Αυτοεκτίμηση (;)

Καλημέρα σε όλους,

Είχα ανοίξει ένα θέμα τις προάλλες για τις φοβίες της απόρριψης που έχω για τους γονείς μου. Μου εκφράσατε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και σας ευχαριστώ. Σήμερα, αποφάσισα να ανοίξω ένα πιο γενικό θέμα, που με βασανίζει χρόνια κι έχει να κάνει και με την απόρριψη. Γιατί βάζω πάντα τους άλλους πάνω από μένα; Γιατί τα δικά μου θέλω έρχονται πάντα δεύτερα; Πχ, στην περίπτωση των γονιών μου ξέρω ότι νοιάζονται πολύ για μένα και θέλουν να είμαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Γιατί όμως δεν με εμπιστεύονται να πάρω αποφάσεις για τον εαυτό μου; Γιατί μου φαίρονται σαν να είμαι παιδί, ενώ είμαι 33 χρονών γυναίκα; Και το βασικότερο: γιατί δεν έχω τη δύναμη και τα κότσια να τους πω ένα μεγάλο "ΟΧΙ" και υποκύπτω πάντα σ'αυτά που μου επιβάλλουν "για το καλό μου"; Είναι θέμα αυτοεκτίμησης; Αυτοπεποίθησης; Γιατί όταν αποφασίζω κάτι για μένα, μου φαίνεται "βουνό" να τους το ανακοινώσω και είμαι σίγουρη ότι θα με κατακρίνουν; Το ξέρω ότι με αγαπούν και θέλουν να είμαι καλά, αλλά δεν μπορώ να ζω μια ζωή "με τους δικούς τους όρους"...

Quote:

---

Originally Posted by amoutsin

Καλημέρα σε όλους,

Είχα ανοίξει ένα θέμα τις προάλλες για τις φοβίες της απόρριψης που έχω για τους γονείς μου. Μου εκφράσατε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και σας ευχαριστώ. Σήμερα, αποφάσισα να ανοίξω ένα πιο γενικό θέμα, που με βασανίζει χρόνια κι έχει να κάνει και με την απόρριψη. Γιατί βάζω πάντα τους άλλους πάνω από μένα; Γιατί τα δικά μου θέλω έρχονται πάντα δεύτερα; Πχ, στην περίπτωση των γονιών μου ξέρω ότι νοιάζονται πολύ για μένα και θέλουν να είμαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Γιατί όμως δεν με εμπιστεύονται να πάρω αποφάσεις για τον εαυτό μου; Γιατί μου φαίρονται σαν να είμαι παιδί, ενώ είμαι 33 χρονών γυναίκα; Και το βασικότερο: γιατί δεν έχω τη δύναμη και τα κότσια να τους πω ένα μεγάλο "ΟΧΙ" και υποκύπτω πάντα σ'αυτά που μου επιβάλλουν "για το καλό μου"; Είναι θέμα αυτοεκτίμησης; Αυτοπεποίθησης; Γιατί όταν αποφασίζω κάτι για μένα, μου φαίνεται "βουνό" να τους το ανακοινώσω και είμαι σίγουρη ότι θα με κατακρίνουν; Το ξέρω ότι με αγαπούν και θέλουν να είμαι καλά, αλλά δεν μπορώ να ζω μια ζωή "με τους δικούς τους όρους"...

---

Καλημέρα amoutsin :)
μέσα από σένα και χωρίς ίσως να το θέλουν διαιωνίζουν κι εκείνοι τις δικές τους ανασφάλειες και φοβίες. Δεν κόβεται ο ομφάλιος λώρος κι έτσι
δεν υπάρχει η αίσθηση εαυτού και μοναδικότητας. Υπάρχουν πολύ καλά βιβλία που θα μπορούσες να διαβάσεις και γι' αυτό το θέμα κυρίως
της αυτοεκτίμησης, γιατί αυτοπεποίθηση σημαίνει, ότι εσύ είσαι σίγουρη για τις ενέργειες που κάνεις, αλλά και τις όποιες αποφάσεις σου.
Και βέβαια, αυτό που είχε ειπωθεί ξανά κι είναι σημαντικό, δηλ. το να βάζεις όρια στους άλλους, ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι οι γονείς σου.

Σ'ευχαριστώ για άλλη μια φορά μαρκελα! Πολύ σωστή παρατήρηση γιατί και η μητέρα μου έχει πάρα πολλά "θέματα" με τη δικής της μητέρα.
Μπορείς να μου προτείνεις κάποιο βιβλίο και πού μπορώ να το βρω;

Quote:

---

Originally Posted by amoutsin

Σ'ευχαριστώ για άλλη μια φορά μαρκελα! Πολύ σωστή παρατήρηση γιατί και η μητέρα μου έχει πάρα πολλά "θέματα" με τη δικής της μητέρα.
Μπορείς να μου προτείνεις κάποιο βιβλίο και πού μπορώ να το βρω;

---

Θα σου στείλω πμ..

Θα κοιταξεις τα δικα σου τα θελω και θα αφησεις ολους τους αλλους να.........οποιος και ας ειναι αυτος.Θα φτασεις σε ενα σημειο που δεν θα θες ουτε νσ ακους ουτε να βλεπεις κανεναν απο αυτους που εμποδιζουν τις αποφασεις σου.Εγω εφτασα σε εκεινο το σημειο προσφατα.Ειμαι 30 και εκανα το μπαμ πριν κατι μηνες.Κατηγορησα τους παντες και πολυ περισσοτερο τον εαυτο μου γιατι δεν ειχα μαθει να λεω ΟΧΙ.Τωρα που εμαθα σιγα σιγα τα βρισκω με τον εαυτο μου και μετα θα προσπαθησω να τα βρω και με τους αλλους.Αν και θα ειναι δυσκολο να σε θελουν μετα οταν τους εχεις μαθει ετσι.

Quote:

---

Originally Posted by monos_mou

Θα κοιταξεις τα δικα σου τα θελω και θα αφησεις ολους τους αλλους να.........οποιος και ας ειναι αυτος.Θα φτασεις σε ενα σημειο που δεν θα θες ουτε νσ ακους ουτε να βλεπεις κανεναν απο αυτους που εμποδιζουν τις αποφασεις σου.Εγω εφτασα σε εκεινο το σημειο προσφατα.Ειμαι 30 και εκανα το μπαμ πριν κατι μηνες.Κατηγορησα τους παντες και πολυ περισσοτερο τον εαυτο μου γιατι δεν ειχα μαθει να λεω ΟΧΙ.Τωρα που εμαθα σιγα σιγα τα βρισκω με τον εαυτο μου και μετα θα προσπαθησω να τα βρω και με τους αλλους.Αν και θα ειναι δυσκολο να σε θελουν μετα οταν τους εχεις μαθει ετσι.

---

Έχεις απόλύτο δίκαιο. Καλό κουράγιο και καλή δύναμη και σε σένα! Θα τα καταφέρουμε!

Το να αφηνω τους αλλους να αποφασιζουν για μενα σημαινει οτι ΕΠΙΛΕΓΩ να αφησω τους αλλους να αποφασιζουν για μενα..."δυστηχως" ειμαστε οντα καταδικασμενα να ειμαστε ελευθερα ακομη και οταν δεν επιλεγουμε τιποτε. Ακομη και τοτε επιλεγουμε να μην επιλεγουμε. Κανεις δεν μπορει να σου αφαιρεσει το δικαιωμα της ελευθεριας των επιλογων σου...εκτος και αν επιλεξεις να του το δωσεις εσυ και επειτα εαν επιλεξεις να ακολουθησεις τις επιταγες τους...Τελικα παντοτε εσυ αποφασιζεις...

Απλά δούλεψε πάνω στο κομμάτι του να μην εξαρτάς την γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου από την γνώμη που έχουν οι άλλοι για σένα. Εκεί είναι το ζήτημα και είναι θέμα προσωπικής βελτίωσης.

Αμα ντρέπεσαι να κανείς ότι θέλεις σε αυτή την ηλικία είσαι παιδί όντως δίκιο έχουν οι υπόλοιποι ξέρεις τι κάνουμε μας επικρίνουν κ τους παίρνουμε στην πλάκα η τους επικρίνουμε κ εμείς

Σωστά! Το θέμα είναι να βρω τη δύναμη να πω "όχι". Το να μη στεναχωρώ τους ανθρώπους που αγαπώ με οδήγησε να στεναχωρώ τον εαυτό μου...

Αμα ήξερες ότι δεν τους στεναχωρείσ όσο νομίζεις θα άλλαζε τακτική

Η αυτοεκτίμηση είναι μεγάλη υπόθεση...αν δν την έχεις αποκτήσει μικρός σίγουρα είναι δύσκολο (για να μην πω ακατόρθωτο) να το κάνεις μεγάλος..φτάνεις σε μια ηλικία και παλεύεις με τον εαυτό σου και τους άλλους και ψάχνεις απεγνωσμένα τρόπους να είσαι καλά..αλλά δν εκτιμάς εύκολα τόσο εσένα όσο και τους άλλους ή τους υπερεκτιμάς που αυτό είναι επίσης άσχημο για εσένα! Εν τέλει μένεις μόνος και μένεις να αναρωτιέσαι που πήγαν όλοι..γιατί έφυγαν γιατί τους έδιωξα γιατί δν έχω κάνει αυτά που θέλω στη ζωή μου γιατί δν μπορώ να τα κάνω!