Η γνώμη των άλλων...

Τι θα κάνατε αν η γνώμη των άλλων σας επηρέαζε σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορείτε να ζήσετε τη ζωή σας;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με καταπιεστική μητέρα που δεν μ'άφησε ποτέ να πάρω καμία πρωτοβουλία, ενώ οι προσωπικές μου επιλογές ήταν πάντα κατακριτέες. Βέβαια, όλα κάτω από ένα προσωπείο υπεπροστατευτικότητας και αγάπης ("για το καλό σου είναι..."). Αυτό μου προκάλεσε χαμηλή αυτοεκτίμηση (φυσικά) με αποτέλεσμα να μην έχω εμπιστοσύνη στην κρίση μου και να εξαρτώμαι πάντα από τη γνώμη και την αποδοχή των άλλων.

Και τώρα που βρίσκομαι στο σταυροδρόμι μιας μεγάλης απόφασης, μιας απόφασης ζωής, δεν έχω το θάρρος να την πάρω μόνη, ανεξάρτητα από επιρροές και γνώμες. Την κρύβω από τους γονείς μου, για να μην το μάθει η μάνα μου και επέμβει άμεσα και βίαια. Πώς μπορώ σε μια τέτοια ηλικία (33) να αποκτήσω εμπιστοσύνη στις δικές μου δυνάμεις και να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και πάνω απ'όλα αυτοεκτίμηση;

Όλες οι απόψεις είναι εκτιμητέες. Σας ευχαριστώ.

Ειναι προβλημα αυτο που λες...Τι ειδους αποφαση ειναι αυτη?

Δεν έχει σημασία η συγκεκριμένη απόφαση, αλλά η γενική στάση που έχω απέναντι στη ζωή. Και ο λόγος που δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες είναι γιατί δεν θέλω να επηρεαστώ και πάλι από τις γνώμες των άλλων πάνω στο θέμα. Το πρόβλημα είναι πώς να αποκτήσω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου τελικά.

Ειναι τυπου ποια γυναικα θα παντρευτεις, τι να σπουδασεις κλπ ή ειναι τυπου τι μαρκα γιαουρτι να παρω?

χαχαχα! Να 'σαι καλά βρε kerasi. Με έκανες και γέλασα. Απόφαση ζωής η μάρκα γιαουρτιού; Εντάξει, δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοιο σημείο. Όταν λέω απόφαση ζωής, εννοώ ότι παντρεύομαι σύντομα και ίσως μετακομίσω και σε άλλη πόλη.

η χειροτερη φυλακη στην οποια ζουμε ειναι οτι δινουμε τεραστια σημασια στο τι σκεψεις κανουν οι αλλοι για μας
και παραμελουμε τον εαυτο μας...

Αγαπητή/τέ amoutsin, έχω την αίσθηση πως το σημαντικότερο πρώτο βήμα, για πλήθος δυσλειτουργιών και όχι μόνο της δικής σου, είναι η αρμόζουσα αποδοχή του εαυτού.
Η όσο το δυνατόν πληρέστερη εξοικείωση και με απόλυτη αγαπητική διάθεση αποδοχή του εαυτού, με όποιον τρόπο κι αν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, παράλληλα δε
με μία σταθερά αδιάλειπτη προσπάθεια προς την αυτογνωσία.

Ας εξηγήσω τι εννοώ λέγοντας <<αποδοχή του εαυτού με απόλυτη αγαπητική διάθεση>>.
Εννοώ πως ως πρώτο βήμα πρέπει με συγκατάβαση και εν γένει συναισθηματική θετικότητα να δεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, με όλα τα ελλατώματα που διακρίνουμε
μέσα μας και τις τυχόν ελλείψεις.

Να πούμε: -<<Ναι, αυτό είμαι, και αγαπώ αυτό που είμαι>>.

Να μην επιχειρήσουμε να δεχτούμε τις ελλείψεις μας με αρνητική προδιάθεση και με μία αίσθηση πολεμική, πως δηλαδή θα χτυπηθούμε καταμέτωπα με τον κακό εαυτό μας
με την πεποίθηση να τον νικήσουμε και έτσι να καταπολεμήσουμε ότι δεν μας αρέσει μέσα μας. Όχι. Δεν είναι, φρονώ, η σωστή μέθοδος αυτή. Προέχει η συγκαταβατική
και με συμπάθεια αποδοχή του εαυτού όπως έχει. Στην συνέχεια πρέπει να λαμβάνει κανείς τις επόμενες αποφάσεις για το ενδεδειγμένο δεύτερο βήμα.

Είναι αδύνατον από τη μία στιγμή στην άλλη να αποκτήσεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου και αυτοπεποίθηση, όπως αναφέρεις στην εισαγωγή σου. Αυτοεκτίμηση όμως
θα πρέπει αμέσως να αποκτήσεις, αποδεχόμενη, όπως είπα πιο πάνω, τον εαυτό σου όπως είναι, με τις ελλείψεις που διακρίνεις. Γιατί είναι βέβαιο πως δεν έχεις μόνο
ελλείψεις, όπως τώρα διακρίνεις, αλλά έχεις επίσης χαρίσματα και ταλέντα τα οποία δεν διακρίνεις, είναι όμως μέσα σου, τα έχεις. Την αυτοεκτίμηση θα πρέπει να την
"εγκαταστήσεις" μέσα σου αποδεχόμενη τον εαυτό σου όπως είναι, αναλογιζόμενη βέβαια παράλληλα και έχοντας ζωηρή έγνοια, πως θα πρέπει να ασχοληθείς με αυτήν
την πλευρά του εαυτού σου η οποία διαπιστώνεις πως έχει ανάγκη την παρεμβατική σου εργασία. Οι παρεμβατικοί, τώρα, τρόποι, είναι κάτι που ανήκει στο μέλλον.
Προέχει η θετική αποδοχή του εαυτού με διάθεση αγάπης. Να δεις και να εκλάβεις το κομμάτι αυτό του εαυτού ως ένα απροστάτευτο παιδί το οποίο έχει ανάγκη την
αρωγή του ενήλικα. Μην φοβάσαι, δεν διχάζει κάτι τέτοιο την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα, απλά είναι ένα είδος υπέρβασης, κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη.



Λες σε ποστ που ακολουθεί την εισαγωγή σου:

Quote:

---

Το πρόβλημα είναι πώς να αποκτήσω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου τελικά.

---

Αυτό μόνο σταδιακά μπορεί να γίνει, και όχι από την μία στιγμή στην επόμενη. Θα γίνει εφόσον πάρεις σταθερές αποφάσεις οι οποίες θα σε οδηγούν στα επιθυμητά
αποτελέσματα. Κι αν χρειαστεί, που νομίζω χρειάζεται σύμφωνα με αυτά που έγραψες, να έρθεις σε ρήξη με το παρελθόν σου και ειδικότερα με όλα εκείνα τα πρόσωπα
που σε κρατούν εγκλωβισμένη, να το κάνεις δίχως δεύτερη σκέψη.



ΥΓ. Δεν γνωρίζω αν βοήθησα με τα παραπάνω, αν πάντως καταχράστηκα τον χρόνο και τις ανάγκες σου ζητώ συγνώμη.

Χμμμ... Ενδιαφερουσα η παρατηρηση σου Γιωργο. Εν ολιγοις λες πως για να μπορεσει καποιος να ενεργησει, να παρει αποφασεις για την ζωη του και να στηριχθει στις δυναμεις του θα πρεπει πρωτα να αποκτησει αυτοπεποιθηση μεσα απο την αποδοχη του εαυτου, τον αυτοσεβασμο. Πραγματι θα μπορουσε να βοηθησει αυτη η προσπαθεια. Υπαρχει βεβαια και μια εναλλακτικη που ισως βοηθουσε εαν δεν κατορθωθει αμεσα αυτο. Αναφερομαι στην "εξη" του Αριστοτελη... «Έστιν άρα η αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ουσα τη προς ημας ,ωρισμένη λόγω και ω αν ο φρόνιμος ορίσειεν». Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιώντας τη λέξη «έξη» δηλώνει τη συνήθεια, την άσκηση της ψυχής προς το καλό. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα μέσα του να δεχτεί τις αρετές, αλλά τελειοποιείται με τον εθισμό. Έχει τη δυνατότητα να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του με βάση κάποιες ηθικές αρχές, να βελτιώσει τον χαρακτήρα του με τη συνήθεια και να οδηγηθεί στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του. Με λιγα λογια δεν είμαστε παρά αυτό που κάνουμε κατ’ επανάληψη. Απλα πραξε... Οταν το να πρατεις μονος σου γινει συνηθεια τοτε θα αποκτησεις και αυτοπεποιθηση.
Ελπιζω φιλε/φιλη amoutsin να μην δεις τισ δυο αυτες προτασεις ως αντικρουομενες αλλα ως συμπληρωματικες. Καλη δυναμη.

Quote:

---

Originally Posted by πίστη

η χειροτερη φυλακη στην οποια ζουμε ειναι οτι δινουμε τεραστια σημασια στο τι σκεψεις κανουν οι αλλοι για μας
και παραμελουμε τον εαυτο μας...

---

ποσο μα ποσο αληθινο αυτο που λες πιστη!!!

Το ζήτημα δεν ειναι τι θα πουν οι άλλοι για την απόφαση αλλά αν εσύ εισαι βεβαια για την απόφαση. Δλδ αν το αντικειμενο της αποφασης σε γεμίζει δλδ, αν προκαλεί μεσα σου χαρα, χωρις να υπαρχουν σοβαρες αμφιβολίες ως προς αυτο. Αυτο ειναι το κριτηριο για να αποφασίσεις. Η υπερπροστατευτικότητα σου έριξε την αυτοπεποίθηση. Σου δημιουργησε στη σκεψη ενα χωρο υποτιθεται ασφαλειας (σπιτι, γονεις, καθημερινες συνηθειες, γειτονια, τροπος ζωης) όπου καθε τι που θα σε εκανε να ξεφυγεις από τον χωρο αυτο σου προκαλεί αμφιβολίες, φοβο και ανησυχια εστω και αν εν τέλει σε συμφερει. Γι αυτους τους λογους δυσκολευεσαι να βγεις εκτος αυτου του χωρου, από τον οποίο μπορεις να βγεις κανοντας υπερβαση του κακου εαυτου και προσπερνωντας τις γνωμες ή φωνες των αλλων με κριτηριο ως προς την απόφαση το πως νοιωθεις μεσα σου γι αυτο που αποφασισες να κανεις.

Σας ευχαριστώ όλους για τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και συμβουλές. Πραγματικά, τις περισσότερες φορές εγώ είμαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου. Γιώργο, συμφωνώ απόλυτα ότι πρώτα απ'όλα πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου και μετά να "δουλέψω" την αυτοπεποίθησή μου. Επίσης, αυτό που λέει ο Πύρρων για την επανάληψη είναι πολύ σημαντικό. Ήρθε η ώρα να πράξω. Ως προς το αν έχω αμφιβολίες ως προς την απόφασή μου, ioannis2, φυσικά και έχω. Το άγνωστο με φοβίζει. Αλλά αν δεν πάρουμε και κάποια ρίσκα, όλα θα έμεναν στατικά και ίδια κι εμένα αυτό με σκοτώνει.

Quote:

---

Originally Posted by Πυρρων

Χμμμ... Ενδιαφερουσα η παρατηρηση σου Γιωργο. Εν ολιγοις λες πως για να μπορεσει καποιος να ενεργησει, να παρει αποφασεις για την ζωη του και να στηριχθει στις δυναμεις του θα πρεπει πρωτα να αποκτησει αυτοπεποιθηση μεσα απο την αποδοχη του εαυτου, τον αυτοσεβασμο. Πραγματι θα μπορουσε να βοηθησει αυτη η προσπαθεια. Υπαρχει βεβαια και μια εναλλακτικη που ισως βοηθουσε εαν δεν κατορθωθει αμεσα αυτο. Αναφερομαι στην "εξη" του Αριστοτελη... «Έστιν άρα η αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ουσα τη προς ημας ,ωρισμένη λόγω και ω αν ο φρόνιμος ορίσειεν». Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιώντας τη λέξη «έξη» δηλώνει τη συνήθεια, την άσκηση της ψυχής προς το καλό. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα μέσα του να δεχτεί τις αρετές, αλλά τελειοποιείται με τον εθισμό. Έχει τη δυνατότητα να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του με βάση κάποιες ηθικές αρχές, να βελτιώσει τον χαρακτήρα του με τη συνήθεια και να οδηγηθεί στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του. Με λιγα λογια δεν είμαστε παρά αυτό που κάνουμε κατ’ επανάληψη. Απλα πραξε... Οταν το να πρατεις μονος σου γινει συνηθεια τοτε θα αποκτησεις και αυτοπεποιθηση.
Ελπιζω φιλε/φιλη amoutsin να μην δεις τισ δυο αυτες προτασεις ως αντικρουομενες αλλα ως συμπληρωματικες. Καλη δυναμη.

---

Δεν ξέρω Πύρρων κατά πόσο πρέπει να επενδύουμε στην αυτοπεποίθηση, σίγουρο είναι πάντως πως έχει και αυτή την έλλειψη, όπως και κάθε άλλη αρετή, από τη μία πλευρά, κι από την άλλη την υπερβολή. Η μέση οδός είναι η βασιλικοτέρα, η ορθότερη κατά Αριστοτέλη μιάς και τον αναφέρεις. Ως σύνοψη, πάντως, θα έλεγα, μιάς και μάλλον οι περισσότεροι από εμάς αδιαφορούμε για την απόκτηση των αρετών, εξάλλου ποιός τις χέζει τις αρετές, εδώ έχουμε βάσανα και τυραννίες στην καθημερινότητα, τις αρετές θα κοιτάμε, θα έλεγα λοιπόν πως, θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε φορείς ο καθένας του δικού του Ανώτερου Εαυτού, ο οποίος εδράζεται μεν στον Νοητό εντός μας κόσμο, γίνετε δε καταληπτός, στο μέτρο του δυνατού, στον Νοερό εντός μας κόσμο. Πρέπει ο καθένας μας να εξετάσει μέσα του για να εντοπίσει τον δικό του Ανώτερο Εαυτό, και στην συνέχεια να προσπαθήσει και αγωνιστεί τον Ανώτερο αυτόν Εαυτό ο οποίος εν δυνάμει εδράζεται στο Νοητό μας μέρος να τον υλοποιήσει, σιγά-σιγά φυσικά, να τον πραγματώσει, με άλλα λόγια, στο φυσικό του μέρος ο καθένας μας, δηλαδή στον χαρακτήρα μας, να τον καταστήσει από εν δυνάμει στο Νοητό, εν ενεργεία στο φυσικό.

Ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι αυτός που έχει όλα τα καλά μας. Αυτά τα καλά μας να ανακαλύψουμε και σιγά-σιγά να τα "εγκαταστήσουμε" μέσα μας, από τον Νοητό μας κόσμο στον Φυσικό μας κόσμο, στον χαρακτήρα μας δηλαδή. Ίσως ακούγωνται τα λόγια μου αυτά γραφικά και μιάς άλλης εποχής. Είναι γεγονός πάντως, πως πίσω από την Ορθόδοξο Χριστιανική πίστη και πρακτική, ελοχεύουν κρυμμένες οι πιο πάνω παραινέσεις μου.

Και γιατι η αυτοεκτιμηση, ο αυτοσεβασμος να μην εντασονται μεσα στις αρετες; Ασφαλως και εχουμε βασανα και τυραννιες στην καθημερινοτητα μας οπως λες και σιγουρα ζηταμε κατι "πρακτικοτερο" απο την επιτευξη αρετων αλλων εδποχων ομως εδω ειναι το θεμα...
Οι αρετες αυτες μπορουν να μετουσιωθουν στην σημερινη εποχη με οποια πρακτικη λειτουργια μπορουμε να αντλησουμε απο αυτες.
Η εναλλακτικη προταση μου ηταν πως θα ηταν εξισου χρησιμο, να συνηθισουμε, πρατοντας, να δημιουργουμε τους εαυτους μας.

Πύρρων, οποιαδήποτε αίσθηση, ισχύει και για τις αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμός, δεν έχει το στοιχείο της υπερβολής ή της έλλειψης, είναι αρετή.