ΕΧΩ ΤΡΟΜΑΞΕΙ

ΔΕν ξέρω τελικά αν μου κάνει καλό να διαβάζω όσα γράφονται εδώ μέσα. Διαβάζω τι περνάει ο καθένας και τρομάζω, βλέπω πόσοι πολλοί είμαστε και τρομάζω. Οι περισσότεροι το παλεύουν δεν το έχουν ξεπεράσει και τρομάζω. Παρόλα αυτά έχω κολλήσει. Εδώ μέσα έχω την αίσθηση της αρρώστειας ακόμη πιο έντονη θαρρείς και όλοι στον κόσμο είναι άρρωστοι.

Η πρόταση μου λοιπόν είναι να λέμε και τα θετικά. Τις καλές μας στιγμές ακόμη και αν λίγες.


Πέρασα πολλά και πολύ δύσκολα και ακόμη παλέυω.

Ωστόσο είμαι πολύ ευχαριστημένη που σχεδόν καμμία στιγμή δεν το έβαλα κάτω.

Ακόμη και στα χάλια μου την 1 ώρα που ένιωθα ότι μπορώ να κάνω κάτι το έκανα .

Αυτό εξακολουθώ να κάνω και τώρα.

Λειτουργώ όπως μπορώ. Το κέρδος από όλο αυτή την προσπάθεια είναι ότι σε ικανοποιητικό βαθμό διατήρησα τη ζωή μου σε φυσιολογικά επίπεδα .

Δηλαδή δουλεύω, βλέπω φίλους, είμαι για το παιδί μου εκεί όσο μπορώ και όπως μπορώ , ταξιδεύω, ασχολούμαι με το σπίτι μου .

Μην φανταστείτε ότι έκανα τίποτα από όλα αυτά εύκολα. ΠΟλύ δύσκολα τα έκανα. Αλλά ναι μέσα από αυτό αισθάνομαι να γιατρευομαι ζώντας διεκδικώ τη ζωή μου πίσω.

Και αυτή τη στιγμή που σας γράφω έχω ένα μικρό χάλι αλλά μπορώ να είμαι αισιόδοξη.

Αγαπώ τη ζωή και θέλω να ζήσω όσο το δυνατόν καλύτερα.

Αγαπώ το παιδί μου καιθέλω να είμαι καλά γι ' αυτή

Αγαπώ τον άντρα μου και πιστεύω όπτι αξίζει κάτι καλύτερο μαζί μου

Αγαπώ τους γονείς μου τους φίλους μου και θέλω να είμαι καλά γι αυτούς

Αγαπώ τον εαυτό μου και θέλω να τον δω υγιή.

Εγώ πάλι Γιώτα, έχω να σου πώ κάτι άλλο: Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν είναι καλά,αλλά κοροιδεύουν πρώτα απ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό ότι όλα είναι καλά.

Σ αυτό το φόρουμ οι ανθρωποι (όχι όλοι) που εκφράζουν τις αδυναμίες τους, έχουν πρώτα απ όλα τη δύναμη να το κάνουν. Να το παραδεχτούν στον ίδιο τους τον εαυτό και να το μοιραστούν με κάποιους έστω κι αν δεν τους έχουν δει ποτέ..Εγώ αυτό το βρίσκω παρήγορο και αισιόδοξο....
Κι αυτό είναι μία αρχή για να κάνω τη συνέχεια, να δώ τί θα κάνω εκτός απ αυτό.


Και κάτι ακόμα. Είναι πολυ ωραίο να νιώθεις αγάπη για τόσους ανθρώπους, όπως λες. Ομως δεν είναι κακό, να πεις στον εαυτό σου -πρώτα- ότι τον αγαπάς και ότι κουράστηκες. Να σου δώσεις χρόνο, να κάτσεις, να ξεκουραστείς να σε φροντίσεις και μετά να συνεχίσεις πιο δυνατή...

Είναι η απόψη μου.

Σοφία έτσι είναι όπως τα λες. Δεν έδωσα χρόνο στον εαυτό μου ούτε μέσα από αυτό που περνάω , όσο χειρότερα ήμουν τόσο πιεζόμουν γιατί εγώ το να πω δεν μπορώ το βλέπω ως παραίτηση. Χρόνο στον εαυτό μου άρχισα να δείνω τώρα που είμαι καλύτερα και τώρα το κάνω χωρίς τύψεις, ξέρω ότι το κάνω για μένα επειδή εγώ το αποφάσισα όχι επειδή η αρρώστεια το επιβάλλει . Είναι σαναν πολεμοώ τον εαυτό μου το ξέρω είναι σαν να μην του δίνω το δικαίωμα να αρρωστήσει αλλά δεν μπορώ να ακάνω αλλιώς. Αυτόέκανα μιαζωή αυτό κάνω και τώρα. Εξανλτώ τις δυνάμεις μου. ΔΕν είχα χώρο και χρόνο για να πω δεν μπορώ όσο και αν αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα. Τι να έκανα να άφηνα τι δουλειά μου ? Να κλεινόμουν σε ένα δωμάτιο και να με έβλεπετο παιδί μου ανήμπορη , κυρίως αυτό δεν θέλω να τις δημιουργήσω αυτή την ανσφάλεια , όλα για το παιδί τα έκανα, να μην καταλάβει τι περνάμε εγώ και ο μπαμπάς της , για την κόρη μου προσπάθησα να διατηρήσω όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική τη ζωή μας και όσο το κατάφερνα και το καταφέρνω νιώθω καλά αυτή είναι άλλωστε η μεγαλύτερη αγωνία μου να έιναι το παιδί μου καλά και να μην επηρεαστεί όσο το δυνατόν

Γιώτα, φυσικά και δεν σου είπα να αφησεις τη δουλεια σου ή δεν σου υποδεικνύω τί να κάνεις...Ομως, λέω ότι είναι καλό να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχεις διακίωμα να κουραστείς, έχεις δικαίωμα να πείς και σ άλλους (όχι στο παιδί σου) ότι κουράστηκες και να μην έχεις τύψεις γι αυτό...

Αν χάσεις τον εαυτό σου, τί θα δώσεις στο παιδί σου?

Ποιος το είπε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν ξεπεράσει; Απλά πόσες είναι οι πιθανότητες να βρέθηκε στο δρόμο τους αυτό το φόρουμ, αν δεν το αναζήτησαν, αν δεν τους το είπε ένας γνωστός, αν δεν έβαλαν μια τέτοια αναζήτηση σε μηχανή αναζήτησης που να τους οδήγησε εδώ. Αλλά και πάλι ακόμα κι αν βρέθηκαν εδώ μπορεί να μην είχαν το θάρρος να πουν ότι αυτοί το ξεπέρασαν γιατί θεώρησαν ότι θα ήταν εκτός κλίματος ή να προσπέρασαν την σελίδα για να μη θυμηθούν τα παλιά ή τέλος πάντων αφού δεν περιέχει κάτι που να τους ενδιαφέρει άμεσα, να την ξέχασαν.

Π.χ. εγώ τα έχω ξεπεράσει. Αλλά μπαίνω γιατί μου αρέσει να προσπαθώ να καταλάβω πως σκέφτονται οι άλλοι, με βοηθάει επίσης να θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου, να τον ψάχνω καλύτερα, αλλά και να πω την άποψή μου, να θέσω τις εμπειρίες μου. Αν αυτά που γράφω βοηθούσαν ελάχιστα έστω και έναν θα με έκανε χαρούμενη, αλλά πραγματικά δεν είναι κάτι που εξαρτάται από μένα. Το πως θα αντιληφθεί και λάβει το οποιοδήποτε κάποιος εξαρτάται από τον ίδιο.

Να πω την αλήθεια και μένα με πιάνει μελαγχολία καμιά φορά με αυτά που διαβάζω. Είτε γιατί στενοχωριέμαι για τους άλλους, είτε γιατί αρχίζω να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου μέσα από τις σκέψεις που μου δημιουργούνται. Μετά θυμάμαι όμως ότι είμαι καλά και ησυχάζω. Αν δεν ήμουν όμως καλά δε ξέρω πως θα με επηρέαζαν. Θα υπήρχε μια διάθεση από τη μια να νιώσω ότι δεν είμαι η μόνη ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σαν εμένα, θα μου άρεσε να συζητάω θέματα που ίσως άλλοι στο περιβάλλον μου να μην καταλαβαίνουν αλλά συγχρόνως θα επηρεαζόμουν και αρνητικά φαντάζομαι. Νομίζω όμως ότι ο καθένας λαμβάνει διαφορετικά πράγματα και πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του αν τα θετικά υπερτερούν των αρνητικών.

Ξέχασα να πω ότι μου αρέσει η πρότασή σου.

Καλωσόρισες στην παρέα μας Γιώτα.

Πολλές φορές μας πονάνε τόσο αυτά που διαβάζουμε που αισθανόμαστε ακόμα και ανήμποροι να απαντήσουμε.
Να πούμε κάποιες λέξεις , να δηλώσουμε έστω και την παρουσία μας σε έναν συνάνθρωπό μας που περνάει δύσκολα .

Ομως από την άλλη μας δίνει και μια παρηγοριά όταν βλέπουμε ότι αυτά που μας βασανίζουν δεν συμβαίνουν μόνο σε μας, ότι είναι κοινά σε τόσο πολλούς άλλους.
Βλέπουμε τον τρόπο που ο καθένας μπορεί και αντιμετωπίζει ότι του συμβαίνει, πόσο το παλεύει, ότι δεν το βάζει κάτω και αυτό μας δίνει και σε μας δύναμη να δώσουμε τον δικό μας αγώνα.

Το ότι εμείς που είμαστε εδώ έχουμε αντιληφθεί το πρόβλημά μας και με κάθε τρόπο προσπαθούμε να πάρουμε βοήθεια αλλά και να δηλώσουμε την συμπαράστασή μας στους άλλους που υποφέρουν , είναι για μένα πολύ καλό σημάδι.
Είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι , πραγματικά πολύ άρρωστοι που δεν έχουν συναίσθηση τι τους συμβαίνει. Δεν κάνουν καν τον κόπο να αναζητήσουν βοήθεια.

Οπως υπάρχουν και οι άλλοι που ενώ καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καλά, δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν χρήση ενός υπολογιστή , να μπουν σε ένα σάιτ σαν αυτό, να μιλήσουν με άλλους που έχουν κάτι παρόνοιο, να πάρουν και να δώσουν κουράγιο. Υπάρχουν τόσοι πολλοι που δεν έχουν καν την οικονομική ευχέρεια να πληρώσουν για μια ψυχοθεραπεία, ούτε και γνωρίζουν ότι υπάρχουν και κέντρα που παρέχουν δωρεάν ψυχολογική στήριξη.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω την δυνατότητα και είμαι εδώ μαζί με όλους όσους δέχονται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δίνω τις μάχες μου και κάθε μέρα κάνω και ένα μικρό βήμα προς το καλύτερο.
Σίγουρα έρχονται και μέρες που δεν είμαι καλά.
Μπαίνω όμως εδώ και διαβάζω όλα όσα τα άλλα μέλη γράφουν και παίρνω κουράγιο να συνεχίσω τον αγώνα μου.

Πιαδιά μην ξεχνάτε την πρόταση μου. Πέιτε ο καθένας πως αντιμετωπίζεται , τις θετικές σας σκέψεις , την πίστησας ότι θα νικήσετε

Λοιπόν εγώ πίστευα, ότι δεν θα απαλλαγώ ποτέ από τη μαυρίλα μου...αλλά έγινε! Αν δεν επαιρνα βοήθεια, αν επέμενα στο ότι θα τα καταφέρω μόνη μου, μάλλον ακόμα μέσα στη μαυρίλα μου θα ήμουν...

Οι θετικές σκέψεις ερχόντουσαν σιγά σιγά.....Ενιωθα και πάλι πιο δυνατή!Απορώ ακόμα,πώς έγινε!

Αρνητικές σκέψεις θα υπάρχουν πάντα. Και γιατί να μην υπάρχουν? Το θέμα είναι αν θα τις αφήσω να με καταπιουν....

Να αναφερω και γω κατι με αφορμη τα λογια της Γιωτας...τη πρωτη φορα που μπηκα στο φορουμ πριν κανα χρονο με βοηθησε πολυ να διαβαζω περιπτωσεις σαν τη δικη μου η και ακομα χειροτερες και ειδα οτι τα παιδια επεζησαν ομως και παλευουν ακομα.....Στη συνεχεια διαβασα και εγω τα ποστς που εννοει η γιωτα για ατομα που παλευουν παρα πολλα χρονια τρομαξα και αποσυρθηκα.....Τωρα με αφορμη καποιο προβλημα ξαναγυρισα (τωρα μας εχεις αναγκη εε:Ρ:Ρ))....και ομως το βλεπω με αλλο ματι...ολα ειναι θεμα οπτικης τωρα μπορω και βλεπω τα καλα στα διαφορα ποστς....

και τωρα μπορω να πω ...ναι ολα αυτα θα γινουν μια πικρογλυκη αναμνηση ξερω οτι θα το ξεπερασω ηδη πολλα απο αυτα που με βασανιζαν τα ξεπερασα...εχω μαθει να ελεγχω τα συμπτωματα τους πονους μαλιστα κανω και πλακα πολλες φορες παω μπροστα στο καθρεφτη και λεω γεια σου ηλιθιε με τους υποτιθεμενουσ πονους σου.....fight fire with fire μονο ετσι τα καταφερνα νομιζα οτι θα ζαλιστω και θα πεσω περπαταγα ωρες ατελειωτες ....νομιζα οτι θα πεθανω εκει που βρισκομαι απο καποια υποτιθεμενη ασθενεια υπαρκτη η οχι πηγαινα κοντρα πηγαινα για σπορ ετρεχα εβγαινα (ποιος που οι πονοι θα ταν πραγματικοι θα τρεχε σαν τρελος και θα αντεχε ;)....Και φυσικα με προτροπη της ψυχολογου αλλαξα ενα προς ενα οσα με τρωγαν ..μιλησα με οσους και για οσα με δυσαρεστουσαν μερικες συνομιλιες απετυχαν (α ρε μανα ποτε δε καταλαβες τι εκανες) εγω προσπαθησα ομως και παντα μα παντα δεν αφηνω προβλημα χωρις συζητηση (οταν δε το συζητας ολοι νομιζουν οτι δεν υπαρχει) ...Εγω πραγματικα στα 2 χρονια ειδα διαφορα θυμαμαι τη πρωτη βδομαδα που το ακατονομαστο συναισθημα εμφανιστηκε εντονοτερα απο καθε αλλη φορα νομιζα οτι τελειωσα οτι η θλιψη χρονων με νικησε οτι θα κλειστω σε ενα δωματιο και θα περιμενω να πεθανω .....Τωρα πια δε θελω απλα να υπαρχω Θελω να ζω και αυτο συμβαινει......τι να κανουμε χρειαζοταν ταρακουνημα για να διωρθωσω πραγματα και αυτο εγινε .....Καλη μας τυχη

εσύ θα το κρίνεις αυτό αν και κατά πόσο σε επηρεάζει η συμμετοχή σου εδώ
πάντως έχε υπόψην σου οτι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική απο τις άλλες..το ότι μερικοί παλεύουν (ανεπιτυχώς) για χρόνια δεν σημαίνει ότι θα έχουν και οι υπόλοιποι συμπάσχοντες τους την ίδια κατάληξη

Κάθε άσχημη κατάσταση εμπεριέχει την ενέργεια που θα μας στείλει ψηλότερα από ότι ήμασταν πριν από αυτή την κατάσταση...

Ευχαριστώ το Θεό που επέτρεψε να περάσω από τη φρικτή διαδικασία των κρίσεων πανικού και της κατάθλιψης! Γιατί εκεί κάτω, στα χαμηλά, στο απόλυτο μηδέν, βρήκα τον εαυτό μου. Έμαθα να σέβομαι τους συνανθρώπους μου, να απολαμβάνω κάθε στιγμή της ζωής.. Αλήθεια, υπήρχε περίπτωση να θεωρώ πια μοναδική τη στιγμή που πίνω ένα ποτήρι νερό, που βοηθάω έναν συνάνθρωπό μου, που πηγαίνω βόλτα με το αυτοκίνητο κλπ. αν δεν είχα περάσει από μια τέτοια κατάσταση?

Ας εκμεταλλευτούμε οποιαδήποτε άσχημη φάση στη ζωή μας για να ψάξουμε μέσα μας... Η λύση είναι εκεί! Πουθενά έξω από τον εαυτό μας τον ίδιο... Όλοι κρύβουμε τεράστια δύναμη μέσα μας και μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης

Συμφωνώ με τον Δημήτρη,
αν δεν περνούσα από όλη αυτή την διαδικασία,δεν θα έψαχνα τόσο πολύ τον εαυτό μου, τα θέλω μου, τα πρέπει που μου έχουν επιβληθεί και έχω αποδεχτεί άκριτα....χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.
Και κατ επέκταση,δεν θα βελτίωνα τις σχέσεις μου με τους άλλους,να τις ζω πραγματικά...

Βλέπω τον εαυτό μου πως ήταν πριν από δύο χρόνια και πραγματικά δεν τον αναγνωρίζω. Αν \"παραπονιέμαι\" και παραμένω ανικανοποίητος δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω ότι έχω κάνει τεράστια βήματα...
Η μεγαλύτερη στιγμή μου ήταν όταν αποφάσισα ότι δεν είμαι ικανοποιημένος από τη ζωή μου. Έτσι απλά, ένα μεσημέρι. Από τότε έχει ξεκινήσει ένα ταξίδι που δεν θέλω να τελειώσει... Θα\'ρθουν και καινούργιες φουρτούνες, θα πρέπει να δέσεις τα πανιά σου καλύτερα, νέες θάλασσες, νηνεμίες...
Η μόνη ευχή που δίνω είναι να μην τελειώσει αυτό το ταξίδι... Κι αυτό αρχίζει όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς ποιός είσαι, τι θες, τι μπορείς να κάνεις...

Quote:

---

Originally posted by giota73
[......] την πίστη σας ότι θα νικήσετε

---

Προσωπική άποψή μου (χωρίς να θέλω να χαλάσω την αισιοδοξια του thread) είναι ότι δεν ξεπερνάς - νικάς ποτέ κάτι....

Κ αν με κάποιους τρόπους βελτιώσεις ένα πρόβλημα, κάτι άλλο παρεμφερές , ή κ τελείως διαφορετικό, εμφανίζεται.....

Κατ\'εμέ, δεν πρέπει να ξεπεράσεις το \"πρόβλημα\" (με την έννοια ότι: δεν φτάνει απλά να γίνεις λειτουργικός), ο χειρότερος εχθρός σε αυτή την υπόθεση είναι ο ίδιος ο εαυτός μας,
κ αφού δεν μας μάθανε (δεν μάθαμε) να αγαπάμε όσο κ όπως πρέπει αυτό τον ξένο,
πρέπει συνεχώς να αντιμετωπίζουμε καινούργιες εσωτερικές προκλήσεις.

Άρα μια αέναη μάχη, άρα αλλεπάλληλες, σπασμωδικές, μικρές, ένδοξες, συνεχόμενες νίκες....να βαδίζουν δίπλα στις ήττες.