γεια σας.με λενε χριστινα κ ειμαι 17 χρονων. εχω ξαναγραψει καποιες φορες σ αυτο το φορουμ αλλα τωρα θα θελα να σας πω με λιγα λογια αυτα που εχω περασει μεχρι σημερα κι ισως δειτε μερικα πραγματα με αλλο ματι (υπαρχουν βεβαια κ πολυ χειροτερα)
Γεννηθηκα με μια ατυχια.πασχω απο νευροαισθητηρια βαρηκοια κατι που με στιγματισε σ ολη μ τν ζωη.φοραω ακουστικο στο ενα αυτι καθως το αλλο ειναι στα ορια της κωφωσης. αυτο σημαινει οτι στον δρομο ποτε δν ακουγα καποιον που με φωναζε..στα μαγαζια οταν καποιος μου ψιθυριζε κατι ποτε δεν ακουγα..κ προσποιομουν πως καταλαβαινα..στο σχολειο,στην ταξη ποτε δεν ακουγα τα αλλα παιδια που ηταν απο πισω καθως δεν μπορουσα να κανω χειλοαναγνωση.οταν λεγανε κατι αστειο κ γελουσαν ολοι,εγω γελουσα αλλα ποτε δεν καταλαβαινα το λογο. εχω υποστει πολυ κοροιδια σε αυτο το θεμα...στην 2α γυμνασιου ειχα σκωλιωση κι εβαλα κηδεμονα για 2 χρονια, 16 ωρες την ημερα. αυτο ηταν γερο πληγμα. και τωρα που το βγαλα,και παλι δεν μπορω ποτε να βολευτω σε μια καρεκλα,ποτε δεν μπορω να βολευτω στο κρεβατι για να κοιμηθω.
μεχρι τα 14 μου κοιμομουν με την μαμα μου. για 1-2 χρονια, εκτη δημοτικου, καθε βραδυ πριν κοιμομουν για 1 ωρα γυριζα ολο το σπιτι και ισιωνα οτι εβλεπα στραβο (ποτε δεν κτλβα τον λογο) αλλιως δεν μπορουσα να κοιμηθω.
επειτα ηρθαν τα αλλα.φιλιες, προδοσιες. εχασα πολλες φιλες. απο 19,5 που εβγαζα στο γυμνασιο, στην 1η λυκειου εβγαλα 15.σερνομουν στα πατωματα κι εκλαιγα.χαρακωνομουν.ο λογος?οτι ας πουμε η μια κολλητη μ απομακρυνθηκε κ περιμενε παντα απο μενα να την λεω να βγουμε..δν εκτιμησε τπτ. αλλο παραδειγμα?με ηθελε καποιος απο το σχολειο και τον κοροιδευανε που με ηθελε γτ εχω βαρηκοια. επισης με κοροιδευουν γ τον τροπο που μιλαω..τα συμφωνα δν τα λεω καλα κ μιλαω σαν νταλικερης συμφωνα με καποιους(λογω βαρηκοιας)
Σημερα, ειμαι αρκετα καλυτερα απο οτι στο παρελθον .ειμαι 3η λυκειου ,παω λογοθεραπεια και στοχος μ ειναι να βγαλω 18.000 μορια γ να περασω εκει που θελω.δυνατη ειμαι,ναι.αλλα παντα θα εχω αυτο το καρφι στν καρδια μ που θα με διευκολυνει να αναπνεω....αν δεν ηταν οι γονεις μου,σημερα δεν θα ημουν εδω!τους αγαπαω οσο τιποτα αλλο...για αυτο που με εκαναν. επισης μην εχετε στην εικονα σας ενα καημενο. εχω τις παρεες μου βγαινω πολυ συχνα, τα συνδυαζω ολα, γ αυτο κ με καμαρωνουν ολοι!φαινομαι χαρουμενος ανθρωπος, αλλα οπως λεει η παροιμια, οι ανθρωποι που γελανε πιο πολυ,ειναι αυτοι που πονανε πιο πολυ.
ΤΟ ΠΟΙΝΤ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ να μην θεωρειτε την ακοη ως κατι δεδομενο. πρεπει να το εκτιματε. πρεπει να μαθετε να εκτιματε τα μικροπραγματα, αλλιως δεν θα ειστε ποτε πραγματικα ευτυχισμενοι !