Έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να βγάλω ό,τι έχω μέσα μου. Μια πάνω μια κάτω, αυτό το πράγμα συνεχώς με έχει κουράσει. Δεν ξέρω από πού να κρατηθώ, από πού να πάρω κουράγιο. Και το πιο μικρό πράγμα αν γίνει, η ψυχολογία μου πέφτει και δεν ξέρω πώς να συνέλθω. Δε θέλω κανέναν, δε μιλάω σε κανένα, έχω κλείσει κινητό, δε θέλω να ακούω κανέναν, όλοι με κουράζουν. Όμως νιώθω και μόνη. Σκέφτομαι το παρελθόν, όσους με πρόδωσαν, ενώ τους έδωσα τα πάντα. Έχω πάψει πια να ελπίζω και δεν έχω καμία όρεξη να προσφέρω, νιώθω ότι στέρεψα από συναισθήματα. Με κούρασαν οι ανούσιες συναναστροφές. Όποιος και όποια με γνωρίζει το μόνο που θέλει είναι να με εκμεταλλευτεί. Δεν ξέρω τι εικόνα βγάζω και όλοι με βλέπουν έτσι. Λεφτά για ψυχολόγο δεν έχω. Πού να μιλήσω πού?!? Και τους γονείς μου πόσο να τους ζαλίσω πια.. Δε μου αρκεί.
Είχα μιλήσει μια-δυο φορές με έναν συμφοιτητή μου προορίζεται για ιερέας, μήπως και μου δώσει μια πιο σοφή γνώμη. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω μέσω ιντερνετ, από κοντά δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, όμως άλλα παιδιά που τον ήξεραν μου είπαν ότι θα γίνει ιερέας. Είχαμε πει μια-δυο κουβέντες και ειλικρινά μου έδωσε δύναμη με όσα μου είχε πει. Αλλά κι αυτός έχει χαθεί. Του έστειλα χρόνια πολλά και δεν μου απάντησε ποτέ. Ούτε ο μέλλων ιερέας δεν ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο, δηλαδή ποιος!!!! Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να γκρεμίζεται!!!!
