Δεν ξέρω τι να κάνω με τη μητέρα μου
Λοιπόν,κατ' αρχάς είμαι σχεδόν 19 χρονών και πριν λίγους μήνες κατάφερα να περάσω σε μια σχολή μακρυά απο τον τόπο μου. Αυτό ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, δηλαδή, να περάσω σε μια άλλη πόλη μακρυά από την οικογενειά μου για να μπορέσω να ζήσω μόνη μου και να πάρω κατα κάποιο τρόπο τον έλεγχο της ζωής μου. όταν πέρασα, ήρθα στην πόλη αυτή με τη μητέρα μου να βρούμε σπίτι κλπ και μετά λογικά θα έφευγε. Όμως όχι...όλους αυτούς τους μήνες μένει μαζί μου και δε συζητά καν το να επιστρέψει! Πάντα ήταν υπερπροστατευτική σε σημείο ασφυκτικό, βέβαια το κατάλαβα τώρα που προσπάθησα να κάνω "βήματα" μόνη μου. Κάθε φορά που της λέω ότι κάποια στιγμη θέλω να μείνω και μόνη μου, να ανεξαρτοποιηθω σε κάποιο βαθμό, εκνευρίζεται και αρχίζει ειρωνικά τα "Μόνο όταν πληρώνω είμαι καλή, τι πρόβλημα έχεις μαζί μου, τι λάθος εχω κάνει μαζί σου, τόσο ανεπιθύμητη σου είμαι που δε με αντέχεις εμένα την ίδια σου τη μάνα, που θέλω να εισαι καλα, να μην πληγωθεις μπλα μπλα κλπ" ή σχόλια του στυλ "θες να διώξεις εμένα για να φέρεις άλλον εδώ, και αυτος ειναι πιο σημαντικος απο μένα; " πολλές φορές βάζει και τα κλάματα. Με όλα αυτά που λέει όμως με κάνει να αισθάνομαι απαίσια γιατί προφανώς δεν ισχύουν, με θίγουν, με κάνουν να θέλω να ξεσπάσω και καταλήγουμε να τσακωνόμαστε. Δε θέλω να τσακωνόμαστε, ούτε να τα πιστεύει αυτα, αλλα έχω πραγματικά ανάγκη να φύγω από τον έλεγχο των γονιών μου και να ζήσω μόνη μου επιτέλους. Νιώθω οτι δε με εμπιστεύεται, ότι με θεωρεί ακόμα το 10χρονο που δεν μπορεί να αναλλάβει τα βασικά,ούτε να κάνει σχεση φυσικά, δεν συνειδητοποιει οτι μεγαλώνω, οτι δεν εχω κατι προσωπικο μαζι της απλα έχω αλλες αναγκες! Ναι, στηρίζομαι οικονομικά στην οικογένεια μου γιατι η ευρεση εργασιας στις μερες μας ειναι δυσκολη εως ανεφικτη καποιες φορες(μακαρι να μπορουσα να βρω κατι), ναι, μπορει καποια στιγμη να θελησω να φερω το αγορι μου σπιτι, ή να βγω μέχρι αργά, να πάω σπίτι του κλπ, αλλα τι πιο φυσιολογικο απο αυτο στην ηλικια μου!!!!!! Είναι φορές που θέλω να φωνάξω, να πω έλεος πια, να φύγω, να κάνω κάτι...έχω απελπιστεί και νιωθω οτι πνίγομαι. Ίσως είναι υπερβολικό,δεν ξερω, αλλα έτσι νιώθω. Ειδικά όταν μου τονίζει οτι όσο θέλω να φύγει θα μένει, δε θα μου κάνει τη χάρη, λεει, αν δεν συμμορφωθω.Επιπλεον, μου λεει ώρες ώρες, κάνεις σαν καταπιεσμένη, σε καταπίεσα ποτέ; Και θέλω να πω "Ναι, με τον τρόπο σου αυτό κάνεις" Παντα βεβαια,σκύβω το κεφάλι, το βουλώνω γιατί δε θέλω να συνεχιστεί, να παρεξηγηθει, αλλα ως πότε πια!!!! Εκτός αυτού, ολον αυτον τον καιρο, ο πατέρας μου στο σπιτι της λέει να γυρίσει οτι βαρεθηκε τοσο καιρο μόνος του, να τον βοηθησει τωρα και με τη δουλεια, οτι δεν αντεχει αλλο, και παντα του λέει οτι προέχει το παιδί τωρα, κάτσε στα αυγά σου! Δεν καταλαβαινει οτι με αυτον τον τροπο καταφερνει να μας κανει και εμενα και τον πατερα μου να αισθανομαστε ασχημα;; Τι να κάνω; πως να προσεγγίσω το θέμα; με τη συζητηση δεν καταλαβαινει...να μιλησω στον πατερα μου; Δε μπορώ να σκεφτώ καθαρα...Συγγνωμη για την εκταση του μηνυματος!
