Τρίτη 5 Ιουνίου. Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω κατάθλιψη, αγοραφοβία........Αυτο που του ταιριάζει καλύτερα είναι τρομοκρατία. Προσπαθώ αλλά είναι κάτι ώρες.... Σήμερα λοιπόν έπρεπε να πάω εκτός γραφείου για μια δουλειά. Τόσο καιρό λειτουργώ όσο πάει και καλύτερα εντός του γραφείου.Το σημερινό ήταν καινούργιο. Κάθε τι το καινούργιο με τρομάζει. Στη αρχή με τρόμαζαν τα παντα ούτε μέχρι το περίπτερο δεν πήγαινα. Οχι ότι τώρα κάνω και πολλά πράγματα μόνη μου. Και το γεγιονός ότι έπρεπε να πάω γύρω στα 50 χιλιόμετρα εκτός πολης συνοδευόμενη βέβαια αλλά από άτομο που δεν ξέρει την κατάσταση μου ένιωσα τρόμο. Προσπαθησα να τον ελέγξω και το έκανα σε ένα βαθμό, αλλά το σώμα μου αμέσως αντιδρά, σε αυτήτην τρομοκρατία, τι στομάχι τι κεφάλι όλα σκατά έγιναν. Λογικά δεν είχα τίποτα να φοβηθώ και να με ρωτήσετε τι φοβήθηκα δεν ξέρω. Για μια ακόμη φορά κατάλαβα την αρρώστεια μου, έκανε αισθητή την παρουσία της. Παραμυθιάζομαι ή σκέφτομαι θετικά όπως θέλετε πείτε το λέω είμαι δυνατη θα τα ξεπεράσω όλα θα προσπαθήσω αλλά όταν αυτή ( η αρρώστεια ) με νικάει αρχίζω τις αρνητικές σκέψεις. Μιλάω με τουςάλλους και εγλω σκέφτομαι τα δικά μου , σφιγμένη, φοβισμένη . Εχω προσαρμόσει τη ζωή μου στα όρια που η αρρώστεια μου επιτρέπει, δεν ζω όπως θα ήθελα. Μισή ζωή. Είμαι πληγωμένη. Πονάω αλλά αντεχω. Ναι ο πόνος δεν σε σκοτώνει αλλά δεν σε αφήνει και να ζεις.
