ΝΙΩΘΩ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΟΝΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Ξυπνησα αργα το απογευμα, εχασα τη σχολη, δεν εκανα τιποτα. Πηγα σε κατι σεμιναρια αυτογνωσιας, 3 ατομα ειμαστε ολα κι ολα. Ημουν αφηρημενος. Δεν προσεχα το μαθημα. Ωραια ηταν οσα ελεγε. Χρησιμα. Αλλα εγω ενιωθα μονος, μπερδεμενος, χαμενος στις σκεψεις μου. Αυτη η μοναξια δεν παλευεται. Δε με αγγιζουν τα λογια κανενος. Θα καθεστε τωρα εσεις και θα μου λετε "χαλαρωσε" "σκεψου πιο αισιοδοξα", "μη στεναχωριεσαι", θα μου δινετε συμβουλες. Αυτο συμβαινει παντα. Και εσεις και ολοι αυτο κανετε και σας ευχαριστω αλλα δε μου κανει τιποτα. Αυτη τη στιγμη που γραφω νιωθω τοσο ασχημα που τιποτα δε με αγγιζει απο τα λογια. Εχω χορτασει απο αυτα. Ειναι σαν ο αλλος να νιωθω σωματικο πονο και να υποφερει και να του λεει ο αλλος "μην πονας" ή "θα σου περασει". Ε αφου ποναω. Αυτο που χρειαζομαι ειναι κατι να σταματησω να ποναω και σιγουρα δεν ειναι τα λογια αυτο.
Ειναι αυτες οι στιγμες που δε μπορεις να τις περιγραψεις. Αυτη η μοναξια, ο θυμος, η απελπισια, η σκεψη δεν παλευονται με τιποτα. Αισθανεσαι οτι εισαι ο μονος που αισθανεται ετσι, οτι κανεις δε μπορει να σε καταλαβει.
Θες απλα να βαλεις τα κλαματα, να πιεις ενα ολοκληρο μπουκαλι ποτο, να γινεις λιωμα, να τα σπασεις ολα, να πεσεις στο κρεβατι μεχρι να σε παρει ο υπνος για να μη σκεφτεσαι αλλο, ή και να αυτοκτονησεις.
Δε θελει και πολυ. Αν μετα ερθει ο αλλος και σου πει οτι εχει σχεση, οτι εχει καταφερει αυτο και αυτο, οταν τον δεις να εχει προχωρησει τη ζωη του, δε θελει και πολυ. Οταν σκεφτεσαι το ενα αρνητικο μετα το αλλο δε θελει και πολυ. Οταν νιωθεις οτι η ζωη σου ειναι καταδικασμενη εξαιτιας λαθων του παρελθοντος δε θελει και πολυ. Η επιτυχια ομως δεν εχει να κανει. Αλλιως δε θα αυτοκτονουσε ο Ααρων Σουαρτς στα 26 του, ο γκουρου του ιντερνετ. Τι να την κανεις την επαγγελματικη επιτυχια αν τα προσωπικα σου πανε χαλια;
Και δε λεω να πας να αυτοκτονησεις αμα χωρισεις. Αλλα οταν τα πραγματα εδω και μηνες, και χρονια, σου πανε χαλια σε ολα τα επιπεδα της ζωης σου, πως να την παλεψεις; Σας ορκιζομαι οτι δεν υπερβαλλω. Μερικες φορες τα αντιμετωπιζω χαλαρα, αλλες με χιουμορ, αλλα τελευταια εχουν πεσει τοσα πολλα μαζι, τοσα μα τοσα πολλα, που δεν ξερω πια πως να αντιδρασω. Ειμαι σιγουρος πως αλλος στη θεση μου θα αυτοκτονουσε. Ειμαι απολυτα σιγουρος.
Δεν εχω ξανανιωσει τοση μοναξια ποτε στη ζωη μου και ειναι ανυποφορη. Παλιοτερα μεχρι και γραμμα στους γειτονες σκεφτηκα να στειλω να γινω μελος της παρεας τους. Τους εβλεπα ολους μαζι και ηταν στην ηλικια μου και ζηλευα και ελεγα γιατι να μην ειμαι και γω εκει; Γιατι αυτοι να ειναι μαζι και εγω μονος; Ολο αυτο τον καιρο την εβγαζα στα σαιτ γνωριμιων και μιλησα με εκατονταδες ατομα χωρις να οδηγησει πουθενα ολο αυτο. Το απολυτο τιποτα. Κενες γνωριμιες, χωρις ενδιαφερον, ανειλικρινεις, επιφανειακες, αδιαφορες. Ατομα που μετα απο ενα καφε ή ενα τσατ εξαφανιζονταν και συνεχιζαν τη ζωη τους. Ολοι εχουν σχεση, δουλεια, εχουν κανει πραγματα και εγω εχω μεινει πισω και δε μπορω να το αποδεχτω.
Και δεν υπαρχει ουτε ενας, ουτε ενας ή μια που να ειναι στην ιδια θεση με μενα και να μου πει "περναω και εγω τα ιδια" και οχι να μου λεει καποιος που ειναι εξω απο το χορο "χαλαρωσε" "σκεψου αισιοδοξα" "κανε αυτο και αυτο" ή να μου λεει ποσο ωραια τα εχει καταφερει αυτος στη ζωη του ή να μου πει να τρεξω παλι σε ψυχολογο. Τους βαρεθηκα και αυτους τους ψυχολογους. Δε θελω παλι φτου απο την αρχη. Ηθελα καλη παρεα μοναχα. Ηθελα να ερωτευτω. Ηθελα να ζησω καποιες καταστασεις. Ηθελα να νιωσω οτι ανηκω καπου. Ηθελα να νιωσω αυτοπεποιθηση. Ηθελα να μην το περασω μονος μου ολο αυτο. Αυτο ειχα αναγκη. Οχι να λεω αυτα που ηδη ξερω και και να ακουω αυτα που ηδη ξερω αυτα που πρεπει να κανω και να δινω ετσι τα λεφτα μου.
Ξερετε πως ειναι να σκεφτεσαι οτι αν ειχες κανει μια αλλη επιλογη στη ζωη σου, δε θα συνεβαιναν ολα αυτα τα ασχημα;; Ειναι ανυποφορο.
Ξερετε πως ειναι να εισαι σε αυτη την ασχημη κατασταση και να τους βλεπεις ολους χαρουμενους, τακτοποιημενους, να καλοπερνανε, να εχουν σχεση, δουλεια. Ξερετε ποσο αφανταστα μονος νιωθεις οταν περιβαλλεσαι απο τετοια ατομα; Ξερετε οτι οταν νιωθεις ετσι δε μπορεις να κανεις τιποτα, δεν εχεις ορεξη για τιποτα, ψαχνεις φταιχτες, κατηγορεις τον εαυτο σου.
Εδω και μηνες το περναω μονος μου ολο αυτο. Εχω σιχαθει να κλαιγομαι αλλα αυτη η κατασταση δε μου δινει αλλη επιλογη. Πως θα προχωρησω μπροστα;
Μισω τον Θεο. Ορκιζομαι οτι τον μισω, γιατι επετρεψε να ερθουν ετσι τα πραγματα, που δε με προσταταψε, που καταντησα ετσι. Τον μισω. Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να γινω αθεος αλλα απο την αλλη με φοβιζει και αυτο.
Μου ερχεται να πεταξω τον υπολογιστη στα σκουπιδια, μαζι με ολες τις αχρηστες ιντερνετικες επαφες, το μπλογκ που μου εφαγε τοσο χρονο απο τη ζωη μου αδικα, τα σαιτ γνωριμιων, τα φορουμ ψυχολογιας. Μου ερχεται να μην ξαναγνωρισω κανεναν ουτε απο το ιντερνετ ουτε απο κοντα, γιατι οι ανθρωποι ειναι κυριως για να σε πληγωνουν και να σε απογοητευτουν. Μου ερχεται να μην ξαναβγω απο το σπιτι. Να καθομαι ολη μερα μεσα, να προσπαθω να μην σκεφτομαι τιποτα απολυτως, να ειμαι στο κρεβατι χαλαρος, χωρις να εχω κανεναν να με πιεζει, να τους γραψω ολους εκει που ξερουν, να μην ανοιξω ουτε την τηλεοραση που ειναι γεματο σκουπιδια, να κανω μερικα πραγματα χαλαρωτικα, οπως να ακουω μουσικη, να διαβασω κατι χωρις αγχος και πιεση. Αλλα ξερω οτι αυτο ειναι αδυνατον. Πρεπει να ξαναβγω εξω, στη μαχη, στον πολεμο. Αν ειχα πυρετο ομως, θα μου λεγανε κατσε σπιτι μεχρι να γινεις καλα. Τωρα που εχω καταθλιψη, δεν τους νοιαζει. Νομιζουν πως ειναι κατι που το δημιουργω εγω, πως ειναι στο μυαλο μου. Δεν την παιρνουν στα σοβαρα. Πρεπει να λεω σε ολους οτι ειμαι καλα. Πρεπει να συνεχισω να αντεχω αυτη τη μοναξια...Απαισια καταθλιψη, σε μισω.
Και που ορεξη για σχεση, δουλεια, διαβασμα. Που ορεξη να ασχοληθω με τα προβληματα των αλλων...Που ορεξη να παω γυμναστηριο. Που ορεξη να κανω το οτιδηποτε.
FUCK FUCK FUCK FUCK.
Τα καταφερα παλι και εκανα ενα μακρυναρι, ενα ψυχοπλακωτικο μιζερο κλαψομουνικο σεντονι. Τελεια.

Do you think about
Everything you've been through
You never thought you'd be so depressed
Are you wondering
Is it life or death
Do you think that there's no one like you

We are the ones
We get knocked down
We get back up and stand above the crowd
We are one
We are the ones
We get knocked down
We get back up and stand above the crowd
We are one

The life I think about
Is so much better than this
I never thought I'd be stuck in this mess
I'm sick of wondering
Is it life or death
I need to figure out who's behind me

Ρε φίλε δεν καταλαβαίνω, αν θες να μιλήσεις με άτομα που να σε καταλαβαίνουν
και ίσως να συνάψεις σχέσεις με αυτά γιατί δεν πας στις συναντήσεις της οργάνωσης
ΜΑΖΙ; Υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα πέρα απ'την κατάθλιψη;

και εγω μονη μου ειμαι!σπουδαζω μακρια απο το σπίτι μου και δεν εχω παρεες...τον προηγουμενο χρονο εκλαιγα συνεχεια και στο τελος επεσα και σε καταθλιψη, τωρα προσπαθω να το αντιμετωπισω δεχοντας τη κατασταση και προσπαθωντας να τελιωσω τη σχολη!αυτος ειναι ο μονος μου στοχος!οχι οτι δεν με πνιγει που ειμαι μονη μου και δεν υπαρχει κανενας να ενδιαφερθει αλλα εφοσων εχω καταβαλει προσπαθειες και δεν εχω καταφερει να κανω φιλιες το δεχομαι και παω παρακάτω...

Οταν διαβαζα το μηνυμα σου ηταν σαν να διαβαζω καποιες απο τις σκεψεις μου. Οχι, δεν θα σου δωσω συμβουλες, ουτε θα σε ενθαρρυνω. Θελω ομως να σε ρωτησω πως φανταζεσαι τη ζωη σου στα καλα της; Δηλαδη τι πιστευεις οτι θα σε ικανοποιουσε; Μια δουλεια, μια κοπελα και φιλοι; Και τα τρια παντως στις μερες μας ειναι πολυ δυσκολα για να τα αποκτησεις. Η δουλεια ειναι πλεον αστειο και τα περισσοτερα ατομα της ηλικιας σου δεν εργαζονται. Η σχεση επισης ειναι πολυ δυσκολη και μη παρασυρεσε απο τα ζευγαρια που βλεπεις το δρομο η στα κοινωνικα δικτυα. Πισω απο την υποτιθεμενη ευτυχια βρισκονται ενα σωρο αρνητικα, ενδεικτικα θα σου πω οτι τελευταια πολλοι γνωστοι μου ειπαν για απατες, για βρισιμο, για ξυλο, για κακιστη μεταχειριση, λεκτικη βια, πολλα κλαματα, παραμεληση, κτλ. Οποτε βγαλε απο το μυαλο σου οτι εκει εξω ολοι αυτοι που εχουν σχεση περνανε και καλα. Δε λεω οτι η απολυτη μοναξια ισοδυναμει με την ευτυχια, αλλα μην τα εξιδανικευουμε ολα. Τελος, οι φιλοι ειναι μεγααααααλο κεφαλαιο. Οπως εχω γραψει και σε προηγουμενα θεματα, πολλοι απο τους φιλους την κοπανανε, αλλαζουν ζωες και στοχους,σε προδιδουν η ακομη και σε κοροιδευουν πισω απο την πλατη σου. Οι τεραστιες παρεες με τις απειρες φωτογραφιες και τα χαμογελα, κρυβουν χιλια δυο απο πισω. Ο φιλος θα πρεπει να ειναι κατι πολυ σημαντικο, δοκιμασμενο και προσεγμενο. Δε χρειαζεται να εχεις απειρους για να νιωθεις καλα. Και εναν, δυο να εχεις, ειναι αρκετο. Αλλα και κανεναν να μην εχεις, παλι βρισκεις την ακρη. Η μοναξια βοηθαει στο να σε δοκιμαζει και στην εσωτερικη αναζητηση. Και ναι, ξερω, απο προσωπικη εμπειρια οτι ειναι ανυποφορη ώρες ωρες. Welcome to my world. Κι εγω ολομοναχη ειμαι και αν με ηξερες δε θα το πιστευες, γιατι "στα χαρτια" τα εχω ολα. Αλλα εκει....στην παλη....κι εγω την σκεφτομαι την αυτοκτονια, αλλα για να ειμαστε ακομη εδω, παει να πει οτι δεν ηρθε ακομη η ωρα μας Στεφανε.

Στεφανε τα χουμε ξαναπει νομιζω, ετσι? Κλαις πανω απο το χυμενο γαλα, αναλυεις το πως κ γιατι χυθηκε κ δεν κανεις καμια κινηση να το σκουπισεις. (αμα εισαι κ λιγο εξυπνος θα καταλαβεις την αλληγορια).. Ασε την αναλυση, πανε στο δια ταυτα. Αντε πια. Μια μερα θα ξυπνησεις αλλα θα ειναι πολυ αργα φιλε μου!

Στέφανε έχω δει αρκετές δημοσιεύσεις σου και δυστυχώς έχουν όλες την ίδια διάθεση.Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου,ως ένα σημείο σε καταλαβαίνω απόλυτα.Αυτή η μοναξιά,το να έχεις μείνει πίσω,η ματαιότητα και πολλά άλλα σε λυγίζουν.Μπορούμε να αναλύουμε για παααρα πολύ καιρό πόσο άδικος είναι ο κόσμος, πόσο μόνοι είμαστε αλλά αυτό δε βοηθάει σε τιποτα απολύτως!Καλό είναι να ακούμε τα συναισθήματά μας αλλά με σκοπό να μας προσφέρουν κάτι αυτα, όχι για να τα αναλύουμε για πάντα.Κανένα πρόβλημά σου δε θα λυθει έτσι! Όπως λέει και Lacrymosa, το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα!Εάν στην ηλικία που είσαι έχεις αυτή τη διάθεση και αυτή τη στάση ζωής,την παραίτηση, θα έρθει η μέρα που θα ξυπνήσεις και θα είναι πραγματικά αργά.Θαύματα Στέφανε δε γίνονται.Δε θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα έχεις δουλεια,σχέση,φίλους.Όλα αυτά θέλουν κόπο.Κάνε ένα μικρό βήμα τη φορά,ακόμα και η πιο μικρή αλλαγή που θα παρατηρήσεις θα σε ενθουσιάσει και θα σου δώσει ώθηση.
Προσπαθησε να θυμηθείς πώς ήταν η ζωή σου πριν εμφανιστεί το πρόβλημά σου.Δηλαδή τι ήταν αυτό που σου άρεσε να κάνεις;Τι σε ευχαριστούσε;Μπορεί τη πρώτη μέρα που θα το ξανακάνεις να μη πάρεις από αυτό καμία χαρά,με την επανάληψη όμως θα γίνει τρόπος ζωής σου,κάτι που θα σε βγάλει από την παραίτηση που σε έχει πιάσει.Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για τον εαυτο σου,κάτι που σου αρέσει πραγματικά, όχι κάτι που είναι κοινα αποδεκτο οπως πχ να πας σε κλαμπ.Δοκίμασε διάφορα πράγματα και κάποια στιγμή θα δεις τι από αυτά σε ικανοποιεί.Κυρίως πάρε απόφαση ότι θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου.Εξάλλου αυτος ειναι ο σκοπος που γράφεις εδώ,ναι μεν για να ξεσπάσεις αλλά και για να βελτιωθείς.

πες τα ρε στεφανε
σαν να τα εχω πει εγω μ φαινεται
επακριβως τα ιδια σκ*τα
χαιρετισμους στο μετωπο λοιπον
καλη υπομονη τι να πω

Ναι αλλα θελει κ δικη μας προσπαθεια παιδες! Με ταβανοtherapy και daydreaming κανεις δν βγηκε απο την καταθλιψη!! :)

Πραγματικά όσα έγραψες Στέφανε με εκφράζουν απόλυτα..σαν να τα έγραψα εγώ..Σε αυτη τη φάση που περνάω αυτό που προσπαθώ να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου είναι να κάνω πράγματα για εμένα..Ξέρεις τι συνειδητοποίησα? Στα 19 μου ύστερα απο μια απορριψη στα ερωτικά μου , εχασα τον εαυτο μου.. Εκανα λάθος επιλογές στη ζωή μου και ατόμων αλλα και για εμένα την ίδια.
Επειδη παράλληλα αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα με τη μητέρα μου λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης και προκειμένου να γίνω αποδεκτή απο πολλούς κατέληξα να υποκρίνομαι κάτι που δεν είμαι , να συμβιβάζομαι με παρέες και άτομα που δεν με γέμιζαν..φοβόμουν να εκφραστώ , να κάνω αυτό που ήθελα, να πω αυτό που ήθελα, να ζήσω όπως ήθελα. Επίσης θεωρώ οτι δίνω λάθος εικόνα στους άλλους με δική μου όμως επίγνωση..άλλο είμαι και άλλο ήθελα να δείχνω νομίζοντας οτι θα γίνω αρεστή...Νομίζω οτι το κλειδι είναι να μη φοβάσαι να δείχνεις τον αληθινό σου εαυτό,αλλά να είσαι ελευθερος...Εθεσα η ίδια τον εαυτο μου σε μια καταπίεση και αυτό με έφτασε στο σημερα..