διαχείριση θυμού

υπάρχουν στο άμεσο οικογενειακό και γεωγραφικό μου περιβάλλον, τουλάχιστον δέκα συγκεκριμένα πρόσωπα που μόνο με την ιδέα τους αρχίζω να γριλίζω από οργή. Η σχέση μου μαζί τους πέρασε διάφορα στάδια, αρχικά εμπιστοσύνης, κατόπιν σύγκρουσης που προκάλεσε πολύ πόνο και τελικά αγιάτρευτη έχθρα και -οσο κι αν κολωνω να το ομολογησω- μίσος. Σίγουρα μεγάλο μέρος του θυμού πηγάζει από τον τρόπο που αισθάνομαι ότι με έχουν πληγώσει και προδώσει. Όμως και σε ενα επόμενο επίπεδο μου γεννούν μέσα μου απέχθεια για το ειδος τους, πιθανως ισοπεδωνω και τα καλα τους και δεν σταματώ να ονειρεύομαι ότι τους σφάζω, τους γκρεμίζω το σπίτι, τους πετάω με κλωτσιές έξω από την πόρτα.. Πέρα από τη σκληρότητα που περιγράφω και την κουβαλώ κάθε στιγμή μέσα μου σαν να έχω τσιμεντώσει τις ευαισθησίες μου, το μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι πως όχι μόνο δεν τους σφάζω ή τους βρίζω, αλλά διατηρώ μια απίστευτα παθητική συμπεριφορά φόβου μπροστά τους. Το επιθετικότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους αποφεύγω, ενώ ακόμα και όταν βλέπω να αδικούμαι μπροστά στα μάτια μου, συνεχίζω να το βουλώνω. όσες φορες καταφερα να κανω κατι πιο ενεργητικό (να φωναξω) ένοιωσα αμέσως ενοχές και περισσότερο εκτεθειμένη στην πρόθεσή τους να με βλάψουν. Αν κάνω το τόσο δα, μεταφράζεται ως 100πλασιο από όσο είχα δικαίωμα. Δεν ξερω τι θελω να πω ή να ακουσω. Απλά εχω κουραστει να θελω να αλλαξω την παθητικοτητα μου και να μην μπορώ. Ο θυμός που εχω τώρα μπορεί να ανατινάξει ολόκληρη πόλη κι εγώ τον κρατάω μέσα μου. λέω πως όπου να ναι θα με εξολοθρεψει την ιδια. Ή θα με αλλοιώσει όπως ήδη έχει γίνει. Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν έχανα τώρα τον πατέρα μου, δε θα μπορούσα να χύσω ούτε δάκρυ. Είναι ό,τι χειρότερο έχω νοιώσει ποτέ και θέλω να απαλαγώ...

ευχομαι να εκφερω σωστα τη γνωμη μου.καλα κανεις κ τους αποφευγεις θα ελεγα ομως οταν αυτοι παυουν να υπαρχουν στο οπτικο σου πεδιο να μην επιτρεπεις στον εαυτο σου να σε επιρρεαζη η υπαρξη τους τοσο! ..ισως δεν μπορουν να καταλαβουν οτι διαφερεις απο τα πλαισια τους κ να αναρωτιουνται πως προεκυψε αυτο.ισως να προσπαθουν ακομα να σε ενταξουν στα δικα τους πλαισια..να μην εισαι το μαυρο προβατο.να μην εισαι αλλιως
ματαιο να προσπαθεις να σε καταλαβουν,ματαιος κοπος!δεν προκειται να γινει εσυ εισαι αλλιως κι αυτοι ειναι αλλιωτικοι!απορουν πως τους\"ξεφυγες\"κ ισως σε αδικουν για να το εκλαβεις ως λαθος δικο σου που διαλεξες τα δικα σου νερα κ δεν ακολουθησες το ρευμα τους..νομιζουν οτι τους ανηκεις!εσυ ομως ανηκεις στον εαυτο σου anitak κ εχεις καθε ανθρωπινο δικαιωμα να μην βγεις καρμπον τους!ισα-ισα ειναι τιμη σου !
συγνωμη αν η καταχωρηση μοθυ ειναι αστοχη η ασχετη

καθολου αστοχη η καταχωρηση σου ιντερ. προφανώς έχεις καταλαβει πολύ καλά πώς αισθανομαι. Συμφωνώ και με αυτό που λες για την απόσταση. βοηθαει προσκαιρα. Στην ουσία του όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχτώ ότι όχι μόνο δεν έχω συγγενείς που να με αγκαλιαζουν ή εστω να αποτελουν μια σταθερα εκκινησης, αλλά οτι το κεφαλαιο αυτο στη ζωη μου μου προκαλει και αρνητική επίδραση. Αν δεν τους ειχα γνωρισει ποτέ θα τους ειχα μυθοποιησει στη φαντασια μου. αν τους εχανα πριν δοκιμαστει η αγαπη τους θα νομιζα οτι απλα δεν προλαβαν να μου την αποδειξουν. Τώρα δεν έχω βιώσει μόνο απόρριψη και εχθρα. έχω αντιμετωπίσει την οργανωμένη και συνομωσιακή τους προσπάθεια να με εξοντώσουν, να με βρασουν στο αγαπητο τους καζάνι, με τις οποιες τραγικες συνεπειες στη δικη μου ζωή και των παιδιών μου. πραγματα που ακομα και να καταφερω να ξεπερασω, δε νομιζω να ξεχασω ποτε.

Όπως είχε πει κι ο ίδιος μου ο πατέρας τους φίλους μας τους επιλέγουμε την οικογένεια μας όχι. Και το εφάρμοσα. Σ\' αυτόν.
Η μεγαλύτερη πουτ*να είναι η ανάγκη. Θα πρέπει α) να μπορείς να ξεκόψεις β) να συμβιβαστείς με λιγότερα απ\'όσα ίσως θα είχες.
Αν αυτό δεν γίνεται τότε απλά απομακρύνσου. Πάρε ότι είναι να πάρεις, δίνε όσα θέλεις να δώσεις. Κοίτα πρώτα τον εαυτό σου και τα παιδιά σου.

To na apomakruntheis einai mia polu kalh lush. Den einai pathitikh stash, einai apla allagh klimatos, parastasewn, anthrwpwn...den kserw kata poso einai dynato kati tetoio, den kserw poso xronwn eisai as poume...
Gi ayto pou eipes gia to oti kratas mesa sou tosh orgh...skepsou pragmatika na thn evgazes enantion aytwn twn anthrwpwn, poso kalo tha ekane telika?
Eipes oti aisthanesai asxhma gia ayta pou niwtheis an katalava kala? To ti kanoume, h to ti tha kaname an eixame thn eykairia kai to ti fantasiwnomaste, einai ksexwrista pragmata. H fantasia dinei mia tetoia dieksodo, sta pragmata pou den mporoume na kanoume...kai den peirazei kai toso na xoume tetoies skepseis!

Anitak,

ο θυμός είναι ένα καταστροφικό συναίσθημα και όταν δεν εκφράζεται υγιώς, ξέρεις μάλλον, πως στρέφεται προς τον εαυτό μας. Έτσι όπως καταλαβαίνω την κατάσταση υπάρχουν κάποιες στάσεις ουδετερότητας και ευπρέπειας που έχεις υιοθετήσει, που όμως βαθιά μέσα σου απορρίπτεις.

Επέτρεψε μου να σου πω πως το τι κάνουν οι άλλοι είναι ένα θέμα και το τι διαδραματίζεται μέσα μας σε σχέση με αυτό είναι ένα άλλο. Νομίζω πως σε αυτούς τους ανθρώπους έχεις κάνει μια συναισθηματική επένδυση και εκ των υστέρων σε έχουν απογοητεύσει. Αλλά εκείνο που σε απογοητεύει περισσότερο είναι ο εαυτός σου και ο τρόπος που λειτουργείς απέναντι στο συναίσθημα της αγανάκτησης σου. Ξέρεις πολύ καλά πόσο διαφορετική συμπεριφορά θα είχε ένας άλλος άνθρωπος στη θέση σου. Κάποιοι δεν θα θύμωναν καθόλου και θα αδιαφορούσαν, κάποιοι θα εξέφραζαν τον θυμό τους ενημερώνοντας τους εμπλεκόμενους με το τι σκέφτονται για αυτούς και κάποιοι θα ανατίναζαν την πόλη. Εσύ θυμώνεις με τον εαυτό σου κυρίως που δεν υιοθετείς την στάση εκείνη που σε αντιπροσωπεύει περισσότερο. Άρα είναι δικό σου θέμα και ίσως θέμα χρόνου να το χειριστείς. Αργά ή γρήγορα θα συμβεί καθώς φαίνεται οτί μέσα σου το επεξεργάζεσαι. Το τι αποτέλεσμα θα προκύψει ίσως σε εκπλήξει τελικά, θετικά πάντα.

Να θυμάσαι οτί ο μη εκφρασμένος θυμός ενδοστρέφεται και γίνεται αρρώστια. Στη θέση σου για να το αποφύγω αυτό, θα ανατίναζα ακόμα και την πόλη. Φυσικά, μεγαλώνοντας δεν το κάνω πια, ίσως γιατί έχω αποδείξει στον εαυτό μου πως μπορώ, ίσως γιατί δεν θέλω να μπω πια στην διαδικασία να συγχυστώ τόσο πολύ και ίσως γιατί έχω κλείσει με τον κύκλο της διαχείρισης του θυμού μου.

Αν χρειαστεί μίλα με κάποιον ειδικό, θα σε βοηθούσε πολύ να ξεμπλέξεις αυτό το κουβάρι συναισθημάτων, που πίστεψέ με, δεν είναι τελικά τόσο μπερδεμένο.

Να θυμάσαι επίσης πως οι άνθρωποι αποκτούν την εξουσία πάνω μας που εμείς τους δίνουμε. Αναλόγως, οι άνθρωποι μας δίνουν την αξία που εμείς τους δίνουμε να καταλάβουν πως έχουμε.

anitak χαιρομαι που δεν αστοχησα οποτε συνεχιζω: αυτη η οργανωμενη συνομωσια ειναι οχι τοσο για να σε εξοντωσουν οσο για να σε τιμωρησουν να σε φερουν στα ακρα κ να γυρισεις ως η ασωτη κορη στο δρομο που σου εδειξαν.Ειναι κατι που το χω βιωσει με την μανα μου κ το λεω για πρωτη φορα(στο φορουμ το χω πει ιδιωτικα σε 3 ατομα) σε θρησκευτικο επιπεδο!ο,τι τραβαω στη ζωη μου ειναι επειδη δεν διαλεξα το δρομο της κι αν ακολουθησω αυτην την οδο η ζωη μου θα αλλαξει μαγικα!μοονο για εξορκισμο δεν με πηγε κι αυτο γιατι δεν το πιστευει η θρησκεια της!ειμαι το χαμενο προβατο βλεπεις...κ για να μπω στον ισιο δρομο με τιμωρει..
η μη αποδοιχη της διαφορετικης προσωπικοτητας και επιλογης ενος παιδιου ειναι ο λανθανων τροπος για να τον χωρεσουν στα πλαισια.Τα συναισθηματα που σου χαριζουν αντι για αγαπη ειναι ντροπη,ενοχες που οταν φτανουν στο Αμην εξελισσονται σε οργη..
ομως πρεπει να απαλλαγεις απο ολα αυτα !κατσε καποιες στιγμες βαλτα σε ταξη στο μυαλο σου και αν και ειναι δυσκολο αφου δεν δεχονται αυτη τη διαφορετικοτητα των επιλογων σου δεξου εσυ τη δικια τους!αν αστοχησα αυτη τη φορα ειναι γιατι το βιωνω σε καθαρα προσωπικο επιπεδο με την αλλοθρησκεια της μανας μου..Πιστευω σε αυτα που γαλουχηθηκα αλλα διαφωνω καθετα με τον χειρισμο της μανας μου..κι ισως αυτο με διωχνει πιο μακρια ακομα..απο αυτο που καποτε πιστευα κ πιστευω ακομα!η πιεση των γονιων ειναι κατι σα δραση-αντιδραση κι οταν το παιδι ακομα και αν ειναι 30-40 αν ειναι αντιδραστικος χαρακτηρας επιφερει ασχημες συνεπειες!οποια επιλογη μου ειναι λαθος!ο,τι κανω στη ζωη μου με ενοχοποιει αλλα...γιατι?γιατι δεν ειμαι η κορη που θα θελε και δεν παυει στιγμη να μου το δειχνει..στα 30 μου ειπα οτι δεν ειναι κι αυτη η μανα που εγω θα ηθελα!ξερεις ομως κατι?αν σκεφτεις οτι με τα μυαλα τους σου κανουν καλο(ασχετα με το τι γινεται μεσα σε εσενα) ισως δωσεις περιθωριο κατανοησης
στο ευχομαι

αυτά που λέτε όλοι είναι πολύ ορθά και πιθανότατα αποτελεσματικά. Απορώ με το πόσο περισσότερο και άξαφνα φορτισμένη έγινα ετούτες τις τελευταίες μέρες. Προσπαθώ να μην κατηγορώ άλλους για τα δικά μου προβλήματα, αλλά κάποιες στιγμές η αίσθηση του εγκλωβισμού που με διακατέχει, η αποθάρρυνσή μου ότι κάτι θα αλλάξει δραστικά, και η κατα καιρους αντιμετωπιση των προβληματων που βγαζουν τα παιδια, με τυφλώνουν. Το χειριστο ολων ειναι οτι ξεσπαω στα παιδια. οχι απευθειας. αλλα επειδη εξαντλειται η αντοχη μου στην προσπαθεια να αντεξω, χειριζομαι ολοενα και λιγοτερα αποτελεσματικα τα παιδαγωγικα θεματα. ενιοτε και εγκληματικα.

υλλομ και αλεξανδρε, πρακτικα δεν μπορω ακομη να απομακρυνθω. δυστυχως πρεπει να αισθανομαι και ευγνωμων που δε με πεταξανε στο δρομο. εκκρεμει εδω και καιρο μια δικαστικη αποφαση για διατροφη και επιμελεια, χωρις τις οποιες δεν προκειται να κουνησω ρουπι απο τα παιδια. ως τοτε ζουμε ολοι μαζι, μια ευτυχισμενη οικογενεια. εγω αντιπροσωπευομαι στο σχημα απο τη σκια μου. κι αυτο για λογους τυπικους το κανω μαλλον..

Χα! πολύ μου άρεσε το \"αλλοθρησκεία\" ίντερ. φυσικα και οι δικοι μου το ιδιο χαλι. μεχρι να γινει παπας ο πατερας μου κατι γινοταν. τωρα, την εχει χασει τελειως τη μπαλλα. ειναι βλεπεις ο ποιμενας που μετρα καθε μερα τα προβατα μη του ξεφυγει κανενα. Τη φρίκη από την συνειδησιακή μου σύγκρουση και την επίθεση του μεσαιωνισμού τους την πέρασα πέρσι. Πάρα πολύ ευτυχώς, έτυχε να γνωρίσω δυο πολύ πολύ καλούς ιερωμένους που αντιπροσωπεύουν για μένα τη σωστή χριστιανική αγάπη. έτσι έλυσα το συνειδησιακό μου και κατάφερα να αντιμετωπίζω τους γέρους μου ως γραφικούς. τους εύρισκα πολλά ελαφρυντικά γι αυτό και επαψαν σταδιακα να με επηρρεαζουν οσο στην αρχη. Εκείνο που με τρελλαίνει αφόρητα όμως, είναι το ότι διαδίδουν -στην πολύ μικρή κοινωνία που ζω- οτι εγω ευθυνομαι για τη μεταξυ μας ψυχρανση. Δηλ. όφειλα να χαμογελώ κάθε φορά που τους βλέπω, να τους εύχομαι στις γιορτές, να θέλω να φάμε μαζί μια κυριακή, να ρωτάω για την υγεία τους, να μοιράζομαι τις χαρές και τις λύπες τους, να καμαρώνω το νέο τους σπίτι που χτίζουν μακριά από μένα να μη με βλέπουν, όταν από αυτούς έχω εισπράξει μόνο αυτό, που επιγραμματικά έθεσαν στο δικαστήριο :\" η κόρη μας είναι ακατάλληλη μητέρα και θέλουμε εφόσον χωρίζει να φύγει από το σπίτι μας όπου θα μείνουν με την αμεριστη ηθικη μας συμπαρασταση ο σύζυγος με τα παιδια \". Και πάλι, ακούγεται πολύ ήπιο και πολιτισμένο μπροστά στην πραγματική τους στάση...

Θες να πεις οτί δεν υποστηρίζουν την κόρη τους και υποστηρίζουν τον άνδρα σου;

Quote:

---

Originally posted by Existir
Θες να πεις οτί δεν υποστηρίζουν την κόρη τους και υποστηρίζουν τον άνδρα σου;

---

ναι, φυσικά

Αδιανόητο.

Επειδή ήθελες να χωρίσεις;

Προφανώς επειδή δεν ταιριάζει με την ηθική τους. κάποτε που ειχα ορεξη, βρηκα κι αλλα βαθυτερα αιτια, αλλα δε με νοιαζει πια. να παψουν να με ενοχλουν γινεται; [ή καλύτερα να παψω να τους φοβαμαι..]

Να πάψουν να ενοχλούν δεν γίνεται γιατί είναι κομμάτι της ζωής σου κι όσο αυτό το, σημαντικό κατά φαινόμενα, κομμάτι δεν θέλει να ταιριάξει με τα υπόλοιπα κομμάτια, θα σε ενοχλεί, έτσι δεν είναι;

Προσπάθησε να βρεις εκείνον τον δρόμο που θα τους φέρεις πιο κοντά σου. Γονείς σου είναι, θα υπάρχει αυτός ο δρόμος.

Να τους φοβάσαι; Τι εννοείς; Είσαι ήδη μητέρα και φοβάσαι τους γονείς σου;

Και μια ερώτηση ακόμα: όταν σε ρώτησα αν υποστηρίζουν τον άνδρα σου και όχι εσένα, μου απάντησες \"ναι, φυσικά\". Τι εννοούσες με το \"φυσικά\"; Δεν είναι λίγο \"αφύσικο\" να απαντάς \"φυσικά\" σε κάτι που είναι τόσο ενάντια στην φύση των πραγμάτων;

Quote:

---

Originally posted by Existir


Να τους φοβάσαι; Τι εννοείς; Είσαι ήδη μητέρα και φοβάσαι τους γονείς σου;

Και μια ερώτηση ακόμα: όταν σε ρώτησα αν υποστηρίζουν τον άνδρα σου και όχι εσένα, μου απάντησες \"ναι, φυσικά\". Τι εννοούσες με το \"φυσικά\"; Δεν είναι λίγο \"αφύσικο\" να απαντάς \"φυσικά\" σε κάτι που είναι τόσο ενάντια στην φύση των πραγμάτων;

---

ναι τους φοβαμαι. ο,τι και να κανουν πια δεν θα εκπλαγώ. περισσοτερο φοβαμαι τον αντρα μου. τωρα γιατί και πώς, κι εγώ δεν ξερω να σου πω ακριβώς. Κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά. Να, για παραδειγμα, όταν επιστρεψαμε απο το δικαστηριο, ειπε στο γιο μας που ειναι 8 χρονων οτι η μαμα με πηγε σε δικαστηριο για να με διωξει απο το σπιτι και ενω η δικαστης ειπε να τα φτιαξουμε, η μαμα και η δικηγορος της αρνηθηκαν [!!!!!] Χάνω συνεχώς έδαφος στη σχεση μου με το παιδι. ειναι τρομερα οργισμενος μαζι μου και δεν κρυβει καθολου την απεχθεια του.

Το φυσικα, το θεωρησα ευκολα εννοουμενο απο οσα ειχα πει. Ναι, ηξερα εξ αρχης οτι δε θα ενστερνιζονταν ποτε την αποφαση μου. θεωρουσα πιθανοτερο να κρατησουν σταση ουδετεροτητας (φευ, ο πατηρ μου \"κρατουσε σημειωσεις\" με ασχημες συμπεριφορες μου σε περιπτωση που χρειαζοταν στο δικαστηριο...). Τίποτα φυσικό. Αλλα και μεγαλώσαμε έτσι. Είχα ακουσει το γερο μου να λεει οτι αν καποιο παιδι του παψει να ειναι χριστιανός, τοτε παυει να ναι και παιδι του..

Γαμώτο, τώρα είναι που ευχόμουν να είμαι και λεσβία από πάνω!

Άρα η Αχίλλειος πτέρνα είναι το παιδί; Εκεί πατάνε όλοι; Διότι αν ο πατέρας σου είναι φανατισμένος Χριστιανός το σίγουρο είναι οτί δύσκολα θα τον κάνεις να καταλάβει μια πράξη ελευθερίας.

Δύσκολος ο αγώνας που έχεις να δώσεις Ανίτα. Τον έχω δώσει όμως. Με το παιδί προσπάθησε να διατηρήσεις την σχέση σου, παραμένοντας μητέρα και εξηγώντας του την αλήθεια. Τα παιδιά καταλαβαίνουν ενστικτωδώς ποιος ψεύδεται και ποιος όχι.

Αν επιτρέπεται, τι σε έκανε να θες να φύγεις απο αυτόν τον γάμο;