ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ-ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Δέν αισθάνεστε ό,τι όποιοι γνωρίζουν ό,τι έχετε κατάθλιψη τελικά δε μπορούν να σας αντέξουν;

Εννοώ οι κοντινοί σας άνθρωποι,που έχετε στενές σχέσεις, όχι μια στο τόσο....

Αυτοί οι άνθρωποι δε νομίζεταο ό,τι τελικά ''μπουχτίζουν'' απο σας και δεν αντέχουν άλλο την κατάσταση σας και τις αντιδράσεις σας ;

Και ενώ κάνετε προσπάθειες να ελέγξετε τη συμπεριφορά σας και να βλτιωθείτε, παρ' όλα αυτά σας εγκαταλείπουν;

Προφανώς θα προτιμούν άτομα περισσότερο κεφάτα και λιγότερα προβληματικά,γιατί η κατάθλιψη όπως και να έχει είναι ένα νόσημα, που όσο και να θες να το κρύψεις δεν κρύβεται πάντοτε και απ'όλους.


Κοντολογίας δεν αισθάνεστε εγκαταλελειμένοι παρέα με την κατάθλιψή σας και τον όποιο κόπο καταβάλει ο καθένας μας;

Στη δική μου περίπτωση πιστεύω ισχύει αυτό!

πολυ. αν και δεν ειναι θεμα καταθλιψης μονο. κι ασχημη συμπεριφορα να εχεις μπορει να σε φοβουνται, να σε αποφευγουν επιτηδες ή οτιδηποτε αλλο. σε οποιαδηποτε παρεα αν βρεθεις και δε ταιριαζεις, τοτε παλι δε θα σε αντεχουν. τυχερα ειναι αυτα τα πραγματα.

Ευχαριστώ ΚΕΝΟ για την απάντηση σου! Οπότε έχεις βιώσει αντίστοιχα γεγονότα να υποθέσω....


Άλλος που να έχει παρόμοιες εμπειρίες κάποια σκέψη;

Θεολογε το ζητημα που θετεις ειναι περιπλοκο.
Θα μπορουσε να πει κανεις πως εμεις αλλαζουμε συμπεριφορα και ουσιαστικα διωχνουμε εμεις τους αλλους μακρια.
Εχω βρεθει στην κατασταση που λες , και εχω νιωσει πολυ θυμο για καποια ατομα αλλα στην συνεχεια καταλαβα πως ειχα και εγω ενα μικρο μεριδιο ευθυνης.

Θεολογε, η καταθλιψη, όπως σου επισημαινει και η betelguese μας κανει να αλλαζουμε συμπεριφορα. Βυθιζομαστε στις σκεψεις μας και στα ως αποτελεσμα τους αρνητικα συναισθηματα κι οσο ειμαστε δεμενοι σ' αυτα κλεινομαστε στον εαυτο μας. Ετσι δεν αφηνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να ανταποκριθει στα ερεθισματα που μας στελνουν οι αλλοι πχ μια συζητηση ή διασκεδαση, δεν μπορουμε να τους ξανοιχθουμε γιατι η προτεραιοτητα και το επικεντρο της σκεψης μας ειναι βασανιστικα αλλου κι οτι βγει προς τα εξω ειναι μολυσμενο απο τις σκεψεις μας, μοιαζει εναντι των αλλων με ασυναρτητο ή μίζερο ή σιωπηλό κλπ.
Με τον τροπο αυτο γινομαστε απομακροι. Θα πρεπει καποιος με δικη του πρωβουλια να μας πλησιασει και να καταφερει να μας ανοίξει. Τοτε ειναι που αισθανομαστε καπως καλυτερα, ανακουφισμενοι συνηθως. Ή να βρουμε το κουραγιο να μιλησουμε ελευθερα γι αυτα που μας βασανιζουν σε καποιο που να μας καταλαβαινει. Αν δεν μας καταλαβαινει θα απογοητευτουμε επειδη η καταθλιψη μας κανει πιο ευαλωτους, γι αυτο προσεχουμε σε ποιους θα παμε. Υπαρχουν βεβαια κι αυτοι που μας αγαπουν αλλά δεν διαθετουν την αντιληψη να καταλαβουν το προβλημα μας ή τον σωστο τροπο να μας αντιμετωπισουν, η σταση τους ωστοσο δε σημαινει ότι δεν γνοιαζονται για μας.
Καπου ξαναπα πως στην καταθλιψη ειναι προτιμοτερο το ατομο να επιδιωκει να βρισκεται κοντα σε αλλους εστω κι αν δεν τον καταλαβαινουν νοουμενου ότι η παρεα ή εστω η παρουσια των συγκεκριμενων ατομων του προκαλει θετικα αισθηματα.

Ευχαριστώ πολύ και τους 2 σας για το μοίρασμα των σκέψεων σας! Είναι το κύριο πρόβλημά μου αυτό πλέον. Τα συμπτώματα λόγω των φαρμάκων έχουν μειωθεί αλλά ο πυρήνας μένει αθεράπευτος. Είμαι αλλιώτικος, άρρωστος οπότε οι άλλοι θα φύγουν μακρυά μου. Φυσικά και εντοπίζω το πρόβλημα κυρίως σε μένα και όχι στους άλλους...αλλά το να συνειδητοποιείς δεν αλλάζει πάντοτε την κατάσταση!

Τα κάνω και γω αυτά για λίγο...γιατί πιστεύω βέβαια ό,τι δε θα λείψω σε κανένα!

και τα 3 χρονια λιγα ειναι. εγω απο τοτε που τελειωσα το σχολειο ειμαι μονος, με μοναδικα διαλειμματα τις ελαχιστες σχεσεις που εκανα. αλλες φορες το γουσταρω, αλλες φορες δεν το αντεχω. απ'το να βρισκομαι με ατομα που δε ταιριαζω παντως, το προτιμω.

Quote:

---

Originally Posted by Ξωτικό

θεολογε σε μενα συνεβη το αντιστροφο, εγω αποσυρθηκα- εξανιστηκα κ οι φιλοι με ψαχναν ...

---

Σε μένα δε συμβαίνει αυτό. Ακόμα και όταν δεν αποσύρομαι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (λιγότεροι από τα δάκτυλα της μιας παλάμης), κανένας δε ψάχνει να με βρει, μπορεί να περάσουν και χρονια ολοκληρα και κανεις τους να μην με αναζητησει, και αναφερομε σε ατομα που αμα βρεθουμε από κοντα εχουμε πάντα παρα πολλά να πουμε. Σκέφτομαι ν ανοιξω θεμα για ν ακουσω αποψεις σας. Συνηθως όσοι εχουν καλους φιλους, ατομα που με δικη τους πρωτοβουλια τους γνοιαζονται και ειναι διπλα τους, πιστευω, δεν αναπτυσσουν καταθλιψη, επειδη η καλή διαθεση που δημιουργει μια τετοια συναναστροφη αποτελει τροχοπέδη στο να εξελιχθουν σκεψεις και συναισθηματα που οδηγουν στην καταθλιψη, εκτος κι αν υπάρχουν συγκεκριμενα ζητηματα που καμια καλή παρεα δεν μπορει να τα λύσει.

Quote:

---

Originally Posted by Ξωτικό

. Οι συναναστροφεσ εχω δει πως με κουραζουν...

---

κλαψ... σνιφ... :( :(( :(((

Ioannis 2 άνοιξε το θέμα...θεωρώ ό,τι θα είναι ουσιαστικό.....

Ξωτικό, ταυτίζομαι μαζί σου!! Αν και δεν έχω διαγνωσμένη κατάθλιψη... Αλλά αυτό που λες ότι οι συναναστροφές σε κουράζουν και σου αρέσει η μοναξιά, το έχω κι εγώ!!

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Ξωτικό, ταυτίζομαι μαζί σου!! Αν και δεν έχω διαγνωσμένη κατάθλιψη... Αλλά αυτό που λες ότι οι συναναστροφές σε κουράζουν και σου αρέσει η μοναξιά, το έχω κι εγώ!!

---

Μόνο που το θεμα εδω ειναι η εγκαταλειψη ανθρωπων που υποφερουν απο καταθλιψη και οχι η επιλογη καποιου να αποσυρθει επειδη οι συναναστροφες τον κουρασαν. Στην πρωτη περιπτωση την καταθλιψη δεν αποκλειεται να ακολουθησει απόγνωση.

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Ξωτικό, ταυτίζομαι μαζί σου!! Αν και δεν έχω διαγνωσμένη κατάθλιψη... Αλλά αυτό που λες ότι οι συναναστροφές σε κουράζουν και σου αρέσει η μοναξιά, το έχω κι εγώ!!

---

Πολλοί το βιώνουν αυτό στις μέρες μας και συμβαίνει κάτι μοναδικό: μόνο όταν κλείσουν όλοι οι δρόμοι και όλες οι πόρτες, μόνο τότε ανοίγει η εσωτερική στρόφιγγα της κατανόησης μας, εκεί στην γαλήνη της μοναχικότητας, κατάλαβα την αντίφαση του: όταν όλα είναι άσχημα, τότε όλα είναι πραγματικά ωραία. Κι όταν κι αυτό που ζεις τώρα περάσει θα λες: πράγματι σ’ αυτή την επώδυνη κοιλάδα που μπαινόβγαινα τότε, ήμουν καλά και δεν το ήξερα, ήταν μια επώαση, μέχρι να σπάσει το τσόφλι και να εμφανιστεί μια Νέα Ζωή. Το τσόφλι θα σπάσει, και τότε τέλος το σκοτάδι και ο περιορισμός!!!

κι εγω οταν ειχα καταθλιψη...ημουν οπου φυγει φυγει....
δεν μπορουσα να αντεξω κανεναν πανω απο 15 λεπτα...βαρια...μετα αρχιζε να ποναει το κεφαλι μου..να αντιδρα σπασμωδικα το σωμα μου ..λες και με ειχαν κλεισει σε κλουβι και ηθελα να το βαλω στα ποδια επι τοπου....
οταν εβλεπα πως καποιος με συμπαθουσε τρομαζα ακομα περισσοτερο....ουτε μπορουσα να καταλαβω το γιατι...ουτε να διαχειριστω την συμπαθεια του...οποτε παλι τρεχαλα....

ασχημη εσωτερικη παγιδα η καταθλιψη..πας και βαζεις οικειοθελως το κεφαλακι σου στις δαγκανες....κι η παγιδα γινεται ο καλυτερος φιλος και το πιο ασφαλες καταφυγιο.....