τα κείμενα μου....

ΜΟΝΑΞΙΑ

Μοναξιά. Ζούμε στην εποχή της. Η εποχή της μοναξιάς. Πλέον οι πόλεις έχουν γεμίσει ανθρώπους μόνους, ανθρώπους που ζουν με πολλούς ανθρώπους αλλά πάλι είναι μόνοι. Τόσα ψεύτικα χαμόγελα για να κρυφτεί η μοναξιά. Κ μετά πίσω από καλά κλειδωμένες πόρτες οι καρδιές ανοίγουν κ επιτέλους οι μάσκες πέφτουν. Τα δάκρυα βρίσκουν το δρόμο τους. Όλοι προσπαθούμε με μανία να καλύψουμε τα υλικά κενά μας κ γεμίζουμε τη ζωή μας με άχρηστα στην ουσία αντικείμενα αντί να τη γεμίσουμε με ανθρώπους. Αλλά αν κάτσεις κ το σκεφτείς λίγο κανείς δεν είναι διαθέσιμος πλέον για να μπορέσει να μπει στη ζωή κάποιου άλλου. Είτε από φόβο μην πληγωθεί, είτε επειδή δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό του. Κ όμως αν κάποιος θέλει μπορεί να ανακαλύψει κάποιους ανθρώπους που εκτιμούν τον άνθρωπο κ γεμίζουν τη ζωή τους με ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν αλλά αν κάποιος θελήσει μπορεί κ να τους βρει. Σήμερα έχουμε καταντήσει να ζούμε για να καταφέρουμε να έχουμε πάντα παραπάνω πράγματα από τον διπλανό μας. Να έχουμε καλύτερο σπίτι, καλύτερο αυτοκίνητο, ποιο πολλές ηλεκτρικές συσκευές, ποιο πολλούς ψεύτικους φίλους. Ζούμε στην εποχή της πληροφορικής κ της τεχνολογίας. Κάποτε πιστεύαμε πως θα μας ένωνε αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει ποιο πολλούς μόνους ανθρώπους. Πλέον έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη αγάπη. Πόσο βαριά κ πόσο πολύτιμη είναι, όχι σαν λέξη αλλά σαν συναίσθημα. Έχουμε κλειδώσει καλά την καρδιά μας κ δεν την αφήνουμε να το νιώσει. Φοβόμαστε να ζήσουμε. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε κάποιον άλλον άνθρωπο. Κ ο λόγος? Ο φόβος της απογοήτευσης, γιαυτό κ αναλωνόμαστε μέσα από σχέσης χωρίς ουσία νομίζοντας ότι θα καταφέρουμε κάπως να διώξουμε τη μοναξιά μας, αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να νιώθουμε ακόμα πιο μόνοι. Δεν έχουμε πλέον το συναίσθημα της συμπόνιας για τον συνάνθρωπο μας. Κοιτάμε περισσότερο από ποτέ τον εαυτό μας κ τρέχουμε σε ψυχολόγους κ ψυχιάτρους, παίρνουμε τα χάπια με τις χούφτες γιατί πιστεύουμε ότι έτσι θα αγκίξουμε έστω κ για λίγο την ευτυχία. Το κακό είναι ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η ευτυχία είναι εκεί, είναι μπροστά μας. Η λύση στη μοναξιά μας είναι το προφανές. Πρέπει να ανοίξουμε την καρδία μας κ ας πονέσουμε. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε πόσα όμορφα πράγματα υπάρχουν γύρω μας κ εμείς απλά δεν τα βλέπουμε κ ο λόγος είναι ότι τα θεωρούμε δεδομένα. Αν μπορούσαμε να ψάξουμε την ευτυχία σε ποιο απλά πράγματα που δεν χρειάζονται λεφτά για να τα αποκτήσεις τότε ίσως να υπήρχε λιγότερη μοναξιά κ περισσότερα χαμόγελα………….