Έλειψη αυτοεκτιμησης ή κάτι άλλο ?

Καλησπέρα σε όλη την κοινότητα του e-psychology. Είμαι νέο μέλος και θα ήθελα να αναφέρω σε εσάς ένα θέμα που με αφορά. Σας ενημερώνω ότι βρήκα ένα παρόμοιο θέμα με αυτό που θα αναφέρω εγώ αλλά όταν το διάβασα, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να διαφέρουν τα δικά μου θέλω απο του συγγραφέα.

Είμαι άντρας, 19 χρονών, μέχρι τώρα έζησα μια normal ζωή με ελάχιστες συγκινήσεις. Μέχρι τα 16-17 μου χρόνια, παρόλο που είχα παρέες, ήμουν πολύ αντικοινωνικός, μιλούσα πολύ λίγο, ήμουν άψυχος, ξύλινος και ένα σωρό άλλα. Δεν είχα κάποιο ψυχλογικό πρόβλημα, απλά ήμουν κολλημένος σε ένα παιχνίδι και πολλές φορές το προτιμούσα από τις παρεές μου. Από τα 18 και μετά άρχισα σιγά σιγά να ξεκολλάω από το παιχνίδι και να γίνομαι όλο και περισσότερο κοινωνικός. Φτάνω λοιπόν στο σήμερα, σε ένα σημείο που λόγω των συναναστροφών με πολλές παρέες και του γεγονότος ότι κατά ένα ποσοστό άλλαξε η προσωπικότητά μου, προέκυψαν (σε εμένα) κάποιοι προβληματισμοί. Θα αναφερθώ μόνο σε έναν από αυτούς τους προβληματισμούς γιατι αυτός με έχει βάλει σε πολλές σκέψεις, αν και είναι λίγο χαζό για να το αναφέρω δημόσια. Όλο το θέμα λοιπόν παίζεται στο αν είμαι καλός άνθρωπος ή όχι. Πολλά παιδιά απο τις παρεές μου, μου λένε, <<Σταμάτη είσαι το καλύτερο παιδί>> , <<σε πάω πολύ>>, <<είσαι καλόψυχος>> και ένα σωρό τέτοια. Μου αρέσει μεν να τα λένε αυτά οι άλλοι για μένα, το θέμα όμως είναι, πως δεν μπορώ εγώ να τα αποδεχτώ. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να πώ <<Είμαι καλός και σωστός άνθρωπος>> ή τουλάχιστον να σκεφτώ ότι είμαι. Με πιο απλά λόγια, δεν θέλω να κρίνω τον εαυτό μου για τα θετικά που έχω στον χαρακτήρα μου. Από την άλλη, έχω όλη την καλή διάθεση να κάτσω να με κράξω για τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά. Λοιπόν, πάνω κάτω αυτό είναι το θέμα που έχω, ελπίζω να καταλάβατε τι παίζει. Αυτό που θέλω να ξέρω είναι αν όλο αυτό έχει θετική ή αρνητική επίδραση στην ψυχική μου υγεία. Ευχαριστώ και καλό βραδυ!

Σταματη αν καταλαβα καλα δε πιστευεις οτι αξιζεις?
Μηπως ο λογος οτι ειχες κολλησει με ενα παιχνιδι τοσο καιρο δεινχει μια αδυναμια να συναναστρεφεσαι με κοσμο?
Μηπως αυτος ηταν ο λογος που απεφευγες να κοινωνικοποιηθεις?Ειχε συμβει κατι και κλειστηκες με αυτο το τροπο στον εαυτο σου?

Πιστεύω πως έχω ξεπεράσει το πρόβλημα της αντικοινωνικότητας που είχα, χάρη στην απίστευτη τύχη μου να έχω δίπλα μου άτομα που ενδιαφέρονταν για μένα.
Το άλλο θέμα όμως δεν νομίζω να έχει να κάνει με το όλο παρελθόν μου (απλώς ανέφερα την ιστορία μου). Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι κολλάω, δηλαδή κάτι με εμποδίζει να συνεχίσω όταν πάω να πώ ή να παραδεχτώ ότι για μια στιγμή έκανα κάτι καλό ή ήμουν πιο σωστός ή καλύτερος από κάποιον άλλον. Επίσης, παθαίνω το ίδιο, όταν προσπαθώ να παραδεχτώ ότι είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα!! Έχω σκεφτεί τι μπορεί να το προκαλεί αυτό, αλλα δεν ξέρω άν όλο αυτο, δηλαδή, το να πιέζω τον εαυτό μου να μην με θεωρήσω καλό και σωστό για κάτι που κάνω, έχει θετική ή αρνητική επίδραση πάνω μου.

Όσον αφορά το θέμα περί κοινωνικοποίησης. Από τότε που πήγα στο γυμνάσιο πολλοί συμμαθητές μου, που τους ήξερα από το νηπιαγωγείο και κάναμε παρέα, μετατράπηκαν ξαφνικά σε μαγκάκια που το παίζανε ιστορία και φτιάξανε κλίκες μεταξύ τους στις οποίες δεν μπορούσε να μπει κανείς, αν δεν συμβάδιζε με τα πιστεύω τους. Εγώ έμεινα έξω από αυτές τις κλίκες και έτσι έμεινα μακριά από μεγάλες παρέες, κορίτσια, εξόδους κλπ. Γιαυτό προτιμούσα το παιχνίδι, και ως αποτέλεσμα είχα αυτήν την "αδυναμία" να συναναστρέφομαι με κόσμο. Τώρα όμως πάνε αυτά!

Πιστεύω πως έχω ξεπεράσει το πρόβλημα της αντικοινωνικότητας που είχα, χάρη στην απίστευτη τύχη μου να έχω δίπλα μου άτομα που ενδιαφέρονταν για μένα.
Το άλλο θέμα όμως δεν νομίζω να έχει να κάνει με το όλο παρελθόν μου (απλώς ανέφερα την ιστορία μου). Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι κολλάω, δηλαδή κάτι με εμποδίζει να συνεχίσω όταν πάω να πώ ή να παραδεχτώ ότι για μια στιγμή έκανα κάτι καλό ή ήμουν πιο σωστός ή καλύτερος από κάποιον άλλον. Επίσης, παθαίνω το ίδιο, όταν προσπαθώ να παραδεχτώ ότι είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα!! Έχω σκεφτεί τι μπορεί να το προκαλεί αυτό, αλλα δεν ξέρω άν όλο αυτο, δηλαδή, το να πιέζω τον εαυτό μου να μην με θεωρήσω καλό και σωστό για κάτι που κάνω, έχει θετική ή αρνητική επίδραση πάνω μου.

Όσον αφορά το θέμα περί κοινωνικοποίησης. Από τότε που πήγα στο γυμνάσιο πολλοί συμμαθητές μου, που τους ήξερα από το νηπιαγωγείο και κάναμε παρέα, μετατράπηκαν ξαφνικά σε μαγκάκια που το παίζανε ιστορία και φτιάξανε κλίκες μεταξύ τους στις οποίες δεν μπορούσε να μπει κανείς, αν δεν συμβάδιζε με τα πιστεύω τους. Εγώ έμεινα έξω από αυτές τις κλίκες και έτσι έμεινα μακριά από μεγάλες παρέες, κορίτσια, εξόδους κλπ. Γιαυτό προτιμούσα το παιχνίδι, και ως αποτέλεσμα είχα αυτήν την "αδυναμία" να συναναστρέφομαι με κόσμο. Τώρα όμως πάνε αυτά!

Το να υποτιμας τα θετικά σχόλια των άλλων για το άτομο σου για μενα είναι ενδειξη χαμηλής αυτοεκτίμησης. Κι αντικειμενικοι να μην ειναι (καποιοι τους σιγουρα ειναι) τουλάχιστον σε εκτιμούν γι αυτο που εισαι και το εκφραζουν με τα θετικα σχολια τους. Το να τα λαμβανεις υποψη σου και να τα επεξεργαζεσαι ειναι σαν κινητηρια δυναμη. Απλα μην απομακρυνεσαι απο τους αλλους ακομα κι αν δεν σε εκφραζει αυτο που εχουν γινει, φτανει εσυ να εισαι ο εαυτος σου και να μην κανεις πραγματα που εσενα δε σε εκφραζουν για να σαι αρεστός.