δεν ξερω απο που να αρχίσω.. το γεγονός οτι μιλάω ανώνυμα, μου δίνει φυσικά λίγο θάρρος,μιας και ποτέ δεν εχω μιλήσει σε κανεναν γα τα προβληματα μου. εχω βαρεθει να μου λενε "και τι προβλημα ναχεις εσυ?" . Αν καταφερω και δημοσιευσω αυτο το μηνυμα στο τελος 8α είναι πραγματικά πανω απο μενα, γιατι συνηθως τα σβήνω ..
αισθανομαι πολύ πιεσμένη καθημερινά, και καθε φορα που με πιανω να σκεφτομαι ειτε τα προβληματα ειτε τις καταστασεις μου βουρκωνω. το θεμα δεν ειναι πόσο σοβαρα πραγματα περνας αλλα ποσο μπορεις να τοαντεξεις.
νιωθω πως κανενας δεν με στηριζει, ουτε η οικογενεια μου ουτε κανεις. εχω περασει σε μια σχοληκαι το μονο τους μελημα ειναι να την τελειωσω για να μην πανε στραφιτα λεφτα απτα φροντηστηρια. και τι να κανω τι? το σεβομαι.αλλα ποτε δεν εδωσαν λεφτα σε κατι για μενα πιο ουσιαστικο. πχ ορθοδοντικο(που ειλικρινα χρειαζομαι, η δερματολογο) . καλα δεν με βλεπουν!? ειλικρινα, δεν αισθανονται ασχημα? ενα χαμογελο μπορει ειλικρνα να μου φτιαξει την μερα, αλλα δεν το εχω..
στη σχολη μου φετος πηγα 4 φορες πανω κατω, δεν θελω να πηγαινω δεν μπορω να σηκωνομαι κα8ε πρωι να βαφομαι(μεικ απ και λιπ γκλος) και να με κοιτανε στο δρομο ολοι. τοσο ασχημη ειμαι ρε γαμωτο?
και για μενα τι?? με ρωτησε κανεις ποτε Στέλλα τι 8ες να κανεις?? με ρωτησε κανεις ποτε ποιο ειναι το ονειρομου? αλλα που..
δουλευα σε μια καφετερια αλλα πηραν αλλη τωρα, ντρεπομαι να ψαξω αλλου δουλεια, και δεν μπορω να οργανωσω την ζωημου
καθε μερα πιανω τον ευατο μου να λεει θελω να πεθανω? και γιατι ζω, να ειμαι βαρος στους δικους μου. και αν αρχισετε τα "αφου σαγαπανε" , τοτε γιατι δεν κανουν κατι για μενα, κατι που θα με κανει να βαλω ταξη στη ζωη μου,κατι που 8α με βοηθησει να κυνηγησω τα ονειρα μου.
αισιοδοξιες και βλακειες.
τις προαλλες μια κοπελα μου ειπε "εχεις σκεφτει να βαλεις σιδερακια?" ντραπηκα, παγωσα "δεν εχω λες, που παω ετσι?" ειπα απο μεσα μου..
Δεν μου αρεσω, ουτε σαν εξωτερικη εμφανιση ουτε σαν χαρακτηρας. δεν θαμε εκανα παρεα. ειμαι κυκλοθιμικη μου εχουν πει και οξυθυμη. οκ λεω..
