χαλια η κατασταση

Καλησπέρα παιδιά,είμαι καινούργια στο φόρουμ.είμαι 20 χρονών και δεν σας κρύβω ότι η ζωή μου όσο πάει και χειροτερεύει.! τα τελευταία 4 χρόνια έχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει δραματικά.!όλα χαλιά που λέμε.!πιστεύω ότι έχω κάποιο είδος κατάθλιψης,που μέσα που πεισματικά αρνούμαι να το πω στους γύρω μου, επειδή φοβάμαι την αντιμετώπιση τους.έχουν συμβεί πολλά στην ζωή μου τα οποία με έχουν κάνει κομμάτια.πλέον δεν με ευχαριστεί τίποτα.!παρόλο που έχω μια οικογένεια που με στηρίζει όσο μπορεί και 2 φίλους μετρημένους στα δάχτυλα που είναι διπλά μου και φοιτώ σε μια σχολή και όλα τα σχετικά ,αλλά νοιώθω πολύ μόνη ρε παιδιά.!! έχω πονοκεφάλους σε καθημερινή βάση,κλαίω κάθε μέρα από μοναξιά και φόβο.!νομίζω δεν μου δίνει σημασία κανένας.!τι να κάνω? έχω φτάσει σε μία αδιέξοδο και είμαι μόνο 20 χρονών..! προσπαθώ να δω την ζωή με άλλο μάτι αλλά δεν τα καταφέρνω.!!είναι πολλά αυτά που θέλω να σας πω αλλά δεν ξέρω αν γίνεται.!θα ήθελα μιλήσω για τις σχέσεις μου αλλά δεν ξέρω αν είναι κατάλληλο να μιλήσω εδώ.
ευχαριστώ για το χρόνο σας,ίσως την επομένη φορά που θα γράψω να είμαι πιο κατανοητή.!

Quote:

---

Originally Posted by Ntiniouli

Καλησπέρα παιδιά,είμαι καινούργια στο φόρουμ.είμαι 20 χρονών και δεν σας κρύβω ότι η ζωή μου όσο πάει και χειροτερεύει.! τα τελευταία 4 χρόνια έχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει δραματικά.!όλα χαλιά που λέμε.!πιστεύω ότι έχω κάποιο είδος κατάθλιψης,που μέσα που πεισματικά αρνούμαι να το πω στους γύρω μου, επειδή φοβάμαι την αντιμετώπιση τους.έχουν συμβεί πολλά στην ζωή μου τα οποία με έχουν κάνει κομμάτια.πλέον δεν με ευχαριστεί τίποτα.!παρόλο που έχω μια οικογένεια που με στηρίζει όσο μπορεί και 2 φίλους μετρημένους στα δάχτυλα που είναι διπλά μου και φοιτώ σε μια σχολή και όλα τα σχετικά ,αλλά νοιώθω πολύ μόνη ρε παιδιά.!! έχω πονοκεφάλους σε καθημερινή βάση,κλαίω κάθε μέρα από μοναξιά και φόβο.!νομίζω δεν μου δίνει σημασία κανένας.!τι να κάνω? έχω φτάσει σε μία αδιέξοδο και είμαι μόνο 20 χρονών..! προσπαθώ να δω την ζωή με άλλο μάτι αλλά δεν τα καταφέρνω.!!είναι πολλά αυτά που θέλω να σας πω αλλά δεν ξέρω αν γίνεται.!θα ήθελα μιλήσω για τις σχέσεις μου αλλά δεν ξέρω αν είναι κατάλληλο να μιλήσω εδώ.
ευχαριστώ για το χρόνο σας,ίσως την επομένη φορά που θα γράψω να είμαι πιο κατανοητή.!

---

Αρχικά καλησπέρα...δέν θέλω να το παίξω ούτε μεγάλος ούτε να σου δώσω συμβουλή...αυτό που βλέπω μέχρι τώρα στην ζωή μου είναι το εξής...οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβουν πολύ καλά τα προβλήματά τους...ντύνονται στολίζονται βάφονται βγαίνουν έξω διασκεδάζουν και όμως...είναι τόσο μόνοι τόσο δυστηχισμένοι τόσο μίζεροι...δέν είναι κακό να μήν είμαστε καλά ,δέν είναι κακό να δείξουμε ότι πονάμε...έχουν χαθεί τα πάντα...ειλικρίνια συμπόνια κατανόηση και όλα μα όλα τόσο επιφανιακά...φοβόμαστε να δώσουμε φοβόμαστε να κόψουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας και να το χαρίσουμε...μίλα και μήν φοβάσαι,αυτοί που σε αγαπάνε ειλικρινά θα καταλάβουν...

Quote:

---

Originally Posted by COSTAS2121

Αρχικά καλησπέρα...δέν θέλω να το παίξω ούτε μεγάλος ούτε να σου δώσω συμβουλή...αυτό που βλέπω μέχρι τώρα στην ζωή μου είναι το εξής...οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβουν πολύ καλά τα προβλήματά τους...ντύνονται στολίζονται βάφονται βγαίνουν έξω διασκεδάζουν και όμως...είναι τόσο μόνοι τόσο δυστηχισμένοι τόσο μίζεροι...δέν είναι κακό να μήν είμαστε καλά ,δέν είναι κακό να δείξουμε ότι πονάμε...έχουν χαθεί τα πάντα...ειλικρίνια συμπόνια κατανόηση και όλα μα όλα τόσο επιφανιακά...φοβόμαστε να δώσουμε φοβόμαστε να κόψουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας και να το χαρίσουμε...μίλα και μήν φοβάσαι,αυτοί που σε αγαπάνε ειλικρινά θα καταλάβουν...

---

έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό.! έχω κάνει κάποιες προσπάθειες να μιλήσω σε ανθρώπους μου αλλά δεν έχει βγει κάτι.!! μονίμως στην ζωή μου έρχονται προβλήματα που δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω.!με έχει χαλάσει πολύ το παρελθόν μου και δεν μπορώ να προχωρήσω μπροστά.! κάθε μέρα λέω θα κάνω νέα αρχή,δεν θα ξανά σκεφτώ το πρώην νου,θα διώξω την μιζέρια που έχω και στην τελική καταλήγω πάλι στα ίδια.!! ψάχνω έναν άνθρωπο που θα μπει στη ζωή μου και θα πω αξίζει.οι λάθος επιλογές μου,με έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο.! έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να εξαφανιστώ,να αλλάξω ζωή..!! ενώ σαν άνθρωπος δέχομαι τα πάντα,είμαι θετική σε κάθε τι νέο..τολμάω...πάλι όλα αλλάζουν και έρχεται η μιζέρια μου χωρίς να το θέλω.!! ενώ θέλω να αλλάξω δεν μπορώ!!!!!

Δεν υπάρχει δέν μπορώ...υπάρχει δέν θέλω και εσύ πρέπει να θελήσεις γιατί μπορείς...παιδικό ποιηματάκι μέν με τεράστια σημασία δέ...κάπου εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για σένα, θα έρθουν αυτοί σε σένα μην τους κυνηγάς εσύ...όσο κυνηγάς τόσο σε λάθος ανθρώπους πέφτεις...την αξιοπρέπειά σου πάνω απόλα δύναμη ειλικρίνια και καθαρό μυαλό...μην ξεχνάς ότι είσαι σε μία ηλικία που το αίμα σου βράζει έχεις άποιρες προοπτικές για εξέλιξη...μην μασας...

Quote:

---

Originally Posted by Ntiniouli

έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό.! έχω κάνει κάποιες προσπάθειες να μιλήσω σε ανθρώπους μου αλλά δεν έχει βγει κάτι.!! μονίμως στην ζωή μου έρχονται προβλήματα που δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω.!με έχει χαλάσει πολύ το παρελθόν μου και δεν μπορώ να προχωρήσω μπροστά.! κάθε μέρα λέω θα κάνω νέα αρχή,δεν θα ξανά σκεφτώ το πρώην νου,θα διώξω την μιζέρια που έχω και στην τελική καταλήγω πάλι στα ίδια.!! ψάχνω έναν άνθρωπο που θα μπει στη ζωή μου και θα πω αξίζει.οι λάθος επιλογές μου,με έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο.! έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να εξαφανιστώ,να αλλάξω ζωή..!! ενώ σαν άνθρωπος δέχομαι τα πάντα,είμαι θετική σε κάθε τι νέο..τολμάω...πάλι όλα αλλάζουν και έρχεται η μιζέρια μου χωρίς να το θέλω.!! ενώ θέλω να αλλάξω δεν μπορώ!!!!!

---

Καλησπέρα.Μπορώ να κατανοήσω τι λες.Αρχικά θα ήθελα να σου κάνω μια πολύ απλή ερώτηση.Λες οτι νιώθεις πως κανένας δεν σου δίνει σημασία.Και παράλληλα λες οτι έχεις 2 φίλους.Οι φίλοι σου δεν νοιάζονται για εσένα?Μια οικογένεια που σε στηρίζει?Οκ οφείλω να ομολογήσω οτι δεχόμαστε την αγάπη της οικογένειας ως κάτι δεδομένο,και κάτι που δεν δίνει αξία(αν και δεν είναι έτσι,τέλος πάντων).Κοριτσι μου,με βάση αυτά τα 2 σου posts,μπορώ να κατανοήσω 2 πράγματα
1)Την απογοήτευση σου,και την καταστροφή των σχεδίων της ζωής σου.
2)Τις έντονες στιγμές του παρελθόντος σου.
Στο 1ο θα σου πω να μην το βάζεις κάτω,ακόμη και αν φαίνεται σαν θεόρατο βουνό το πέρασμα.Θα νικήσεις.
Στο 2ο θα σου πω οτι υποψιάζομαι οτι περισσότερο έχει να κάνει με τον τομέα των σχέσεων και τα προσωπικά σου ζητήματα.
Θα σου πω το εξής.Αν αυτός για τον οποίο αναφέρεσαι,είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα,τότε θα βρεθεί λύση.Αν έχει προχωρήσει την ζωούλα του,και καλά θα κάνει,προχώρα και εσύ.Όποιος μας προκαλλεί τέτοιον αβάσταχτο πόνο,είναι ανάγκη να καθόμαστε εμείς σαν χάνοι να τον περιμένουμε?
Είσαι 20 χρονών,στο άνθος και στην ομορφότερη εποχή του ανθρώπου.Walk on!Κοίτα το παρελθόν σου,χωρίς να ζείς με αυτό.Κράτα και τα όμορφα και τα άσχημα.Θα δεις οτι μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα θα είσαι άλλος άνθρωπος,με την προυπόθεση να κοιτάς μπροστά.
Αν δεις οτι τίποτα από αυτά δνε γίνεται,τότε θα σου πρότεινα να πας σε έναν πνευματικό.
Η αγάπη του Θεού μπορεί να μας λυτρώσει από τα δεινά της ζωής,αρκεί να το θέλουμε και να πιστεύουμε βέβαια.Γιατί ο Θεός δεν είναι το μαγικό τζίνι που εκπληρώνει οτι επιθυμία του ζητήσεις.
Εύχομαι από την καρδιά μου,τα καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by Walk.on

Καλησπέρα.Μπορώ να κατανοήσω τι λες.Αρχικά θα ήθελα να σου κάνω μια πολύ απλή ερώτηση.Λες οτι νιώθεις πως κανένας δεν σου δίνει σημασία.Και παράλληλα λες οτι έχεις 2 φίλους.Οι φίλοι σου δεν νοιάζονται για εσένα?Μια οικογένεια που σε στηρίζει?Οκ οφείλω να ομολογήσω οτι δεχόμαστε την αγάπη της οικογένειας ως κάτι δεδομένο,και κάτι που δεν δίνει αξία(αν και δεν είναι έτσι,τέλος πάντων).Κοριτσι μου,με βάση αυτά τα 2 σου posts,μπορώ να κατανοήσω 2 πράγματα
1)Την απογοήτευση σου,και την καταστροφή των σχεδίων της ζωής σου.
2)Τις έντονες στιγμές του παρελθόντος σου.
Στο 1ο θα σου πω να μην το βάζεις κάτω,ακόμη και αν φαίνεται σαν θεόρατο βουνό το πέρασμα.Θα νικήσεις.
Στο 2ο θα σου πω οτι υποψιάζομαι οτι περισσότερο έχει να κάνει με τον τομέα των σχέσεων και τα προσωπικά σου ζητήματα.
Θα σου πω το εξής.Αν αυτός για τον οποίο αναφέρεσαι,είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα,τότε θα βρεθεί λύση.Αν έχει προχωρήσει την ζωούλα του,και καλά θα κάνει,προχώρα και εσύ.Όποιος μας προκαλλεί τέτοιον αβάσταχτο πόνο,είναι ανάγκη να καθόμαστε εμείς σαν χάνοι να τον περιμένουμε?
Είσαι 20 χρονών,στο άνθος και στην ομορφότερη εποχή του ανθρώπου.Walk on!Κοίτα το παρελθόν σου,χωρίς να ζείς με αυτό.Κράτα και τα όμορφα και τα άσχημα.Θα δεις οτι μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα θα είσαι άλλος άνθρωπος,με την προυπόθεση να κοιτάς μπροστά.
Αν δεις οτι τίποτα από αυτά δνε γίνεται,τότε θα σου πρότεινα να πας σε έναν πνευματικό.
Η αγάπη του Θεού μπορεί να μας λυτρώσει από τα δεινά της ζωής,αρκεί να το θέλουμε και να πιστεύουμε βέβαια.Γιατί ο Θεός δεν είναι το μαγικό τζίνι που εκπληρώνει οτι επιθυμία του ζητήσεις.
Εύχομαι από την καρδιά μου,τα καλύτερα.

---

Ευχαριστώ που μπήκες στην διαδικασία να μου σχολιάσεις.θα σου πω αμέσως,όταν εννοώ ότι δεν μου δίνει κανένας σημασία, λέω ότι θα πω το πρόβλημα σου σε κάποιον και θα αδιαφορήσει, επίσης όταν θα είμαι με μια παρέα μεγάλη κάπου,θα είμαι η τελευταία που θα ασχοληθούν μαζί μου,δεν ξέρω για ποιο λόγο με βλέπουν έτσι,ίσως επειδή περνάω όλο αυτό,δεν είμαι ευδιάθετη ποτέ,δεν είμαι το κορίτσι το ''τραλαλο'' που θα είναι η φωνακλού της παρέας,υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι να μιλήσω,δεν ξέρω τι βγάζω στους άλλους και δεν με κάνουν κέφι. έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ!! όσο για την οικογένεια μου, ποτέ δεν έχω τολμήσει να μιλήσω για πολύ ιδιαιτέρα θέματα,ντρέπομαι,διστάζω.!μ ε βοηθούν μέχρι εκεί που τους επιτρέπω εγώ, δηλαδή σε καθημερινά πράγματα και καταστάσεις.ναι όντως έχω 2 φίλους αλλά πραγματικά ποτέ δεν θα έπαιρνα μια συμβουλή,ποτέ δεν θα έμπαιναν στην διαδικασία να μου συμπαρασταθούν σαν φίλοι..εντάξει δεν λέω ότι δεν έκαναν και τίποτα αλλά.... είναι ο καθένας στο κόσμο του.!! όντως όσο και αν σου φαίνεται παράξενο είμαι 20 χρονών και έχω απογοητεύει από πολλά πράγματα..!! δεν ξέρω από μικρή με φόβιζαν διάφορα,το πως θα εν ταχθώ σε μία παρέα,το πως θα καταφέρω να τους εντυπωσιάσω με τον χαρακτήρα μου και όλα αυτά..ναι το παρελθόν με έχει στιγματίσει και φοβίσει πολύ. οι σχέσεις μου μεγάλο θέμα..τα 3 τελευταία χρόνια άσχημα πράγματα, ίσως οι λάθος επιλογές.. όλα αυτά έρχονται και δένουν και με κάνουν χάλιαα (πονοκεφάλους,μιζέρια, άγχος πολύ).......

Αν δεν εχεις αυτοπεποιηθη θα δυσκολευτεις πολυ... το θεμα ειναι πως βλεπεις εσυ τον εαυτο σου

Quote:

---

Originally Posted by gossamer

Αν δεν εχεις αυτοπεποιηθη θα δυσκολευτεις πολυ... το θεμα ειναι πως βλεπεις εσυ τον εαυτο σου

---

Και δεν πιστεύεις ότι είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσει ή να ''μεγαλώσει'' κάποιος την αυτοπεποίθησή του από την στιγμή που δεν την έχει..;;;

έχεις τη δυνατότητα να επισκεφτείς έναν ειδικό; έτσι ώστε να συζητήσεις αυτα που σε απασχολούν και να τα βάλετε σε μια τάξη.
ανθρώπινο είναι αυτό που περνάς και πολλοί άνθρωποι το έχουν περάσει.

Συμφωνώ με την Λου, το ιδανικότερο είναι να έρθεις σε επαφή με ψυχολόγο, όχι ψυχίατρο, ψυχολόγο για να δείτε τι συμβαίνει και να βάλετε μιά τάξη σε αυτά που σε προβληματίζουν.
Με κανέναν και σε κανέναν μην ομιλείς για τα πολύ προσωπικά σου, δεν πρόκειτε να βρεις ανταπόκριση ούτε ανάπαυση. Οι πλέον αρμόδιοι σε αυτά τα ζητήματα είναι οι ψυχολόγοι
και οι έμπειροι πνευματικοί, αν είναι εύκολο να βρεις τέτοιον εκεί που κατοικείς ή έστω κάπου κοντά.

1. Επικεντρώσου στις υποχρεώσεις της σχολής σου
2. Περιποιήσου τον εαυτό σου: Ασκήσου, Καλλωπίσου και βγαίνε έξω
3. Κάνε σεξ

Quote:

---

Originally Posted by Ntiniouli

Καλησπέρα παιδιά,είμαι καινούργια στο φόρουμ.είμαι 20 χρονών και δεν σας κρύβω ότι η ζωή μου όσο πάει και χειροτερεύει.! τα τελευταία 4 χρόνια έχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει δραματικά.!όλα χαλιά που λέμε.!πιστεύω ότι έχω κάποιο είδος κατάθλιψης,που μέσα που πεισματικά αρνούμαι να το πω στους γύρω μου, επειδή φοβάμαι την αντιμετώπιση τους.έχουν συμβεί πολλά στην ζωή μου τα οποία με έχουν κάνει κομμάτια.πλέον δεν με ευχαριστεί τίποτα.!παρόλο που έχω μια οικογένεια που με στηρίζει όσο μπορεί και 2 φίλους μετρημένους στα δάχτυλα που είναι διπλά μου και φοιτώ σε μια σχολή και όλα τα σχετικά ,αλλά νοιώθω πολύ μόνη ρε παιδιά.!! έχω πονοκεφάλους σε καθημερινή βάση,κλαίω κάθε μέρα από μοναξιά και φόβο.!νομίζω δεν μου δίνει σημασία κανένας.!τι να κάνω? έχω φτάσει σε μία αδιέξοδο και είμαι μόνο 20 χρονών..! προσπαθώ να δω την ζωή με άλλο μάτι αλλά δεν τα καταφέρνω.!!είναι πολλά αυτά που θέλω να σας πω αλλά δεν ξέρω αν γίνεται.!θα ήθελα μιλήσω για τις σχέσεις μου αλλά δεν ξέρω αν είναι κατάλληλο να μιλήσω εδώ.
ευχαριστώ για το χρόνο σας,ίσως την επομένη φορά που θα γράψω να είμαι πιο κατανοητή.!

---

Εισαι 20 χρονων και υποφερεις εδω και 4 χρονια. Βρήκες τον τροπο να βγεις από το πρόβλημα, εισαι σιγουρη ότι τον βρήκες και εισαι σε πορεια αλλαγης?
Αν όχι, απο εμπειρια μιλω, μόνο ενας ειδικος θα μπορουσε να σε βοηθησει καταλληλα. Από τους αλλους, μιλω γι αυτους που σε καταλαβαινουν και σε ενθαρρυνουν, απλά θα παιρνεις ενα λόγο καλο, μια ενθάρρυνση, μια ωθηση αισιοδοξίας. Αυτα υποβοηθουν πολύ νοουμένου ότι πρώτα ξερεις ποιος ειναι ο δρομος, με αλλα λογια ο τροπος για να βγεις εκτος αυτου του κυκεώνα. Αλλιως θα ναι συμπαρασταση ενω πελαγοδρομείς. Τον τροπο θα σου τον δειξει ο ψυχολογος. Τους στοχους σου (οι οποιο εχουν στη σκεψη σου ξεθωριασει λόγω αυτων που σε βασανιζουν) θα πραγματωθουν μεσω αυτου του τροπου. Εισαι πολύ μικρή, αλλά και λόγο ηλικίας πολύ δεκτική στην αλλαγη. Πολλοι θα θελαν να ναι στην ηλικία σου. Το κοστος αυτου που ζεις τωρα θα το καταλαβεις χρονια μετα όταν θα αναπολεις τις ευκαιριες που εχασες. Αυτο που σου λεω καποτε θα το θυμηθεις. Συμβουλη μου, ψαξε βρες εναν καλο ειδικο. Τα σκορπια λόγια όσο καλά κι αν ειναι δεν ειναι η θεραπεια!