Γεια.
Δεν είμαι καλός στις εισαγωγές για αυτό θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Ίσως να μην υπάρχουν απαντήσεις στο πρόβλημα που με ταλαιπωρεί , ίσως πάλι γίνω
κουραστικός κιόλας, παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να πω την ιστορία αυτή με όσο πιο απλά λόγια γίνεται.
Μερος 1: H αρχη του ταξιδιού
Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο στην πόλη που σπούδαζω και που γνώρισα μέσα από παρέα σε μια φοιτητοκαφετέρια την Μ. Τότε έπαθα αυτό που λέμε ερωτας με την
πρώτη ματιά (αν υπάρχει) και όσο μιλάγαμε εκείνη την ώρα ανακάλυπτα πόσα κοινά είχαμε. Πολύ καλή εξωτερική εμφάνιση και ακόμα καλύτερα εσωτερική. Αλλά
αυτό που με σκότωνε είναι όταν κοιταζόμασταν στα μάτια ένοιωθα κάτι μέσα μου να καίει. Φαντάζομαι ένοιωθε και αυτή το ίδιο. Περιτό να πω ότι από τα 10
άτομα που είμασταν εκεί για 2 ώρες, την 1,5 ώρα εγώ και η Μ. είχαμε απομονωθεί πηγαδάκι και μιλαγάμε-γελάγαμε μεταξύ μας. Τελείωσε ο καφές και μιας
και δεν είχα τα κότσια να της ζητήσω μπροστά σε τόσο κόσμο να τα ξαναπούμε οι 2 μας (μιας και το είχα ξεχάσει προηγουμένως) , απλα αποχαιρετηστήκαμε.
Η Μ. να μην τα πολυλογώ σπούδαζε σε άλλη πόλη και είχε έρθει για τα γενέθλια της κολλητής της που ήταν την επόμενη μέρα, την οποία κολλητή της την
ήξερα έτσι και έτσι.
Τέλος πάντων δεν πρόκειται να άφηνα να χαθεί τέτοια ευκαιρία, και αρχίζω και πρήζω τα 2 φιλαράκια μου που ξέρανε καλά αυτή που θα έκανε το πάρτυ να
πηγαίναμε εκεί με πρόφαση να γνωρίσουμε κόσμο κτλ κτλ , έγιναν τα κατάλληλα τηλέφωνα και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα (εξάλου η μισή σχολή της-χαμός θα
πηγαίναν σπίτι της) και φτάνω και εγώ στο πάρτυ..
Με το που με βλέπει η Μ. μου λέει "HΡΘΕΣ!!!" ,γιατί δε με περίμενε, και αμέσως απομωνοθήκαμε σε κάτι πουφ που ήταν σε μια γωνία. Μιλάγαμε, γελάγαμε,
κάποια στιγμή αρχίσαμε να αγγιζόμαστε και λίγο (με αφορμές, εγώ σε αυτή, αυτή εμένα), υπήρχε κάτι ΠΟΛΥ έντονο ανάμεσα μας. Τα θέματα μας από γενικά
γίναμε συναισθηματικά και αρχίσαμε να μιλάμε για τους εαυτού μας και ο ένας να λέει στον άλλο πόσο ταιρίαζουμε κτλ. Δυστηχώς πέρασε η ώρα και έπρεπε
να φύγουμε, αλλά αυτή τη φορά ανταλάξαμε facebook για να μιλάμε.
Μερος 2 : στα μισά..
Στο facebook και στις συνομιλίες που κάναμε εκεί οι συζητήσεις ξέφυγαν. Πλέον δε μιλάγαμε σαν 2 ερωτευμένοι απλά αλλά σχεδόν σαν εραστές, χωρίς
κόμπλεξ και ταμπού. Όλο λέγαμε πότε θα δούμε ο ένας τον άλλον (είμασταν σε εξεταστική τότε) και τελικά έτυχε με τα πολλά και βρεθήκαμε μέσα στο
καλοκαίρι σε μια κοινή μας πόλη (εγώ λόγω για να βοηθήσω την αδερφή μου σε μια μετακόμοιση, αυτή για να δει την γιαγιά της που ήταν απο εκεί!).
Βρεθήκαμε για 2 μέρες, περπατάγαμε σαν χαζοερωτευμένα χεράκι χεράκι στα πάρκα, καθίσαμε, μιλήσαμε, κοιταζόμασταν στα μάτια όλη την ώρα, υπονοούμενα
συνέχεια.Την πήγα σπίτι της. και τις 2 φορές. Αλλά δεν έγινε τίποτα. Θέλαμε και οι 2 να γίνει αλλά κάπου φοβόμασταν. Εγώ μάλλον φοβόμουνα. Χωρίστηκαν
οι δρόμοι μας με σφιχτές αγγαλιές και με την υπόσχεση ότι θα ξανάβλεπε ο ένας τον άλλο πολύ πολύ σύντομα. Είπε ότι θα με φιλοξενούσε στην φοιτητούπολη
της άμα ήθελα για να δω..την πόλη της. :)
Mέρος 3 : το ναυάγιο
Πέρασε κανένας μήνας, και είμασταν πλέον στον Ιούλιο. Μιλάγαμε για ώρες κάθε μέρα στο facebook και όλο με ρώταγε πότε θα πάω να την δω. Τελικά μόλις
χαλάρωσαν ,λόγω καλοκαιριού, τα πράγματα και στην δουλειά που έκανα παράλληλα και βρήκα χρόνο για ένα πσκ την επισκέυτηκα στην πόλη της. Αγγαλιές ,
φιλιά, στο κτελ όταν με είδε και πήγαμε σπίτι της. Ήταν απογευματάκι , μαγειρέψαμε, χαλαρώσαμε και μου λέει να βγούμε να πάμε σε ένα κλαμπίδιο που θα
ήταν μια παρέα εκεί (3 girls, 2 boys) που την έπρηζαν να πάει. Τέλος πάντων , ντυνόμαστε με τα κλαμπορουχα μας, πάμε , το κλαμπ κόλαση γεμάτο κόσμο
και μουσική και εκεί έχασα λίγο την επικοινωνία μαζί της. Κάποια στιγμή την βλέπω να μιλάει με έναν τύπο από την παρέα , γνωριστήκαμε, χαχα-χοχο όλα
καλά. Πέρασε η ώρα, πρέπει να ήταν κοντά στις 2, και δεν την έβλεπα κοντά μου εκεί γύρω. Γυρνάω λίγο κοντά στο μπαράκι σε μια κολώνα και την βλέπω
τότε να έχει απομονωθεί από εκείνον τον τύπο. Μετά από κανα τεταρτάκι ξεκίνησαν να φασώνονται. πρακτικά μπροστά μου. Ο τύπος (ο οποίος δεν ήταν φοβερά
εμφανισιακός , είχε αυτό που λέμε λέγειν) με κοίταγε που και που όσο φασωνόταν μαζί της , φαντάζομαι με βλέμα ικανοποίησης =είναι δικιά μου μάγκα, την
έχασες από τα χέρια σου!=
Είχα φρικάρει αρκετά μπορώ να πω εκείνες τις στιγμές και το μόνο που έκανε ήταν να γυρίσω τη πλάτη και να χωθώ στην παρέα της , με ποτό, αρκετό ποτό.
Κατά τις 4 τελικά φύγαμε από εκεί, εγώ και η Μ. χωριστήκαμε από την ομάδα για να πάμε σπίτι της. Στο δρόμο δεν πετάχτηκε η παραμικρή σπόντα/σχολιασμός
για το τι έγινε εκεί μέσα, όλα ήταν σαν να μην συνέβη τίποτα! (και αυτό με φρίκερνε παραπάνω!!). Πάμε σπίτι της, μου δίνει κουβέρτες να κοιμηθώ στον
καναπέ , μου λέει καληνύχτα και ..τέλος. Την άλλη μέρα τα πράγματα ήταν σχετικά κρύα μεταξύ μας , σαν να είμασταν 2 καλοί φίλοι απλά. Περίμενα πως και
πως να φύγω από εκείνο το κολομέρος, και τελικά έφυγα όσο νωρίτερα μπορούσα (κυριακή πρωί) με πρόφαση κάτι έκτκατο από το αφεντικό. Με πήγε μέχρι τα
κτελ, με αγγαλιάσαμε, είπε ότι θα με θυμάται(...) , είπε να ξαναρθω όποτε θέλω (...) και ότι θα της λείψω. Έφυγα.
Mέρος 4: δευτερο ναυαγιο.
Δεν περνάνε κανα 2-3 βδομάδες (μιλάγαμε αραιά και όλο με απέφευγε, ώσπου της έκανα το ίδιο) και την πετυχαίνω online στο skype της και μου μιλησε
πρωτη , μου ελεγε ποσο της ελειψα, γιατί χάθηκα και να κανουμε καμια βιντεοκληση να τα πουμε να εγγαινιασει το καινουριο της λαπτοπ. Γινεται η
βιντεοκληση, θερμο κλιμα σχετικα (αλλα περιπου φιλικο) και καποια στιγμη την ρωταω αμα εβαψε τον τοιχο της αλλο χρωμα (τον ειχε ροζ κανονικα, και πισω
της εκεινος ηταν ασπρος) και μου ειπε "α.. εε.. ειμαι σπιτι του φιλου μου τωρα! δεν ειμαι στο δικο μου! τον θυμασαι τον Ν. ? (ο τυπος που φασωνοταν).
Εχεις χαιρετισματα! (ακουσα ενα "γεια.." απο πισω). Βρηκα προφαση μετα απο 5 λεπτα οτι κολουσε η γραμμη και εκλεισα το skype. Και αυτη απο την ζωη
μου.
Πλεον οποτε ξαναμιλαμε (απο τοτε) ,ειτε μεσω fb, mail, ειτε μεσω μηνυματος, θα ειναι μονο με δικια της πρωτοβουλια και θα μου λεει ποσο της εχω
λειψει. συχνα αφηνει και υποννοουμενα. Αλλα παντα ολα καταληγουν σε "α.. δε θα μπορεσω, ειμαι με τον φιλο μου τωρα." . κτλ κτλ.
Και ρωταω και εγω ο καημενος, ολα αυτα, ΓΙΑΤΙ?????
