Κάθε μέρα αγώνας;

Κάθε μέρα αγώνας...Έτσι μου φαίνεται πλέον η ζωή μου. Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου τρέμω, φοβάμαι, αγχώνομαι. Θέλω να κλάψω και να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο. Πότε περνάνε άραγε όλα αυτά;
Κατάθλιψη και κρίσεις πανικού...Και η ζωή μας χαράχτηκε. Ζαλάδα και αίσθηση λιποθυμίας, υποφέρω, θέλω να εγκαταλείψω τα όπλα, να κλειστώ σπίτι και να μην μιλάω σε κανένα. Κλαίω, πονάω μέσα μου, κάποιος μου έκοψε την ζωή. Και σκέφτομαι γιατί; Προσπαθώ κάθε μέρα, κάθε πρωί που σηκώνομαι, λέω θέλω να μείνω σπίτι, αλλά σηκώνομαι και ντύνομαι και πάω στην δουλειά μου. Τα βράδυα αισθάνομαι πιο χαλαρή. Άραγε θα ζώ πάντα με τον φόβο των κρίσεων; Θα έχω πάντα το άγχος και την κατάθλιψη σύντροφο; Παίρνω φαρμακευτική αγωγή για 50 μέρες, άραγε θα έρθουν καλύτερες μέρες;

και γω υπέφερα από καταθλιψη και κρισης πανικού..ηταν πολυ δυσκολο να τις ξεπερασω...και δεν νομιζω ότι φευγουν για παντα...
να σε ρωτήσω τι σκέψεις κάνεις και γίνεσαι έτσι?

Quote:

---

Originally Posted by panicgirl

άραγε θα έρθουν καλύτερες μέρες;

---

σιγουρα θα ερθουν κοριτσι μου :)
το πότε δεν το ξερω (γιατι παιζουν ρολο πολλοι παραγοντες ως προς αυτο), αλλα θα ερθουν.
κι αυτο δεν στο λεω για να σε παρηγορησω, γνωριζω ατομα που δεν μπορουσαν να πανε μεχρι το περιπτερο χωρις να τους πιασει κριση πανικου και τωρα κανουν τα παντα!
και γω η ιδια, περσι τετοια εποχη ημουν σε φριχτη κατασταση.
τωρα θα ηταν ψεμα να σου πω οτι ειμαι εντελως καλα, αλλα σε σχεση με την περσινη κολαση καμμια σχεση!!!
μην χανεις το κουραγιο σου και την ελπιδα σου!!! :)

Δεν ξέρω τι με πιάνει,πραγματικά.Ίσως αυτό που με κάνει να φοβάμαι περισσότερο είναι ότι πιστεύω πως θα έχω για μια ζωή κρίσεις. Ότι θα μείνω χωρίς σχέση, γιατί οι άνθρωποι με κρίσεις δεν έχουν δικαιώματα σε αυτά και άλλες πολλές τέτοιες χαζοσκεψεις.
Προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω βήματα με νύχια και με δόντια. Τα καταφέρνω, δεν παθαίνω κρισάρες,αλλά νιώθω το άγχος μέσα μου να κάνει πάρτυ μαζί με την κατάθλιψη. Εχτές είχα μια "υποτροπή" να το πώ κάπως έτσι,είχα μια κρίση εν ώρα οδήγησης,την οποία δεν την άφησα να εξελιχθεί,κυρίως επειδή είχα συνοδηγό.
Απλά σκεφτομαι μήπως είναι μάταια όλα αυτά? Γιατί κάποια μέρα θα ξανάρθει ο πανικός να μου γκρεμίσει ότι προσπαθώ να φτιάξω τόσο καιρό?

Πριν το χαραμα προηγειται το πιο βαθυ σκοταδι...
panicgirl σκεψου οτι δεν εισαι η μονη. παρα πολλοι ανθρωποι περνανε τα ιδια κ πολυ χειροτερα. η ζωη ειναι δυσκολη. θα δεις που οχι μονο θα νικησεις αλλα θα βγεις κ πολυ πιο δυνατη μετα.

κάθε φορά που νικάς τη κρίση άγχους να ξέρεις γίνεσαι πιο δυνατή!!!βάλε στόχο να μην αφήνεις το άγχος να σε νικάει και προσπάθησε να το καταφέρεις,καθε φορά που θα το καταφέρνεις θα νιωθεις πιο όμορφα και θα συνεχίζεις...

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Απλά ελπίζω να μην είναι έτσι για πάντα. Δεν θέλω να παίρνω αντικαταθλιπτικά για το υπόλοιπο της ζωής μου. Θέλω να βγαίνω έξω από το σπίτι χωρίς να σκέφτομαι αν θα έχω μια κρίση. όλο αυτό το άγχος με πνίγει.