Έιμαι φοιτητής σε άλλη πόλη από αυτή που μένουν οι γονείς μου και ο αδερφός μου, και δυστυχώς όσο να'ναι σαν άτομο έχω τα προβλήματά μου και αρκετά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αλλά το θέμα για το οποίο γράφω έιναι η κατάσταση του αδερφού μου.
Έχω έναν αδερφό ένα χρόνο μεγαλύτερο από μένα ο οποιός είναι κι αυτός φοιτητής στην πόλη μόνιμης κατοικίας σε αντίθεση με μένα.
Ο αδερφός μου από τη στιγμή που ξεκίνησε γυμνάσιο άρχισε να κλείνεται σα χαρακτήρας (όχι ό,τι εγώ ήμουν ο ορισμός του κοινωνικού ατόμου στο γυμνάσιο το άκρως αντίθετο αλλά είχα 2-3 ΄φίλους να μιλάω), στο λύκειο ο αδερφός μου συνέχισε την ίδια πορεία ως άτομο καθώς και μέχρι τώρα ως φοιτητής. Δεν ανοίγεται σε άτομα, δεν κάνει παρέες, δεν βγαίνει έξω, δεν έχει μιλήσει ποτέ σε μια κοπέλα, γενικά δεν μιλάει με άλλα άτομα, παρά μόνο με τους γονείς μου και με μένα όταν με βλέπει.
Στα χρόνια του σχολείου θεωρούσα ότι εντάξει εγώ έχω τους φιλους μου, ας φτιάξει ο αδερφός μου δικές του παρέες, δλδ δεν θεωρούσα φυσιολογικό τα αδέρφια να έχουν κοινές παρέες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απέκλεια τον αδερφό μου, όταν έβγαινα που δεν έβγαινα κ πολλές φορές στο γυμνάσιο για κανα μπασκετάκι κ τέτοια με κανα φιλο του έλεγα να ρθει, αλλά αυτό που παρατηρώ έιναι ότι όταν λέω στον αδερφό μου να ρθει μαζί μου κάπου με φίλους μου, όταν είμαστε μαζί όλοι έιναι σαν να μην υπάρχει, δεν μπαίνει στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης, να κάνει μια πλάκα, να πει κτ για τη σχολή του, για τα όνειρά του, γτ το τι θα ήθελε να κάνει, που να ταξιδέψει, έστω κτ να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ακροατή.
Η αλήθεια έιναι ότι από τη στιγμή που τέλειωσα το λύκειο και έφυγα από το σπίτι μέχρι κ το δεύτερο έτος έιχα αφήσει τελέιως τον αδερφό μου, ήμουν σε αλλη πόλη, κοίταζα να περνάω καλά, να πάρω και κανα ρουχαλάκι (τα οικονομίκά στο γυμνάσιο και στο λύκειο δεν ήταν και τόσο καλά, και σαν παιδίά και έφηβοι στερηθήκαμε αρκετά πράγματα η αλήθεια είναι, και αυτή η στέρηση μου βγήκε στην προ δντ περίοδο, ΄τωρα δεν με νοι΄ζει γτ έχω όσα χρειάζομαι από υλικά πράγματα), όταν πήγαινα στην οικογένειά μου και έβγαινα με τους παλιούς μου φίλους ντρεπόμουν να πω και στον αδερφό μου να ρθει γτ έλεγα να τον κάνω τι , δεν θα μιλάει, δεν θα πει κάτι αστείο, δεν θα πει κτ γενικώς, ή το μόνο θέμα που μπορεί να αναπτύκει ως άτομο είναι τα περί σχολής, αλλά γενικά με τη συγκεκριμένη συζήτηση πόσο μπορέις να κρατάς ένα άτομο στο ενδιαφέρον, ειδικά αν πρόκειται για ένα καινούριο άτομο που γνωρίζεις, κατευθείαν ο άλλος θα ξέρει τα πάντα για σένα και θα πει μέσα του αυτός δεν έχει ζωή πέρα από τη σχολή, γιατί να ασχοληθώ μαζί του.
Πριν αρχίσω το τρίτο έτος δύο χρόνια πριν μας συ΄νέβη εμένα και του αδερφού μου ένα δυσάρεστο γεγονός μας την πέσαν κάποιοι και το ένα τσογλάνι παραλίγο να μαχαιρώσει τον αδερφό μου, εξαιτίας αυτού του γεγονότος έχω έρθει πιο κοντά στον αδερφό μου νιώθωντας καπώς τύψεις που τον παραμέλησα τόσο καιρό ειδικά μετά το σχολείο και του λέω όταν θα βγω αν θέλει να ρθει και τέτοια αλλα και πάλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου εν μέρει ψιλοντρέπομαι.
Η αλήθεια είναι ότι ο αδερφός μου πιστεύω αισθάνεται κάπως άσχημα που εγώ σπουδάζω σε άλλη πόλη από την άποψη ότι περισσότερα λεφτά πάνε σε μένα, ό,τι έχω περισσότερα ρούχα, αλλά απτην άλλη όταν του λέω γιατί δεν κάνεις αυτό πχ γτ δεν πας γυμναστήριο, λέει δεν προλαβαίνω, η σχολή κτλ, δεν λέω, η σχολή του έχει περισσότερο επιβαρυμένο ωράριο από τη δικιά μου, αλλλά αυτό τι σημαίνει ότι όλοι οι συμφοιτητές του δεν κάνουν κάτι άλλο?!
Δεν του αρέσει η κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αλλά απτην άλλη δεν κάνει τίποτα άλλο για να την αλλάξει, δεν προσέχει τον εαυτό του, δεν κάνει μπάνιο συχνά, φορά συνέχεια τα ίδια ρούχα (δεν θα μπατιρίσουμε αν του πάρουμε κάποια ρούχα παραπάνω, αλλά αυτός αυτό νομίζει-χώρια ότι ποτέ δε θέλει να χωνίσει κτ, εστω κι αν είναι απόλυτα αναγκαίο-τότε αναγκαστικά η μητέρα μου ή ο πατέρας μου θα πάνε να του αγοράσουν κάτι, κτ που δεν είναι σωστό), δεν λέω η αλήθεια είναι ότι έχω ενα εμφανισιακό πλεονέκτημα σε σχέση με τον αδερφό μου αλλά αυτός είναι ψηλό0τερος από μένα, αλλά και πάλι αν δεν έχεις καλλιεργήσει το χαρακτήρα σου τί εικόνα θα δώσεις στον κόσμο, του ατιμέλητου, που δεν παίρνει πολλές αποφάσεις κτλ.
Έχω και γω τα δικά μου ψυχολογικά, αλλά όταν σκέφτομαι την κατάσταση του αδερφού μου αισθάνομαι επιπλέον άσχημα, αλλά κι αυτός ενώ σιγουρα θα θέλει, δεν το παίρνει απόφαση να αλλάξει, το θέμα είναι ότι τα χρόνια περνάνει, και κάποια στιγμή θα είμαι εγώ και ο αδερφός μου, μπορέι να δουλέυουμε και σε διαφορετικές χώρες, τότε τι θα κάνει, θα ζει όπως τώρα?!
Σαν αδέρφια γενικά είμαστε δεμένοι αλλά δεν πολυμιλάμε, πχ αν βγω έξω με ένα φίλο μου και με τον αδερφό μου, δε θέλω να πω κτ σχετικά με μια κοπέλα που γνώρισα και να το ακούσει κι ο αδερφός μου, ούτε κάνουμε χαβαλέ μαζί, γενικά δεν κάνουμε πράγματα μαζι, όπως άλλα αδέρφια που είναι σα στενοί φίλοι, πάνε διακοπές μαζί, συζητάνε τα πάντα μαζί, γελάνε μαζί, βγαίνουν με τους φίλους τους όλοι έξω μαζί.
Δεν ξέρω, η αλήθεια έιναι ότι θέλω ο αδερφός μου να αλλάξει όχι για μένα (καλά to be honest) και για μένα αλλά προπάντως για τον ίδιο, δεν λέω ότι εγώ είμαι ευτυχισμένος στη ζωή μου,αλλά αν δεεν είμαι εγώ μία ο αδερφόςμ ου δεν είναι 100....
