Δwς μου το χέρι σου

Πάρε την λέξη μου , δώσε μου το χέρι σου
( Ανδρέας Εμπειρίκος )

Δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό στο μυαλό μου γυροφέρνουν οι λέξεις ----δώς μου το χέρι σου---- μέχρι που ήρθε το.......... σήμερα και έμαθα πως ( και ) κάποιος άλλος συνάνθρωπός μας το έχει διατυπώσει ( πολύ ποιο καλύτερα ευτυχώς )

Οι λέξεις είναι εργαλεία σε χέρια μάστορα, μπορούν να σχεδιάσουν ιδέες, οράματα, λύσεις
Ενα απο τα βασικά πράγματα που κάνει την ανθρωπότητα να προοδεύει είναι η συναλλαγή. Όταν δίνεις και παίρνεις χωρίς να πουλάς η να αγοράζεις, τότε αυτό που περνά απο χέρι σε χέρι λέγεται ανθρωπιά

Απο αυτό πάσχω όταν δεν καταφέρνω να αντιληφθώ την εκμετάλλευση, που με αρρωσταίνει , με ρίχνει κάτω, με κάνει να θέλω να εξαφανιστώ, να μην μιλάω σε άνθρωπο, να χτίζω φράχτες τοίχους κάστρα, και το βασικότερο να σας ζαλίζω

Κοιτούσα τα θέματα που έχω ανοίξει, και σε όσα έχω απαντήσει, και λέω πως είναι κάποιος άλλος
Δυστυχώς η ωριμότητα δεν συμβαδίζει με τον χρόνο, απο την ημερομηνία γέννησης δλδ Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να συντονιστώ με τις εποχές, τι κόλλημα και αυτό, να θέλω να ζώ μέσα μου πάντα άνοιξη και καλοκαίρι ? Και τώρα που έρχονται τα κρύα να τα βάζω με τον καιρό ? Τον κακό μου το καιρό λέω εγώ, να μου έσκαγα δυο χαστούκια να συνέλθω λέω απο την μιά, αλλά απο την άλλη με την βία δεν φέρνεις την τάξη, αλλά τον φόβο

Και ενώ ξέρω πολύ καλά πως αλλάζοντας περιβάλλον αλλάζουν και τα πάντα γύρω μας, τ αγύριστο μου το κεφάλι εκεί κολλημένο στον χειμώνα, ενώ με έχουν φάει κάποια άτομα μέσα απο το φόρουμ να πάω σε κάποιον ειδικό να μου πει ποια διαδρομή να διαλέξω για να πάω ποιο νότια, εγώ τίποτα εκει, στο ξερονήσι μου απο το ναυάγιό μου, και τώρα που γράφω τις σκέψεις μου μόνο με απαγωγή νομίζω πως θα πάω τελικά
Πάνω που είχα πειστεί πως μια απόφαση είναι όλα τελικά, όταν πλησιάζει η στιγμή που μπορώ, τίποτα μαύρα πανιά και άπνοια, καθηλωμένος στο κρεβάτι και στην αδράνεια
Σαν θυμάμαι να πρώτο λέω εδώ στο φόρουμ πως δεν αναζητάω λέξεις παυσίπονα, και όμως τελικά σε αυτό να μένω, σε λέξεις που μέσα απο εδω με ανακουφίζουν χωρίς να με γιατρεύουν
*Μάλλον θέλω να τραβήξω την προσοχή σας, να ακούσω έναν λόγο παρηγορητικό, πιέζομαι όπως όλοι μας, αγχώνομαι και εξαναγκάζω το μυαλό μου να βρει λύσεις για την ζωή που πρέπει να προσαρμόσουμε στα νεα δεδομένα, και που αυτά αλλάζουν συνεχώς, το να σκύβεις το κεφάλι γιατί ξέρεις πολύ καλά πως περνάει το δρεπάνι απο πάνω σου, πως πρέπει παραμένεις ψύχραιμος ενω τρέμεις απο μέσα σου

Πόσο θα θελα να ζήσω μια διαφορετική ζωή απο αυτή που κάνω, έστω να αλλάξω

Αυτές είναι οι λέξεις μου, ποιος θα μου δώσει το χέρι του ?

*( γράφω γιατί έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου πως όταν θα πάω σε κάποιον ειδικό θα του δώσω αυτό το κείμενο να το διαβάσει, θά θελα την γνώμη σας)


ΥΓ
Δεν ξέρω αν μπορεί η διαχείριση να κατατάξει το θέμα μου στην κατάλληλη ενότητα

πραγματικα φαινεται να εχεις μια ιδιαιτερη προσωπικοτητα και αν θελεις την γνωμη μου αρχισε να σπαταλας την ενεργεια σου δημιουργικα.ειδες τι ειπες?πως διαβαζοντας τα οσα εχεις γραψει αισθανεσαι πως ειναι καποιος αλος..
τι λες?θα σε βοηθουσε να αρχισεις να γραφεις?απο ποιηματα ως και μυθηστορηματα?η ενα προσωπικο ημερολογιο οπου θα νσε αφησει να εξωτερικευσεις τυχων καταπιεσμενα συναισθηματα..
μολις βρηκαμε κατι που θελεις η σου αρεσει να κανεις..η ετσι καταλαβα εγω..
παντως σου ευχομαι ολοψυχα να βρεθουν ανθρωποι στην ζωη σου που να σου απλωνυν το χερι τους και καμια φορα οταν ειμαστε θολομενοι υπαρχουν αλλα δεν μπορουμε να τους διακρινουμε..
ξανασκεψου λοιπον,κοιτα γυρω σου..βγες στον εξω κοσμο...και ναι σε συνδιασμο με την βοηθεια ενος ειδικου ευχομαι ολα να πανε καλα!

Το κακό είναι η μάλλον καλύτερα το άσχημο είναι πως σκέφτομαι πολλά αυτήν την στιγμή και όλα έχουν να κάνουν με την πίεση που δέχομαι απο το περιβάλλον τις δουλειάς μου, και έχεις δίκιο σπαταλάω ενέργεια αντί να αντλώ ενέργεια απο την όποια δημιουργική πράξη η έστω έκφραση, εκτόνωση
Μέχρι ενός σημείο πραγματικά η γραπτός λόγος έχει αναδείξει ξεχασμένα συναισθήματα καταπιεσμένα, απορίες, ανησυχίες κλπ , όμως αυτή η αίσθηση του να θέλω ανθρώπους δίπλα μου και ποιο συγκεκριμένα με το τι πιστεύω πως είναι άνθρωπος
Ισως έχω μπλέξει την φιλοσοφία με την ψυχολογία δεν ξέρω , τι να πω , αλλά αμα σου πως πως η ελευθερία η δική μου σταματά εκει που ξεκινά η δική σου ελευθερία ? Πως το βασικό συστατικό είναι η επικοινωνία ? Πως πρώτα απο όλα είμαστε άνθρωποι και μετά γυναίκες η άντρες ? Πως όταν κοιτάς τα πράγματα απο ποιο ψηλά δείχνουν ποιο διαφορετικά ?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μάθουμε να ακούμε τον άλλον ? Να πούμε το τι πιστεύουμε η το τι θέλουμε αλλά να ακούμε και τι λέει ο άλλος/η

Βασικά είμαι με την δουλειά μου και με τα όσα συμβαίνουν γύρο μας ( και να λέω πάλι καλά που έχω δουλειά για όσο ακόμα υπάρχει δλδ ) είναι τόσο δύσκολο να μπεί ο καθένας εκεί που είναι καλός ? Γιατί δεν βάζουμε κριτή το αποτέλεσμα ? Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε τα λάθει μας και θα πούμε να τι φταίει ας το διορθώσουμε, ας δοκιμάσουμε έστω κάτι διαφορετικό
Δεν λέω πως είμαι Ο τέλειος η Ο άγιος αλλά όταν κάνω η λέω τις μακακιες μου το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να το παραδεχθώ και να το αλλάξω και με την βοήθεια του άλλου του συνανθρώπου μου που έλεγα ποιο πριν

Να μπορούσα να έπαιρνα τα βουνά να είχα στο σαλόνι την οικογένειά μου να είχε ρίξει και απ έξω κανα μέτρο χιόνι να έπαιζα με τα παιδιά για να μην ξεχνώ πως και εγώ ενα μεγάλο παιδί είμαι και να διάβαζα με την ησυχία μου το Ανρες απο τον Αρη και Γυναίκες απο την Αφροδίτη, για ότι δεν καταλαβαίνω απο την απέναντι όχθη και το Σκέφτομαι αρα αισθάνομαι για τον κολλητό μου το φευγάτο

Να γύρναγα τον χρόνο πίσω ? ακατόρθωτο
Να φανταστώ τον εαυτό μου σήμερα μετά απο Χ χρόνια και να κάνω τώρα κάτι και μετά απο τα Χ χρόνια θα λέω πως αν ήμουν τότε σε εκείνη την ηλικία τότε που είχαμε κρίση και πως έκανα την κατάλληλη κίνηση

Σαν να βραχυκυκλώνω ε ?

εγω βλεπω εναν ανθρωπο που...επετρεψε μου να διορθωσω...
εγω βλεπω ενα παιδι εγκλοβισμενο μεσα σε εναν ανθρωπο...το οποιο θα απεγκλωβιστει και ακομα θα εχει πολλα συναισθηματα να δωσει οταν θα ολοκληρωσει τον κυκλο του και κανει ενα δικο του παιδι και θα ξαναμεγαλωσει μεσα απο αυτην την διαδικασια κ αγαπη που εχει να προσφερει..ναι για εσενα μιλαω..και θεωρω πως εισαι ανθρωπος που δεν στεκεσαι στην επιφανια..αναλυει τα παντα και διακρινει την ουσια με αποτελεσμα να απογοητευεται ολοενα απο την ανιαρη καθημερινοτητα..η ψυχικη σου διαθεση θα επανελθει σε μια ισσοροπια οταν βρεις ανθρωπους με παρομοιες αντιληψεις ωστε να μπορεσεις να μοιραστεις τις πνευματικες σου ανυσηχιες..

Τα λόγια σου καθρέπτης, τα έχω απέναντί μου αρκετή ώρα, προσπαθώ να δώ αυτό που αντανακλά, αυτά που μόνο με τα δικά μου μάτια δεν μπορώ να δώ

Η σύντροφός μου είχε πεί κάποτε κάτι παρόμοιο, μόνο που τότε δεν είχα την ίδια ωριμότητα που έχω σήμερα και είχα εστιάσει μόνο σε δυο λέξεις --- καλό παιδί --- για κάποιο λόγο δεν είχα καταλάβει ούτε τον πρόλογο αλλά ούτε και τον επίλογο απ την συζήτηση που είχαμε τότε, είχα κολλήσει στο καλό παιδί
Πρόσφατα ανακάλυψα στο διαδίκτυο ένα κατεβατό διαλογισμού με θέμα ΄΄Η ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ΄΄ δυστυχώς δεν συγκράτησα τον συντάκτη αλλά ούτε και την ιστοσελίδα για να διαβάσεις και να έχεις μια ιδέα πάνω σε τι αναφέρομαι και πολύ φοβάμαι πως δεν εχω το δικαίωμα να το δημοσιεύσω
Με δυο λόγια όμως μπορώ φαντάζομαι να πω πως ενώ εξωτερικά το σώμα μας μεγαλώνει και ωριμάζει δεν συμβαίνει το ίδιο και με το εσωτερικό μας κόσμο? ψυχή? όπως θέλεις πές το

Γενικά είναι θέμα ισορροπίας ψυχής και σώματος ίσως σε αυτό αναφέρεσαι και είναι αυτό που έχω εστιάσει αυτήν την περίοδο
Το που θα ανακαλύψω ανθρώπους με παρόμοιες αντιλήψεις η πνευματικές ανησυχίες ? Μάλλον εδώ μέσα απο την ευγενική φιλοξενία του συγκεκριμένου φόρουμ και την αντοχή όσων με αντέξουν

Μια άλλη αλήθεια είναι αυτό που είπες πως απογοητεύομαι ολοένα και περισσότερο απο την ανιαρή καθημερινότητα ( θα προσπαθήσω να περάσω ενα βιντεάκι που έχω ετοιμάσει στο θέμα μια εικόνα χίλιες λέξεις ) και αυτό που βάζω απο την άλλη μεριά να ισορροπήσω είναι η οικογένειά μου, η κατάθλιψη όμως με βασανίζει σε τέτοιο σημείο που δεν κατορθώνω να βγάλω πρως τα έξω τον πραγματικό μου εαυτό, δεν είναι κάτι που το θέλω αλλά βγάζω τα εντελώς αντίθετα και στα λόγια δεν γίνεται κανείς πιστευτός, οι πράξεις μετράνε, και ενω κάνω ότι μπορώ με τις όποιες δυνατότητές μου στην προσπάθειά μου αυτή εξαντλούμαι, δεν έχω όρεξη για τίποτε απογοητεύομαι, αντί να κοιτάω το μονοπάτι βλέπω τον γκρεμό, τρομάρα μου, μου αρέσει που δίνω συμβουλές σε άλλους και δάσκαλε που δίδασκες, μετά αρχίζω τις σκέψεις μην το ένα μην το άλλο τα κάνω ενα χαρμάνι μέσα μου όλα τα υλικά και μετά με αποκαλώ μαστερ σεφ στην σαλάτα

Θα πάρω τα πάνω μου σε λίγο το ξέρω αυτό συμβαίνει πάντα, θα συνεχίσω αργότερα είμαι και στην δουλειά ακόμα, ίσως και για αυτό να είμαι έτσι

Έχει περάσει αρκετός καιρός απο την τελευταία φορά που είχα γράψει είχα δώσει την υπόσχεση στον εαυτό μου πως αν δεν πήγαινα σε κάποιον ειδικό δεν θα μου το επέτρεπα να ξαναγράψω το παραμικρό ούτε και να ανοίξω οποιοδήποτε θέμα
Απο σεβασμό σε κάποιους αξιόλογους συνανθρώπους μου, που όλο αυτό το διάστημα με την υπομονή τους, τις συμβουλές τους, και προπάντων την ψυχολογική υποστήριξή τους με ανέχονταν
Επέλεξα τελικά να πάω σε ψυχίατρο
Η κατάσταση μου είχε φτάσει στο δεν πάει άλλο , είχα αρκετές συστάσεις μέσα απο το φόρουμ και λέω ρωτώντας πάς στην πόλη, πήγα στην πόλη τελικά μαζί με την σύζυγό μου πέρα τις συμπαράστασης αλλά και για να διασταυρωθούν γνώμες , απόψεις, μύθοι και πραγματικότητες
Η διάγνωση, Αγχώδης κατάθλιψη εμμονές και ψυχαναγκασμός είπε και κάτι άλλο όμως με την μνήμη δεν έχω και την τέλια συνεργασία,

Να έχω υπομονή και όλα θα γίνουν θέλει τον χρόνο του για να μου περάσει γιατί είναι πάρα πολλά χρόνια που έχω αυτά τα συμπτώματα και για αρχή θα ακολουθήσω την φαρμακευτική οδό μετά βλέπουμε μιας και με την ιδιομορφία τις δουλειάς μου δεν έχω τον χρόνο αλλά και μετά τα νέα δεδομένα στην δουλειά ούτε και τα χρήματα
Παίρνω το εντακτ ( το βράδυ) και το Ταβορ (το πρωι) έπαιρνα απο μισο στις πρώτες 15 μέρες και απο 1 μετά
Πολύ και ευγενικός οικείως στην συμπεριφορά του ο γιατρός μου έδωσε έναν αέρα αισιοδοξίας ότι όλα θα πάνε καλά, θέλει απλά τον χρόνο τους για να αρχίσουν να φέρνουν τα πρώτα αποτελέσματα τα φάρμακα και μπορώ να πω πως τα βράδια κοιμάμαι και παρ όλα όσα συμβαίνουν στην δουλειά μου αλλά και γύρο μου δεν έχω απο το πρωί ειδικά αυτό το πλάκωμα στο στήθος σαν να με πατούσε ελέφαντας και ειδικά το πρωί οι σκέψεις μου είναι ποιο ξεκάθαρες
Ανα διαστήματα πέφτω δεν λέω βλέπω τις 2 κόκκινες γραμμές (στο κουτί με τα χάπια) και με πιάνει το παράπονο, απο την άλλη λέω πως απέτυχαν τελικά τα οράματά μου οι σκέψεις μου οι προσπάθειές που έκανα όλα αυτά τα χρόνια για να πετύχω έναν στόχο φανταστικό να το πω? Ονειροπόλο? Ονειροπαρμένο?, την γη τις επαγγελίας, την όαση στην έρημο?
Κρίνοντας ανθρώπους πράγματα καταστάσεις με τα λάθος κριτήρια και λέω λάθος εκ του αποτελέσματος

Βασιλιάς σε ένα σκάκι έχοντας χάσει πολλά πιόνια κάνοντας μια κάθε φορά τις κινήσεις μέχρι να αποφασίσω πως την παρτίδα την έχασα και ,,,,πάμε για άλλη ... ε καί ???? τι στο καλό πόσο θα μου πάρει ακόμα ?