όταν ο χρόνος σβήνει την ελπίδα
Καλησπερα αγαπητοι φιλοι.
Εχω ακουσει πολλες φορες οτι ο χρονος
Βοηθαει να ξεπερασουμε σιγα -σιγα πολλα
Απο αυτα που μας ενοχλουν η που
Μας προβληματιζουν.
Εγω δεν μπορω να πω πλεον οτι ισχυει αυτο και για εμενα.
Βλεπω ανθρωπους να ζουν με ηρεμια και τα βασικα
Πραγματα. Οπως να εχουν μια δουλεια ,ενα μεταφορικο μεσο
Ενα εροτικο συντροφο και ενα κοινωνικο περιγυρο που τους αποδεχεται και περνουν καλα μαζι τους.
Σιγουρα ολα οσα κανουν μεταξυ τους οι σημερινοι ανθρωποι
Δεν ειναι αληθηνα η δεν εχουν την σφραγιδα της ειλικρινειας.
Ομως ολα δειχνουν να βαινουν ομαλα.
Παρολο ο αυθορμητισμος εχει χαθει.
Και ο ατομισμος βασιλευει.
Οι ανθρωποι δεν δειχνουν να προβληματιζονται πλεον.
Κανουν πως δεν βλεπουν τα κενα τους σημεια.
Κανουν αυτο που βλεπουν να κανουν και οι περισοτεροι συνανθρωποι τους.
Εγω δεν μπορω να συμπεριφερθω σαν τους αλλους.
Απο μικρος αντιμετωπιζα προβλημα προσαρμογης
Ημουν πισω απο τους αλλους.περιμενα να με φωναξει καποιος
Να μου πει κατι καλο για να νιωσω οτι εχω αξια.
Αλλα και οταν ενιωθα αξιος.ειχα αμφιβολιες για μενα.
Για να μην λεο πολλα .τα χρονια περασαν .
Στα 15 μου ημουν απλα ενα καλο παιδι .χωρις προσωπικοτητα
Δεν ειχα καποια ομαδα να θαυμαζω.ουτε καποια συγκεκριμενη
Μουσικη να μου αρεσει.απλα ειχα καλη εξωτερικη εμφανιση.
Παντοτε φοβομουν την κριτικη απο το κοινωνικο συνολο.
Αλλωστε μεσα σε αυτο ζουμε .αυτο μας διαμορφωνει .
Ημουν σιγουρα αρκετα αγουρος και ανωριμος για την ηλικια μου.
Δεν ειχα κοινωνικες δεξιοτητες .και γιαυτο εχανα τις ευκαιριες
Που περασαν απο μπροστα μου.
Ημουν καλος μαθητης.αυτο με εκανε να αισθανομαι ασφαλεια και
Αξια.
Τα συμπλεγματα που ειχα ωριμαζαν και αποκτουσαν δυμαμη μεσα μου κατα ενα περιεργο τροπο πολυ ποιο γρηγορα απο την συναισθηματικη μου νοημοσυνη.
Ειχα αρχισει να αναλυω καταστασεις που ζουσαν οι αλλοι
Αλλα εγω δεν ημουν ικανος να ζησω.
Μου αρεσε η φιλοσοφια της ζωης των κοινωνικων και μεταφυσικων φαινομενων.
Απο την ηλικια αυτη και μετα ομως .εφτασε και η ωρα των ψυχοσεξουαλικων αναζητησεων.
Ενω τα υπολοιπα παιδια σαν εφηβοι που ηταν .ανεπτυσαν ερωτικους δεσμους η τουλαχιστων προσπαθουσαν να βιωσουν οσα μπορουσαν να πραματοποιησουν.
Εγω εδειχνα εξωτερικα απαθεις και χωρις ταυτοτητα.
Στην πραγατικοτητα ημουν αγουρος και ανασφαλης.
Περιμενα να με σπρωξουν οι αλλοι στην τσουλιθρα της ζωης.
Αυτο ομως δεν εγινε ποτε.
Στα 19 μου αποφασισα να παω σε ψυχοθεραπευτη.
Για καποια χρονια βολευτικα με τα φοβερα ψυχοφαρμακα και αντικαταθλιπτικα.ομως αυτα αρχισαν να μην ενεργουν πανω μου.
Και τα συμπλεγματα .ξανα γυριζαν στο μυαλο μου.
Η αγοραφοβια ο φοβος του θανατου .τα συναισθηματα αναξιοτητας
Κυριαρχουσαν στην ζωη μου.
Αυτο με εκανε να αυξησω το χαναχ εος και τα 6 mgr την ημερα.
Απο οτι εμαθα μετα το επιπεδο αυτο ηταν τοξικοτατο.
Και κατα την διαρκεια της χρησης αυτης.
Μπορεσα και εβγαλα τα αποκρυφα συναισθηματα και καποιες ορμες που καταπιεζα και κρατουσα με πολλες αλυσιδες σε ατσαλενια κουτια.
Εκανα αδεξιες κινησεις .προσπαθησα να την πεσω σε κοριτσια και αγορια που μου αρεσαν .δεν ηξερα τη μου αρεσει δεν ηθελα να ημουν
Διαφορετικος απο την πλειοψηφια. Ομως ο καθε ενας ειναι ξεχωριστος.
Δεν καταφερα να ζησω αυτα που ηθελα.
Εφτασα στο σημειο να πεσω πολυ χαμηλα .να ζηταω μια αγγαλια
Απο τους αλλους ειτε ανδρα ειτε γυναικα.
Ομως δεν μου εδειναν ουτε αυτην την αγγαλια.
Αρχισα να γινομαι πιεστικος και να δεχομαι απειλες απο
Τους αλλους .
Τα αλλα 3 αδερφια μου παρολο που συζησαμε πολλα χρονια
Μαζι με θεωρουσαν ανωριμο.πιθανον και ανικανο κοπλεξικο και ισως
Αυτιστικο και διεστραμενο ατομο.
Αλλα και το μαυρο προβατο.
Και προτιμουσαν να αφησουν το μαυρο προβατο να μαραζωσει.
Μεχρι να εξαφανιστει ,για να μην τους χαλαει την εικονα
Τους .
Αυτοι αλλωστε ειχαν κοινωνικες δεξιοτητες .ειχαν γυναικες.
Δεν αμφιταλλαντευονταν .μπορουσαν να προσαρμοστουν με την μαζα των πολλων .
Πιστευα οτι ο χρονος θαμε βοηθουσε να βρω την ταυτοτητα μου.
Παρολα αυτα σημερα στα 27 μου .συνειδητοποιω οτι εχω καταστραφει.
Οτι δεν εχω φιλους ,γιατι δεν εχω κοινωνικες δεξιοτητες.
Δεν εχω ερωτικο συντροφο γιατι δεν γνωριζω αν μου αρεσει το ομορφο και λεπτεπιλεπτο
Θυλικο η το δυνατο και ομορφοαρσενικο φυλλο.
Προσπαθω να κατσω σε μια δουλεια αλλα γευγω μετα απο λιγο καιρο
Γιατι εχω και απωλεια μνημης και λεω πολλα που δεν πρεπει .τα φαρμακα καταστρεφουν τον εγκεφαλο μου.
Θα ηθελα να εχω μια φαρμα σε μια πεδιαδα .κοντα σε ενα ποταμι.
Μακρυα απο τον πολιτισμο.μακρυα απο την υποκρισια .τον ατομισμο
Και την μαζοποιηση.
Θα ηθελα να μην εχω καμοια ερωτικη διαθεση και αναγκη.
Να αισθανομαι τον δροσερο ανεμο του δασους.να πινω το υπεροχο νερο ενος καθαρου ποταμου.να φροντιζω τα ζωα και την υπεροχη φυση.
Θα ηθελα να ξαναγενιομουν .
Να αντιμετωπιζα αλλιως την ζωη και τους ανθρωπους.
Ειμαι δυστυχισμενος ειμαι παρα πολυ κατω απο τον μεσο ορο της ευτυχιας και της κοινωνικης δραστηριτητας που εχει η πλειοψηφια.
Ειμαι στα ορια της λογικης και της τρελας. Δεν ξερω που να παω
Δεν ξερω τι θα κανω .ισως ειμαι νεκρος ισως ζωντανος.ισως τρελος ισως λογικος.το μελλον θα δειξει αν καποια στιγμη θα νιωσω ηρεμος και ωριμος κοινωνικα ,επαγγελματικα και σεχουαλικα.
Θελω να ρωτησω μερικα πραγματα.
Αν ενα δεις ενα ζευγαρι να φιλιεται στον δρομο.
Τι θα αισθανθεις ?
Αν ομως ειναι ομως το ζευγαρι αποτελουν δυο
Αμοφυλοφυλα αγορια τοτε τι θα αισθανθεις?
Πιο απο τα δυο ζευγαρια θα φιληθει
Με περισσοτερη ανεση και ελευθερια και χωρις ενδοιασμους?
Αν ενας φυλος σου ,σου εφερνε ενα φιλο του
Και τον εβλεπες να του δωσει ενα φιλι
Τι θα αισθανοσουν?
Θα μπορουσε ενα αγορι που μενει με τα αδερφια η τους
Γονεις του να κρεμασει μια φοτογραφια με τον συντροφο του,
{βλεπω τωρα μια φοτογραφια του αδερφου μου κρεμασμενη
Στον τοιχο ,οπου δεινει ενα
Παθιασμενο φιλι με την κοπελα του}
Ευτυχισμενο ζευγαρι σιγουρα.
Αλλωστε ειναι περηφανη και η μητερα του
Αφου θα της κανει εγγονακια .
Περηφανος και ο πατερας για αυτον και την
Κοπελα του "αντρας σαν αυτον ".
Και οι συγγενεις ευχαριστιμενοι
Και ευκολα μπορει να κανει φιλιες
Εφοσον ειναι νορμαλ .
Αν ομως ηταν ομοφυλοφυλος τοτε
Πως θα αισθανοταν το ιδιο
Η μητερα ? Ο πατερας ? Ο παππους
Οι συγγενεις ? Θα μπορουσε να κανει ευκολα
Φιλιες?
Ισως καποιος να σκεφτει-
{δεν θα κανει παιδια αυτος ,ισως να εχει αιds,προκαλει αηδια
Στην σκεψη των αλλων ,δεν συνυσφερει στην αναπαραγωγη του
Πολιτισμενου ανθρωπινου ειδους,τι να συζητησω μαζι του?
Αυτος μπορει να με βλεπει ερωτικα ?
Θα με περασουν και μενα αμα κανω πολυ παρεα μαζι του?
}
{αλλα εγω τους αποδεχομαι ολους ,δεν
Με πειραζει αν ειναι ομοφυλοφυλος καποιος.
Αρκει αυτος να μην τυχει να ειναι συγγενεις η
Φυλλος μου γιατι αμα μου την πεσει δερνω κιολας.
Δεν ειμαι ρατσιστης ,καλυτερα που υπαρχουν
Ομοφυλοφυλοι για να εχουμε πιο πολλες γυναικες ελευθερες.}
Αν ενα αγορι αμφιταλλαντευεται .
Δηλαδη δεν εχει καταληξει αν θελει ερωτικο συντροφο
Ενα κοριτσι η ενα αλλο αγορι .
Τοτε τι θα πρεπει να σκευτει για ολα αυτα?
Πως μπορει να παρει αγαπη απο ενα αλλο αγορι
Χωρις να πρεπει να κανει στοματικο ερωτα σε αγορια
Για να συνηθησει στην ιδιαιτεροτητα του?
Και να πρεπει περασει αυτο το σταδιο
Της "κοινωνικης πορνειας"
Ωστε να μπορει να νιωθει ανετα ?
Παλια τους εκαιγαν στην πυρα .
Μηπως ηταν πιο ειλικρινεις?
Σου φαινεται οξυμωρο αυτο ,ετσι?
Ομως στην εποχη μας
Μηπως τους καιμε καθε μερα την ψυχη ,μεχρι
Να γεινει αρσενικη .νορμαλ?
Ο καθημερινος ψυχικος πυροβολισμος
Ειναι κατακτηση του συνχρονου
Πολιτισμου της δηθεν ισοτιμιας?
Μακρια και αγαπημενοι λενε καποιοι.
Ειναι να μην σου τυχει ?
Ευτυχως δεν εχω γνωστο ατομο ομοφυλοφυλο
Και δεν με απασχολει σου λεει ο αλλος.
Καλησπερα
Χρησιμοποιω 5 χρονια το ανχολυτικο xanax
Το ειχα κοψη για 3 μηνες αλλα
Τα φαινομενα αγοραφοβιας πανικου κλπ
Συνεχιζονταν .
Και μπορει να χρειαστο eos 2 mg την ημερα.
Ζωντανος-νεκρος ισως.
Το να ζεις με φοβιες
Σε βαθμο που δεν σε
Αφηνουν να λειτουργεις στους διαφορους τομεις
Της ζωης ειναι μια κολαση.
Δεν μπορεις να δουλεψεις.
Δεν μπορεις να κανεις σχεση .
Δεν μπορουν να σε δεκτουν
Και οι αλλοι .
Εφοσον χωρις το φαρμακο
Εκπεμπεις φοβερη αρνητικη ενεργεια .
Και βγασινουν πολλα συμπλεγματα.
Ετσι ολοι προσπαθουν να σε αποφυγουν.
Απο την αλλη χρησιμοποιωντας το φαρμακο
Δεν μπορεις να θυμασε πραγματα στην εργασια
Εχεις αδυναμια σαν να εχεις τρεξει χιλιομετρα
Νυσταζεις. Μπορει να μιλησεις ασχημα στον προισταμενο
Σου και να σε διωξει .
Επισης μπορει να ρωτησεις η να πεις πραγματα σε αλλους
Που υπο φυσιολογικες συνθηκες δεν θα τολμουσες
Να πεις.και ενα ατομο τοσο κυνικο και κοινωνικα αδεξιο
Σαν μαστουρομενο δεν το θελει κανεις ουτε σαν φιλο
Ουτε σαν συντροφο ,ουτε σαν εργαζομενο αλλα
Ουτε και σαν συγγενη του!
Με το xanax αμεσως .ολες οι φοβιες
Και τα συμπλεγματα φευγουν
Ως δια μαγειας.
Ομως νυσταζεις συνεχως ,εχεις απωλεια μνημης
Μιλας και λες πραγματα που δεν πρεπει να πεις
Γιατι δεν δισταζεις σε τιποτα.
Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα!
Θελω να ρωτησω πως μπορει να απεξαρτηθει καποιος
Απο το xanax .
Με αλλο φαρμακο ? Με ομαδικη ψυχοθεραπεια?
Εχω κανει ψυχοθεραπειες.
Αλλα παρατηρησα οτι λιγοι ειναι οι ψυχολογοι
Που εχουν παθος με τοεπαγγελμα τους
Και που εχουν το ταλεντο της διεισδησης
Στον ψυχικο κοσμο του ατομου.
Οι σχεσεις ειναι πελατειακες
Και πολλοι εχουν δικατους συμπλεγματα
Απο αυτους .
Δεν το λεω σαν αλλοθι
Αλλα πως μπορουμε να ξεχωρισουμε αν
Ενας ψυχοθεραπευτιης εχει γνωσεις και ταλεντο
Και μπορει να μας βοηθησει?
Όταν ήμουν μικρός ,με έλεγαν το καλο παιδί.εμενα μου άρεσε αυτό ,αλλα δεν υποτιμούσα τους άλλους το πρόβλημα ήταν ότι μέχρι τα 14 χρονια μου ,δεν ασχολήθηκα με δεσμό ,σχέση η κάτι άλλο.ήμουν ένα παιδί πολύ κοινωνικό ,μιλούσα με όλα τα παιδιά ,και τους χαμογελούσα,αλλα είχα ένα αντιφατικό χαραχτηριστικό.είχα {όπως το βλέπω τώρα} ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας.όταν πήγαινα σε διαφορα party,ήθελα να χορέψω ,και αυτό φαινόταν,αλλα ντρεπόμουν,και μάλιστα ένιωθα ότι θα γίνω γελοίος ,αν το έκανα στo λύκειο άρχισα τα πρώτα βήματα αυτογνωσίας .σκεφτόμουν :το ένα καλο μέλλον για την κοινωνία μας ,υπαρξιακά προβλήματα
Αλλα κύριος με βάραινε το ζήτημα τις σεξουαλικής ταυτότητας
Έλεγαν διάφοροι συμμαθητες και συμμαθήτριες τι γίνετε σερ ?κανένα κορίτσι βρήκαμε; εγώ έλεγα με παιδική αφέλεια όχι γιατί?
Και έλεγανγιατί αρχίζουμε να ψαχνόμαστε φιλε.
Σκεπτόμουν μήπως δεν είμαι φυσιολογικός ,και η σκέψη αυτή με διέλυε.
Βεβαια δεν φαινόμουν για ομοφυλόφιλος, ούτε για αστείο.
Έλεγα ωχ και αν είμαι? τι θα κάνω ?πως θα κάνω οικογένεια?
Έτσι έπεσα σε βαθιά μελαγχολία.ήταν η αρχή τις κατάθλιψης που θα με κυρίευε αργότερα.
Βγαίναμε με μια παρέα 5 αγόρια ,για καφέ και bar κάθε σάββατο.κάποιοι από αυτούς
Αντί να με στηρίξουν ,έκαναν πλάκα. μου έλεγαν μήπως είσαι αδερφή.γιατί έτσι θα πειραζόμουν και θα γελούσαν εκείνοι.όμως εγώ αυτά τα σκεφτόμουν,και μου στεναχωριόμουν.
Άρχισα να υποπτεύομαι τον εαυτό μου .άρχισα να φοβάμαι ,μήπως κοιτάξω κατά λάθος κάποιον άντρα με λάθος τρόπο.επίσης κάποια στιγμή κάποιος τις παρέας ,μου είπε γιατί προχωράς σαν π**στης? για πλακα .αλλα μέσα στην αγωνια ,για την ορθότητα της συμπεριφοράς μου ,εγώ έπαθα πανικό.άρχισα να προσέχω το περπάτημα μου ,φοβόμουν μήπως είναι αδερφίστικο. Από εκεινο τον καιρό άρχισε η αντιστροφη μέτρηση ,για μένα. Από ένα φυσιολογικό αγόρι,λίγο ανώριμο,σαν παιδί,που του άρεσε να λέει αστεία και να χαμογελα στους άλλους και άνετο γενικά έγινα ένα αγόρι με φοβερό άγχος για το βλέμμα και το περπάτημα μου. Ενώ παλιά Τα σαββατοκύριακα τα λάτρευα.τώρα μια βόλτα στις καφετεριες ,ήταν γιαμενα μια κόλαση
Περπατούσα νευρικά και με άγχος ,μόλις αντίκριζα ανθρωπους ,αγχωνόμουν για τα ματια-το βλέμμα μου ,κοίταζα κάτω πολλές φορες.
Έτσι λοιπόν η αμφιβολίες τον άλλον ,για μένα και οι δικες μου στην συνεχεια,με έκαναν να κλειστό στον εαυτό μου και να μην θέλω να βγαίνω έξω από το σπίτι.είμαι
20 χρόνον ,δεν έχω πειράξει κανέναν ,ανθρωπο.αγαπώ τους ανθρώπους ,είμαι ειρηνιστής ,ονειροπόλος και φιλόζωος.και αναρωτιέμαι? Τι έχω κάνει,και μου πήγε στραβά η πορεία τις ζωής μου? Γιατί ,μετατράπηκα σε ένα
Παιδί με πολλά κόμπλεξ? Γιατί να ζω αυτήν την κόλαση?
Δεν αισθάνομαι ερωτική έλξη ,ούτε για αγόρια ούτε για κορίτσια. Αυτό που αισθάνομαι ,είναι ότι μπορεί να μην είναι φυσιολογική η σεξουαλική μου προτίμηση.
Γιατί ξέρω και έχω δει .πως βλέπει η κοινωνία τους gay.τους σιχαίνεται,τους γελοιοποιεί τους κάνει να αισθάνονται ένοχοι,για κάτι που δεν φταίνε. Τι να κάνω να δοκιμάσω και από τα δυο και να δω τι μου αρέσει?.
Αδύνατον γιατί αφενός φοβάμαι να κοιτάω τους άλλους κατάματα και απʼ την άλλη δεν βγαίνω για διασκέδαση.αφού πλέον ,αυτή είναι για μένα ,ένα άγχος.
Και αν τελικά είμαι gay? Τι θα κάνω , σίγουρα θα το μάθουν οι συγγενείς μου,δεν θέλω να τους χάσω.δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα μέ λενε αδερφή.δεν αντέχω την ιδέα ότι μπορεί να μην είμαι φισιολογιοκος
Όμως δεν αντέχω να μένω ,μονος μου στο σπίτι ,θέλω έναν ανθρωπο να με αγαπάει, να τον αγαπάω ,να τον χαϊδεύω,να είμαστε ζευγάρι η μοναξιά είναι βασανιστήριο.
Τι μπορώ να κάνω.? Τώρα που με διαλύει η καταθιψη.
Θέλω να ζήσω,μέσα σ αυτην την κοινωνία ,και να αγαπήσω ,να αγαπηθώ. Χωρίς να νιώθω ένοχος ,και δακτυλοδεικτούμενος στο κοινωνικό σύνολο.
Αν μπορεί κάποιος ,να μου πει ,μια στρατηγική ,που να προσεγγίζει ,με ευαισθησία αυτά τα θέματα .τότε ίσως με κάνει ,να χαμογελάσω ξανά. Και να μπορέσω πάλι να περπατάω στον δρόμο χωρίς άγχος για το περπάτημα μου .και να κάθομαι με ανθρώπους ,χωρίς να μελαγχολεί το βλέμμα .να γίνω ένας φυσιολογικός νέος
