ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ

Δεν ξέρω αν είναι καλή η ιδέα μου και αν είναι χρήσιμη και βοηθάει το κοινό, κατά κάποιο τρόπο, η ύπαρξη θεματικής στο παρών φόρουμ
όπου θα αναρτώνται προσωπικές δημιουργίες, ποίηση, δηλαδή, ζωγραφική, διηγήματα και ότι εν γένει αφορά στην καλλιτεχνική πλευρά μας.

Στην προσωπική μου πορεία υπήρξε μία περίοδος κατά την οποία ο εσωτερικός πόνος που ένοιωθα, οι τύψεις, η θλίψη, η απόγνωση και τα λοιπά,
από μία άγνωστη σε εμένα εσωτερική ανάγκη και ψυχοπνευματική συγκυρία, με οδηγούσαν στην ποιητική έκφραση η οποία μου πρόσφερε
ένα είδος ανακούφισης, ψυχικής ανακούφισης από όλα τα βαριά και αρνητικά που ένοιωθα.

Έτσι, ξεκινώ το παρών θρεντ με δείγμα της δουλειάς μου αυτής, με την πεποίθηση να ακολουθήσουν κι άλλα μέλη, αλλά και επίσης να βγει
από την παρούσα ενέργεια κάτι ωφέλιμο και χρήσιμο για πολλούς, αν όχι για όλους.



Σας ευχαριστώ για την κατανόηση και την ανοχή σας.

Η ΜΑΡΙΑ ΤΩΝ ΘΡΙΑΜΒΩΝ ( Η δικιά μου Μαρία )




Απλωμένοι απέραντοι Ανοιξιάτικοι τάπητες
φτάνουν τα βήματά μου και γίνονται ένα
φέρνοντας μου στολίδια δικά σου
και δυο μονοπάτια λησμονημένα
από ιππότη της λιγοσύνης...

Όποιον δρόμο από τους δύο κι αν διαλέξω
λιοπύρι η δίψα σου
ματωμένα πουλιά συνοδεία στα πέρατα
του τέλους τους,
παγιδευμένη σ' ένα ποτάμι στενό αναζητώντας λίγη ανάσα στις όχθες του
ορμητικ' όμως αυτό δεν αφήνει, θυμίζοντας τρικυμία μιας γεμάτης σελήνης,
ενός παλιού Φεβρουάριου, παγωμένου και αργοπορημένου
να σου γνέφει ν' αρχίσεις τους θριάμβους.

Θα περίμενε ποτέ κανείς
τα βελούδινα χρώματα μιας πεταλούδας να κάνουν τον ήλιο
να λάμπει ωραίος; υπηρέτης πάντοτε από ανθρώπων την εξουσία
μεσ' τους αιώνες πότιζε καρτερικά
τον μόχθο της πλάσης, ώσπου ήρθες εσύ με τους θριάμβους μιας αιώνιας στιγμής
και τον έκανες στέμμα σου
στην κρυφή χώρα του Θριάμβου.

Νά 'μαι κι εγώ, σαν τους αέρηδες που δεν 'μάθαν να ριζώνουν σε τόπο,
πότε βιαστικοί θορυβώντας τρομαγμένοι από ξίφος ιππότη της λιγοσύνης
πότε, χαϊδεύοντας απαλά φορώντας ενδύματα μιας ξένης χαράς,
έχασα τα δαχτυλίδια που μου φόρεσες όλα, μεθυσμένος από κρίνα μακρινού κατακτητή
επιστρέφω υπηρέτης ζητιάνων που δεν έχει τη δύναμη να κάνει κακό,
αχθοφόρος μου φτάνει των λαμπρών σου θριάμβων.


-2-

Γνωρίζεις πως οι θρίαμβοί σου, Μαρία των θριάμβων
δεν είναι κατίσχυση αθλητή μέσα στο στάδιο
ούτε πύρρειος νίκη κατάκτησης απόμακρων τόπων θαρραλέας Βασίλισσας
κι ούτε ακόμη δεν είναι, φωνηδίες παιδιών που κέρδισαν στο παιχνίδι
και θέλ' η χαρά τους να γίνει κλαρί για δυο καρδερίνες που ανέμελα δέχονται το στόλισμα των παιδιών.
Δεν χωρούνε οι θρίαμβοι σου σε τόπους χαράς και σ' απόμακρες χώρες
ούτε στη δόξα στεφανωμένου με φύλλα ελιάς αγωνιστή του σταδίου.

Ξέρεις τι είναι; Η Πλάση στις πρώτες εφτά της στιγμές!
Εσύ. Οι θρίαμβοι σου. Η Πλάση Τελειωμένη.


-3-

Τα χρέη μου πολλά, ανυπολόγιστα στους αμέτρητους άθλους της ιώβειας
υπομονής σου, οι κόσμοι τον τίτλο του μέγα αδικευτή μου έδωσαν στην Βίβλο
της ζωής σου. Εφτασφράγιστη πύλη ο κόσμος του ελέους, επέτρεψε
να εισέλθω τα λάφυρα να προσκυνήσω που οι αδικίες μου με στέφανα
στην πλάση σου κόσμησαν. Η χώρα των Κριτών με καλεί για εγκλήματα
να λογοδοτήσω κατά της Ανθρωπότητας, φρουρούς συνοδείας όρισε τα
ρυάκια των δακρύων σου που ζαρκάδι τρομαγμένο έπινες, ενώ στη χώρα
της Καρδιάς η ετυμηγορία βγήκε επί εσχάτης προδοσίας η εσχάτη των ποινών
μα με δική σου εντολή δεν εκτελείτε. Επιστολή από τη χώρα των Καρπών
με σφραγίδα εξουσίας με καλεί στην τάξη υπενθυμίζοντας πως το παράπονό μου
είναι από το δέντρο της αδικίας που ο ίδιος μου καλλιέργησα.


-4-

Σύντροφος, μάνα δεύτερη, δασκάλα. Εσύ. Τους πόνους μου έτρεχες να σηκώσεις
τα βάρη μου να αναπαύσεις, τους δρόμους μου να καθαρίσεις. Και το αντάλλαγμα;
Το αντάλλαγμα. Το δηλητήριο της ασέβειάς μου. Πήρα ένα Κόσμο, του άδειασα
ότι πιο όμορφο είχε, και τον γέμισα δηλητήριο. Πως να σηκώσω αυτήν την ατιμία,
πως να πάρω πίσω την αδικία Θεέ μου; Θεέ μου; Θεέ μου;


-5-

Τα είχα όλα μιά φορά και ήθελα άλλα τόσα...

(Στην Μαρία Π. Παπαμιχαήλ που υπήρξε γυναίκα και σύντροφός μου για 15 ολόκληρα έτη,
και που παρόλο κλείνουμε σήμερα 6 χρόνια χωρισμένοι, εγώ την αγαπώ όπως στις αρχές
αλλά και πιο δυνατά. Μου λείπεις Μαρία. Δίχως εσένα είμαι το οντολογικό μηδέν.)

Οι συγνώμες




Παρέα θέλησα απόψε, τους νυκτερινούς ξένους,
επισκέπτες της θύμησης.
Μα δεν ήταν ντυμένοι τις στοργές που χάιδευαν κάποτε
δύο λευκά περιστέρια του έρωτα.


Οι μυρουδιές της χαράς σου την πρώτη μας άνοιξη
είχαν κάνει τα άνθη να πάρουν το χρώμα του γέλιου σου.
μειλίχια το καλοκαίρι τραγουδούσε ο ήλιος μας
όταν το φως του τα μάτια σου στην πλάση αστράφτανε.
και σαν ήρθε η ώρα να γδύσει η ζήση το κορμί μου
απ' την πράσινη φορεσιά που τα χέρια σου πλέξανε
μ' έντυσες με τα καθαρά της καρδιάς σου κρυφά γιορτινά.
οι παγεροί του χειμώνα αέρηδες ποτέ δεν με έκαψαν
ασπίδα είχα της ανάσας την ζέση σου καθώς ψιθύριζαν
μέλι τα μάτια σου.


Η ώρα περνούσε με τους επισκέπτες μου γρήγορα
όταν δίψασαν τα ποτήρια της συγνώμης τους γέμισα
με το καθαρότερο νερό της πλάσης
που σε μια κάμαρα της μνήμης φύλαξα.
Τα δάκρυα της Μαρίας εκείνης που έναν κόσμο
με Θριάμβους γέμισε.


Μιλούσαν κι έλεγαν διάφορα
οι επισκέπτες από μακριά
κι εγώ κοιτούσα παράφορα
τα μνημεία μου που είναι πλέον πικρά.


Τις νοσταλγίες που θα κάνουν τα χρώματα απ' τ' άνθη
μαστίγιο γι' αυτά που τράβηξες κοντά μου δύσκολα πάθη.
το φως του ήλιου μαέστρος στο φέγγος των άστρων
όταν θα μου λένε για πόνους της ψυχής σου των κάστρων.
κι όταν γεμίζουν τα πόδια μου χρυσοκιτρινοπράσινες
φυλλωσιές, κι αρχίζει να βρέχει
εκείνη θα λέω κλέη, ο πόνος
πάλι στην καρδιά της θα τρέχει.
ο χειμώνας θα είναι γυμνός
κι ο αέρας στο εξής παγερός
δίχως εσένα μάτια μου
που δε σε ζέστανα στα χάδια μου.

(Στην Μαρία των Θριάμβων)

Τα χρόνια μας




Τα χρόνια. Τα χρόνια μας. Τα δικά μας χρόνια.
Πως πέρασαν! Αποδημητικά πουλιά που καταιγίδες τσάκισαν
και δεν βρήκαν πορεία επιστροφής, άνοιξη δεν αντάμωσαν
τη χαρά να ζευγαρώσουν.


Τα χρόνια μας! ...
Έφυγαν... Πέρασαν... Χάθηκαν...
Σκόρπισαν στους ορίζοντες της μνήμης. Γέμισε ο τόπος της
τ' άρωμα της θλίψης. Στις όχθες του ποταμού που τη διασχίζει
και που εκβάλλει στα μάτια μου
δύο παιδιά κλαίνε φωτιά.
Δάκρυα από φωτιά πέφτουν στα νυκτερινά χρώματα των νερών του ποταμού
και γίνονται αστέρια, άλλα φωτεινότερα κι άλλα λιγότερο.
Είναι η φωτεινότητά τους η γλώσσα τους.
Το φως τους μιλάει.


Με καλούν να γίνουν μνημείο των πόνων σου.
Για τις χαρές που δεν έζησες.
Τις θλίψεις που ήπιες.
Τις αγωνίες που πέρασες.
Στα χρόνια που έφυγαν.
Στα χρόνια που πέρασαν.
Στα χρόνια που χάθηκαν.

(Στην Μαρία των Θριάμβων)

ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ





Ο δρόμος συνεχίζει, Άγνωστη Αγαπημένη
πότε φέγγει το χαμόγελο, άλλοτε' η αυλακιά μιας πίκρας ξεχωρίζει
ξεμάκρυνε το αντάμωμα
και μια νύχτα, αναζητά, τ' οκτωβριανό παράπονο


το φορτίο μεγάλο, ένα ταξίδι διαρκώς
δίψα τρανή, έγινε' της ξαποστασιάς η χάρη
μα γύρω ερημιά, άδειο το δισκάρι
άλλη μια λαβωματιά, κι ένα κέντημα στεφάνι
στο φεγγοβόλο σου χαμόγελο πού 'ναι όλο πλάση


η νύχτα ακόμη αναζητά, τ' οκτωβριανό παράπονό σου
το φέγγρισμα παγωμένα έρχεται, ποιας φύσης η ανάγκη τάχα να το κάλεσε;
περιστεράκι μεσ' απ' τα χέρια μου, φεύγει πετά ψηλά
μήνυμα σου 'φέρνει, μήνυμα χαράς.

(Στην Μαρία των Θριάμβων)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ





1

Οι στιγμές της απόλυτης μοναξιάς μου
είναι τούτες
στη συνειδητοποίηση πως μία ψυχή
έφυγε για πάντα από κοντά μου
δίχως πριν να πάρει από 'μένα
όλα όσα δικαιωματικά της ανήκαν.

Τι μπορεί τάχατις να ελαφρύνει
το βάρος αυτού του πόνου;
αιώνιος χρεώστης σ' ένα ταξίδι άγνωστο
δίχως πια τη δική σου παρηγοριά
το σπάνιο, μα όμορφο χαμόγελό σου
την μεθυστική καλοσύνη σου,
που μόνο ο δόκιμος της απλότητας
είχε την ικανότητα να κοινωνήσει,
το παράπονο σου, αλέτρι τούτες τις στιγμές
θέλω κοντά σου νά 'ρθω
να κλάψω μες την αγκαλιά σου
μητέρα, Μητέρα...
καλή αντάμωση γλυκιά μου... ...
καλή αντάμωση...


2

Στις χάρτινες στιγμές των αναμνήσεων
αναζητώ τις δικές σου
γεμάτες σου στιγμές
τότε που εγώ σαν σκιά μόνο περνούσα
στις γέμισης αυτές της ζωής σου τις χαρές
γιατί με παρέσυρε η βιάση
κι έχασα κάθε στάση
της καρτερικής μουσικής σου αγκαλιάς.

<<Πάντα ματαιότις τα ανθρώπινα...>>
όχι όμως αυτά που τ' όνομά σου τα φωτίζει
είναι ασφαλισμένα μακριά από χέρι πειρατή
που στη ζωή του έμαθε με ξένο κόπο να διαβαίνει

του πόνου σου τη φωταυγή σημάδι θα τη βάλω
γιατί σαν ανταμώσουμε χαράς θα ην' η ώρα
ποτισμένη με τους ίδρωτες των μόχθων των δικών σου
και 'γώ σα 'να μικρό παιδί
στη μουσική σου αγκαλιά
τη στοργικά ζεστή θα νά 'μπω.


3

Κόρη, πάμε να φύγουμ' απ' εδώ...
στο σπίτι θέλω να πεθάνω... ...

Αυτό είναι αρχοντιά, αρχόντισσα μεγάλη
όχι οι εντολές των δυνατών, των πλούσιων βασιλέων
μέσ' από χρυσαφένιες αστραφτερές στολές που ξένους κόσμους φέρουν
αλλοκοτιές της θάμπωσης του καντηλιού που ήλιο το λογιάσαν.
πάμε κόρη μου απ' εδώ...
τις μνήμες πίσω ξέχασα στο σπίτι αφημένες, τις θέλω στο ταξίδι μου αυτό
ο κρίνος πού 'ναι; που είναι ο κρίνος;... ...
ο κρίνος πήρε τη δική σου αρχοντιά, αρχόντισσα αρχόντων
το θάμα τό 'ζησα, στο άγγιγμα του, πρόλαβε πριν γίνω μνήμη κοντά σου για να έρθω
πριν ρουθουνίσω πάνω του τη μνήμη της οσμής σου
ανοιξιάτισε καρπός τ' άνθη σου, αρχόντισσα, τριγύρω
με κύκλωσαν οσμές πολύχρωμες αρχοντικών ανθών
που αλλοκοτιά δεν τις λογάει πλουσίων βασιλέων
τυλιγμένων στου φόβου τα ενδύματα αστέρων τη φιλία

αυτό είναι αρχοντιά, αρχόντισσα δική μου
πως η στοργή σου έκανε τον κρίνο μεσ' τα χέρια μου το θάμα σου ν' ανθίσει
αυτό είναι αρχοντιά, αρχόντισσα ανθέων
πως η δική σου Άνοιξη δεν έχει αλλοκοτιά μα φως ελπιδοφόρου ήλιου
αυτό είναι αρχοντιά κρυφή κι αρχόντων πόθος μυστικός
σ' ενός κρίνου τη βασιλική μορφή ν' αγγίξουνε τον εαυτό τους.


4

"Άμωμοι εν οδό αλληλούια" αρχοντικά κελάδησε'
πριν από 'μένα δυο στιγμές
τους άρχοντες να υμνήσει

γιατί ετούτοι αρχόντισαν στ' αλήθεια, αρχοντίσατε δίχως γονιού χρυσών δαχτυλιδιών παρηγοριά
τη νήσο των σειρήνων επεράσατε μ' αγάπη, κι όχι φόβο, κι αυτές εσεβαστήκανε
κι έδειξανε το δρόμο.
έφτασες την Ιθάκη σου λοιπόν το ποθητό καρδιάς σου το παλάτι
κάθε στιγμή του είσαι εσύ, δεν έχει μέσα του το ξένο δεν το χώρεσε
μα τούτη είναι 'κείνη η άμωμη λεβέντισσα κρυφή σου αρχοντιά!

(Εις μνήμην Κυριακής Παπαμιχαήλ το γένος Μπατζαρακούδη)

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ






Σαν ήρθε η νύχτα και το πέπλο της έστρωσε

φάνηκε το ρυάκι αφού το ξεσκέπασε

στις όχθες του τις ώρες αυτές σφύζουν ζωές

να τις κάνω δικές μου φωνάζω

μεσ' την καρδιά μου την εύφλεκτη



Ερχόμουν από μια μέρα πολύ μακρινή

για να βρω το ρυάκι στη δική της την άκρη

όταν η νύχτα το πέπλο απλώνει

και σκεπάζει τους θόρυβους

δεν λερώνουν πια οι ζωές

και ακούς λευκές τις φωνές.



Αν υπάρχει κάτι μαγευτικό στη νύχτα που θρέφει τον ρομαντισμό της, είναι η ησυχία που πάντα συνοδεύει.





ΠΡΑΞΗ 1η



Σαν καταλαγιάσουν οι θόρυβοι

της ημέρας που πιότερο κραυγές απελπισίας λες και είναι παρά χρώματα

στη χαμένη ταυτότητα των προσώπων.



Μα τόση βιασύνη! Να φτάσουμε που;

Πιάσε ένα θόρυβο και τεμάχισέ τον σε ήχους. Δες τι έχει μέσα και κάνε μια σύνθεση.



Αγωνία

Βιασύνη

Γαμήσι



Και τι άλλο, συνέχισε...



Δηλητήριο

Εγκλεισμό

Ζαλίκι

Ηθμοζωή



Και τι άλλο, ψάξε λιγάκι βαθύτερα...



Θλίψη

Ιδροκόπι

Καθήλωση

Λάβωμα

Μαρτύριο



Να λοιπόν που έπιασες ένα θόρυβο ημερινό και τον χώρισες σε δώδεκα ήχους.

Μπορείς τώρα να κάνεις μια σύνθεση;



Το περιβάλλον μολύνετε με τους ρύπους αυτούς. Μόλυνση δεν είναι μόνο

οι καμινάδες εργοστασίων και τα σκουπίδια στο δρόμο

μα κι ο αιθέρας της ψυχής που πια δεν έχει ρυθμό.



Αν ερχόμουν από μια διάσταση άλλη έναν πέμπτο ορίζοντα

θα νόμιζα πως οι άνθρωποι εκδικούνται τη φύση

μα θα μου πεις ήτανε πάντοτε η επιμήθεια το σκάφος

για να σπουδάζει ο άνθρωπος της ζωής του το λάθος.





ΠΡΑΞΗ 2η



Σαν έστρωσε η νύχτα το πέπλο της το λεπτό

και παν θόρυβος έσβησε στης ησυχίας το ρυθμό.



Πιάσε την ησυχία και τεμάχισέ την σε ήχους. Δες μέσα τι έχει και κάνε μια σύνθεση.



Νάζι

Ξελάφρωμα

Οικείο

Πολ γτ

Ρομαντισμός

Σεμνότητα

Τάξη

Ύπαρξη

Φανέρωση

Χριστός

Ψαλμωδία

Ωδή



Τι υπέροχοι ήχοι είναι αυτοί μεσ' την ωραιοσύνη της ησυχίας;

Είναι ήδη μουσική πριν εσύ την συνθέσεις. Πριν εσύ τη θελήσεις μέσα σου είναι.



Γι' αυτό από μια μέρα μακρινή ήρθα εδώ

ν' ανταμώσω της νύχτας την κόρη

που έχει φίλες ζωές

με λευκές τις φωνές.



Μην είναι Κόρη οι ήχοι σου οι ζωές που θέλω δικές μου να κάνω;

Μην είναι η φωνή μεσ' την καρδιά μου την εύφλεκτη

που θέλει ν' ανταμώσει τις λευκές σας φωνές

και όμοια να γίνει, αχ! γλυκές μου ζωές!





Μικρή Πραγματεία 1η

"Περί των δύο νυκτών."



Ακατανόητον φαινόμενο η δεύτερη νύχτα να φωτίζει την πρώτη. Την ημέρα μέσα νύχτα και την νύχτα μέσα ημέρα.

Ω! του παραδόξου ακατάληπτον είσαι! Και ναι, γιατί πρέπει να δύσει ο ήλιος να πάρει τον ουρανό του μαζί για να

επιστρέψει ο νους στη φωλιά του. Αυτές τις τροχιές κάποιος τις μέτρησε πριν έρθουμε εμείς. Κάποιος τις έσπειρε

κι όταν φανήκαμε άφησε τη φροντίδα σε μας. Γιατί πόθησε την ημέρα μέσα μέρα και την νύχτα μέσα νάζι.

Κι ότι νάζι δεν λερώνει και τα νάζια είναι λευκά, κάπου εκεί κοντά και η καρδιά η εύφλεκτη.





ΠΡΑΞΗ 3η



Βλέπεις τιμή απ' τους άρχοντες! Ξένος εσύ μα δικό τους σε θέλουν.

Ότι πάνω τους βλέπεις οι ίδιοι το 'ράψαν με τα δικά σου τα μάτια.



Μεγάλη τιμή και άπαξ συμβαίνει γιατί θέλουν

νά 'σαι ο μεγάλος καθαρός τους καθρέφτης.



Γίνε λοιπόν αυτός που είναι κι εκείνοι

με την πράξη εδώ γίνε εκείνοι.





Μικρή Πραγματεία 2η

"Περί εκείνων."



Τέχνη σπουδαία η των πραγμάτων καθρέπτης. Σπουδαιοτέρα σπουδαίας επιφανείας του καθαρότις.

Συνάντισης όρος κατάλιψης μέτρο. Ανταπόδωσις όμοιο εύφλεκτου είναι.

Παχύτητα σκότους ουκ ιδίωμα νύκτας μα νοός περιττά.





Μικρή Πραγματεία 3η

"Περί Είμαι Εγώ."



<<Συνείδησις εστί, αισθήσεως ακριβεστάτης θεωρία των Όντων>>

και πάλι

<<Συνείδησις εστί, αντικείμενη υποκείμενης αληθέστατης γνώσης των Λόγων της Φύσης των Όντων.>>

ποιητης εισαι?στειλτα σε καναν εκδοτικο οικο γ δημοσιευση.

Zodiac η ποίηση δεν είναι εμπορικό είδος και οι εκδοτικοί οίκοι δεν την περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους.
Οι ποιητές αναλαμβάνουν το κόστος έκδοσης της δουλειάς τους. Αυτό σημαίνει πως για να εκδόσω την
δική μου δουλειά θα μου κοστίσει περίπου 2500 Ευρώ. Και δεν τα έχω προς το παρών.

Το μήνυμα διαγράφηκε για παραβίαση των όρων χρήσης (προσωπικά δεδομένα)

...Έλεος!
Έχω δει και εχω δει εμμονές, αλλά αυτό, (και άλλο ένα), με ξεπερνάει.......:Ρ

Προς διαχείριση: το θέμα είχε εξαφανιστεί. Πως ξανά εμφανίστηκε?

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...Έλεος!

---

Του Κυρίου κορίτσι μου!!!

Δεν παίζει εμμονή, μην κουράζεις το μυαλό σου, κρίμα είναι.

Βρες κάτι πιο δημιουργικό και μην ασχολείσαι με θέματα που πιθανόν σε ξεπερνάνε.

Συμβουλή, φιλικά πάντα...