Γεια σας παιδιά, καινούριος είμαι. Αντώνης από Θεσσαλονίκη, 15. :)
Η ζωή μου έχει πάρει την κάτω βόλτα... Από το κακό στο χειρότερο... Έχει 2-3 μήνες που συμβαίνει αυτό, από τότε που άρχισα το σχολείο.
Θεωρούμαι πολύ καλός μαθητής και σχεδόν όλοι όσοι με γνωρίζουν με θεωρούν ελπίδα για το μέλλον! Έλα που δεν μου αρέσει αυτό και δε με έχει βοηθήσει κιόλας. Εκτός του ότι έφτασα στο σημείο να καβαλήσω σε κάποια φάση το καλάμι, η όλη πίεση και προσδοκίες μου δημιουργούν τεράστιο βάρος και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω με τίποτα. Έχω αναπτύξει εχθρική συμπεριφορά προς τους πάντες, έχω κατακλειστεί στον εαυτό μου και μόνο η μητέρα μου γνωρίζει το ελάχιστο των βασάνων μου και αυτό επειδή με ανάγκασε να τις το πω, λόγω πολλαπλών παραπόνων. Όλο αυτό με λύγισε εντελώς όσοναφορα τον τομέα "σχολείο" και κάνω μία ελεύθερη πτώση πραγματικά. Και δεν θέλω να στεναχωρήσω αυτούς που ενδιαφέρονται για εμένα....... Αυτά σε αυτόν τον τομέα.
Ο πατέρας μου πέρυσι τέτοιο καιρό έπαθε έμφραγμα και αναγκάστηκε να κόψει το κάπνισμα. Ήταν εθισμένος, αλλά κατάφερε να το κόψει! Πριν από ένα μήνα, λοιπόν, το βρίσκω να ξανακαπνίζει. Τον πιάνω στα πράσα. Ο ίδιος μου είχε υποσχεθεί ότι δεν θα το ξανακάνει στο όνομα της αγάπης που τρέφει για εμάς, την οικογένειά του. Ήμουνα σίγουρος ότι δεν θα το ξαναεπιχειρήσει. Η μητέρα μου, που ήταν εντελώς σίγουρη ότι ο πατέρας μου το είχε ξεχάσει το κάπνισμα, μετά από ένα χρόνο, τον πιάνει κι εκείνη στα πράσα... Η μητέρα μου τον τελευταίο καιρό ψυχολογικά είναι περίπου σαν εμένα... Ε ήταν η χαριστική βολή...
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αδιαφορία που δείχνει σε εμένα και τη γενική αδιαφορία που έδειχνε ανέκαθεν και στα δύο παιδιά του, εμένα και τον φοιτητή αδερφό μου, με οδηγούν στο να ντρέπομαι για αυτόν τον άνθρωπο και το γεγονός ότι είμαστε άμεσα συγγενείς.......
Με τους φίλους μου έχω φέτος απομακρυνθεί πολύ, χωρίς να το θέλω, και έχω μαλώσει και με τέσσερις (5 κοντινούς φίλους έχω). Δεν ξέρω πραγματικά τι φταίει...... Υποτίθεται ότι τα βρήκαμε, αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει και κάτι μου λέει ότι και οι δύο πλευρές έχουν προβλήματα η μία με την άλλη. Και ρωτάω γιατί μου θυμώσατε και δεν μου λένε. Οι φίλοι μου είναι ίσως οι μόνοι που δεν έχω δημιουργήσει "ασπίδα" προστασίας και εχθρότητας κι όμως είναι οι μόνοι που μου το έχουν κάνει αυτό με τη σειρά τους.
Στα προσωπικά έχω 3 μήνες να κάνω κάτι με κοπέλα, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Έχω κάνει μεγάλη στροφή σε αυτό το θέμα, δεν θέλω πια ξεπέτες, θέλω μία σταθερή σχέση με κάποια κοπέλα που ξέρω καιρό, θέλω σταθερή συμπαράσταση από κάποιον.... Αλλά δεν έχω όρεξη να πιάσω κάποια πλέον.......
Με τον αδερφό μου σπάνια μιλάμε, νομίζω πάντως ότι είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει, θέλω να μιλήσουμε, αλλά δεν θέλω να τον αγχώσω τώρα με την εξεταστική......
Γενικά, έχω πολλές μαινόμενες μάχες στη ζωή μου, και έχω κουραστεί εντελώς ψυχολογικά. Νιώθω λυγισμένος και έχω τάσεις αυτοκτονίας..... Δεν είμαι αισιόδοξος γιατί δεν συμβαίνει και κάτι καλό σε εμένα εδώ και πολύ καιρό.... Όλα μαύρα. Για κατάθλιψη ούτε ερώτηση, έχω σίγουρα! Ψυχολόγο δεν θέλω να δω, δεν θέλω να αποδεχθώ ότι έχω πρόβλημα! Θα προστεθεί στη λίστα των πραγμάτων που με συν-θλίβουν. Έχω κάποιες προτεραιότητες: Προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, αλλά μάταια. Λέω να τα βάλω όλα σε μία σειρά, αλλά πάντα κάτι καινούριο συμβαίνει. Θέλω συμπαράσταση, αλλά μόνο από τη μητέρα μου έχω.
Ξέρω ότι πίσω μου έχω πολλούς ανθρώπους, από τις λίγες διαφορές με άλλους στην κατάστασή μου, αλλά νιώθω ότι το παιχνίδι δεν έχει χαθεί, απλά είναι 4-0 στο 75'................ Ούτε δύναμη να κλάψω δεν έχω πια...
