Χωρις φιλους

Καλησπερα, πολυ συχνα νιωθω οτι δεν μπορω να καταλαβω τα βασικα πραγματα που χρειαζονται για να αρχισει μια φιλια/σχεση. Πως γινεται η "μεταβαση" απο γνωριμια σε φιλια. Ολες μου οι φιλιες ηταν και ειναι παροδικες (οσο διαρκει το σχολειο/σχολη κτλ). Δεν εχω νιωσει ποτε στη ζωη μου αυτο το δεσιμο που υπαρχει αναμεσα σε φιλους. Δεν ξερω τι να κανω και πως να το κανω, στους αλλους μοιαζει τοσο φυσικο και δεν μπορω να καταλαβω που κανω λαθος. Μου εχουν πει οτι ειμαι σοβαρη σαν χαρακτηρας και ισως αυτο να με κανει να φαινομαι απροσιτη, βαρετη και μη ευχαριστη στους αλλους. Νιωθω τοσο μονη και αποκκομενη... και οσο περνανε τα χρονια αρχιζει και με πιανει αγχος και πανικος. Τι θα με συμβουλευατε να κανω?

Να εγκαταλειψεις την ιδεα οτι υπαρχει αυτο που λενε φιλια.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Να εγκαταλειψεις την ιδεα οτι υπαρχει αυτο που λενε φιλια.

---

Υπάρχει βρε συ φιλία .. απλώς όπως κάθε ανθρώπινη σχέση, πρέπει να την βλέπεις ως έχει, στην πραγματική της διάσταση.

Που σημαινει βοιντ?

Που σημαίνει...τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, πως καλό θα ήταν να ξέρεις τι περιμένεις από τον άλλον, να έχεις στο μυαλό σου ότι είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα που φτάνει μέχρι ενός σημείου και να τον επιλέγεις βάσει αυτής της προσωπικότητάς του, της πραγματική του διάστασης δηλαδή και όχι βάσει αυτού που θα ήθελες να ήταν ή βάσει εκείνων των χαρακτηριστικών που θεωρείς ότι είναι κοινωνικώς αποδεκτά.
Εάν μπορείς να το κάνεις αυτό σε μια σχέση, και φυσικά σε καλύπτει σε κάποια βασικά κριτήριά σου ο άλλος, τότε δεν έχεις λόγο να απογοητεύεσαι.

Δεν καταλαβα τιποτε...πως συνδεεται αυτο με το θεμα της φιλιας?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Δεν καταλαβα τιποτε...πως συνδεεται αυτο με το θεμα της φιλιας?

---

συνδέεται με αυτό που είπες εσύ..ότι δεν υπάρχει φιλία.
Σου απάντησα λοιπόν ότι υπάρχει..αλλά ότι η πραγματική της διάσταση είναι ίσως κάτι λιγότερο από αυτό που οι περισσότεροι έχουμε ανάγκη αν είναι γι'αυτό και απογοητεύομαστε..

Πραγματικούς φίλους έχω 2... ή έτσι πιστεύω μέχρι στιγμής δηλαδή. Και με τον ένα που είμαστε πολύ κοντά θα σου εξηγήσω τι γίνεται. Ποτέ δεν το επιδιώκεις, απλά συμβαίνει. Κάποιοι είναι τυχεροί, κάποιοι όχι. Δεν φταις ούτε εσύ ούτε ο χαρακτήρας σου. Ας πούμε εγώ με το παιδί γνωριζόμαστε 12 χρόνια. Υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και εκτίμηση. Εγώ σαν χαρακτήρας είμαι πολύ οξύθυμος και παρορμητικός, και ενώ συχνά δεν το δείχνω, με όσους είμαι πολύ κοντά το ξέρουν όλοι. Αυτός είναι καλός άνθρωπος, ναι μεν τσατίζεται, αλλά δεν το δείχνει και πάντα το παίζει χαλαρός. Μπορεί να θυμώνω, να μαλώνω μαζί του και να του λέω μαλακίες που και που, για σοβαρά και μη θέματα, αλλά στο τέλος δεν χρειάζεται ούτε συγγνώμη. Δεν του έχω πει ποτέ συγγνώμη, γιατί με ξέρει και ξέρει ότι την επόμενη μέρα θα είμαστε καλά όπως επίσης ξέρει ότι ότι και να γίνει εγώ θα είμαι εκεί για αυτόν και αυτός για μένα, όπως άλλωστε έχει συμβεί πόσες φορές. Απλά ξέρει πως σκέφτομαι και εγώ ξέρω πως σκέφτεται και δεν χρειάζεται καν να πούμε λέξη... κάπως έτσι είναι... δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Και έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που μπορεί να θεωρούσα φίλους μου ή να κάναμε αρκετά παρέα, με τους οποίους μπορεί να έχω ξεκόψει ή όχι, αλλά ποτέ κανείς δεν με κατάλαβε όπως αυτό το παιδί. Και πραγματικά αν είναι να ποντάρω σε ένα άτομο, δεν θα είναι ούτε οι γονείς, ούτε τα αδέρφια μου, αλλά αυτός... έτσι απλά.

βοιντ κερασι νομιζω το ιδιο λετε

Ευχαριστω για τις απαντησεις. Ισως οταν δεν εχεις φιλους εξιδανικευεις την εννοια της φιλιας και περιμενεις παραπανω απο οσα μπορει ο αλλος να σου δωσει (και τελικα καταληγεις να απογοητευεσαι). Ψαχνεις σε καθε ατομο που συναντας αυτον τον πραγματικο φιλο (που λεει ο giwrgaras) και οπως ειναι φυσικο δεν υπαρχει η ανταποκριση που περιμενες. Τι θεμα ειναι πως βγαινεις απο αυτο το "τριπακι"? Με πιανει αγχος και μονο που σκεφτομαι οτι δεν θα βρω ποτε ενα τετοι φιλο/φιλη και ισως ειναι αυτο το αγχος που τα καταστρεφει ολα...