Καλημέρα σας
έχω εδώ και πολύ καιρό που πιέζομαι ασφυκτικά στην προσωπική μου ζωή. Παλιότερα είχα πάλι τα ιδια
θέματα. Εκανα έναν γάμο, που ουσιαστικά νιώθω να με πνίγει. θέλω να μείνω μόνη μου και δέχομαι
τεράστια κοινωνική και οικογενειακή πίεση να μην χωρίσω, ότι και καλά έχω εγώ το πρόβλημα, ότι εγώ
πρέπει να δεχτώ τον άλλο όπως είναι. Γνωρίζω ότι στην σημερινή εποχή, οι γυναίκες παίζουν θέατρο
για να κερδίσουν και να κρατήσουν έναν άντρα που έχει ένα μισθό, και φέρνει λίγα λεφτά.. αυτό είναι
το βασικό επιχείρημα του περίγυρού μου. Επίσης, στον κύκλο του άντρα μου, οι συγγενείς και φίλοι του
έχουν όλοι τέτοιες θεατρίνες-άνεργες-άστεγες από χωριά-δίχως διάθεση ρατσισμού- οι οποίες
ΜΕ ΘΕΑΤΡΟ, κέρδισαν άντρα από πόλη, με δουλειά, λεφτά...νίωθω να τις ζηλεύω αλλά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΗ να υποκριθώ σε κάτι που δεν μου αρέσει. Νιώθω άτυχη και πίκρα που ΟΥΤΕ ο άντρας μου
δεν με αγάπησε, ούτε κάποιοι παλιοί δεσμοί μου με αγάπησαν τόσο ώστε να με δεχτούν έτσι όπως αληθινά
είναι ο εαυτός μου, αλλά προτιμώ την μοναξία από την υποκρισία. Ο άντρας μου δυστυχώς, θαυμάζει και ζηλεύει
τους συγγενείς του που έχουν τις υποκρίτριες και θάθελε να φέρομαι έτσι-τέλεια δήθεν-. Εγώ πάλι,από την στιγμή
που είμαι εμφανίσιμη, με σπιτι, δουλειά, νίωθω ότι μου αξίζει κάτι καλυτερο, από κάποιον που δεν με εκτιμά..
Είναι δυνατόν να φεύγω κλαμένη μετά από καβγά, νύχτα, 8 με δέκα, το βράδι, και να μην με αναζητά καθόλου??
Να έχει κλείσει το κινητό και να πάει για φαί άνετος??Οι άντρες από τις διάφορες χάλια, και υποκρίτριες
γιατί νιώθουν ότι πρέπει να τις πληρώνουν και να ζουν μαζί τους.??Πώς να χωρίσω δίχως επιπλοκές υγείας
σε δικούς μου που απειλούν ότι θα πεθάνουν??
