγάλο αλλά πιστεύω πως θα χρησιμεύσει και σε άλλους η συζήτηση του...
Πριν από 5 χρόνια οι γονείς μου ήρθαν σε μια ρήξη άνευ προηγουμένου με αφορμή την απιστία της μητέρας μου απέναντι στον πατέρα μου. Σαν ο μεγαλύτερος γιος (τότε 18 ετών) βρέθηκα απέναντι σε μια πολύ έντονη και δυσάρεστη κατάσταση η οποία κράτησε 6 μήνες.
Αυτούς τους 6 μήνες ο πατέρας μου φερόταν στην μητέρα μου πολύ άσχημα, με συνεχείς βρισιές, απειλές και ξύλο σε βαθμό να προσπαθώ να κρατιέμαι ξύπνιος τα βράδια για να μπορώ να προστατεύσω τη μαμά μου σε περίπτωση που τον έπιαναν πάλι οι βιαιότητες και λίγο μάλιστα έλειψε να την έχανα αφού προσπάθησε να την ρίξει από το μπαλκόνι σπρώχνοντας την την ημέρα μάλιστα της γιορτής του αδερφού μου με παρόμοια θανάσιμα σκηνικά να μην σπανίζουν..
Τον λόγο τον έμαθα από τις πρώτες μέρες της ρήξης όταν ο πατέρας μου για να δικαιολογήσει την ζωώδη συμπεριφορά του ανακοίνωσε σε εμένα και τον 13χρονο αδελφό μου ανοιχτά τον λόγο της συμπεριφοράς του γιατί τον εκλιπαρούσαμε να σταματήσει αφού το σπίτι είχε μετατραπεί σε κόλαση. Ότι δηλαδή η μητέρα μου είχε κρυφή σχέση.
Αυτομάτως αυτό με έβαλε στην μέση μιας άνισης διαμάχης μιας και η μητέρα μου δεχόταν αβοήθητη όλα τα πάθη νιώθοντας τύψεις χωρίς να καταλαβαίνει πόσο μας κόστιζε αυτό.
Μέσα από πάρα πολλές κουβέντες και παρακάλια στον πατέρα μου να σταματήσει τις συνεχείς και καθημερινές κτηνωδίες και πάθη που υπέβαλε την μητέρα μου και κατά συνέπεια κι εμάς (ακόμη και στο όνομα της αγάπης του για τα παιδιά του) δεν δέχτηκε σε καμία των περιπτώσεων να ηρεμήσει....
Αναγκάστηκα συνεπώς να αλλάξω τακτική και να του ζητήσω να φύγει από το σπίτι αφού δεν σταματάει να μας υποβάλει σε αυτήν την κόλαση ειδικά εμάς τα παιδιά του που δεν φταίγαμε σε τίποτε. Οπότε πήρα το μέρος της μητέρας μου και του έριξα όλες τις ευθύνες που του αναλογούσαν. Αυτό όμως δεν έφτανε καθώς αποποιήθηκε κάθε κατηγορία (όχι μόνο για την μαμά μου αλλά και απέναντι στην οικογένεια του) κάνοντας τον κάθε διάλογο να φαίνεται συζήτηση νηπίων: πχ "εγώ ποτέ δεν ήμουν κακός με τη μάνα σου, αυτή ήταν ένα τίποτε και την έκανα άνθρωπο". Καμία μα καμία ευθύνη δεν τον διαπερνούσε. Σίγουρα όμως κανε χειρότερα τα πράγματα.
Μετά από καιρό (6 μήνες όπως είπα κ πάνω) αφού βαρέθηκε να ακούει "παράδωσε τα κλειδιά και φύγε από το σπίτι", έφυγε και μας άφησε κι αρχίσαμε να μαζεύουμε τα κομμάτια μας.
Όλα αυτά είναι σαν να βγαίνουν από τρελή κωμωδία ή από κάποιο φτηνό δράμα αλλά ήταν 100% αληθινό και οδυνηρό.
5 χρόνια μετά , στα 23 μου κι ενώ επιτέλους μπορώ να λέω ότι το σπίτι μου είναι καλύτερα από ποτέ αφού δεν είναι μαζί οι δικοί μου κι ενώ νομίζω ότι μετά από πολύ προσπάθεια και θυσία οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου είναι επιτέλους καλές, έρχεται μια τολμηρή συζήτηση με τον πατέρα μου που επιδίωξα εγώ για να με γκρεμίσει.
Μου είπε ότι θεωρεί εμένα τον πιο υπεύθυνο για το ότι έφυγε αυτός από το σπίτι, πως τον ατίμασα (πριν 5 χρόνια) αφού δεν του έδωσα δίκαιο στο να χτυπάει την μητέρα μου και που κατηγόρησα ότι οι παλαιότερες του συμπεριφορές ευθύνονταν για το γεγονός ότι η μαμά μου είχε κρυφή σχέση και ότι οι σχέσεις μας δεν πρόκειται ποτέ να είναι οι ίδιες μετά από αυτά. Και όλα αυτά αφού η ανιδιοτελής βοήθεια και στήριξη μου δεν του έλειψε ούτε μια φορά αφότου έφυγε από το σπίτι και λέω ανιδιοτελής γιατί δεν μπόρεσε με κανέναν τρόπο να στηρίξει εμένα και τον αδερφό μου, οπότε δεν είχα κανένα συμφέρον ή αντάλλαγμα.
Που έχω κάνει λάθος και πληρώνω τέτοια συμπεριφορά ενώ κουβαλάω την έγνοια κι ευθύνη ενός ανθρώπου που αν και 58 χρονών το μόνο που παίρνω σαν αντάλλαγμα είναι τέτοιες κουβέντες; Τι να κάνω πια για να μπορώ να πάρω έστω μια φορά μια αληθινά καλή κουβέντα για να μην τον παρατήσω κι εγώ να ησυχάσω;
1000 συγνώμη για την έκταση κι ευχαριστώ για την υπομονή σας!
