..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Δεν ξερω κατα ποσο επρεπε αυτο το θεμα να το γραψω σ'αυτη την ενοτητα,ομως για μενα αυτο που εχω να πω δεν αποτελει καμια αλλη ενοτητα εκτος απο τις φοβιες γιατι ολες μου οι φοβιες και ανασφαλειες ξεκινανε απο αυτο ακριβως το προβλημα.

Μου πηρε καιρο να παρω το θαρρος να καταγραψω την δικια μου ιστορια.Μερικοι με εχουν γνωρισει απο τις διαφορες απαντησεις σε αλλα θεματα που δεν αφορουσαν εμενα.Ακομη και τωρα που πηρα το θαρρος να γραψω ειναι τοσο δυσκολο.Αυτο που δυσκολευει περισσοτερο ειναι η σκεψη για το πως μπορει ο καθενας να το αντιληφθει,γιατι αυτο που θελω ειναι ο καθενας να το καταλαβει ακρι βως ετσι οπως ειναι,αν και ειναι πολυ μα πολυ δυσκολο.Ισως μιλησω περισσοτερο απο οτι μπορουν τα ματια σας να διαβασουν,μα πιστευω πως αξιζει και περισσοτερο αξιζει για μενα αλλα και για ατομα που ισως,ισως εχουν παρομοιο προβλημα.

Βρισκομαι στην ηλικια των 23 χρονων.Σπουδαζω εδω και τρια χρονια σε μια σχολη που ιδιαιτερως δεν με αγγιζει,αλλα η μανια τοτε που ειχα να φυγω μακρια,εφερε αυτο το αποτελεσμα,της λαθος επιλογης,του λαθος θελω.Στην ηλικια των 13 χρονων ανακαλυψα πως κατι παει λαθος με μενα,κατι δεν παει οπως επρεπε να πηγαινει,συγκρινοντας παντοτε τον εαυτο μου με τους υπολοιπους.Αναγκαστηκα απο μικρο παιδι να κρυβω την διαφορα μου με τους αλλους,να προσπαθω να ενταχθω στην κοινοτητα τους,μα ματαια.Εφηβεια,δυσκολα χρονια.Στην ολη πορεια ανακαλυψα κατι που επρεπε να το δεχθω,να το αγαπησω γιατι οτι ημουν ως πριν το ανακαλυψω ενιωθα να μην υπαρχω και ειναι τραγικο να νιωθεις πως δεν υπαρχεις πουθενα!
Το τι ανακαλυψα δεν ειχε και τοση σημασια τοτε,γιατι ηταν μεγαλος ο φοβος μου μην τυχον και οσα νιωθω δεν μπορουν να επιζησουν,ενιωθα και το νιωθω ακομη και τωρα πως ειμαι πλασμα υπο εξαφανιση.Ηθελα με μανια να σταματησω αυτο που προχωρουσε τοσο εντονα και γρηγορα,εκεινη την ανακαλυψη δηλαδη.Ομως δεν μπορεσα ποτε.Μερικες φορες πρεπει να δεχεσαι τα πραγματα ως εχουν αλλιως οσες προσπαθειες αρχισεις να κανεις,τα κανεις ολα χειροτερα.Ετσι το δεχθηκα και εκεινο που μου εμεινε ειναι να αρχισω να ζω ετσι ακριβως οπως το ηθελα,ετσι οπως μου εδειξε η πορεια μου οτι πρεπει να ζω.Δεν ηταν αποφαση εφηβεας,δεν ηταν κατι επιπολαιο,ηταν η ουσια που ηρθε στην επιφανεια τοσο απροσδοκητα.Επρεπε να μεταδωσω και στους υπολοιπους τα οσα ενιωθα,γιατι δεν υπαρχει χειροτερο συναισθημα απο την μοναξια και τον εγκλωβι σμο στον ιδιο σου τον εαυτο.
Ζω σε ξενο σωμα.Δεν ξερω κατα ποσο εχετε ακουσει η ζησι κατι τετοιο μα υπαρχει και ειμαι ενα παρακλαδι αυτου του γεγονοτος.Ουτε και εγω πιστευα ποτε οτι υπαρχει κατι τετοιο,ωσπου και μου ετυχε.Γεννηθηκα ενα ανοιξιατικο μεσημερι,στις 12 του Μαη του 1984.Η μητερα μου εφερε στον κοσμο ενα υγιεστατο κοριτσακι.Τωρα πια ξερω γιατι εκλαψα οταν βγηκα απο την κοιλια της μητερας μου.Ειδα την μοιρα απεναντι μου να με κοιταζει με ειρωνεια.Απο τοτε ηξερα πως τα πραγματα δεν θα ειναι και τοσο ροδινα.Οι οικογενεια μου ειναι δεμενοι,αγαπημενοι.Δεν ειχα ποτε οποιαδηποτε βια απανω μου η εστω να την δω καταματα.Ολα ειναι ησυχα,ηρεμα..Δεν υπαρχει κανεις αλλος στην οικογενεια μου που να εχει το ιδιο προβλημα.Τα λεω αυτα γιατι η ψυχολογος που επισκεπτηκα με ρωτησε πως ειναι η οικογενιακη μου κατασταση και αν εχω υποστει βια κλπ.Τιποτα απο ολα αυτα δεν εχουν συμβει..αρα πως γινεται;Μου πηρε χρονια μα το εχω καταλαβει.Ζω σε ξενο σωμα.
Οποιος κι αν το θελησε ηρθα στον κοσμο για να αλλαξω την φυση μου.Επρεπε να δεχθω οτι το σωμα που κουβαλω δεν μου ανηκει,γιατι τοτε δεν θα μπορουσα να ζησω.Η καρδια μου κτυπα τοσο δυνατα και τιποτα δεν αναγνωριζει στο σωμα μου.
Εχω φερει κοντα μου ανθρωπους,εχω κανει σχεσεις και ολες οσες ηταν μαζι μου ηξεραν και ενιωσαν ακριβως τι ειμαι..Μπορει ποτε να μην μπορω να πω σε τριτους πως με λενε,γιατι αλλο θα θελα να πω κι αλλο βλεπουν,μπορει εσυ αναγνωστη μου να μην μπορεσεις να καταλαβεις ακριβως τι ειμαι,μα σημασια εχει οτι αγαπηθηκα και αγαπησα τοσο βαθια που ακομη και καποιος "φυσιολογικος" να μην το πετυχει ποτε.Εζησα μεγαλους και δυνατους ερωτες..με δεχθηκαν.Ολες οι κοπελες που ηταν μαζι μου ειναι φυσιολογικες.Δεν ειναι ομοφυλοφιλικες,ουτε κι εγω ειμαι.Δεν αναγνωριζω το κορμι μου και δεν θα μπορουσα να κανω δεσμο με κοπελα που ειναι ομοφυλοφιλη.Δεν εχω κατι μαζι τους απλα εγω θεωρω τον εαυτο μου κατι αλλο απο αυτο που φαινεται.Αυτο το ξεχωριζω,ξερω τι ειμαι και τι θελω..
Ειναι κατι που με πνιγει,ειναι ενας καημος βαρυς και ασηκωτος που δεν λεει να ησυχασει ποτε,γιατι ποτε δεν θα μπορω να συνυπαρξω με σενα οπως εγω θελω,δεν θα μπορεσω να σταθω πλαι σου και να μπορεσεις να με δεις μεσα στα ματια,να καταλαβεις τι κρυβω μεσα μου,παντα θα πρεπει εγω να σου εξηγω,να σου λεω το ενα το αλλο ωσπου να γινω βαρετος και πλεον να σου φανει και ανιαρη η συζητηση μας.Ειμαι σαν το ποταμι που κυλαει και δεν μπορει να σταματησει,οπως την βροχη που γδερνει τον δρομο και δεν μπορει να του γλυκανει λιγο τον πονο με ενα χαδι.Ειμαι απο αμμο,φαινομαι ενιαιος μα ειμαι συναρμολογημενος απο το απειρο.Οι απειραριθμοι κοκκοι μου δειχνουν ιδιοι μα ειναι τοσο διαφορετικοι μεταξυ τους.Μεσα μου συγκρουονται οι κοσμοι μου,επικρατει ενα χαος,μια οαση.Δυσκολευομαι ακομα και εγω να ηρεμησω τον ανελπιδο “καβγα” τους,μου ειναι δυσκολο ακομα να μπορω να αντιστεκομαι,να χαραζω τα ορια μου,να ξεχωριζω,δυστηχως οσα χρωματα κι αν μου δειχνουν δεν τα αναγνωριζω,τα μπλεκω πασχω απο αχρωματοψια.Οσο κι αν θελω να πεταω παντα κατι βρισκεται και με προσγειωνει,καποιος με θελει κτητικα κοντα του,εσυ,αυτος,αυτη,αυτοι..ολ οι.
Κανεις δεν θα μαθει πως ειναι να θες κατι και να μην μπορεις να το εχεις απλα επειδη φαινεσαι ανικανος,εισαι λειψος δεν εχεις οτι θα πρεπε,κατι σου λειπει.Εσυ δεν γνωριζεις πως ειναι να ερωτευεσαι και να μην το εχεις,να κλαις,να γελας με τον δικο σου ξεχωριστο τροπο και να μην μπορεις να τον εκφρασεις,να προσπαθεις να κρατας τις αποστασεις μηπως και τους διωξεις ολους,να δακρυζεις αθορυβα γιατι οι ανθρωποι αν σε δουν να δακρυζεις αδιαφορουν.Χιλιες φορες να αδιαφορεις παρα να μην καταλαμβαινεις τι ειναι και πως ειναι να ζεις μυστικα,να μπαινεις στην φωλια σου καθε που νυχτωνει.Ποσο ασχημο ακουγεται να μπορω εγω να σε δω ενω εσυ οχι,να μην μπορεις να δεις απο τι υλικο φτιαχτηκα,πως καταφερα να φτιαξω τα μεσα μου,ποιος ειναι ο μεγαλυτερος μου καημος.Ομως αυτο οριστηκε,να ζω με τον δικο μου τροπο και να μην μπορω να τον εκφρασω.Ποιον να κατηγορησω;
Ελπιζω να το εχω εξηγησει οσο πιο καλα γινεται.Ελπιζω να με κρινεται οπως πρεπει.Ελπιζω να καταφερα να σας δανεισω τα ματια μου να δειτε οτι βλεπω,ετσι θα ειναι καλυτερα να με νιωσετε.Ποσο δυσκολο φανταζει να πατησω το κουμπι να καταχωρησω το προβλημα μου αυτο..

Θα θελα να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους εκ των προταιρων και ιδιαιτερα αυτη την σελιδα που με αφηνει να εκφραζομαι και να μιλαω ελευθερα.Σας ευχαριστω και συγνωμη αν σας κουρασα..

Καταρχάς ένα μεγάλο μπράβο που πήρες το κουράγιο να εκφράσεις τις ενδομυχες σκέψεις σου.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι που δεν μου ήταν τόσο φανερό. Είπες η μητέρα μου γέννησε ένα κοριτσάκι. Είσαι κορίτσι λοιπόν;

Οσο κι αν με δυσκολευει αυτη η ερωτηση και περισσοτερο η απαντηση της θα σου απαντησω..
Ναι..ετσι γεννηθηκα.Ξερω πως δεν αλλαζει,ξερω ποσο δυσκολο ειναι καποιος να μπορεσει να με κοιταξει αλλιως.Ξερω πολλα,δεν αιθεροβατω,ειμαι προσγειωμενος ανθρωπος γιατι ετσι επρεπε να ειμαι.Ομως καταφερα να προσεγγισω τον εαυτο μου οπως νιωθω οτι ειμαι,προσπαθησα να αλλαξω τα ανεφικτα και τα καταφερα.Υπηρξαν και υπαρχουν ανθρωποι που με αγαπησαν οπως με επλασα εγω,οταν το αντιληφθηκα..Τωρα τι να πω;Δεν ξερω...το ρισκο μου ειναι μεγαλο,οι φοβοι πολλοι,η ζωη μου πνιγμος.Αλλα οσο μπορω ζω και υπαρχω με τον ενα η τον αλλο τροπο, και εχω την ανασφαλειες μου αντιπαλο,να με τρυπανε,μα τα παλευω ολα..και μεσα απο την αγαπη και τον ερωτα,αναδυομαι.Ευχαριστω!

Συγγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση...
θες να περιγράψεις τον εαυτό σου; ποιος είσαι εσύ σαν άνθρωπος;

ντρεπεσαι για κατι; δε θα πρεπε..

Ζω και συνυπαρχω.Αγαπω και αγαπιεμαι.Ειμαι εκει σαν ανθρωπος να μπορεσω να δωσω οτι εχω και δεν εχω.Θελω να δινω,εξαλλου τι να τα κρατησω για μενα;Ειμαι αισιοδοξος ανθρωπος δεν λεω,ελπιζω και ονειρευομαι.Λατρευω την μουσικη,γραφω γενικοτερα διαφορα.Σκεψεις,προβλημα τισμους..ΤΙ αλλο να πω δεν ξερω,ισως αν μου ελεγες καλυτερα τι θες να μαθεις.Να με ρωτησεις κατι.Μην σκεφτεις για την δυσκολη θεση,θελω να δω ερωτησεις,ετσι ισως κατανοηθει καλυτερα.

Δεν ντρεπομαι για κατι,φοβαμαι ομως για πολλα.Δεν ειναι ντροπη να ακους την καρδια σου, ντροπη ειναι να την σκοτωνεις.Οχι ποτε δεν ενιωσα ντροπη για οτι ειμαι.Ισα ισα ειναι φορες που νιωθω οτι μπορω να κατακτησω πολλα.Δεν ειναι ντροπη η αγαπη και να δινεις οτι εχεις και δεν εχεις για να ζεις,ντροπη ειναι να τα κρυβεις ολα αυτα και να αργοπεθαινεις...

Ειναι φορες που αναγκαζομαι να κρυβομαι γιατι φοβαμαι την αρνηση..μα συνιθιζω.

Ξέρεις, λες κάτι πολύ σημαντικό...αγαπώ και αγαπιέμαι. Το πιο βασικό πράγμα για κάθε άνθρωπο. Δεν βλεπω κάτι λάθος σε αυτό. Μου δίνεις με την περιγραφή σου να καταλάβω οτι δνε είσαι μόνος...έχεις κόσμο γύρω σου....και αναρωτιέμαι που είναι η μοναξιά;
Εγώ θα ήθελα να με πας στο πότε αρχισες να προβληματίζεσαι και πώς το ένιωθες αυτό.

τι φοβασαι; την απορριψη;

Ναι δεν θα διαφωνισω μαζι σου οτι το πιο σημαντικο ειναι το αγαπω και αγαπιεμαι..Ομως ειναι κατι πιο βαθυ.Δεν θα μπορεσω ποτε να στεριωσω καπου,ποιος θα δεχθει να απαρνηθει οτι εχει και δεν εχει για να ειναι μαζι μου;Εγω μπορω να με δω οπως νιωθω και ο ανθρωπος μου το ιδιο, οι αλλοι ομως;Δεν θελω να βλεπουν απλα διο ομοφυλοφιλικα ατομα να εχουν δεσμο.Δεν ξερω αν μπορεις να το καταλαβεις αυτο.Σκεψου απλα πως θα ηταν να μην θες αυτο που βλεπουν ολοι οτι εισαι,να μην εχεις αναγνωρισει,ταυτοτητα.

Ολα αρχισαν απο πολυ παλια.Εβλεπα οτι δεν συμπεριφερομαι οπως τα υπολοιπα ατομα στο περιβαλλον μου.Στην αρχη απλα πιστευα οτι απλα εχω δικο μου τυπο ανθρωπου αλλα δεν ηταν μονο αυτο.Ηθελα να αγαπησω και να αγαπηθω απο κοπελες,αλλα επρεπε πρωτα να φτιαξω τον εαυτο μου.Επρεπε εγω πρωτα να δω πως αυτο που με γεννησε η μανα μου δεν υπαρχει οσο κι αν δυσκολα κρυβεται.Και ετσι και εγινε..πλησιασα και με πλησιασαν ατομα που πιστεψαν σε αυτα που νιωθω και με αγαπησαν σαν ανθρωπο πανω απο ολα.

Μου φαινεται πολυ δυσκολο να περιγραψω τι ακριβως θελω και νιωθω.Ισως και να μην μπορω,να μην υπαρχουν λογια.Οι ανασφαλειες μου και οι φοβιες μου ειναι μεγαλες.Η αρνηση ο χειροτερος μου εχθρος.Η αναγνωρισει εξισου.Ισως να φανταζει ευκολο και απλο,οπως μην σε νοιαζει για τους αλλους,ζησε οπως θες κλπ.Ολα αυτα σε θεωριες καλα ειναι,οι πραξεις δυσκολευουν καπως.

Την απορριψη ναι..το μελλον.Τους ανθρωπους,το μισος,ολα μα ολα..ισως να εχουμε και καποιους κοινους φοβους.Ισως να μην νιωθω μονο εγω λειψος αλλα και εσυ!Σε μενα εξωτερικα παντα κατι θα λειπει,οπως και εσωτερικα.

να ειναι λειψος και ποιος αλλος δεν καταλαβα...

Το εσυ μου ειναι γενικοτερα..εσυ η καποιος αλλος..

ερώτηση: γιατι δεν θέλεις να σε λένε ομοφυλόφιλο; διότι δεν είσαι (σεξουαλικά) ή γιατί αυτό είναι κάτι μη αποδεκτό
από την κοινωνία την ελληνική;

Ειναι γιατι δεν νιωθω ετσι.Δεν νιωθω οτι ειμαι κοριτσι και απλα ερωτευομαι κοριτσια.Καταλαβες τι εννοω;Δεν θεωρω τον εαυτο μου αυτο που με γεννησε η μητερα μου.Δεν το θελω.Ζω σε ξενο σωμα.Οι συμπεριφορα μου,ο τροπος μου,οι κινησεις μου δεν χαραχτηριζονται θηλυκα.Ειλικρινα προσπαθω να στο εξηγησω οσο πιο καλα μπορω..

Αυτο που διαλεξα οτι ειμαι ειναι ακομη πιο δυσκολο απο οτι τα ομοφυλοφιλικα ατομα.Δεν μπορω απλα να πω με ελκυουν κοριτσια,αλλα με λενε Κατερινα.Καταλαβες;Εξαλλου και αυτο που ειμαι σιγουρα ειναι μη αποδεχτω γιατι ενω βλεπεις κατι αλλο δεν ειμαι.Ειναι πιο δυσκολο,γιαυτο και οι φοβιες και οι ανασφαλειες μου ειναι τοσο μεγαλες.