Κρισεις πανικου και καταθλιψη...παμε παλι...:-P
Καλησπερα και απο εμενα! Χρονια πολλα σε ολους και ευχομαι να μας μπει καλα ο νεος χρονος! Αμην παναγία μου.. Είμαι η Μαριλένα!Θα ήθελα και γω με τη σειρα μου να παραθεσω την ιστορια μου κυριως διοτι βασανιζομαι για αλλη μια φορα με κρισεις πανικου και πραγματικα αισθανομαι μονη και λεω ρε παιδι μου , αφου τόσα τραβανε ολοι γενικα γυρω μας με ψυχολογικα γιατι εγω δε ξερω κανεναν που να τραβαει παρομοια εστω ζορια με εμενα και να μπορει να πει οτι πραγματικα με καταλαβαινει; Οπότε ψαχνοντας στο διαδικτυο ισως τελικα σταματησω να νιωθω τοσο μονη.
Η ιστορια παει ως εξης: Ειμαι 23 χρονων τωρα, και περσι το καλοκαιρι βιωσα και γω τη κριση πανικου. Βεβαιως ημουν πάντα ενα αγχωδες ατομο ανασφαλης ευαισθητο κτλπ οποτε μαζευοταν ολο το καλο το πραμα και εκανε μπαμ τοτε. Εκεινη την εποχη ημουν αρκετα πιεσμενη ειχα εξεταστικη με απειρα μαθηματα που χρωσταγα σε μια σχολη που δε μαρεσει, θα ξεκιναγα πρακτικη (πρωτη φορα θα δουλευα) και ειχα και καποια προβληματα με την τοτε σχεση μου. Μετα την κρισεις φυσικα και δεν εκανα τιποτα απο ολα αυτα που ανεφερα. Μπηκα στο κυκεωνα της πρωτης εμπειριας της κρισης πανικου σοκ για μενα και για την οικογενεια μου τρελες σκεψεις τρομοκρατημενη απιστευτα εγω αποφασισα να αρχισω ψυχοθεραπεια με χαπια βεβαιως. Δυσκολος δρομος ομως με τους μηνες καταφερα και συνεχισα τη σχολη ειχα βρει και μια δουλεια για λιγο χωρισα εκανα σχεση με καποιον αλλον και περναγα καλα. Και τσουπ εδω και 3 μηνες αρχισαν τα πολλα τα αγχη διοτι εχω αφησει αρκετα μαθηματα στη σχολη τα πιο δυσκολα δεν εχω παρεα οταν πηγαινω συνεχιζει βεβαιως να μη μαρεσει η σχολη εχω και την πτυχιακη και εψαχνα συγχρονως και δουλεια.Διοτι ελεγα αφου οι αλλοι μπορουν να τα κανουν μαζι γιατι να μη μπορω και εγω; και αρχισα και συγκρινομουνα και λεω και εκανα λαθη και παρατησα τη σχολη και δε δουλευα κιολασ πιο μικρη και ολοι ζητανε πολυ προυπηρεσια και δε μαρεσει τιποτα και θα με πιασουν τα αγχη μου στη δουλεια και θα μου φερθουνε ασχημα θα τα κανω ολα λαθος και θα με διωξουν και δε ξερω να κανω τιποτα γενικως πολυ ασχημες σκεψεις κυριως απο εμπειριες που ειχα πιο παλια. Βρηκα λοιπον μια δουλεια αλλα προβλεποταν πολυ πιεση εβλεπα οτι δε τα καταφερνω απο την εκπαιδευση και μονο και οτι δεν υπαρχει πειρπτωση να συνδυασω σχολη και δουλεια και πιεζομουν και συγκρινομουν και με τους αλλους εκει και στο τελος εφυγα ωστε να επικεντρωθω στη σχολη.Αφοτου εφυγα μου φωναζαν οι δικοι μου οτι αλλοι δεν εχουν να φανε και συ φευγεις και θασαι παντα φοιτητρια και δε θα δουλεψεις ποτε και σε κακομαθαμε γενικως ασχημα λογια και μου προκαλεσανε φοβερες τυψεις και πιεση οτι πρεπει να πετυχω οπωσδηποτε στη σχολη να τελειωσω. Τωρα ομως επαθα παλι κρισεις ποναω παντου δε μπορωνα σηκωθω απο το κρεβατι δε θελω να βγω εξω δε μπορω να διαβασω με τιποτα ουτε να να δουλεψω αισθανομαι οτι μπορω ποτε. Δε ξερω να κανω κατι δε με γεμιζει τιποτα αποτι κανω απλα διεκπαιραιωτικα τα κανω ολα οποτε φοβαμαι και να δουλεψω αφου παντου θα υπαρχει πιεση θα ειναι μιζερα δε θα νιωθω ασφαλεια και αν δε μαρεσει θα με πιασει η καταθλιψη και θα παθω και κρισεις καπακι. Εκανα λαθος ισως που σταματησα τη ψυχοθεραπεια τους τελευταιους μηνες πιστευοντας οτι ειμαι οκ και μπορω να σταθω στα ποδια μου ομως τοτε ηταν που μεγαλωνε το αγχος και οι λαναθσμενες σκεψεις..
Αυτα σε γενικες γραμμες απλα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας να μου αναφερετε και σεις αν εχετε παρομοιες εμπειριες η αισθανεστε και σεις αυτες τις φοβιες που εχω και γω και να αλληλοβοηθηθουμε . Ενας ανθρωπος μπορει να μη κανει τη διαφορα . Πολλοι ομως μπορουν..
Σας ευχαριστω;)