Είπα να καταθέσω και έγω τα προσωπικά μου βιώματα ότι αφορα σε κρίσεις πανικού.
Τα προβλήματα των κρίσεων μου ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια.
Τότε παντρεμένη χωρίς παιδιά με μια υποτιθέμενη καλή ζωή χωρίς πολλα προβλήματα, ετσι τότε πίστευα, (το οποίο τωρα το εχω αναιρέσει περνωντας μια διαδικασία αυτοκριτικής, διαλογισμού, και γενικά κάνοντας ενα φλασ μπακ στα χρονια που πέρασαν).
Ήταν ενα ωραιο βραδυ (πριν 3 χρονια) γενεθλίων, με φίλους παρέα γέλια χαρές ποτό μουσική. Προς το τέλος τις βραδιάς αιστανθηκα λες και θα πεθαινα, εντονη δυσφορία, μουδιάσματα, πονος στην καρδιά. Πήγα κατευθειαν στο νοσοκομείο "Μήπως τον τελευταιο καιρο ειχατε πολύ αγχος, στεναχωρεθηκάτε για κατι?" ερωτήσεις των γιατρών, γιατι δεν βρήκαν κατι το παθολογικό. Μου εδωσαν ενα ηρεμιστικο και πηγα στο σπιτακι μου.
Από τοτε αρχισε ο γολγοθας των κρίσεων. Ανα 2 μέρες βρισκόμουν στο νοσοκομειο νομίζοντας οτι πεθαίνω. Δεν μπορούσα να χωνέψω οτί όλα αυτα τα συμπτώματα ηταν ψυχοσωματικά.
Μετά δυο μήνες ο συζυγος μου μου πρότινε να πάμε ένα ταξιδάκι στην κωνσταντινούπολη να ξεφύγουμε λίγο, μπάς και ξεχαστώ. Το δεχτήκα όχι βέβαια με μεγάλη χαρά. Όταν περάσε τα σύνορα αισθανθηκα δυνατούς πόνους στην κοιλία μου, στην μέση μου δεν μπορούσα να προσδιορίσω που ακριβώς, δεν είπα τίποτα, παρακαλούσα απο μεσα μου να μην πεθάνω στην Τουρκία. Το βράδυ που φτάσαμε κατεβήκαμε για ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείο έφαγα ενα στραγάλι πιστεψα οτι πνίγηκα. Περιττό να πω οτι ήταν το χειρότερο ταξίδι μου δεν έφαγα τίποτα γιατι νόμιζα οτι θα πνιγόμουνα και γενικα είχα συνέχεια κρίσεις πανικού. Έίχα χειροτερέψει ....Οταν γυρίσαμε και μετά δεν έτρωγα τιποτα είχα φτάσει στο σημείο να λιώνω το φαγητο στο μπλεντερ για να μην πνιγω και μετα να κανω εμετο. Απο κάποια στιγμη και μετά δεν ελεγα πουθενα το προβλημά μου δεν με καταλάβαινε κανένας. Προσπαθούσα να το λυσω μόνη, αφου ήδη ειχα παει σε όλους τους γιατρούς και η γνωμάτευση τους ήταν οτι είμαι απολυτος υγιείς. Μέχρι που πήγα σε ένα καρδιολόγο και μου εδωσε να πέρνω για μια βδομαδα απο ένα χαπακι λεξοτανιλ. Αρχισα να αισθάνομαι καλύτερα πραγματικά πολύ λιγότερες κρίσεις και γενικά σιγά σιγά το αποθούσα απο το μυαλό μου. Μεχρι που μένω εγκυος και λεώ τέρμα οι βλακείες. Πραγματικά σε όλη την εγκυμοσύνη δεν μου παρουσιαστηκαν τα προβληματα αυτα. Μέχρι που γέννησα ...............
Ένα προσωπικό πρόβλημα μια βδομάδα πριν γεννήσω ( το μεγαλύτερο της ζωής μου) και μέτα η περίοδος της λοχείας με έφεραν αντιμέτωπη πάλι με τις κρίσεις πανικού σε μεγαλύτερο βαθμό. Έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να περπατήσω 2 μέτρα. Ζαλάδα έντονη, τάσεις λιποθυμίας, δυσφορία, μουδιασματα στην μύτη και στο στόμα. Το πήρα αποφαση αρχισα ψυχαναλυση χωρις ιδιαιτερη βελτιωση, πηγα γιογκα τιποτα και εκει. Μεχρι που άρχισα να παιρνω εφεχορ. Σιγά σιγα γίνόμουνα καλύτερα. Τα πήρα για 6 μήνες και κάποιο πρωί αποφάσισα να τα σταματήσω.
Τώρα είμαι χωρισμένη εχω μια υπέροχη κόρη 2,5 χρονων και ζω την κάθε της στιγμή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι δύναμη μπορούν να σου δώσουν τα παιδιά.......
Της πιάνω το μικρό χεράκι της και φεύγουμε ...
Με πιάνουν οι κρισείς? ναι (Το τελευταιο διαστημα περισσότερο.)
Αλλά τελικά το κλειδι ..Δεν τις δίνω σημασία.
Εμαθα να ζω με αυτες..Και είμαι καλά. (έτσι λέω)
Υπομονή σε όλους που έχουν τέτοιου είδους προβλήματα........
