Μισώ το facebook γιατί εκεί βλέπεις τους ανθρώπους με ένα χαμόγελο συνέχεια ζωγραφισμένο στα χείλη σε κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση. Φυσικά και δεν το κατακρίνω. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Είναι ωραίο να είναι χαρούμενοι οι άνθρωποι και χαμογελαστοί. Αλλά δεν είναι αυτό για μένα τώρα. Δεν είναι συμβατό με μένα. Δεν είναι το μαύρο που με τραβάει. Σχεδόν με κάνει να νιώθω παράταιρος, παράκαιρος, βυθισμένος στον δικό μου κόσμο, οι άλλοι να ζουν φυσιολογικά και εγώ όχι. Αλλά ξέρετε κάτι; Fuck normality. Εγώ είμαι σε αυτή τη φάση και σε όποιον αρέσει. Οι "μεσ στην καλή χαρά" μακρυά από μένα. "Μα πού τους είδες αυτούς;" θα πει κάποιος. Ε μα στο facebook, που αλλού. Α, ναι, ξέρω, αυτός είναι ένας ψεύτικος κόσμος, σαν τον κόσμο της τιβί που όλοι είναι χαρούμενοι και περνάνε φοβερά και ντροπή τους που το κάνουνε αυτό εν καιρώ κρίσης.