ξανα τα ιδια...

Καλημερα κ παλι. εδω κ 2 μηνες υποφερω ψυχολογικα κ δεν ξερω τι να κανω.ολα αρχισαν μετα απο μια κριση πανικου που προσπαθησα κ εν μερει καταφερα να ελεγξω ομως τελικα εχω μια σειρα απο συμπτωματα κ σκεψεις πολυ ασχημες. ουσιαστικα προσπαθω να το καταπολεμησω μονος αλλα συνεχως με καταβαλλει. νιωθω αναξιος κ αχρηστος για καθε τι καθημερινο (και εχω πολυ σημαντικες υποχρεωσεις) κ βλεπω τους γυρω μου (φιλους κτλ.) να προχωρουν στην ζωη τους κ εγω να μενω πισω ανημπορος να αντιδρασω.νιωθω οτι δεν εχω πυγμη κ αδυναμος για ολα κ το μονο που με παρηγορει ουσιαστικα ειναι οταν βγαινω κ πινω κανενα ποτο ως δια μαγειας μου φευγουν ολα.το θεμα ειναι οτι αρχιζω κ το επιζητω το ποτο γτ με χαλαρωνει κ με κανει να αισθανομαι καλα.αισθανομαι πολυ ασχημα πολλες φορες οτι δεν αξιζω τπτ, δεν εχω καθολου αυτοπεποιθηση κ αυτοεκτιμηση κ εχω παντα ενα αισθημα κατωτεροτητας.συν τοις αλλοις τρομαζω με το καθετι που μπορει να μου φανει παραξενο η περιεργο κ αναστατωνομαι.να πω πως υποφερω κ απο αποπραγματοποιηση κ αποπροσωποιηση πολλες φορες κ ο υπνος μου ειναι κακιστος(συνηθως οταν ξυπναω αναρωτιεμαι αν ξυπνησα, η βλεπω πολυ εντονα ασχετα ονειρα που νομιζω οτι ειναι πραγματικοτητα κ μπερδευομαι). νιωθω ενα χασιμο, ενα κενο, μια ασυνηδησεια ωρες ωρες που με πανικοβαλλει.φοβαμαι πως θα χασω το μυαλο μου, αποσυγκεντρωνομαι τελειως απτο καθε τι εξωτερικο ερεθισμα κ χανομαι μεσα στα συναισθηματα μου. οι σκεψεις μου ειναι ανακατωμενες, πολλες φορες μπερδευω τα λογια μου η ξεχναω γενικα τι ηθελα να πω κ με τρομαζει γτ ποτε δεν ειχα τετοια προβληματα με το μυαλο μου.νιωθω οτι τρελαινομαι κ οτι μπορει να ξεχασω τους δικους μου ανθρωπους και να χασω επεφη με το περιβαλλον, αλλα κ τον εαυτο μου συν τα πολυ ασχημα συμπτωματα της αποπραγματοποιησης (νομιζω οτι δεν ειμαι πουθενα), (οταν μιλαω με καποιον νιωθω οτι ειμαι στα χαμενα) η αναγκαζομαι να κανω καποια πραγματα χωρις να τα αισθανομαι. συν τοις αλλοις ειμαι κ αρρωστος αυτες τις μερες κ η ψυχολογια μου ειναι υπο του 0. τι εχω τελικα κ τι να κανω γτ αγχωνομαι παρα πολυ!!! ευχαριστω εκ των προτερων για τις απαντησεις σας.

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ μετά την πρώτη κρίση πανικού, πρίν έναν ακριβώς χρόνο. Σε διαβεβαιώ οτι θα περάσει αυτό το αίσθημα και θα ηρεμήσεις. Είναι βασικό να το μοιραστείς με κάποιον για να νιώσεις καλύτερα. Κι εγώ υπέφερα από εφιάλτες και αϋπνία τον πρώτο μήνα μετά την κρίση, έκλαιγα απ'το πρωί ώς το βράδυ χωρίς λόγο, νόμιζα οτι η ζωή μου τελείωσε και άλλα τέτοια μαύρα. Οι πρώτοι μήνες είναι βουνό γιατί νομίζεις οτι χάνεις τα μυαλά σου: καμμία σχέση όμως. Ο πανικός είναι ένδειξη άγχους και συναισθηματικού κενού, δεν έχει να κάνει με το μυαλό και τη νοημοσύνη. Μη φοβάσαι λοιπόν, δεν πρόκειται να τρελαθείς! Σε ένα-δύο-τρείς μήνες, θα δείς οτι η ζωή συνεχίζεται, θα βρείς τρόπο να τα χειριστείς (ο άνθρωπος είναι όν προσαρμοστικό) και αυτό που φαντάζει τόσο τρομακτικό θα γίνει πιο υποφερτό με τον καιρό.

Αυπνίες... προσπάθησε να απασχολήσεις το μυαλό σου πρίν πάς να κοιμηθείς. Δες μια καλή ταινία, διάβασε ένα καλό βιβλίο, άφησε την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο να παίζει. Όταν ξυπνάς ταραγμένος τα μεσάνυχτα να λες στον εαυτό σου: ''Όταν ξημερώσει θα είμαι και πάλι καλά, είναι όλα στο μυαλό μου''. Καθησύχασε τον εαυτό σου, εκλογίκευσε την κατάσταση αυτή.

Αποπραγματοποίηση... το έχω δεί αυτό το έργο. Ειδικά όταν ήμουν ανάμεσα σε κόσμο η αποπραγματοποίηση ήταν πιο έντονη. Νόμιζα οτι δεν ήμουν εκεί. Οτι θα φύγω, θα πετάξω, δεν έχω καθόλου έλεγχο του σώματός μου. Εμένα όταν με έπιανε αποπραγματοποίηση, είτε πιανόμουν από ότι έβρισκα μπροστά μου για να ''προσγειωθώ'', είτε άρχιζα κουβέντα με όποιον βρισκόταν γύρω για να απασχολήσω το νού μου. Μην παραδίδεσαι στην αποπραγμάτοποίηση. Κάνε κάτι γι'αυτήν και προπαντός μην μένεις μόνος σου όταν σε πιάνει. Ασχολήσου με οτι βρίσκεται γύρω σου, ώστε να νιώσεις κομμάτι της φυσικής πραγματικότητας: σφίξε την καρέκλα που κάθεσαι, κάνε οτι παίζεις με κάποιο αντικείμενο, αλλά μην αποφύγεις να το αντιμετωπίσεις κατάματα. Εγώ την έχω ξεπεράσει μερικώς, ένα χρόνο μετά. Και την αϋπνία την έχω εξαφανίσει εντελώς. Είναι θέμα χρόνου όλα αυτά. Δεν θέλουν χάπια. Θα φύγουν όταν αποδεχτείς την κατάσταση και σκεφτείς ψύχραιμα!

Για τον πανικό όμως μίλα. Σε φίλους, οικογένεια, ειδικό ψυοθεραπευτή. Ο πανικός δεν είναι διαχειρίσιμος από μόνος του. Θέλει βοήθεια.

Φιλικά.