Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω και τι να πρωτοπώ..
Καταρχήν, είμαι 21 χρονών και στα 13 εμφάνισα τα πρώτα συμπτώματα αγχώδους διαταραχής. Ταλαιπωρούμαι ακόμη και με κατάθλιψη, παρόλες τις χρόνιες θεραπείες με ψυχολόγο. Από μικρή ήμουν πολύ εσωστρεφής και ντροπαλή, χωρίς αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Τη ρίζα των προβλημάτων μου την εντοπίζω στον τρόπο που μεγάλωσα και κυρίως στη σχέση μου με τη μητέρα μου. Έχει κι αυτή παρόμοια προβλήματα και μια έντονη προσκόλληση στη θρησκεία. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ, σ' ένα έντονα θρησκευόμενο περιβάλλον, που οι λέξεις "αμαρτία", "είσαι του αντίχρηστου", "θα πέσει φωτιά να σε κάψει" κτλ ΄είναι καθημερινές. Μεγάλωσα διαφορετικά από τ' άλλα παιδιά. Τα παιχνίδια, τα πάρτυ και τα τραγούδια ήταν απαγορευμένα γιατί ήταν αντιχριστιανικά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω φίλους και να είμαι ένα παιδί μόνο του και κλεισμένο στον εαυτό του.
Προσπαθώ να τα περιγράψω όσο πιο περιληπτικά μπορώ για να καταλάβετε την κατάσταση.
Στα 16 μου γνώρισα ένα αγόρι, τον πρώτο μου έρωτα. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε τις απόψεις που μου μάθανε σχετικά με το άλλο φύλο και το σεξ. Αυτό που άκουγα σε όλη μου τη ζωή είναι ότι είναι τεράστια αμαρτία, χειρότερη κι από φόνο, όπως τόνιζε η μητέρα μου. Επίσης να αναφέρω ότι όταν ήμουν πολύ μικρή είχαν συμβεί κάποια περιστατικά που με έκαναν να νιώθω άσχημα και να ντρέπομαι.
Γνώρισα λοιπόν, αυτό το αγόρι και εγώ ήμουν ένα τελείως άβγαλτο κοριτσάκι, χωρίς φίλες και κυρίως χωρίς καμία αυτοπεποίθηση. Εκείνος κατάλαβε ότι δεν θα του καθόμουν και άρχισε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα έτσι κι άρχισα να τρέχω από πίσω του. Εκείνος μου φερόταν άσχημα, εγώ έκλαιγα, ήθελα να πεθάνω και δεν είχα κανέναν.
2 χρόνια αυτή η ιστορία και σιγά σιγά οι δικές μου προσπάθειες είδαν φως και ήμασταν επιτέλους μαζί κανονικά. Ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του και ο πόνος που ένιωθα κάθε φορά που χωρίζαμε ήταν αφόρητος. Και χωρίζαμε κάθε λίγο. Εκείνος με χώριζε δηλαδή, αλλά μετα από δικιά μου επιμονή τα ξαναβρίσκαμε. Αμέτρητες φορές έγινε αυτό.
Τη μέρα που έκλεινα τα 18 αποφάσισα τελικά να προχωρήσω μαζί του και στο σεξ. Αλλά εκείνος δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος απ' αυτόν τον τομέα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεζε και το έκανα μόνο γι' αυτόν, γι' αυτό και κάθε φορά έβρισκα χίλιους λόγους για να το αποφύγω. Πονούσα και δεν έβρισκα καμία απόλαυση, πράγμα που οφειλόταν στο άγχος και στα ψυχολογικά μου. Εκείνος δεν με βοήθησε ποτέ να νιώσω καλύτερα μ' αυτό, παρόλο που ήξερε τα πάντα για τα προβλήματά μου. Με έλεγε συνέχεια ξενέρωτη και άχρηστη και ότι κανείς άλλος δεν θα άντεχε μαζί μου.
Πάντα μου έλεγε ότι δεν μ' αγαπάει, δεν μου κρατούσε το χέρι στο δρόμο και δεν εισέπραττα την τρυφερότητα που ονειρευόμουν. Αλλά έμενα μαζί του και τα δεχόμουν όλα γιατί ήμουν εξαρτημένη, γιατί δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και κανέναν άλλο φίλο-η.
Πέρασαν έτσι 5 χρόνια κ ήμασταν μαζί, αλλά πέρσι έφυγε λόγω δουλειάς μακριά απ' την πόλη μας. Χωρίσαμε τυπικά, αλλά μιλάμε κάθε μέρα και όταν έρχεται βρισκόμαστε. Δεν μπορώ να κόψω κάθε επαφή. πια δεν νιώθω ερωτευμένη μαζί του, ούτε τρελαίνομαι όπως παλιά, αλλά δεν μπορώ να ξεκόψω πάλι.
Εκείνος με κατηγορεί για όλα αυτά τα χρόνια ότι δεν ήμουν φυσιολογική, ότι ήμουν μια ξενέρωτη, μια άχρηστη και κανείς δεν θα αντέξει μαζί μου. κι εγώ είμαι τόσο θυμωμένη και πληγωμένη γιατί νιώθω ότι πάτησε πάνω στις ανασφάλειες μου και τα προβλήματά μου και μ' έκανε να νιώθω ακόμη πιο χάλια.
Να σημειώσω ότι αυτό όλο το διάστημα έκανα κάτι και με άλλους άντρες-όχι σχέση. Απογοητεύτηκα όμως γιατί όλοι ήθελαν μόνο σεξ. Ένιωσα χρησιμοποιημένη, ακόμη πιο μόνη και ακόμη πιο ανασφαλής. Ο ψυχολόγος μου λέει ότι ίσως σκέφτονται μόνο αυτό όταν με βλέπουν γιατί έχω πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση. Γιατί όλοι στέκονται στην εμφάνιση και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να με γνωρίσει παραπέρα; Δεν πιστεύω ότι έχω μόνο αυτό. Και να μιλήσω μπορώ και ν' ασχοληθώ με τόσα πράγματα.
Δεν έχω φίλες, δεν έχω αυτοπεποίθηση και μόνο πια μιλάω με τον πρώην μου και κατηγορούμε ο ένας τον άλλον, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω την επικοινωνία μαζί του.
Τόσο μόνη ...
