Κληρονομικότητα

Καλησπέρα, θέλω απλά να ακούσω τις γνώμες πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί τελευταία, που ίσως θα έπρεπε να με είχε απασχολήσει χρόνια τώρα, αλλά το είχα αγνοήσει.

Ο πατέρας μου αρρώστησε από διπ. διατ. πριν 17-18 χρόνια, ευτυχώς ήταν ελαφριά περίπτωση μάλλον, καθώς από τα πρώτα φάρμακα που πήρε συνήλθε, και έπειτα
και από τη ρύθμιση της θεραπείας, που πήρε 1-2 χρόνια, έχει μία σχετικά φυσιολογική ζωή. Δούλευε κανονικά, και δεν είχαμε κάποιο άλλο θέμα.Να πω εδώ, επειδή διάβασα
διάφορα στο φόρουμ, ότι δε διέκοψε ποτέ τη θεραπεία και είχε τη στήριξη από τη μητέρα μου. Παίζει να είναι η αδερφή μου
άρρωστη, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να τη πείσουμε, ή να καταλάβει και από μόνη της ότι αφού έχουμε το ιστορικό, θα ήταν καλό να πάρει κάποια φάρμακα, σίγουρα εμφανίζει συμπτώματα.
Εγώ όλα αυτά τα χρόνια το είχα αγνοήσει λίγο το θέμα, μέχρι πρόσφατα δεν ήξερα καν από τι ακριβώς έπασχε ο πατέρας μ, όταν είχε μπει σε ψυχιατρείο, απόφευγα σχετικές συζητήσεις,
γενικά μάλλον το φοβόμουν, ή δεν ήθελα να το θυμάμαι γιατί στενοχωριόμουν ή οτιδήποτε.. Δεν είχα μιλήσει ποτέ με κανέναν γιαυτό.
Πρόσφατα, λοιπόν, κάποια στιγμή που ένιωσα δύσκολα, αποφάσισα να το πω για πρώτη φορά στη κοπέλα μ, που είχαμε σχέση ένα χρόνο...
το αποτέλεσμα ήταν ότι χωρίσαμε. Δεν έγινε αμέσως, αλλά μετά από κάποιες μέρες, ίσως και από επιρροή των δικών της. Είχαμε άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα που δυσκόλευε τη σχέση μας, παρόλα αυτά, το είχε πολεμήσει, είχε αντέξει, με υπομονή, και είμαστε μαζί, αλλά όταν έμαθε για τη διπ. διατ., "κόλωσε"!! Της αναγνωρίζω ότι κατά καιρούς εντελώς συμπτωματικά μου είχε πει ότι είχε μάθει να φοβάται τις ψυχικές ασθένειες, επειδή είχε κάτι γείτονες, και συγχωριανούς με προβλήματα και εγώ δε της είχα πει κάτι τότε. Το θέμα της, ήταν ότι, δε πρέπει να συνεχίσουμε μαζί, γιατί το φοβάται, και αν θελήσει να κάνει παιδιά σίγουρα δε θα θέλει μαζί μου, και θα είναι πολύ δύσκολο να
χωρίσουμε αργότερα. Ήταν ο λόγος που εμαθα τελικά τι είχε ο πατέρας μου, αφού με !έβαλε! να ρωτήσω, και γενικά ο λόγος που άρχισα λίγο να το ψάχνω.
Θα ήθελα να μάθω κάποια πράγματα λοιπόν πάνω στη κληρονομικότητα, αν υπάρχει τρόπος με κάποιες εξετάσεις αν έχει κάποιος τη προδιάθεση, ή τη πιθανότητα να το μεταδώσει στα παιδιά του.
Καθώς και πως θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κάποια τέτοια θέματα μέσα σε σχέσεις, γενικά θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας,
Για αρχή, σήμερα θα μιλήσω και με το γιατρό του πατέρα μου, για να μάθω κάποια πράγματα, είτε σε μία προσπάθεια να τη ξανακερδίσω, είτε σε μία προσπάθεια να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Γνώμες θα ήθελα να ακούσω, ευχαριστώ!

Σχετικά με τη κληρονομικότητα, μίλησα με το γιατρό του πατέρα μ, και μου είπε ότι πράγματι δεν υπάρχει τρόπος και είναι πολύ μακριά ακόμα η ιατρική από το μπορεί κάποιος να προβλέψει αν θα νοσήσει μέσα από οποιονδήποτε εργαστηριακό τρόπο. Η πιθανότητα να αρρωστήσει κάποιος με έναν γονιό άρρωστο είναι 5%, όταν η πιθανότητα αυτή στον υπόλοιπο πληθυσμό είναι 1%, δηλαδή 5 φορές περισσότερο από κάποιον που δεν έχει ιστορικό.ή Αλλιώς 95% να μη νοσήσει. Αυτή η πιθανότητα αυξάνεται αν έχει και άλλους συγγενείς, πχ σε 85% ή 90% να μη νοσήσει(πληροφορία από το νετ, ο γιατρός επέμενε στο 5%).

Όσον αφορά τη σχέση μου, και σε μένα, μερικές ώρες πριν μου έλεγε, ότι "τώρα έχουμε χρόνο να ζήσουμε τον έρωτα μας". Όλοι οι φίλοι μου τη χαρακτήρισαν άκαρδη, ότι έκανε μλκία, και ότι οκ, προχωράω, να βρω άλλη. Τουλάχιστον οι φίλοι μου το δέχτηκαν σα να μη συμβαίνει τίποτα, και δε με κατηγόρησαν για το ότι δε τους το χα πει τόσα χρόνια. Ο γιατρός χαρακτηριστικά η πρώτη του κουβέντα ήταν ότι "δε σε αγαπούσε". Και στη συνέχεια επέμενε αρκετά σε αυτό αναφέροντας διάφορα παραδείγματα, ότι δε σε αγάπησε, και θα βρεις άλλη!! Ο γιατρός χαρακτηριστικά, μου είπε ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να δίνω προσωπικά στοιχεία-ιατρικά, του πατέρα μ, και να μη το ξανακάνω, να μη πω σε κανέναν τίποτα, και ότι αν κάποιος είναι λίγο έξυπνος μπορεί να το καταλάβει μόνος του, ή ότι αν σε αγαπάει δε θα τους νοιάζει.
Δεν είμαι σίγουρος αν συμμερίζομαι αυτή την άποψη, αν θέλεις να ζήσεις με κάποιον δε ξέρω αν είναι σωστό να του κρύβεις τίποτα.
Για μένα λέει, ότι ενδιαφέρεται, και θέλει να μιλάμε και να μαθαίνει τι κάνω, και γιατί όχι να βρισκόμαστε που και που, αλλά όχι σχέση,..δε ξέρω αν μου αρέσει, αν με ικανοποιεί, ξέρω ότι όσο τη βλέπω και όσο δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για μένα, θα τη θέλω πίσω.. και όσο δε βρίσκει κάτι για να προχωρήσει τη ζωή της, και κάθεται και αυτή και εγώ μόνοι στα σπίτια μας...

Πάντως χαίρομαι που δε με επηρέασε τόσο καιρό, ή που τέλος πάντων δε το άφησα να φαίνεται ότι με επηρεάζει, μπορεί όσο ήμουν φοιτητής και ανώριμος, να μου άρεσε κιόλας, να ήθελα να το προκαλέσω στον εαυτό μου, λίνκολν, ουόρτσιλ, μπετόβεν, ντίκενς, κομπαιν, winehouse, van gogh, poe, hendrix, axel rose, virginia wolf, tim burton,ίσως νεύτων, είναι λίγα ονόματα, (παρηγοριά στον άρρωστο...αλλά το ανέφερε και ο γιατρός), ανήκω και εγώ μάλλον σε έναν επιστημονικό κλάδο, όπου η ευφυία, η ευστροφία, η δημιουργικότητα και η εφευρετικότητα θα ήθελα να με χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό, οπότε σε μικρότερη ηλικία, αυτή την ασθένεια μπορεί να την έβλεπα και σαν τρόπο για να κάνεις μεγαλύτερα πράγματα...

Φοβάμαι ότι η αδερφή μου έπεσε σε αυτή τη παγίδα, και θεωρεί ίσως και λόγω της "μανίας" ότι δε χρειάζεται γιατρό, ότι είναι ανώτερη από τους άλλους κ.α. Όταν για κάποια χρόνια είχε μείνει για μεγάλη περίοδο άνεργη, εγώ της το λεγα για πλάκα, να κάτσει να γράψει κάνα βιβλίο, να γίνουμε πλούσιοι, όπως αυτή με το χάρυ πότερ, και γελάγαμε, είναι έξυπνη, και έχει μεγάλη ικανότητα στο γραπτό και προφορικό λόγο...
Τέσπα εμφανίζει μεγάλες περιόδους κατάθλιψης, έχει κάνει ένα επεισόδιο μανίας, και γενικά έχει τη τάση να τσακώνεται με τους γονείς μου όταν δεν είναι καταθλιπτική. Καταθλιπτικός ήταν κατά κύριο λόγο και ο πατέρας μου, και το αφήνεις να περάσει αλλά στη μανία, κάπως πρέπει να αντιδράσεις. Πολλές φορές αν ξέφευγε είχε δοκιμάσει η άλλη αδερφή μου η οποία είναι καλά, να της πει, έλα πάμε σε ψυχολόγο, πάω εγώ, έλα μαζί μου, είναι μόδα κτλ, αλλά το αρνιότανε, έλεγε ότι δεν είναι τρελή, να πάει σε ψυχολόγο :P.. Μου το πε και ο γιατρός, οι διπολικοί παίζει να μη θεραπευτούν,σε αντίθεση με όλες τις άλλες ασθένειες,
γιατί δεν είναι συνεργάσιμοι, ο πατέρας μου ήταν συνεργάσιμος, η αδερφή μου δεν είναι, και αυτό δε θα της βγει σε καλό.. και μπορεί και να μη θέλει. όταν αρρώστησε ο πατέρας μου εγώ, ήμουν παιδί, αυτή ενήλικη, δε ξέρω τι σκεφτόταν, μπορεί να το θεωρεί γλυκιά κατάρα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι θα μείνει μόνη της..ακόμα έχει τους γονείς μ, στο μέλλον μπορεί να έχει και μένα, αλλά εγώ θα θελα μία φυσιολογική ζωή, ναι όταν με ρώταγε η φίλη μ, τι κάνει η αδερφή σ, θα ήθελα να της πω, ότι οκ, έλα πάμε να βγούμε μαζί, να τη γνωρίσεις, να μη φοβάμαι μήπως ζηλέψει, μήπως τσαντιστεί, τη προσβάλει, ή απλά καταλάβουν το πόσο "παλαβή" είναι.. και βλέποντας το πατέρα μου, το πως είναι τώρα, δλδ είναι χαζό και άδικο να μη καταλαβαίνει ότι απλά με μερικά χάπια, θα έφευγαν όλα αυτά που σκέφτεται όταν έχει κατάθλιψη, ότι θα ζούσε φυσιολογικά, και μάλλον πολύ εύκολα.

δεν έχω κάποιο θέμα με τον πατέρα μου, κουράστηκε πάρα πολύ στη ζωή τ, πέρασε δύσκολα, δούλεψε πολύ, ήταν σκληρός και δυνατός, τον θαυμάζω, μεγάλωσε και σπούδασε 3 παιδιά, έγινε και παππούς, και τα κανε όλα τελείως μόνος του. με την υποστήριξη φυσικά της μάνας μου. και όλοι είχαν να πουν για το πόσο καλός είναι, απλά μας έκανε κάποιο επεισόδιο μανίας κάποτε, αλλά και αυτό το ξεπέρασε.. και οι δύο αρρώστησαν σε μεγάλη ηλικία, αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι μικρά συμπτώματα σε μικρή ηλικία υπάρχουν απλά τα αγνοείς, γιατί είναι μικρά, και λες, ο άλλος έτσι είναι...

απλά ρε γμτ, δε θέλω να ξαναζήσω έναν χωρισμό, με αυτή την αιτία, δε ξέρω αν θα το αντέξω, είμαστε αγαπημένοι ρε γμτ, με τη φίλη μ.

Το μόνο που έχω να σου πω, είναι τα φάρμακα, να μη σταματάει η μητέρα σου, τα φάρμακα, για κανένα λόγο, και να μιλάει με έναν γιατρό, αυτόν που ξέρει το ιστορικό της, και συ προσπάθησε να ξεχνιέσαι βρες κάποιο χόμπι, προσπάθησε, κάνε κάτι να ξεχνάς!!! η απλή κατάθλιψη χτυπάει πολλούς :(, βέβαια στο δικό μ περιβάλλον οι τσακωμοί, οι φωνές και οι διαμάχες διαρκούν αν υπάρχουν για λίγο.

Δεν παιζει παντα ρολο η κληρονομικοτητα αγαπη μου.. Εχει πολυπαραγοντικη αιτιολογια η διπολικη διαταραχη.. Εμενα προσωπικα στο σοι μου κανεις δεν εχει τιποτα σχετικα με ψυχολογικα.. τωρα πως βγηκα εγω περιπτωσαρα ο θεος κ η ψυχη μου :p :p

φιλε θα σου πω εγω τι εχω καταλαβει απο γυναικεσ κ γιατρουσ κλπ
η σχεση σου δεν σε γουσταρε ειδικα αν ειχατε σχεση του καφε δηλαδη σε βλεπω παμε για καφε κ καμια εκδρομη κλπ αποκλειεται να την γνωρισεσ καλα ανετα θα μπορουσε να το παιζει δεν πετασ ενα χρονο σε τρεισ μερεσ με μια κουβεντα αυτο ειναι το ενα
το αλλο ειναι το εξησ οταν γεννιεσαι μεσα σου εχεισ προδιαθεσεισ για διαφορα πραγματα αλλεσ ισχυρεσ κ αλλεσ ασθενεισ αν ειναι ισχυρεσ με το που θα ολοκληρωθεισ σαν χαρακτηρασ δηλαδη στην ηλικια των 5 περιπου σ βγηκε το προβλημα κ συνηθωσ μεγαλωνεισ με αυτο κ την παλευεισ καλα σχετικα αν ειναι ασθενησ η προδιαθεση το περιβαλλον θα παιξει ρολο στο τι θα γινει εσυ ωφειλεισ στον εαυτο σου κ στο παιδι σου να εχεισ ενα λειτουργικο σκεπτικο δηλαδη να εισαι ωριμοσ να μην εισαι τεμπελησ κλπ καταλαβαινεισ φανταζομαι ΕΠΙΣΗΣ ωφειλεισ παλι κ στον εαυτο σου αλλα κ στο παιδι σου η γυναικα που θα παρεισ να εχει επισησ ενα καλο σκεπτικοΠΡΟΣΕΧΕ δε σου λεω για αντιδρασεισ αλλα για σκεπτικο πωσ βλεπει τα πραγματα κλπ αν υποθεσουμε οτι τα κανεισ αυτα κ βγαλεισ παιδι με προβλημα
πρωτον λογικα θα φερθεισ οπωσ πρεπει στο παιδι αφου θα εισαι ωριμοσ κ θα εχεισ τ γνωση
δευτερον θα φερθει κ η γυναικα σου οπωσ πρεπει στο παιδι παλι λογω καλου σκεπτικου
τριτον το παιδι θα παρει μια μιξη απο το σκεπτικο σασ αμα ειναι κ τα δυο λειτουργικα και το παιδι θα αντιδρασει οπωσ πρεπει θα το παλεψει κ θα εχει βελτιωση το αμα θα γινει εντελωσ καλα εξαρταται κ απο το περιβαλλον
αυτα πιστευω εγω φιλε μου μιασ κ εχω προβλημα πωσ σου φαινονται γτ θελω να δω πωσ ακουγονται αυτα

Quote:

---

Originally Posted by elis

ΕΠΙΣΗΣ ωφειλεισ παλι κ στον εαυτο σου αλλα κ στο παιδι σου η γυναικα που θα παρεισ να εχει επισησ ενα καλο σκεπτικοΠΡΟΣΕΧΕ δε σου λεω για αντιδρασεισ αλλα για σκεπτικο πωσ βλεπει τα πραγματα κλπ αν υποθεσουμε οτι τα κανεισ αυτα κ βγαλεισ παιδι με προβλημα
πρωτον λογικα θα φερθεισ οπωσ πρεπει στο παιδι αφου θα εισαι ωριμοσ κ θα εχεισ τ γνωση
δευτερον θα φερθει κ η γυναικα σου οπωσ πρεπει στο παιδι παλι λογω καλου σκεπτικου
τριτον το παιδι θα παρει μια μιξη απο το σκεπτικο σασ αμα ειναι κ τα δυο λειτουργικα και το παιδι θα αντιδρασει οπωσ πρεπει θα το παλεψει κ θα εχει βελτιωση το αμα θα γινει εντελωσ καλα εξαρταται κ απο το περιβαλλον
αυτα πιστευω εγω φιλε μου μιασ κ εχω προβλημα πωσ σου φαινονται γτ θελω να δω πωσ ακουγονται αυτα

---

Έχεις πάρα πολύ δίκιο σε ότι ανέφερες στα παραπάνω, όλα θέμα χαρακτήρα, συμπεριφοράς και σκεπτικού είναι, να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα σωστά, και με τον τρόπο που πρέπει.
Με λίγα λόγια ένα σωστό περιβάλλον μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα και το σωστό περιβάλλον απαιτεί σωστές σκέψεις από όλους που το αποτελούν, μαμά, μπαμπάς, παιδιά, και συγγενείς.

Όσον αφορά τη κοπελιά, είχαμε κάτι παραπάνω από καφέ και εκδρομές... μάλλον στο σκεπτικό το χάσαμε εκεί..

χαιρομαι που ακουγονται λογικα ολα αυτα τωρα κατα τα αλλα ειναι δυσκολο να βρεισ κοπελα με καλο σκεπτικο σε μεγαλυτερεσ ηλικιεσ κοντα στα 30 εκει γινονται ολεσ πιο λογικεσ κ αμα υπαρχει συνενοηση νομιζω ολα πανε καλυτερα

Vlad, δυστυχώς πολλοί άνθρωποι έχουν μάθει να φοβούνται τις ασθένειες, τόσο τις σωματικές όσο και τις ψυχικές. Επίσης δυστυχώς, κανένας μας δεν έχει συμβόλαιο ότι θα είναι πάντα υγιής. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε παρόμοιες πιθανότητες να νοσήσουμε (αν και όχι όλοι από την ίδια πάθηση) και όλοι έχουμε την πιθανότητα να δώσουμε κάποιο 'ελαττωματικό' γονίδιο σε ένα παιδί. Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να παίρνει όλες τις λογικές προφυλάξεις, να ενημερώνεται, να φροντίζει τον εαυτό του και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Πάντως, παρότι δεν είναι 'λογικό' να χωρίσεις για έναν τέτοιο λόγο, η φίλη σου είχε οπωσδήποτε το δικαίωμα να το κάνει. Κρίμα μεν, από την άλλη δεν φαίνεται να είχε τις αντοχές, τις γνώσεις, τα συναισθήματα ή την ωριμότητα που θα χρειάζονταν.

Θα διαφωνήσω πάντως με τον γιατρό σου στο περί 'προσωπικών ιατρικών στοιχείων' του πατέρα σου, γιατί το οικογενειακό σου ιστορικό είναι και δικό σου οικογενειακό ιστορικό. Αν δηλαδή ο πατέρας σου έχει καρδιακό νόσημα ή διαβήτη ή οτιδήποτε άλλο, δεν θα ενημερώσεις τον σύντροφο ή - πολύ περισσότερο - τα παιδιά σου μεθαύριο, ώστε να ξέρουν τις πιθανότητες να συμβεί κάτι ή να υποψιαστούν τι σου / τους συμβαίνει αν παρουσιαστεί κάποιο σύμπτωμα? Θεωρώ απαράδεκτο να βάζουμε κάποιον στο ρόλο του μάντη ή να του δίνουμε γρίφο για δυνατούς λύτες αξιολογώντας το αν είναι... 'λίγο έξυπνος'... Τη στιγμή που υπάρχει η δική μας γνώση, καλό είναι να την μοιραζόμαστε με τα άτομα που είναι κοντινά κι εμπιστοσύνης (όπως ένας σταθερός σύντροφος), ώστε να υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία τόσο για την έγκαιρη αναγνώριση, όσο και για την καλή αντιμετώπιση μιας οποιασδήποτε κατάστασης. Τα 'οικογενειακά μυστικά' έχουν καταστρέψει κόσμο και κόσμο....

Πάντως επειδή μια σχέση εμπιστοσύνης μπορεί να χρειαστεί χρόνο, δεν είναι αναγκαίο να ενημερώνεις τους πάντες με το καλημέρα σας, τη στιγμή που πρόκειται για τον πατέρα σου και την αδερφή σου και όχι για κάτι που επηρεάζει άμεσα και σοβαρά στο εδώ και τώρα εσένα τον ίδιο. Κι οπωσδήποτε, σκέψου πως ακόμα κι αν φύγουν 99 κοπέλες τη στιγμή της 'αποκάλυψης', η καλύτερη για εσένα θα είναι η 100ή που θα μείνει :)

Ευχαριστώ πολύ, μαρίνα για τις σκέψεις σου. :)
Μου δώθηκε η εντύπωση ότι έχεις πάρα πολύ δίκιο σε ότι ανέφερες!!

η διπολικη διαταραχη δεν κληρονομείται! ειναι σπανιο να συμβει κατι τετοιο. σχετιζεται με υψηλα επιπεδα νορεπινεφρινης που ισως κληρονομουνται οπως και χαμηλα επιπεδα σερετονινης.

Καλησπέρα, απλά ήθελα να προσθέσω κάποια πράγματα εδώ,

η αδερφη μ, πριν περιπου κανα μήνα είχε πάλι κατι συμπτώματα μανίας, δλδ τσακωνόταν έντονα με τους γονείς μ, έβριζε το πατέρα μ, και είχε πάλι αυτή τη τάση ότι όλοι θέλουν το κακό της. Μάλιστα όταν πήγα εγώ να δω τι γίνεται,
τη βρήκα σε μία χαρακτηριστική "βρεφική" στάση πάνω στο κρεβάτι, που πραγματικά, με τρόμαξε και με στεναχώρησε, ήταν σα κάτι διαφημιστικά που δείχνουν για σχετικές ή νοητικές ασθένειες. Τέσπα τυχαία συνάντησε η μάνα μου το γιατρό του πατέρα μ, ο οποίος έδωσε συμβουλές για εισαγγελική παρέμβαση. Με παίρνουν τηλέφωνο οι γονείς μ, σε φάση, αύριο βάζουμε εισαγγελέα( μαζί και ο πατέρας μ φυσικά). Προσπάθησα να τους σταματήσω, το καταφερα, το είπαν και στο γιατρό, και είπαμε να κάνουμε κάποιες προσπάθειες πρώτα πέρα από την εισαγγελική. Στην αρχή μίλησα εγώ στην αδερφή μ που με ακούει γενικά, με αντιμετώπισε λέγοντας μ, ότι δεν έχει τίποτα και δε πρόκειται να πάθει τίποτα. τυχαία την επόμενη μέρα, είχε άδεια από τη δουλειά, οπότε φέραμε το γιατρό του πατέρα μ σπίτι και καλά για να εξετάσει αυτόν, και κάποια στιγμή απλά μπήκε στο δωμάτιο της και της αρχισε συζήτηση με το ετσι θέλω. Περιέργως αυτή τον δεχτηκε, αλλά όταν της είπε ότι εχει σοβαρό πρόβλημα και να πάρει φάρμακα αντεδρασε έντονα. (Αξίζει να αναφερθεί ότι πάνω στις κρίσεις της, χωρίς να της πει κανείς τίποτα, εκτός αν της είχαν πει από τη δουλειά, εβριζε και αυτόν!!! σε φάση, ότι ο μπιπ ο "γιατρός" άφησε το πατέρα μου να κυκλοφορεί έξω, και κάτι τέτοια.) Ο γιατρός έφυγε, παρόλα αυτά, αυτή δεν αντέδρασε τόσο έντονα όσο φοβόμαστε. Και μία μέρα που δεν ένιωθε καθολου καλά, ξανακαλεί η μάνα μ το γιατρό σπίτι, όπου και κατάφερε και την έπεισε( εδώ να πω, ότι της ρίχναμε καποιες σταγόνες στο φαί με οδηγία γιατρού για να μειωθούν οι αντιδράσεις) , ξεκίνησε θεραπεία με φάρμακα, από μόνη της, αφού της κρύψαμε αρχικά τις συνταγές. Τώρα είναι περίπου ένας μήνας που πέρνει φάρμακα, είναι αρκετά καλά, όχι τέλεια, αλλά οκ, είναι ήρεμη και φυσιολογική, παίρνει τα φάρμακα, αλλά σκέφτεται επίσης για πόσο θα τα παίρνω. ο γιατρός της λέει, άντε άλλη μία βδομάδα, πρόσφατα της έγραψε τριμηνία, γενικά στενοχωριέται που αρχιζει να αντιλαμβανεται ότι θα πρεπει να τα παιρνει συνεχεια, προσπαθουμε και εμεις ολοι να της πουμε, να τα παιρνει, για να μη ξαναπάθει τίποτα, το έχει ψιλοδεχτεί σύμφωνα με τα λεγόμενα της... θα δούμε, ο φλεβάρης ήταν πολύ δύσκολος μήνας, αλλά από όταν άρχισε τα φάρμακα όλα ήταν καλά. Αποφύγαμε και την εισαγγελική, αλλά την έχουμε στο βάθος του μυαλού.
Χαρακτηριστικά κάποια στιγμή ο γιατρός είπε, ότι αν θελήσει η ίδια να μπει σε νοσοκομείο, να τη πάμε σε ένα συγκεκριμένο ώστε να εχει καλυτερη περιποίηση, αλλά πάντα αν το έλεγε η ίδια. Το πιο θετικό είναι ότι μιλάει η ίδια με το γιατρό, απλά ψιλογκρινιάζει κάθε φορά που λέει ο γιατρός να συνεχίσει τα φάρμακα.