Printable View
Για μια ακόμη φορά το άγχος μου με παραλύει. . .Κάθε μέρα τα ίδια. Ξυπνάω και λέω 'σήμερα θα είναι καλύτερα', 'σήμερα θα προσπαθήσω να μην με καταβάλει το άγχος'. Αυτό το διάστημα καλούμε να συνδυάσω δουλειά και διάβασμα..Δεν τα καταφέρνω. Μου τρώει ώρες αμέτρητες το άγχος. Προσπαθώ να μην είμαι αυτοκαταστροφική όπως παλιά και να παραιτούμαι..Όμως πως; Τί να σκεφτώ; Νιώθω να καταθλίβομαι και να πρέπει να το κρύψω από τους γύρω μου για να μην τους τρομάξω και αυτούς.
Σε κατάλαβαινω και εγώ έτσι είμαι περίπου εδώ και 5 χρόνια
Αγαπητή φίλη σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συνδυάσω διάβασμα και δουλειά και όταν με πιάνουν κρίσεις πανικού και κυρίως αρρυθμίες ειλικρινά χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Θέλει πολύ χρόνο και ''δουλειά'' το να αποβάλλουμε το άγχος και να επικεβντρωθούμε στα θέλω μας και γενικά σε αυτά που μας ομορφαίνουν τη ζωή και μας κάνουν να ξεχνάμε τα δυσάρεστα. Μην το βάζεις όμως κάτω...πρέπει να το παλεύεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμή...και να δεις που μια μέρα θα ανταμειφθείς από τον εαυτό σου.
Quote:
Originally Posted by Mildreh
Προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις..Πλέον όμως είναι λίγες οι μέρες που νιώθω καλά. Η απελπισία μου είναι μεγαλύτερη γιατί νιώθω να μεγαλώνω και να μένω στάσιμη. Με ενοχλεί που δεν έχω και ένα σύντροφο, να νιώθω ασφαλής. Φοβάμαι πολύ και σε αυτόν το τομέα..μήπως όπως είπα και στο αρχικό μήνυμα, τρομάξω τον άλλο. Είναι που αυτό το διάστημα νιώθω ότι δεν μπορώ να ομορφύνω έστω λίγο τη καθημερινότητα μου.