Αυτοκτονια και ανακουφιση
Πολυ δυσκολο αυτο το βραδυ. Κατακλυζομαι για αλλη μια φορα απο σκεψεις αυτοκτονιας. Νιωθω τοσο μονη, το σπιτι με πνιγει. Ολοι μας καποια στιγμη θα πεθανουμε, οποτε γιατι οχι μια ωρα νωριτερα; Δε βρισκω κανενα νοημα, παρα μονο τη μανουλα μου, το μοναδικο προσωπο που με αγαπαει τοσο. Κατα τα αλλα, ζω μηχανικα. Κλεισμενη ολη μερα σπιτι να παλευω με τα διαβασματα μου, να προσπαθω να συγκεντρωθω και ολο να με κατακλυζουν οι σκεψεις, του ποσο μονη ξεμεινα, που κανεις πλεον δε νοιαζεται, δε ρωτα. Ποση απορριψη εχω παρει σε αυτη τη ζωη, δε μπορω να τη διαχειριστω. Και ποσα φαρμακα να παρω πια; Κουραστηκα. Εχω σκεφτει πολλες φορες να δωσω τελος, μαλιστα μια φορα το επιχειρησα αλλα δυστυχως με σωσανε και ξανα εδω. Τωρα ειναι η ευκαιρια, να μη χρειαστει να παλεψω αλλον εναν χρονο. Στην τελικη, ισως βρω μεγαλυτερη χαρα μετα θανατον.