''Εν λευκώ''

Αρχικά, ένα μεγάλο μπράβο στην κοινότητα και στα μέλη.

Ένιωσα την ανάγκη να απευθυνθώ εδώ ώστε να απαλλαγώ, εν μέρει, από την πίεση που αντιμετωπίζω εδώ και αρκετό καιρό.

Είμαι από Αθήνα και φοιτήτρια στην Αθήνα σε ένα πολύ καλό Πανεπιστήμιο και τμήμα. Μένω με την μητέρα και τον αδερφό μου. Οι γονείς μου έχουν χωρίσει 1,5 χρόνο τώρα έπειτα από δική μου πίεση προς τη μητέρα μου. Έπρεπε και θέλαμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον εγωιστή, ανεύθυνο και συναισθηματικά ανώριμο άτομο, τον πατέρα μου. Η μητέρα μου ευτυχώς εργαζόταν οπότε δεν είχε τεθεί το θέμα κηδεμονίας. Όταν έφυγε ο πατέρας μου από το σπίτι, η μητέρα μου ήταν απερίγραπτα ευάλωτη. Επομένως, όφειλα να στηρίξω τη μητέρα και τον αδερφό μου. Κι έτσι έπραξα. Κι ενώ βρισκόμουν στην Γ'λυκείου με το άγχος των Πανελλαδικών έτρεχα να φροντίσω το σπίτι, να διαχειριστώ τα οικονομικά μας και να μας στηρίξω.

Ναι, τα κατάφερα. Βοήθησα τη μητέρα μου και τον αδερφό μου. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα εδώ στην Αθήνα. Βγήκαμε νικητές και ''κλείσαμε'' τα στόματα όλων όσων μας πολεμούσαν. Ο αγώνας μας ήταν τεράστιος και τραγικά επίπονος. 1,5 χρόνο μετά είμαστε οι 3 και έχει υπεισέλθει η ισορροπία στη ζωή μας. Βέβαια, αυτό θα ήταν το τέλος μιας όμορφης οικογενειακής ιστορίας και όλοι θα ζούσαν καλά.

Φροντίζω να μην έχω καμία επικοινωνία με τον πατέρα μου. Εκείνος προσπαθεί κατά καιρούς να με πλησιάσει. Διατροφή δεν βάζει και η μητέρα μου δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να μη μας λείψει τίποτε. Έχουμε κινηθεί εναντίον του νομικά. Οι εντάσεις στο σπίτι πολλές λόγω της πορείας των οικονομικών μας. Η μητέρα μου, ενώ είχε καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, τώρα αρχίζει και πάλι να παίρνει την κατηφόρα. Φοβάται την μοναξιά, φοβάται μήπως δεν αντέξει να μας προσφέρει όσα θέλουμε, φοβάται να στηριχτεί στον εαυτό της. ''Σήκωσα'' στην πλάτη μου όλη την οικογένειά μου και θα το ξαναέκανα.

Τώρα όμως, λύγισα κι εγώ. Δεν έχω άλλες δυνάμεις ώστε να κρατήσω τις ισορροπίες και να γίνω συγχρόνως ''μαμά-αδερφή-κόρη-στήριγμα''.
Ενώ αντιμετωπίζαμε αυτά τα προβλήματα εγώ περνούσα και τη φάση της αποδοχής της σεξουαλικής μου ταυτότητας. Πάλευα με τον εαυτό μου ώστε να το αποβάλλω διότι γνώριζα πως θα έχει δυσκολίες. Μίλησα με φίλους. Με στήριξαν, το αποδέχτηκα και μέχρι στιγμής έχω κάνει 3 σχέσεις με κοπέλες.
Οι σχέσεις αυτές πέρασαν από 40 κύματα. Ψέματα στη μαμά, ψέματα στον αδερφό, ψέματα παντού μόνο και μόνο για να προστατέψω εμένα και τη σχέση μου.

Ζούσα διπλή ζωή. Γύριζα σπίτι και έπρεπε να αναλάβω και να λύσω τα προβλήματα που είχαν προκύψει και απ την άλλη έπρεπε να βρω τρόπο να κρύψω εμένα και τα νιώθω μου. Τα κατάφερα. Κατάφερα να ζω με αυτό τον τρόπο αρκετό καιρό. Σήμερα όμως είναι διαφορετικά. Νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνη μου, να απαλλαγώ από τα οικογενειακά προβλήματα-βάρη και να τα βρω με τον εαυτό μου. Πρόσφατα δημιούργησα μια σχέση με μια κοπέλα πολύ μεγαλύτερη μου. Άρχισα να ζω ξανά, να χαμογελώ, να γελώ με την ψυχή μου, να είμαι ευτυχισμένη. Εκείνη με ερωτεύτηκε ενώ εγώ όχι. Της το ξεκαθάρισα και στο τέλος έφυγε για να μην πληγωθεί. Έμεινα μόνη. Ξανά. Τώρα πρέπει πάλι να λύσω τα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει στο σπίτι, έχω να αφιερώσω ανύπαρκτο χρόνο στον εαυτό μου και να βοηθήσω τη μητέρα μου να ορθοποδήσει ξανά.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΟΜΩΣ. ΚΟΥ-ΡΑ-ΣΤΗ-ΚΑ.
Κουράστηκα να λέω ψέμματα.
Κουράστηκα να τους φροντίζω όλους εγώ.
Κουράστηκα να παίζω θέατρο.

Τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να επισκεφθούμε κάποιον ειδικό.
Παθαίνω κρίσεις πανικού σχεδόν καθημερινά. Βουλιάζω όλο και περισσότερο στα σκ@τ@.
Η μαμά μου με έχει ανάγκη κι εγώ ξεσπώ τα νεύρα μου επάνω της δίχως να κατανοεί το γιατί.
Τον τελευταίο καιρό έχω κλειστεί σπίτι, ούτε να κλάψω μπορώ. Η σχολή μου περνάει αδιάφορη.
Νιώθω απογοητευμένη. Έχω απελπιστεί. Η κατάσταση χειροτερεύει κι εγώ τι κάνω?

Ευχαριστώ αν με διάβασε κάποιος. Ευχαριστώ ακόμα κι αν δεν ανταποκριθεί κανείς.

Τι ακριβως εγινε με το φαδερ? Γτ επηλθε η διαλυση του γαμου? Βρηκε γκομενα?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Τι ακριβως εγινε με το φαδερ? Γτ επηλθε η διαλυση του γαμου? Βρηκε γκομενα?

---

Είχε γκόμενες, δεν νοιαζόταν για εμάς, έκανε τη ζωή του σαν εργένης.

Αλλα δεν ηθελε κ να χωρισει ετσι? Ο φαδερ εννοω, ο γκομενακιας.

φυσικά και δεν ήθελε να χωρίσει. Πού θα έβρισκε την σιγουριά του σταθερού σπιτιού-γυναίκας?
Πήρε πόδι και τον πείραξε πάρα πολύ.

Ομως διαβαζω που λες οτι χωρισαν υστερα απο δικη σου επιμονη προς τη μανα σου κ οτι η μανα σου δεν ειναι σε καλη φαση γτ το φερει βαρεως απ οτι καταλαβα. Καλα η μανα σου τι ηθελε? Να ειναι ακομη μαζι με τον τελειωμενο? Αντι να πεταει στα συννεφα τα χει βαψει μαυρα? Μηπως δεν ηθελε να χωρισει κ δεν το χει παρει αποφαση για το μαλακοπιτουρα που παντρευτηκε? Σκεφτεται τι θα πει ο κοσμος και τετοια? Ή ειναι οκ μ αυτα αλλα τη φοβιζει το μετα?

Φοβόταν να χωρίσει διότι δεν ήξερε αν μπορούσε να τα καταφέρει μόνη της. Δεν ήξερε αν θα έχει στήριξη. Την πίεσα να πάρει την απόφαση λέγοντας της πως θα τα καταφέρουμε και ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν. Ουδέποτε την απασχόλησε τι θα πουν οι άλλοι, απλά λόγω του ότι είναι ευάλωτη και αδύναμη φοβόταν. Το γεγονός του χωρισμού έχει ξεπεραστεί και δεν τίθεται θέμα επανασύνδεσης ή κάτι παρόμοιο.

Τι ειδους στηριξη εννοεις? Οικονομικη?

Στήριξη από το συγγενικό μας περιβάλλον και οικονομική φυσικά.

Οσο ηταν μαζι δηλ εδινε λεφτα ο φαδερ? Γιατι οταν εχεις γκομενα εχεις κ καποια εξοδα παραστασεως και φανταζομαι δε θα εδινε οσα πρεπει για το σπιτι ή κ καθολου. Δηλ τωρα που εφυγε κ γλυτωσατε τροπον τινα, εστω με μια μικρη στερηση θα τα βγαζετε περα πιστευω. Αρα γτ να φοβηθει το οικονομικο? Δουλευει οπως λες. Και μαζι να ταν με το φαδερ δε νομιζω να εδινε κ πολλα.

Οτι σκεφτοταν τη στηριξη απ το συγγενικο περιβαλλον τι εννοεις? ΓΤ θα της λεγανε καποιοι συγγενεις οτι εκανε λαθος που χωρισε? Και ποιοι σας πολεμουσαν συγγενεις που λες? Απ τη μερια του φαδερ?
Τα ρωταω ολα αυτα γτ δε φαινοντε ξεκαθαρα στο αρχικο μηνυμα κ προσπαθω να καταλαβω οσο ειναι εφικτο τι παιζει με τη μανα σου.

Λοιπόν, όσο ήταν ακόμα μαζί μας ο πατέρας μας βοηθούσε έστω και λίγο στα έξοδά μας. Ήμασταν καλύτερα οικονομικά ακόμα κι αν η παρουσία του ήταν μηδενική. Όταν έφυγε απ το σπίτι τον πρώτο καιρό τα οικονομικά μας ήταν χάλια. Ευτυχώς ο παππούς μου μας βοήθησε και μας βοηθάει όσο μπορεί.
Απ το συγγενικό περιβάλλον του πατέρα μου, σε πρώτη φάση, έδιναν δίκιο και στήριζαν τη μητέρα μου. Όταν όμως, συνειδητοποίησαν πως η απόφαση ήταν οριστική δεν επικοινώνησαν ξανά με τη μητέρα μου και άρχισαν να την κατηγορούν και να λένε πως θα καταλήξω εγώ και ο αδερφός μου στα ναρκωτικά.
Το συγγενικό περιβάλλον της μητέρας μου αρχικά μας στήριξε στον υπέρτατο βαθμό, αλλά όσο περνούσε ο καιρός απομακρύνθηκαν.

Αυτη η μεταστροφη των συγγενων πως εξηγειται? Και τι λενε αυτοι για το φαδερ? Δεχοντε οτι ειναι μαπας ή οχι?

Η μεταστροφή των συγγενών από το δικό του περιβάλλον είναι εξηγήσιμη, καθώς είναι συγγενείς του.
Από το περιβάλλον της μαμάς μου οι συγγενείς απλά απομακρύνθηκαν. Παράπονο δεν έχουμε, αφού μας στήριξαν όσο μπορούσαν. Απλά, δεν μπορούσαμε να εξαρτόμαστε από κανέναν άλλο και το κατορθώσαμε.

Ο μπραδερ τι λεει για ολα αυτα? Περασε σε καμμια σχολη?

Κάνεις λάθος που παραμελάς τη σχολή σου, κι απ ότι λες εισαι σε πολύ καλή σχολή. Εκει θα παρεις ενα δυνατο χαρτι, που παρα την ανεργια και τον ανταγωνισμό, θα σου ανοίξει το δρομο, μεταξύ άλλων, για να φυγεις από αυτη τη βασανιστικη κατασταση. Αλλιώς προσοντα δε θα χεις, δουλεια δε θα βρισκεις καθολου ευκολα και ετσι θα κινδυνευεις να μεινεις δεσμευμενη σε εκεινο το χωρο. Τα προβλήματα σε έκαναν να υποτιμάς την αξια του, κι αυτο θα το καταλαβεις χρονια μετα αν δεν παρεις τα μετρα σου τωρα. Μεσα στο βουρκο κρατας κάτι καλό. Πάλεψε το!!
Μαθε να αντιμετωπιζεις με ψυχραιμια και δυναμη τις δυσκολιες, συναμα όμως κρατα τον ψυχικο σου κόσμο καθαρο και ανεπαφο από αυτες επειδη την πραγματικη ζημια θα την παθεις εν σχεσει με το ατομο σου αν δεν καταφερεις αυτο.
Απ ότι φαινεται τα πραγματα ειναι καλύτερα τωρα που χωρισαν, ισως αυτο θα πρεπε να γινοταν χρονια πριν όταν τα τραυματα ήταν πιο λίγα.